Op weg

We hadden een ontzettend gezellige paasdag gisteren, vrijwel voltallig met kinderen en kleinkinderen. Eén kleindochter ontbrak vanwege een internationaal softbaltoernooi waaraan zij deelnam. De rest was present in Zwijndrecht waar we koffie dronken in de tuin, binnen aan een feestelijk en smakelijke brunch zaten en toen we huiswaarts reden, deden we dat in de stromende regen. Vandaag rijden we richting Italië en verlaten onze waterrijke omgeving weer. Even geen grote gezelschappen maar wel een omgeving waar we weer volop buiten bezig kunnen zijn en daar enorm veel zin in hebben. Mijn volgende blog hoop ik te schrijven vanonder de pergola.

Vrolijk Pasen voor iedereen

Net als vorig jaar staat ook nu het bordje met ‘ontluikende bloemenzee’ in de grasstrook. Ik denk dat bewoners het er hebben neergezet om hondenbaasjes attent te maken. En ik denk zeker dat het helpt.

Nee, erg origineel is het niet om het kleine bollenveldje tegenover ons huis Klein Keukenhof te noemen. Maar ik zie wel dat heel veel mensen even stil staan en er bewonderend naar kijken. Logisch ook, want zomaar in de openbare groenstrook langs het kanaal is dit toch een fraaie verrassing voor de passanten. De bollen hebben gewoon in de grond overwinterd, dus ik weet niet of dit nog jarenlang een compact veldje blijft. Ik kreeg afgelopen week een zak met narcisbollen van een dierbare vriendin. Dus gaan we in Italië ook maar eens een Klein Keukenhof maken. Ik hou wel van dit soort vrolijkheid.

Crisisperk

Een buurvrouw die deel uit maakt van de tuincommissie, had het onlangs tijdens een bewonersvergadering over het crisisperk. Eén van de plantvakken in onze gemeenschappelijke tuin had een slechte afwatering. En planten houden niet van natte voeten. Tot ons aller grote vreugde is daar nu iets aan gedaan. Mannen met kruiwagens vol zand en aarde, met onderkleden en ik weet niet met welke andere materialen nog meer, liepen een dag af en aan.

Aan het eind van de dag werd de boel netjes aangeveegd. Daarna verloor ik even mijn aandacht voor dit project. We zijn nu een paar dagen verder. Er staan weer struiken in het plantvak en er zijn ook nieuwe tuinstoelen geplaatst. Het geheel ziet er weer strak. De tuin, in feite het dak van onze parkeergarage, is klaar voor het nieuwe zomerseizoen. Met dank aan de leden van de tuincommissie.

Onderdrukking

Gisteravond om even vóór half tien begon in het filmhuis Lumen de Italiaanse film C’è ancora domani (vrij vertaald: het kan ook morgen). We hadden er goede berichten over gelezen en vinden het altijd fijn weer even in het Italiaans ondergedompeld te worden. Aanvankelijk vond ik de hele huiselijke situatie van de hoofdpersoon wel erg vet aangezet. We moesten wennen aan de manier waarop de humor erin werd gebracht en het eerste uur dacht ik: mwah…Dat de film in zwart-wit was en het leven in Rome van vlak na de oorlog prachtig tot zijn recht kwam, vond ik dan weer wel erg mooi en sfeervol.

Maar uiteindelijk wordt de spanning rond de hoofdrolspeelster knap opgebouwd en werden we verrast door het einde. De positie en onderdrukking van vrouwen in die jaren is nauwelijks meer voor te stellen. Kortom: wij vonden het een goede film waarin Paola Cortelessi zowel de hoofdrol als de regie voor haar rekening neemt. We waren blij toch nog even tijd te hebben gevonden om deze bijzondere film te zien.

Kofferbak als etalage

Zoiets had ik me al wel voorgesteld; de kofferbakmarkt bij Du Midi vandaag bestaat uit een tiental auto’s van waaruit spullen wordt verkocht. De parasols zijn vooral nodig om de overige marktwaar te beschermen tegen de regen die met fikse buien af en toe het plezier van het langs drentelen wel een beetje teniet doet. Gelukkig zijn de buien kort.

Er wordt leuke curiosa verkocht maar ook houten speelgoed, rieten manden, plantjes en babykleding. Alles zeer verzorgd en aardig geprijsd. Ik kocht niets wegens verregaand ontspullen maar wie toch in Delftse Hout is, raad ik zeker aan even een kijkje te nemen en wellicht ook wat te kopen. De kinderkleding alleen al is, voor wie het nodig heeft, de moeite waard. Nog tot vier uur vanmiddag.

Iets meer creativiteit

Dat ‘cyanotisch’ blauw verkleurd betekent, wist ik wel. Maar van Cyanotype had ik nog nooit gehoord. Dat blijkt de techniek te zijn waarmee deze afbeeldingen gemaakt zijn. We zagen ze vorige week in Galerie 38cc. Mijn belangstelling was gewekt. En had ik niet bij de rouwpost van mijn moeder ook een kaart aangetroffen die volgens deze methode was gemaakt? Het blijkt een fotografisch proces te zijn waarbij, na ontwikkeling, een cyaan blauwe afdruk ontstaat. Deze blauwdruk methode bestaat al 180 jaar en het lijkt me leuk daar eens iets mee te doen.

Terwijl ik bij de mondhygiënist in de wachtkamer zat, kwam ik een afbeelding tegen van deze vaas van Heinen Delfts Blauw. Ik heb nog blauwe porseleinverf in huis van een eerder projectje. En in een parkeergarage zag ik vandaag dit tafereel. Ineens begint er iets te borrelen na het zien van als dit moois. Ik ga het komende seizoen proberen wat creativiteit te ontwikkelen in blauw en wit.

Een vrolijke boel

Op zo’n lentedag móet iedereen naar buiten en dat is aan onze waterkant ook goed te zien. Bij de roeivereniging is net een boot aan het keren als ik naar buiten loop. In de verte komt de volgende equipe al aan, vijf vrolijke meiden met hun coach op de fiets ernaast. Ze hebben er schik in én de slappe lach.

Voor ons huis zijn de beukenhagen nog bruin maar aan de overkant is voor het tweede jaar een soort Klein Keukenhof aan het ontstaan. Ik zie er, net als in de echte Keukenhof, vaak mensen even bukken en foto’s maken.

Een lege rondvaartboot veroorzaakt wat meer golfslag dan de roeiers. Ik denk dat ie naar een beginpunt wordt gevaren nu het toeristenseizoen met Pasen weer van start gaat. Ik zag natuurlijk ook nog hondenuitlaters, moeders achter kinderwagens en hardlopers.

En dit soort types waren er ook volop. Dat zijn pas de echte herriemakers. Maar die horen er ook helemaal bij. Met z’n allen aan de waterkant, het is een vrolijke boel hier.

De Annies

We begonnen met een kopje koffie. En toen op pad. Blogvriendin Marthy (klik) en ik zien elkaar bijna elke winter wel een keer vlak voor we naar Frankrijk of Italië terugkeren. Toevallig stonden onze tasjes naast elkaar en wat ons vaker is opgevallen; we hebben dezelfde smaak. Dus bij het ‘Annie, hou jij mijn tassie effe vast’ moesten we wel uitkijken dat we ons eigen tasje meenamen.

We zijn naar de Papaver geweest in de Delftse Hout, Marthy fotografeert hier een ribes. Bij dit duurzaamheidscentrum worden natuurexcursies en gastlessen voor basisscholen georganiseerd. Er is van alles te zien over natuur en milieu, je kunt er zaden en stekjes kopen, insectenkastjes maken, speurtochten houden en er is enorm veel informatie beschikbaar. We amuseerden ons er prima. Daarna bewonderden we een moestuin een stuk verderop, waar een nieuwe moestuinier even in het zonnetje zat te pauzeren en met wie we uitgebreid moestuinervaringen deelden. Uiteindelijk gingen we aan de pannenkoek bij Du Midi op het terras en kletsten we voor een heel jaar weer bij. De rest van ons contact verloopt via ons dagelijkse blog en ook daarin vinden we elkaar.

Drie maal blauw

In 38 cc, een galerie hier vlakbij maar waar we nog nooit eerder waren, is momenteel een tentoonstelling van twee Zweedse kunstenaars, de broers Christoph en Sebastian Mügge te zien. Omdat ik had gelezen dat drie bekende Delftse inwoners uit de zeventiende eeuw hier in Delfts Blauw op humoristische wijze naar het heden werden gehaald, vond ik dat we maar eens moesten gaan kijken.

De schilder Vermeer, de microbioloog Anthoni van Leeuwenhoek en de rechtsgeleerde Hugo de Groot hadden een andere afslag in de geschiedenis genomen. Vermeer zou zijn geld verdienen met een Coffee-to-go onderneming, Van Leeuwenhoek had naast zijn microscopen een museum voor microben en Grotius zou zich niet alleen in woord en geschrift maar ook met zijn uiterlijk verzetten tegen een status quo. Met deze achtergrondinformatie bekeken we de installaties op de grond en de werken aan de muur. Ook een film die met hulp van AI was gemaakt, ondersteunde de interdisciplinaire tijdscapsule die heden en verleden met elkaar verweeft (de cursieve tekst komt uit de folder). Ik vond het wel leuk en grappig gemaakt, de wijnboer vond het totaal niet boeiend.

De tentoonstelling heet Triple Blue en is nog tot 1 april te zien in de Papenstraat 5 in Delft, de entree is gratis.

Inspiratie

Een van de eerste dingen die ik ga doen als we over een paar weken weer in ons Italiaanse huis zijn, is bakken vol violen kopen. Dappere en fleurige plantjes zijn het, bovendien winterhard, dat kan nog goed uitkomen zo in het vroege voorjaar. Bij ons zondagochtendrestaurant staan ze in verschillende potten en waar je een viooltje ook inzet, het staat ze altijd goed. Op de tafel bij het buitenterras werd later het schoolbord nog beschreven. Vanwege de weersverwachting was de kofferbakmarkt een week verschoven, stond er vermeld. Een beetje pech voor de organisatie want het is vandaag langdurig droog en de markt had best door kunnen gaan. Maar dat wisten ze natuurlijk niet toen donderdag de vooruitzichten heel ongunstig waren en de boel werd afgeblazen. In Nederland zag ik nooit eerder een kofferbakmarkt dus ik ben benieuwd wat er zoal ter verkoop aangeboden wordt. We gaan het meemaken, hoop ik.