Ijsrij

Het stelletje rechts op de foto staat te wachten voor een loket bij bonbonwinkel en ijssalon de Lelie. Mijn eigen wijnboer staat natuurlijk ook in de rij. De twee mannen op het bankje hebben net hun ijsje op en even later nemen wij hun plekje over.

Dan is dit ons uitzicht: de Oude Kerk ook wel de oude Jan genoemd. Eenmaal weer in Delft zijn we opnieuw onder de indruk van de afmetingen van dit gebouw tussen de kleine middeleeuwse huizen. Deze meeuw weet precies waar hij moet wachten op wat kruimels, hij zat geduldig aan onze voeten, maar kreeg niets. Gelukkig was ie niet zo brutaal als zijn soortgenoten kunnen zijn. De verhalen over broodjes dit al vliegend uit mensenhanden worden weggesnaaid, zijn talrijk. Dat willen we niet stimuleren vandaar ons strenge beleid.

Elk kwartaal kunst in de hal

Reis naar het onbekende van Fanny Mazure

Bij het uitzoeken van foto’s ontdekte ik dat de wisseltentoonstelling in onze gemeenschappelijke hal nog niet vertoond is op mijn blog. Maak ik bij deze nog even goed. Dit doek heeft humor en ik ontdek daar telkens weer nieuwe details. Ik meen een half verzopen mannetje te zien nadat zijn tent een fikse regenbui heeft moeten trotseren. Ik denk direct aan twee vrienden, Ton (klik) en Rick die momenteel als pelgrims naar Rome fietsen. Hen wens ik hierbij nogmaals een behouden en betekenisvolle tocht toe.

Mysterious performance van Sergei Kolevatykh

Bij dit werk zijn instrument en bespeler één geworden en ik veronderstel dat het ook zo voelt als musicus. Het spreekt me aan en ik zou het thuis zo ophangen. Maar gezien het prijskaartje doen we dat maar niet (voor € 2269,- is dit werk te koop). Recent is er een schilderij gevallen en beschadigd en vervangen door een ander. Toen we dat de afgelopen week voor het eerst zagen, waren we beiden onder de indruk. Inclusief de erbij behorende verklaring.

De kunstcommissie in ons gebouw bestond uit drie leden. Eén van hen, buurvrouw N. die kunsthistorica was, is twee weken geleden helaas overleden. Zij laat op velerlei gebied en bij velen een grote leegte achter. Dit blog is ter nagedachtenis aan haar.

Te voet

Niet elk geveltuintje lukt even goed. Niet elke foto ook, trouwens, deze had scherper gemoeten. Maar op de een of andere manier is dit een aandoenlijk hoekje dat ik toch even wil laten zien.

In de vroege avond lopen wij weer een stadsrondje en zien we dat heel veel mensen de moeite nemen de woning ook aan de straatkant op te fleuren. Suzanne-met-de-mooie-ogen verdoezelt een regenpijp en wordt afgetroefd door een rode roos. Dat is toch een grandioze combi?

En wat te zeggen van deze gestalde fiets? Grappig hoor. De opmerking onder het raam roept wat vraagtekens op. Of gewoon: non, c’est un vélo!

Groen volgens de regel 3 – 30 – 300

Groen is het nieuwe… staat er op de vier plantenbakken bij Hotel de Plantaan. De vijfde bak kreeg ik niet in één overzicht in beeld. De man op het terras vertelde dat hij de bedenker was van de tekst en hij ging er nog eens goed voor zitten. In de nieuwsbrief van de Belangenvereniging Binnenstad Noord werd verslag gedaan van een meting naar de groenvoorziening in onze buurt. Die is gebaseerd op de reeks 3-30-300 (klik). Elke woning moet uitzicht hebben op tenminste drie bomen, er moet een bladerdak zijn van tenminste 30% en binnen een straal van 300 meter moet er een recreatieve groenvoorziening zijn. Onze woonomgeving voldoet daar helemaal aan en dat verbaast me niet, gezien onze groene buurt. Het levert een grote bijdrage aan de gezondheid en het welzijn van de stadsbewoners, aldus de bedenkers van deze regel uit Wageningen.

Groen is het nieuwe Goud. Dat is te lezen in de volle breedte van de gevel. Er staat wat groen in de weg om het goed in één beeld op de foto te krijgen. Hoe voorbeeldig kan het zijn.

Sfeer in de stad (2)

Gubbio heeft veel sfeer (zie mijn blog twee dagen geleden) maar Delft kan er gelukkig ook wat van. Inderdaad. We hebben weer een locatiewissel achter de rug en stapten gisteravond rond elf uur onze Delftse voordeur in. En dus ook vanmorgen meteen op pad voor wat boodschappen en kijken hoe de boel er hier bij staat. Alles fleurig hier, zelfs een miniveldje met zonnebloemen vlak voor de terrasboot van een Italiaans restaurantje.

We gaan een bijzondere en feestelijke maand tegemoet, ik kom er ongetwijfeld over te bloggen. Maar voorlopig eerst maar even aarden in mooi Delft en zijn omgeving.

Kleur bekennen

Hij (of moet je zeggen zij?) kent vele verschijningsvormen. De oleander. Een giftige plant die je veel in het openbaar groen van Italië ziet. Ik heb er zomaar eens een paar gefotografeerd en je ziet het: ze staan vaak op onooglijke plekken.

De bloemvormen van deze drie zijn telkens anders, de kleur verschilt ook nogal. Maar aan het blad kun je zien dat het telkens om de oleander gaat. Zij vormen momenteel de vrolijke noot in een steeds dorrer wordend landschap. Olé.

Sfeer in de stad (1)

Als we de berg zijn afgereden, is het nog maar twee kilometer naar de stad. En wij, beiden opgegroeid in een grote stad, beschouwen dat als een groot voordeel. Als we reuring willen, is het dichtbij te vinden. Omdat het gisteren weer zo warm was, stelden we ons bezoekje aan Gubbio uit tot in de avond. De zon zette veel gebouwen in een gouden gloed. Overal kuierden mensen, de temperatuur werd aangenamer.

Onderstaand plein kennen we in veel gedaanten. Met paasvuren en de bijbehorende processie. Met zingende mensen tijdens de Festa dei Ceri en nu in de zomer is het één groot terras. Ik zou dit plein best nog wel eens in Kerstsfeer mee willen maken. Al is die kans klein en moet ik daar nu nog éven niet aan denken.

NB Dit is het tweede bericht vandaag. Het eerdere was nog van gisteren.

Huis en muur en geen signaal

We zochten naar verkoeling en vonden dat aan de kust bij Fano. Maar voor het zover was zochten we een parkeerplaats en dat viel nog niet mee. Alle plekken waren bezet en het was veel te vroeg voor vertrekkende badgasten met huilende kinderen. Maar toch, één straat verder dan waar we normaal staan, schoven we een parkeer haven in. Met dit appartementengebouwtje op de hoek. Mobieltje uit de tas en de eerste foto gemaakt. Mediterraans op zijn best, toch?

De laatste foto van die dag maakte ik van deze vrolijke muurschildering. Er worden hier sup-en surflessen gegeven en dat maakt men op deze manier duidelijk. De schildering is recent geplaatst, misschien wordt het douchemuurtje ervoor ook nog beschilderd, dat zou wel aardiger staan, denk ik. Iets minder leuk was dat we vandaag, zondag, vrijwel de hele dag zonder internet zaten. Bij onweer wil het nog wel eens duidelijk zijn hoe dat komt. Maar bij een windstille snikhete dag van 37 graden? Of smelten de signalen dan? Of de medewerker bij de provider zwemt in de zee bij Fano en was niet bereikbaar, dat kan ook.

Verkoeling zoeken

Terwijl ik een echt zomermens ben en goed tegen warmte kan, ben ik soms ineens de hitte zat. Het verbaast mezelf ook. Maar dan is een dagje strand een uitkomst. We reden gisteren naar Fano en huurden daar twee bedjes en een parasol. Je kunt er dan bovendien van toilet, omkleedcabine en douches gebruik maken en, ook niet onbelangrijk, lekker vis eten.

De zee en de bries geven voldoende verkoeling en bovendien hoeven we op zo’n dag niets van onszelf. Ook wel eens aangenaam. Via een prachtige route door de heuvels van Le Marche reden we terug. Niet de kortste weg maar wel een zonder tunnels en wegversmallingen. Rond een uur of acht waren we thuis, helemaal weer opgeladen.

Weinig nieuws hier

Het is alsof hier een zusje van me staat, ik zie ineens een gelijkenis. Maar ik ben het hoor.

Nee, ik kijk niet erg vrolijk, terwijl ik verven heus wel leuk vind. Ik heb er zelfs een speciale overall voor die al honderd jaar mee gaat. Dit is onze ultieme schilderhoek. In de schaduw en als je morst geeft dat niets. Even het grind omwoelen en je ziet er niets meer van. Tot zover het nieuws uit Caldese.