Duizendpoot uit Delft

‘Ken jij de naam Victoria Pelova?’ vroeg ik vanmorgen aan de wijnboer. ‘Ja, natuurlijk’ was zijn antwoord. ‘Die vrouw kan ontzettend mooi de bal vrijspelen!’ Ik had zojuist een kalenderblaadje afgescheurd van mijn Delft kalender waarop ik dagelijks leuke feiten tegenkom. Het vrouwenvoetbal wordt door de wijnboer momenteel met meer interesse gevolgd dan dat van de heren. Gisteravond was er nog een succes voor het vrouwenteam van Ajax.

Maar nu even terug naar Victoria die momenteel voor Arsenal speelt en al 45 maal voor het Nederlands Elftal heeft mogen uitkomen. Zij is in Delft geboren en werd op 11 jarige leeftijd al herkend als een enorm talent. Ze was op die leeftijd ook al schaakkampioen van Den Haag en deed twee maal mee aan het Nederlands Kampioenschap Schaken. Tennis en snowboarden zijn andere favoriete sporten van haar en ze studeert Technische Wiskunde in Delft, las ik op Wikipedia. Een zeer getalenteerde vrouw dus met een toepasselijke voornaam. Een waar ik, als Delftse, sinds vandaag dus trots op ben.

kleurenfoto’s van het www

Afgeronde knie

Vandaag had de wijnboer zijn laatste controle afspraak na zijn knie-operatie bij de orthopedisch chirurg. De dokter is ook vinoloog ( gediplomeerd wijnkenner) dus het gesprek ging maar kort over medische dingetjes en vooral over…juist. Gelukkig is er ook weinig te vertellen over de voortgang van het herstel, want het gaat na drie maanden gewoon volgens het boekje. De wijnboer fietst weer, kan buigen tot 110 graden en wandelt met gemak dertig minuten. Alleen traplopen geeft nog wat pijn en de zwelling is nog niet helemaal weg. Dat blijkt heel normaal. Het uiteindelijke resultaat na het inbrengen van een totale knieprothese is pas na ongeveer een jaar vast te stellen. Ik denk dat tegen die tijd de knie weer net zo knokig is als die van het andere been.

Triviale zaken

Het blijft me nog even bezighouden, dus mijn blog gaat er ook nog over: het uitruimen van mijn moeders appartementje. Gisteren zijn door een paar neven grote en zware meubelstukken naar zussen gebracht. Kleinere spullen waren al eerder door ons vieren meegenomen. Het huisje wordt onttakeld en de laatste restanten werden verdeeld in Kringloop en Groot Vuil. Daar stond ik vanmorgen samen met de wijnboer en een andere zus een soort allerlaatste schifting te maken. Het zwemdiploma van mijn vader, pas op zijn 35 e behaald omdat ie het niet uit kon staan niet te kunnen zwemmen.

Een zilveren lepel uitgegeven bij de geboorte van Prinses Marijke en een losse foto van onze kinderen toen ze nul en twee jaar oud waren. Er was een klein zangbundeltje uit 1948 dat ik toch maar apart legde. En een schellekoord dat mijn oma in 1963 borduurde voor mijn ouders. Later heeft ze voor al haar kinderen en zelfs voor haar kleinkinderen, waaronder wij, dat zelfde patroon meermalen geborduurd. Niemand wil het nu meer ophangen of hebben. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het weg te doen. Ik schreef er hier (klik) al eens een blog over. De rolstoel, die werd gebruikt voor vervoer buitenshuis, wordt donderdag opgehaald. Het Groot Vuil ook. Dan leveren we ook de sleutels in en is haar woninkje weer net zo neutraal als we het twee jaar geleden aantroffen.

Rustdag

Voor het eerst sinds een paar weken zijn we in staat om een rustdag in te lassen en prompt sukkelde ik in slaap terwijl ik in een zonnig hoekje in de kamer de krant zat te lezen. Ik sliep de laatste tijd heel slecht en ben nog steeds elke morgen heel vroeg wakker. Dat is geheel in tegenstelling tot mijn natuurlijk ritme. Het lijkt me heerlijk een ochtendmens te zijn maar uit ervaring weet ik dat ik dat absoluut niet ben. Of kan dat nog veranderen naar mate je leeftijd vordert?

Hoe dan ook, we begonnen deze ontspannen dag met een fris wandelingetje door de polder. Een dun laagje ijs op de sloten, berijpt gras, schapen in de wei en een stralende zon. Ik kan me in dit jaargetijde niets fijners voorstellen. Met wat kleine opruimklusjes steeg mijn gevoel van voldoening naar een aanvaardbaar niveau. Morgen ruimen we verder in het appartement van mijn moeder maar eerst vanavond nog even kijken naar de eerste uitzending van Heel Holland Bakt. Daar slaap ik vast ook heel goed op.

Levenslessen

In 2022 kreeg mijn moeder van een zusje dit boek. Het zijn interviews met veertig eeuwelingen en verschenen eerder in de Volkskrant. Mijn zus en ook onze zoon lazen vaak tijdens hun bezoek zo’n verhaal voor en mijn moeder herkende veel in al die levensverhalen. Begrijpelijk en prettig voor haar want echte leeftijdsgenoten had ze niet meer. Onze zoon vertelde tijdens de uitvaartdienst dat hij door het lezen nog beter zijn oma en haar bescheidenheid en optimisme begreep. Bij het uitzoeken van de boeken stopte mijn zus mij dit boek toe, voor onze zoon. Het ligt nu nog bij ons en ik denk dat ik het snel eerst even lees. Er is nog een ander toepasselijk boek dat binnen handbereik ligt, maar daarover een andere keer.

Gestolde tijd

De kerk van de H. Antonius Abt was vanuit mijn moeders appartementje goed te zien. Met de familie, bestaande uit haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn we vanuit haar huis achter de rouwauto gelopen naar de kerk. Daar was een eucharistieviering om afscheid te nemen van haar stoffelijke leven.

Het is natuurlijk uiterst verdrietig om afscheid te nemen van een zo geliefd persoon maar we bewaren allemaal zulke warme herinneringen aan haar, dat we welgemoed verder kunnen. De realiteit van het leeghalen van haar woning, haalde ons vandaag na een week van gestolde tijd weer in het heden. De potten die altijd gevuld waren met spekkies en dropjes, zijn leeg. We brachten de dag door met het verdelen van haar spulletjes. Een zware opgave waar we desondanks ook met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Het echte gemis moet denk ik nog komen maar de warmte die we met elkaar ervaren hebben in de gesprekken die we met velen voerden gisteren na afloop van de H. Mis, sterken ons in de overtuiging dat we bevoorrecht zijn geweest zó lang een fantastische moeder te hebben gehad.

Ontroerend

We kregen op korte termijn zo enorm veel lieve berichten en reacties op het overlijden van mijn leuke moeder, dat het onmogelijk is deze allemaal te beantwoorden. Maar het wordt zeer gewaardeerd en ik wil graag iedereen daar heel hartelijk voor bedanken. Morgen is de uitvaart, vrijdag neem ik de draad van het bloggen weer op.

Dag leuke mam

Ted Wempe-Wartna

geboren 23 augustus 1922

overleden 20 januari 2024

Het gaat slecht met mijn moeder. Ik ben voorlopig even uit de lucht.

Laatste kerstrestjes

Toen ik gisteren bij mijn moeder was, hebben we samen nog eens haar kerstpost doorgenomen. De kaarten worden door haar zorgvuldig verzameld in een zilveren mandje dat in de vensterbank staat. Eén voor één las ik ze voor, vrijwel alle kaarten zijn geschreven met een persoonlijke boodschap waar mijn moeder enorm van geniet. Na afloop heb ik ze opnieuw in het mandje teruggelegd. Van wegdoen is geen sprake.

Vandaag heb ik onze eigen kaarten nog eens herlezen en goed bekeken. Er zaten ook dit jaar weer juweeltjes van zelfgemaakte exemplaren bij en dat waardeer ik zeer. Een ander thema leek dit jaar wel de vogel, vooral de roodborst. Het zou ook kunnen zijn dat mensen ons speciaal vogelkaarten sturen omdat ik dat zelf ook al jarenlang doe. Het grootste deel van onze ontvangen kerstpost wordt volgend jaar door de kleindochters hergebruikt voor vriendjes en vriendinnetjes. De rest verdwijnt helaas bij het oud papier. Maar niet nadat ik alle afzenders er hier nog eens hartelijk voor dank!