Huiskamer

De rust van gisteren is met het stormachtige weer vandaag ver te zoeken. De wind giert om ons huis en af en toe klettert de regen tegen de ruiten. Het is een thuizig dagje met tal van huishoudelijke en administratieve klusjes. Dat soort dagen moeten er ook zijn, ik benut het ten volle. Maar met genoegen laat ik nog even onze zondagochtend Du Midi huiskamer zien waar altijd verse bloemen staan, de sfeer zo gemoedelijk is en het ontbijt heerlijk.

Op honderd meter er vandaan heeft Fred een biologische moestuin, waar ik altijd even een kijkje neem. Behalve dat hij plantjes, groenten en fruit verkoopt, evangeliseert hij door toepasselijke teksten neer te leggen. Als ik het Bijbelse element eruit haal, vind ik het nog steeds mooi.

De zon komt op – maakt de morgen wakker – de dag begint met een lied – wat er ook gebeurt – laat mij zingen tot de avond valt.

Het begin van een rustige dag

Het geklop van een specht, wat gegak van een stel nijlganzen, vogelzang en klokgelui. Dat waren de enige geluiden. Wandelaars kwam ik ook nauwelijks tegen want die zie je weinig op een zondagochtend om negen uur.

Omdat ik het tempo van de anderen niet bij kan houden, loop ik mijn ronde vrijwel altijd alleen. Het praten met de rest van het groepje gebeurt na afloop aan het ontbijt.

Ik vind dat in mijn eentje lopen totaal geen probleem, alle tijd voor het nemen van een paar foto’s en me zeer bewust van mijn omgeving. Het was prettig fris en ik hou van de vroege zondagochtend.

Fotothema : handig

Isabel

Vooral de kleindochters vinden het leuk om af en toe een foto opdracht van me te ontvangen. Dus toen recent de beide gezinnen van onze kinderen weer eens in quarantaine moesten, kreeg iedereen van mij dagelijks via de familie-app een fotothema door. Vaak leverde dat heel huiselijke fotootjes op, soms ook werd er echt werk van gemaakt.

Vincent

Vorig weekend hadden we een tien persoons vakantiehuis in Reeuwijk geboekt, lang geleden al geregeld. Gezien alle maatregelen in combinatie met onze drie huishoudens, moesten we dat toch weer annuleren. Achteraf maar goed ook, met al die quarantaine maatregelen, het had niet eens gekúnd. We zien elkaar helaas veel minder als gewenst maar met het dagelijks app-verkeer vermaken we ons prima.

mijn eigen hand om een leeg maar warm theeglas geslagen

Wat ik vooral heel handig vind zijn de eigentijdse communicatiemiddelen die ons ter beschikking staan. Maar misschien moeten we ter afwisseling elkaar eens brieven gaan schrijven. Gewoon met de hand. Ik ben benieuwd of daar welwillend op gereageerd wordt.

Een kinderhand is snel gevuld

Onze buurgemeente Rijswijk is uitgeroepen tot gemeente in Nederland met het meeste groen. Delft volgt op de tweede plaats. Daar wordt dit standsmeisje reuze blij van. Het bewijst maar weer eens dat je niet op het platteland of ergens op de Veluwe hoeft te wonen om een groene omgeving te hebben.

Vanwege volle agenda maar grote drang om even in de natuur te zijn nu de zon zich eindelijk liet zien, besloten we de drie kwartier die daarvoor beschikbaar was, door te brengen in Klein Veluwe, pal achter de snelweg naar Rotterdam.

We hoorden ooievaars klepperen (geen foto’s) en zagen sneeuwklokjes bloeien (alweer geen foto’s) maar we liepen ons wel suf te genieten. En ja, eerlijk is eerlijk, we hoorden ook het geruis van het verkeer op de A13. Maar daar zie je op de foto’s niks van.

Huizen kijken

Schouder aan schouder staan de oude en nieuwe panden aan de Nieuwe Plantage. De oudste zijn het mooist maar onderhoudsgevoelig, lijkt me. Maar kijk, die deuren, de glas-in-lood ramen! Als ik moest kiezen dan wist ik het wel.

Aan de overkant ervan staat een joekel van en huis dat wellicht ooit voor één gezin met inwonend personeel is gebouwd maar waar ik nu dertien brievenbussen bij de voordeur zie. Links van het pand vormt een toegangsdeur de poort naar de achtertuin.

Een stukje verderop liggen de huizen wat verder uit de rooilijn en zijn er kleine voortuinen. Het valt me meteen op dat vuilniscontainers tegenwoordig zo ontsierend voor de huizen staan. Praktisch is het wel. In het pand met de dertien brievenbussen staan ze vast in het poortje achter die deur. Opgeruimd staat netjes!

Alsof er een engeltje over je tong…

Hebben jullie dat ook wel eens? Dat een pak koekjes je dóór de kastdeur heen roept: eet mij, eet mij! De vijf laatste citroenkoekjes vonden in een moeite de weg naar mijn mond. Pas toen het doosje leeg was, zag ik aan de zijkant perforaties zitten die dit doosje vleugels geven. Grappig hè? Dus ja, ik ben door een engeltje verleid en dan geeft het niet. De tweede verleiding vond plaats bij de appie.

Daar vond ik tongenworst en ik was in een sprong terug in mijn jeugd. Misschien gruwen veel lezers van dit soort broodbeleg maar net als zure zult doe je mij er af en toe een groot plezier mee. Het is een ouderwetse restverwerking maar ik heb er beslist van genoten al zal het waarschijnlijk jaren duren voor ik me er weer aan vergrijp. Dat kan ik van de citroenkoekjes niet beloven.

Kunst gezocht en gevonden

Op 17 januari beschreef ik een beeld van Hans Kuyper in het centrum van Delft. Ik ontdekte op internet dat aan het Raam, vlakbij ons huis, een ander kunstwerk van hem staat maar dat is verstopt op een schoolplein dat vanaf de straat niet zichtbaar is. Het is de Openbare Montessori school Jan Vermeer en het gebouw is prachtig. Op een site vond ik een architectenbureau die deze school geschikt maakte voor het Montessori onderwijs. Voorheen was hier de Paulus Mavo gevestigd, las ik. Buurtbewoners hebben zich destijds verzet tegen de sloop. Terecht als je het mij vraagt.

Toen wij een kijkje namen was de school al uit en speelden er kinderen van de naschoolse opvang op het schoolplein dat fantasievol is aangelegd met niveauverschillen. Maar ja, mensen mag je niet zomaar op de foto zetten, dus het ziet er een beetje doods uit maar het was een vrolijke bedoening. Uiteindelijk vonden we het kunstwerk.

In dit beeld is het logo van de school verwerkt en het is in samenwerking met de kinderen gemaakt. Gelukkig hier nou eens geen Meisje met de Parel maar ik zie er onbedoeld de zon in. Het hoge gebouw op de achtergrond is een deel van het complex waarin wij wonen. Zodra alle kinderen en medewerkers naar huis zijn, sluit men het hek en zie je niets meer van de verborgen parel die er achter ligt.

Boekselen

Ik kan niet tekenen. Nooit gekund ook. Als kind tekende ik alleen maar huisjes. Maar ik zou het best graag willen kunnen. Nou ontdekte ik ergens op een blog, ik weet niet meer bij wie, de kunst van het boekselen. Je pakt een oud boek, zoekt een willekeurig woord of zin, omcirkel het en ga tekenen. Zo maar voor je zelf, zonder enige pretentie. Gewoon versieren en spelen met kleurtjes kan ook.

Het is reuze ontspannend om te doen en ik hoop te ontdekken of en zo ja waar mijn creatieve talenten liggen. Vind ik die niet, dan ben ik toch even prettig ontspannen bezig geweest. En als er eens een kleindochter op bezoek is mag ze mee doen. Zie de pagina die Eva voor haar rekening nam.

Grijs, grijzer, het grijst

Geen zondagse polderwandeling vandaag maar wel even een rondje Nieuwe Plantage. Op grote hoogte en van onderaf was het moeilijk waar te nemen maar het zijn hoogstwaarschijnlijk kraaien die we in de eerste bomengroep vlakbij het kanaal zagen zitten. Zien jullie ze ook? Dat het grasveld glooiend is, is te zien aan mijn wat hogere standpunt. Vorig jaar lag er sneeuw en werd hier volop gesleed.

Nu is het zo’n dag waarop iedereen zichzelf enigszins ongeïnspireerd uitlaat en die ik in navolging van blue monday wel gray sunday wil noemen. Het verlangen naar het voorjaar begint heel sterk te kriebelen. Sneeuw mag ook als er maar zon bij komt.

Blijven steken

Het schiet nog niet erg op met mijn creatieve activiteiten. Ik wil wat beter leren haken en kreeg van Sinterklaas een leuk instructieboekje. Ik kan namelijk niet eeuwig alleen sjaals haken en heb mijn zinnen gezet op een grof gehaakt vest voor mezelf. Maar dan moet ik eerst de techniek wat beter onder de knie hebben. Ik kocht twee goedkope bollen van het soort waarvan ik dat vest zou willen maken. Stom, want in zwarte wol is het moeilijk te zien of de naald wel correct ingestoken wordt. Tot op heden heb ik meer uitgehaald dan gehaakt.

Enfin, ik blijf het proberen en mocht een lekker groot vest toch te ambitieus voor me zijn, kan ik allicht overstappen op dit patroontje. Wie wil er nou niet de koningin van het strand zijn?