Vaar, vaar, vaar

Meestal zit ik in de auto als ik over de Reineveldbrug ga. Of in de tram. Maar nooit wandelend of fietsend. Dat laatste heb ik vanmorgen gedaan om dit aardige brugwachtershuisje van dichtbij te kunnen bekijken. Samen met de brug werd het in 1931 gebouwd en inmiddels is het huisje een gemeentelijk monument. Vanaf 2000 worden de ophaalbruggen vanuit een centraal punt bestuurd en verloor het zijn functie.

Gelukkig is de geschiedenis over de brug en de trekvaart eronder beschreven op een informatiepaneel in het huisje. Ook hier (klik) valt er veel over na te lezen

Vaar, vaar vaar,

vaar ik voorbij

voorbij, voorbij, voorbij

Dat is het gedicht dat precies in de vensters past. Hubertus Bahorie, stadsfilosoof, schreef het en het doet me deugd dat bij alle ophaalbruggen in onze directe omgeving teksten staan die tot nadenken stemmen. Ik dacht meteen aan de vaart waarin we leven en het heerlijke tempo dat de trekvaart met zich meebracht vóór de komst van treinen en gemotoriseerd verkeer. De trekvaart wordt wel de Intercity van de Gouden Eeuw genoemd. Veel van het vracht – en personenvervoer ging over water. Die tijd is voorbij. Voorbij.

Nét geen goud

Deze prachtige teksten kregen we gisteren mee van twee kleindochters met het dringende verzoek de envelop waarin dit verpakt zat, pas vanmorgen te openen. Een uurtje later werd dit mooie boeket bezorgd met als afzenders onze kinderen. Wat een lieve verrassingen op onze trouwdag. En omdat we het leven graag vieren hadden we op de Paardenmarkt bij restaurant Kruydt gereserveerd voor de lunch. Dat er een hart op de stoep getekend was, was louter toeval. Dat het nét iets te fris was voor een lunch op het terras was jammer maar ook niet meer dan dat. We haalden herinneringen op aan die dag zo lang geleden en blikken blijmoedig voorwaarts. Maar vooral genoten we van het moment, zo vlakbij ons huis in een voortreffelijk restaurant.

Pinksterpicknick

We braken rond drie uur weer op maar vanaf twaalf uur zaten we toch maar mooi aan de jaarlijkse familiepicknick. In 2020 en 2021 was het vanwege bekende redenen niet mogelijk met grote groepen bij elkaar te komen. We prikten de laatste zondag van de schoolvakantie als uiterste poging om toch als grote familie bijeen te zijn en deden ook verwoede pogingen het zo picknick mogelijk te houden. Aan de zoete en hartige happen lag het niet, aan de wil om het gezellig met elkaar te hebben ook al niet want het wás gezellig. Maar de lage temperatuur en de dreigende regen zorgden er wel voor dat we niet tot half zeven met z’n allen ontspannen in het gras zaten. Maar ja, het is dan ook geen Pinksteren vandaag.

Haring happen

Jongste kleindochter Juliët is een echte lekkerbek. Ze had mij verteld dat ze graag eens haring wilde happen. Nou, dan moet je bij deze oma zijn die haar eerste negen levensjaren in Scheveningen woonde. Als sinterklaassurprise kreeg ze van mij een haringkar met de belofte om samen zo’n botermalse verse haring naar binnen te laten glijden.

En aangezien er al pepernoten te koop zijn (!) begon de tijd te dringen; deze belofte moest nou eindelijk uitgevoerd worden. In de winkel opeten ging Juliët wat ver, ze wil niet publiekelijk afgaan en je weet maar nooit hoe het smaakt. Dus kozen we ervoor dit culinaire genoegen thuis af te handelen. Ik deed de eerste haring voor, ze griezelde nog even toen ze het staartje beetpakte en ik had me heus wel over de tweede haring ontfermd maar ze riep direct en overduidelijk : ‘Wat is dit lekker!’

Mijn telefoon en ik

Sinds een jaar of tien heb ik een jaarlijkse ‘APK-keuring’ bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Voorafgaand is een bloed en urine-onderzoek nodig waarvoor ik vanmorgen bijtijds en nuchter op pad ging naar de Vermeertoren waar de praktijk gehuisvest is. Op een bepaalde leeftijd (ahum) en na een vervelende voorgeschiedenis is het sowieso goed om ook zonder klachten wat vitale functies te laten nakijken. Voor mijn mobiele telefoon is hulp te laat, er moet een nieuwe komen. Dat vind ik altijd lastig want ik moet weer wennen aan zo’n ding. Het overzetten van de oude naar de nieuwe levert problemen op en vandaag buigt een techneut van de telefoonwinkel zich daar uitgebreid over. Bovendien: die dingen verslijten heel wat sneller dan een mens, zo blijkt maar weer.

Huisgalerie

De door mij alom geprezen kunstcommissie heeft in ons gebouw weer vrolijk werk opgehangen. Het bovenste werk is van Hub Peters en heet Red Inside. Ik zie er een heuvel in met een lappendeken aan akkers en verspreid wat huizen die me aan Italië doen denken. Maar het is vast Kerkrade waar de schilder is geboren.

De zeefdruk van Marc Langer heet Savateur Aquatique en doet me ogenblikkelijk naar zonnige kusten verlangen. Deze Voorburgse kunstenaar heeft veel strandtaferelen gemaakt en gezien de titel van dit werk is dit de Franse kust. Maar ook hier zie ik mezelf in Fano of elders aan Adriatische stranden vertoeven. Mooi dat ik hier in Delft toch even weg kan zwijmelen met mijn hoofd in de Italiaanse wolken.

Tijdreizen

Hier in Delft moeten we het hebben van traplopen en wandelen als het om onze beweging gaat. Gisteravond maakten we na het eten een ommetje omdat daar eerder op de dag geen gelegenheid voor geweest was. Tussen de woonarken op de Kantoorgracht piepen een paar heel kleine grachtenhuisjes door.

De Sint Huybrechtstoren hopen we binnenkort nog eens van binnen te bekijken tijdens de Open Monumentendag. Ik ben geïnteresseerd in de tunnel die onder de straat loopt, die deel uitmaakt van de middeleeuwse stadsomwalling van Delft en recent gerestaureerd is.

Deze rij huizen is weer van een geheel andere bouwperiode en doen mij stads en typisch Nederlands aan. De variatie in huizen en gebouwen maakten van dit kleine wandelingetje toch een afwisselend rondje door de tijd.

Regen daar en zon hier

Dank voor alle complimenten en felicitaties aan het adres van mijn moeder. Ik was vandaag bij haar en ze was nog beduusd van alle aandacht, kaarten, bloemen en berichten die haar ten deel waren gevallen. Goed. Vanmiddag liep ik weer door Delft en mijn blikken werden vooral getrokken door water, dat hier zo overvloedig aanwezig is. Het contrast met de droogte in Caldese valt me de eerste dagen na vertrek altijd op. Maar we kregen – net nu alle tijdklokken op ons sproeisysteem het weer goed doen – berichten door dat het behoorlijk heeft geregend op ons erf. In NL schijnt het zonnetje. Ik ben met alle twee erg blij.

99

foto EvD

Wie jarig is trakteert. Dus had mijn leuke moeder voor alle kleinkinderen en hun gezinnen, samen met een zus van me, kleine feestelijke tasjes gevuld met allerlei lekkers. Of wij, de dochters, willen zorgen dat het ter bestemde plaatse komt? Dat doen we maar al te graag. Verder probeerden we het vandaag enigszins rustig te houden en net als vorig jaar verdeelden we de dag over de vier dochters en schoonzonen en had ze op die manier de hele dag een klein gezelschap om haar heen. Haar andere helpsters, de dames van ‘Saar aan huis’ hadden haar verrast met mooie planten. Hier zit jarig Jetje. Ze is onbeleefd oud geworden, vindt ze zelf. Haar attente aandacht voor iedereen om haar heen is ongekend en wat zijn we blij en trots dat ze nog steeds in goede gezondheid in ons midden is.

Feestneus

Ook al is de vorm van deze aubergine (melanzane zeggen we in Italië) niet helemaal volmaakt, hij wordt gewoon aangeboden in de winkels. En waarom ook niet, je kunt er je fantasie nog fijn een beetje op loslaten.

Onze zoon kon het niet laten en gaf hem een gezicht. Waarna hij werd gesneden, gegrild, afgekoeld en in de salade verdween. En in onze magen. Inmiddels zijn we sinds gisteravond weer in Nederland. Ik ga ook mijn feestneus opzetten, want we zijn hier voor een speciale gelegenheid. Hoop ik morgen op terug te komen.