Dagje Den Haag

Mijn geboortestad vandaag bekeken vanaf het water. Stichting de Ooievaart biedt rondvaarten aan met een gids aan boord. De ‘onze’ legde bijvoorbeeld het verschil tussen een Hagenees en een Hagenaar uit. Ben je geboren op het zand dan ben je (zoals ik) een Hagenaar. Kom je van het veen, dan een Hagenees. We passeerden 32 bruggen en moesten soms heel diep bukken om er onderdoor te kunnen varen. Samen met een lieve vriendin, met wie ik dit tochtje maakte, liepen we na afloop door de stad  richting Hooigracht waar we uren op een zeer Haags terras zaten, aten en praatten. Het hele idee kwam van haar en wie ons mooie Haagje eens bewonderen wil, kan ik deze manier van harte aanbevelen.

Dagje Noordwijk

Omdat we daar zo’n zin in hadden.   

Aan dit soort beelden valt weinig meer toe te voegen. Dus doe ik dan ook maar niet.

Mijn afwijking

Mijn voorliefde voor wasjes ga ik niet nog een keer uitleggen. Bij het zien van deze geheel witte was, werd ik wel heel gelukkig. De blauwe lucht en de wit geschilderde balustrade helpen ook al mee. Zelf hang ik wasgoed ook altijd gestructureerd op. Soort bij soort  en als het even kan ook op kleur. En netjes strak, hè. Dat scheelt strijkwerk bovendien. Ik weet dat ik lang niet de enige ben die kickt op was, maar raar is het wel. De knijpers aan de lijn laten hangen voor volgend gebruik,  vind ik daarentegen echt niet kunnen. Toch wel ernstig hè.

Kop in bos

Toegegeven, de linker kop is mooier dan de rechter. Toen ik vanmorgen in de Delftse Hout opnieuw een leemfiguur tegenkwam, moest ik ogenblikkelijk aan het Thaise beeld denken dat we in een tempelcomplex tegen zijn gekomen. Vanavond eten we met de zondagse wandelclub in zijn meest uitgebreide samenstelling bij één van ons. Dit is de derde avond op rij dat we door anderen gefêteerd worden. Onze koppen zijn dus nét wat mobieler dan die in de bossen. En naar ik hoop ook iets minder onderhevig aan de tand des tijds dan die rechter.

Zeventig

Na de koffie met gebak liepen we achter de gastheer-en vrouw aan om bij de buren op het erf negen mooie lelijke eendjes aan te treffen. Er werden teams samengesteld, we kregen uitleg over het besturen van deze oldtimers en warempel, daar vertrokken we voor een soort puzzeltocht door de schitterende Alblasserwaard. 

Broodje paling bij Van Wijk, handelaar in levende vis met rondleiding toe. Bezoek aan een theetuin met haperende camerabatterij, thee en gebak. Eindigend met een maaltijd  van grote stoofpotten en een prijsuitreiking voor het beste team. We verkeerden in een heerlijk gezelschap ter gelegenheid van de 70 e verjaardag van een goede vriend. Tenslotte werden we getrakteerd op deze mooie zonsondergang. Dan mag je heus wel spreken van een enorm geslaagde dag

.

Minibieb, kruiden en kunst

In groot contrast met ons Italiaanse leven, is ons wonen hier in een Delfts appartementencomplex. Dáár heerst stilte op de berg en horen we alleen natuur. Hier vol met stadse geluiden en een hoop reuring. Op de berg zijn we tamelijk zelfvoorzienend bezig en hier plukken we de vruchten van het collectief. Kijk maar mee.

Anderhalf jaar geleden ben ik er aarzelend mee gestart, inmiddels wordt er goed gebruik van gemaakt. De minibieb.

Sinds kort kan ik ook hier de tuin inlopen om kruiden te knippen. De potten stonden eerder gevuld met andere planten, in de centrale hal. Wegens te fris en te donker was dat geen succes. Wat een goed idee is dit en wat ben ik er blij mee.

Buren in een kunstcommissie zorgen voor wisselend werk aan de muur van de hal. Dat veraangenaamt de leefomgeving. Er hangt een uitnodiging voor een nazomerborrel in de gemeenschappelijke tuin. Dát zijn de dingen die het wonen in een monumentaal pand in de binnenstad extra aantrekkelijk maken.

Gezichtsbedrog

Al fietsend proberen we ons wat koelte toe te eigenen. Maar ja, ik wil nog wel eens afstappen. ‘Heb jij dat al eens eerder gezien?’ roep ik naar de man die altijd sneller fietst. ‘Moet je kijken’, roep ik enthousiast, ‘hoe leuk die oude muur begroeid is en hoe ze de ruimte erachter hebben bebouwd. En dan dat raam met een soort van Romeinse ruïne als trompe l’oeil.  Hij keert zijn fiets en kijkt even mee. ‘Nee, nooit eerder gezien’, zegt ie. ‘Zullen we verder fietsen? ‘

Alles OK

Of het goed gaat met ons en ons huis in Gubbio. Dat was de vraag die vanmorgen via allerlei media op ons afkwam. De aardbeving in het zuiden van Umbria, was weliswaar voelbaar in Gubbio, maar heeft voor zover we nu weten geen schade opgeleverd. Ook bij familie en bekenden in de ruimere omgeving niet. Maar wat een heftige beelden zien we op de tv. Gisteravond fietsten wij een rondje Delft en maakte ik deze foto bij de Oostpoort. Een middeleeuws bouwsel waarvan ik me vandaag eens te meer realiseer hoe fantastisch het is dat we een overblijfsel uit lang vervlogen tijden nog steeds kunnen bewonderen. Alles OK? Wel voor ons. Voor velen niet.

Reden voor een feestje

Daar zit ze weer, geen spat veranderd sinds vorig jaar. Zichtbaar genietend viert ze vandaag haar 94e verjaardag. Zo’n hoge leeftijd bereiken is lang niet iedereen gegeven en dat beseffen we maar al te goed. Dat koppie is nog helemaal in orde. Over de rest mogen we niet klagen, zegt ze zelf. Vanmorgen ontving ze het jaarlijkse felicitatie-telefoontje van haar even oude neef en aan het eind van de middag zal haar jeugdvriendin ook nog wel even bellen. Bijzonder toch?

Haring

Op de laatste regenachtige dag van de week doe ik samen met een zus nog even een kringloopwinkel aan, we kopen wat noodzakelijke dingen bij een bouwmarkt en eten haring. Daarna werken we in haar atelier. Zij legt de laatste hand aan werk dat ze binnenkort zal exposeren en ik verf de poten van een krukje. Dat laatste is absoluut niet interessant maar ik vertel het om te laten weten dat ik heus niet met mijn armen over elkaar zat. Inmiddels hield de regen op en toen ook de zon weer scheen, waren de pootjes droog.