Doorgaan met ademhalen

We komen maar weinig meer in het centrum van Gubbio. Vandaag wel want ik moest hoognodig naar de kapper. Tjonge, wat een maatregelen bij de contactberoepen hier. Mondmasker ophouden tijdens haren wassen, knippen en föhnen. Bij binnenkomst, maar dat is overal, verplicht handen ontsmetten. Mijn kapcape (heet zo’n ding zo?) kwam uit een steriele verpakking, kammen en scharen ook. De kapper vertelde dat veel mensen nog bang zijn en sommigen gaan liever niet de deur uit. Ook zouden veel mensen aan stemmingswisselingen lijden na de langdurige lockdown. Vooral het vele tv kijken in die periode zou de mensen depressief maken. En het wás ook geen al te vrolijk nieuws in Italië. Inmiddels zijn er hier nauwelijks uitbraken, is het R-cijfer 0,5 en haalt men opgelucht adem. Achter het mondmasker.

Stoofpotten en thee

De laurierhaag heeft zich in de loop der jaren tot een ware groene muur gevormd. Af en toe wordt ie flink gesnoeid en de ‘bijvangst’ levert altijd voldoende blad op om de halve familie te voorzien van dit in stoofschotels onmisbare ingrediënt. Ik droog het blad een aantal dagen door het in een mand met een zwaar voorwerp erop te leggen en klaar ben ik.

Overal staat nu de cichorei in bloei. Ik las dat je van de bloemen thee kunt zetten. Dat kan natuurlijk van vrijwel elk kruid maar vanwege de overvloed aan cichorei op ons terrein begon ik maar eens met het plukken van wat bloemen. Die liet ik gewoon drogen en toen bleef er dit over. Dat schiet niet niet op en daar heb ik even het geduld niet voor. Dus wel stoofpot met een Italiaans ingrediënt maar geen bloementhee uit Caldese de komende winter.

Zooitje

Dan hebben we nog de rozentuin waar ‘iets’ mee moet. Begin september vorig jaar (klik) werd de uitgegroeide lavendel geruimd. Waarna we in dit voorjaar opnieuw wat aanplant zouden doen. Maar ja. Het liep anders met bovenstaand resultaat. De goudenregen die op tien meter afstand staat, probeert hier zijn kop op te steken. De laurier laat zich dan ook niet onbetuigd en eiken willen hier spontaan ontkiemen. Ga er maar aan staan. We maken een soort aanvalsplan waarbij we van de buitenrand steeds verder naar binnen werken. En vóór we de wilde peen er uit trokken, mocht ie nog even op de foto. Het is een fotogenieke plant maar hoort niet in de rozentuin. En dat zeg ik dan ook tegen haar voor ze met geurende wortel er uit getrokken wordt.

De kortste weg

De slagboom, die moet verhinderen dat vreemden ons terrein oprijden, bleek bij onze aankomst een paar weken geleden, verrot te zijn. Dus ging de wijnboer samen met onze tuinhulp aan de slag. Er werd een dode boom omgezaagd en met wat passen en meten verscheen er een nieuwe rustieke barrière. Daarop werd het Caldese-vogeltje weer vast gemaakt en ecco we kunnen er weer een paar jaar tegen.

Het was allemaal nog maar nét klaar of daar kwam de buurman met een partij lege flessen die hij onder de slagboom doorschoof. Ze worden ontdaan van etiket, ontsmet en hergebruikt in onze kleine wijnmakerij. Buurman niet naar de glasbak, een dooie boom niet in de open haard; we houden de lijntjes kort hier.

Maskerade

Het is zeker niet comfortabel maar het went snel. Een accessoire dat, als het de mond niet bedekt, aan pols, bovenarm, aan één oor of als baard in de buurt blijft zodat het weer snel kan worden opgezet. De vraag of dat allemaal volgens de regels van de hygiëne gebeurt, kan met een duidelijk ‘neen’ worden beantwoord.

Vóór de Coronacrisis zag je een enkele keer wel eens iemand met zo’n mondkapje lopen. Vaak een persoon met verminderde weerstand bij een chemokuur. Door het dragen ervan beschermde die persoon zich toch enigszins tegen verkoudheids-of andere virussen. Dus denk ik als we het allemaal doen, zoals hier in Italië verplicht is in de binnenruimten, het de verspreiding wellicht enigszins vermindert.

Het straatbeeld is hiermee volkomen veranderd. Dat heeft in elk geval het voordeel dat je ziet dat er wat aan de hand is en het houdt naar mijn overtuiging de mensen wat alerter. Ons wasje ziet er inmiddels ook anders uit.

Uitje

• 

• 

Deze eenden hielden zich keurig aan het verzoek om je in één richting te bewegen. Wij liepen vrijdag in de voetsporen van de Romeinse Plinius, die bij waterbronnen in Campello sul Clittuno de inspiratie voor zijn schrijverschap vond. Al zullen in zijn tijd de paden iets minder gebaand zijn geweest.

Het onwaarschijnlijk heldere water is zelfs beschreven in een gedicht over Umbrië van Lord Byron in 1816: ‘een golf van het meest levende kristal dat er ooit was’. Mooier en treffender kan ik het niet zeggen. Het park was relatief klein en overal stonden bankjes waarop je de schoonheid en de historische plek nog eens extra tot je door kon laten dringen. En net buiten het park kan je heerlijke pizza’s eten.

Misverstand

De naam van mijn blog zegt het al, we wónen in Caldese. Het is dus geen vakantie. Gisteren reageerde Sjoerd, hij vindt dat we zo hard werken. Nou mensen, dat doen we met liefde . We zijn trots op hoe we hier wonen en wat we in de loop der jaren tot stand hebben gebracht en dan is het logisch om dat te onderhouden. Wekelijks gaan we een dag op pad en hebben dan wél direct een vakantiegevoel. Op weg naar ons doel gisteren, reden we voorbij Assisi. Dan móet ik even de auto uit om een foto te maken.

Nog zomaar een detail onderweg. Daar genieten we van. En wat te denken van de pizza die we voor de pranzo in een eenvoudige tentje aten? Instant vakantiegevoel. Na afloop deden de weekend boodschappen en eenmaal thuis hebben we nog een uurtje wijn gebotteld. Zo’n dag is een zalige mix van in-en ontspanning. En waar we geweest zijn, vertel ik morgen.

Banken en stoelen

Vlak naast de keukendeur staat dit bankje. We zitten er vaak even op om de werkschoenen aan te trekken. En er ligt af en toe wat spul op waar-nog-wat-mee-moet. Druiven die een nader onderzoek behoeven, lavendel die dwars groeide maar nog tot boeket verwerkt kan worden en mijn werkhandschoenen en snoeischaar. We hebben twee van dit soort bankjes en ze zijn overal inzetbaar. De ander is een soort bijzettafel op het terras.

Daar staan ook twee rieten stoelen van de kringloop uit Delft. Gisteren heeft de wijnboer er alvast één onder handen genomen want ze storten een beetje in. Met lijm en ijzerdraad werd de zitting via de onderkant weer verstevigd. De ander wordt ook snel aangepast want we moeten wel lekker neer kunnen ploffen als we uitgewerkt zijn.

Met vandaag in de hoofdrol…

Klaproos, zonnebloem en korenbloem.

Mijn absolute favorieten.

Rood, geel, blauw

Ik ben zo bezien een primaire vrouw.

Ons dagelijks gespreksonderwerp

Ook vorig jaar verliep de periode die we in Caldese wilden doorbrengen, anders dan gewenst. In augustus kwam de wijnboer behoorlijk ziek naar NL en in september was er de ziekte en het overlijden van mijn vader. De wijnoogst 2019 kwam onder druk te staan maar met hulp van familie en vrienden én de nodige haast, lukte het toch. En dus stond de wijn zo op ons te wachten toen we hier drie weken geleden weer aankwamen.

Een eerste serie is gebotteld, we halen overal en nergens lege flessen vandaan en de etiketten liggen klaar. Het fraaie weer houdt ons nog steeds buiten maar we kunnen best wat regendagen gebruiken om eens flink aan de slag te gaan in de cantina. Uit de wijngaard komen inmiddels wat pessimistische geluiden, mogelijk valse meeldauw? Enfin, actie is vereist; we hoeven ons nooit te vervelen.