Het volgende feestelijke moment is vandaag de verjaardag van Fleur. Hoogzomer jarig zijn betekent vaak dat ze zelf op vakantie is en met zekere regelmaat is dat bij ons in Italië. Dus waren er slingers, cadeautjes en taart. Het tanti auguri werd gezongen en de jarige was het stralende middelpunt. We doen een rustig dagje met vanavond een pizzaparty. Dat laatste op verzoek van het feestvarken.
Onze dochter is topscorer als het gaat om bezoekjes aan Caldese. Ze heeft uitgerekend dat ze hier vandaag voor de vijfentwintigste keer komt. Dus daar moesten we wat mee. Een officieel momentje met het doorknippen van een lintje en een bos veldbloemen.
Gelukkig is het hele gezin meegekomen en gaan we de komende dagen met elkaar hier doorbrengen. Er staan nog meer feestelijkheden op het programma waarvan ongetwijfeld verslag volgt. We gaan beginnen met een zondagse pranzo en verder veel familiegezelligheid. En kortere blogs, dat spreekt.
Als echte Nederlanders drinken wij s middags thee. Nou ja, middag? Het wordt vaak zes uur, half zeven omdat we de tweede helft van de middag meestal weer wat werken op het erf. Maar als we dan zitten met de thee en een biscuitje is de avondzon gunstig gestemd en zorgt voor het gouden uurtje. Zien jullie trouwens hoe hoog het stuk ongemaaid gras is geworden?
Gisteravond reden we daarna naar de stad voor onze vrijdagse pizza. Kijk eens hoe mooi die helling in het zonlicht baadt. Dus daar moest een foto van gemaakt worden. Die ik ook nog maar even uitvergroot heb. Zo is beter te zien hoe de strobalen klaarliggen en de akker leeg is.
En toen we eenmaal in het restaurant zaten, besloot ik geen pizza te bestellen maar koos een antipasto di mare. Bedoeld als voorgerecht maar bestaande uit twee gangen; erna serveert men wat gegratineerde mosselen en een st Jacobschelp. Samen met brood heb ik daar een volledige maaltijd aan. De wijnboer nam wél een pizza want dat hoort zo op vrijdagavond volgens onze zelf in het leven geroepen traditie.
Op ons erf gebeurt maar weinig momenteel. We snoeien wat uitgebloeide brem, zetten de strijd tegen groen in het grind onverminderd voort en ruimen afgevallen blad op want het waait hier met tussenpozen heel hard. We hebben ook eindelijk een regenbui gehad die de boel echt nat maakte. Heerlijk, de tuin was er aan toe. We lazen de berichten over het noodweer met grote hagelstenen bij het Gardameer en hebben oprecht medelijden met de mensen aldaar.
Ik laat maar eens wat ramen zien die ik her en der ben tegen gekomen. Een heel klein raam dat laag bij de grond zit en waar ik graag de uitgebloeide geraniums weg zou plukken. Dan een paar luiken van een te koop staande kleine benedenwoning. Ik vrees met achterstallig onderhoud. En bij dit laatste raam gebruiken ze het siersmeedwerk tevens als steunen voor tomatenplanten. Handig hoor.
Mijn toegift: knalgeel, zonning en erg Italiaans in al zijn details. Ik word er wel vrolijk van.
Het lijkt wel of ik een toeristisch bureautje ben begonnen met aanbevelingen voor de regio Le Marche. Gisteren bezochten we camping Podere Sei Poorte (klik). Dat was niet om een camping te beoordelen maar omdat onze dochter, schoonzoon en kleinkinderen er verblijven. Het is op een kleine twee uur rijden bij ons vandaan en we wilden graag kijken hoe hun het campingleven bevalt.
Nou het bevalt ze prima. Het is natuurlijk ook leuk voor de meisjes dat ze er snel vriendschappen kunnen sluiten. Het gezin heeft sinds het voorjaar een hele kleine caravan waarmee al proef-tripjes en weekends waren gemaakt. De kinderen slapen elk in een eigen tentje en op de royale plek was daar alle ruimte voor. We waren, als ex-kampeerders, onder de indruk van deze door een Nederlandse familie geleide camping. Alles zag er tip-top uit. De pranzo deden we met een eenvoudig broodje op een beschaduwd terras van het bijbehorende campingrestaurant. We hadden zomaar weer even een echt vakantiegevoel. Kijk ons zitten met z’n zessen. Dat gaan we op korte termijn nog eens herhalen, hoor.
Dit is een van onze favoriete pleintjes in Gubbio. Toen we hier pas woonden, werd het opgeknapt; men plaatste moderne verlichting en zette een aantal eeuwenoude olijfbomen neer. De kerk op de achtergrond is de Chiesa di San Giovanni Battista en net als vrijwel overal kun je er overdag binnen lopen.
De kerk, gebouwd in de dertiende eeuw is eenvoudig van zowel in- als exterieur. Meestal steekt de wijnboer een kaarsje op bij Maria. Onze katholieke achtergrond verloochent zich nooit. Tegenover het fraaie houten beeld van Maria met Kind is een zijbeuk die wel versierd is. Daarin staat prominent de doopvont, zijn er prachtige fresco’s, de suggestie van een tweede raam, een enorme doopkaars en enkele beelden.
Als ik me nog eens verveel en geen blogonderwerpen meer weet, kan ik gerust alle kerken van Gubbio in beeld gaan brengen. Ben ik zomaar veertig blogjes verder.
Het is een piepklein plaatsje in de buurt van de B&B waar we vorige week waren. Het heet Poggio Cupro en je komt er via een heuse stadspoort binnen waar zich nog een originele fresco van Moeder met Kind bevindt uit 1529, geschilderd door Pietro Paolo Agabiti. Dit plaatsje is deelgemeente van Cupramontana, de hoofdstad van de Verdicchio wijnen. Hier en daar zie je daar binnen de muren ook nog sporen van.
Er waren geen winkels en slechts één bar, waar we koffie dronken. In een klein hoekje werden ook wat kruidenierswaren verkocht. Voor een snelle maaltijd van pasta, tomatensaus en tonijn uit blik kan je er je boodschappen doen. Aangevuld met een karton wijn!
In dat zelfde hoekje was een deur dichtgetimmerd maar grappig voorzien van een schildering. Misschien was het wel de vorige eigenaar die daar met zijn hoofd om het hoekje piepte. De bar, annex winkeltje, werd nu gedreven door een jonge vrouw. En de koffie smaakte er heerlijk.
Het is al lang geleden dat ik foto’s van wasjes plaatste. Het moet er maar weer eens van komen, ze hebben nou eenmaal een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me. Zo’n wasrekje, gewoon op straat, dat is toch lief? Medebewoners aan dit pleintje storen zich er vast niet aan, want vandaag houden ze de luiken dicht.
Wat er in de loop der jaren aan de Middeleeuwse gevels is geknutseld en verbouwd is misschien nog veel interessanter. En een paar extra elektriciteitsdraden buitenom is hier ook zeer gebruikelijk. Het zijn vaak dit soort huiselijke zaken die me raken. Gewoon een extra afvoerpijp, misschien wel aangesloten op de wasmachine? De vooruitgang in de loop der eeuwen, zullen we maar zeggen. Maar wasjes laten drogen is gelukkig iets van alle tijden. En met de temperatuur van vandaag is het in een vloek en een zucht gebeurd.
Ik zei het gisteren al, ik ben nog niet uitgeschreven over Villa Verdicchio. Dit was het uitzicht toen ik naar beneden liep voor het ontbijt dat buiten op het terras wordt geserveerd. En na onze cappuccino kwam deze plank op tafel. Yoghurt met vers fruit, kaas en vlees uit de streek, huisgemaakte jammetjes van Lena en door Roberto in het dorp gekocht vers brood. Hou nog wat ruimte over, zei hij, want er volgt nog een dolce. Elk Italiaans ontbijt kent zoete baksels en dat van ons zag er die ochtend meer dan smakelijk uit!
Twee van de andere gasten hadden de avond ervoor beloofd om te koken en daarvoor waren niet alleen Roberto en Lena uitgenodigd maar ook de vier andere gasten waaronder wij dus. Er was een heerlijke vers gemaakte tomatensoep, pasta met kip-van-de-jacht en ijs toe. We zaten aan de mooi gedekte tafel in een van de romantische plekken in de tuin met op de achtergrond de wijngaard. Het spreekt voor zich dat de maaltijd rijkelijk voorzien was van de mooiste wijnen. We zagen de zon ondergaan achter de bergen en tafelden nog lang na bij kaarslicht en een enkel lampje. Zet zomaar wat vreemden bij elkaar voor een fantastische maaltijd in een dergelijke omgeving en je hebt een top avond!
NB: voor niet iedereen was gisteren de link naar de website bereikbaar. Wie toch graag een kijkje neemt, komt via google op Villa Verdicchio alsnog terecht.
Omdat we af en toe even los willen komen van ons eigen terrein, besloten we tot een korte trip in de omgeving en boekten voor twee nachten een B&B in Le Marche, onze aangrenzende kustprovincie. Via Ciao Tutti vonden we Villa Verdicchio dat in het hart van deze wijnstreek ligt. Wat een vondst zeg! En dat op een uurtje rijden bij ons vandaan.
In een oude verbouwde wijnmakerij midden in de wijngaarden vlakbij Cupramontana troffen we de smaakvol ingerichte B&B aan van Lena en Roberto . Drie kamers, allemaal met eigen badkamer, een riante tuin met sfeervolle hoeken en een dagelijks ontbijt van lokale producten. We kenden elkaar niet maar voor deze zojuist gestarte ondernemers wil ik graag reclame maken.
Onze aperitivo werd geserveerd op het Romeins terras, de wijnboer kon zelfs vandaar uit een kleine inspectie doen bij de druiven. Ik ken genoeg mensen die dol zijn op Italiaanse wijnen en wijnhuizen willen bezoeken. Dit is echt een uitgelezen uitvalsbasis, waarover ik maar niet uitgeblogd en gepraat zal raken.
En dit zijn ze, de sympathieke uitbaters, voor wie geen moeite teveel is het je naar de zin te maken. Kijk gerust even op hun website (klik) dan krijg je een mooi beeld van een B&B van en voor wijnliefhebbers.
Wonen in Caldese (Italië) 