Bedwelmend

Regenbooglelies, stond er op een bord bij een stalletje langs de weg in ’s Gravenzande. De bloemen zaten nog strak in de knop er was nauwelijks kleur te onderscheiden. Ik stopte het bedrag in de daarvoor bestemde bus en nam de bloemen mee naar huis. Daar duurde het nog een week voor ze open gingen. Dat was wel even schrikken want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier kwistig met kleurstof is gewerkt. Zodra je de kamer inloopt komt de zoete geur van de lelies je tegemoet. Bedwelmende kitsch en het lelijkste boeket sinds jaren.

Bijbelse fiets

Deze fiets lijkt bijna met opzet zo neergezet. Sjiek exemplaar in de zelfde kleur als taartenwinkel waar ie voor staat. Met gemak zou ik 365 dagen lang fietsen kunnen plaatsen op dit blog. Telkens een andere en allemaal opmerkelijk. Delft is één grote fietsenstalling.

‘Leuk hè, zo’n voetbalfiets?’ sprak een man mij aan toen ik stond te fotograferen. Inderdaad, grasmat en oranje; het heeft wel wat voetballerigs. Deze drie stalen rossen stonden trouwens wel de hele stoep te blokkeren. De onderste in deze kleine serie noem ik de boodschapfiets. In het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen staat er op de houten krat. Iemand heeft dit exemplaar voor zijn werk nodig, denk ik dan. Misschien hoort er een heel ander verhaal bij, ik weet het niet en het maakt niet uit. Ik hou wel van een onopgelost mysterie.

Verheugvermogen

Ja hoor, goed gelezen. Ik kwam dit woord in de krant tegen; het vermogen om je te verheugen. Kinderen kunnen het heel goed. Wij volwassenen hebben er wat minder van. Zeker in deze verwarrende tijd zonder leuke uitstapjes, geen feestjes, geen etentjes met vrienden. Hoewel? Vanavond halen we voor de laatste keer een lunchbox op en eten met een bevriend stel al picknickend in de achtertuin van ons appartementencomplex. Daar verheug ik me enorm op. En als we ons bruggenloopje doen dan eindigen we vlak bij huis met dit stukje dat ik het ‘bos’ noem. Als boomkruinen elkaar raken, krijg ik een bosgevoel. Ja, lach er maar om maar ik ben weinig gewend op dat vlak. Ik verheug me altijd met een bijna kinderlijk genoegen op dit stukje waar de vogels fluiten en de zon gefilterd wordt.

Duintuin

Terwijl mijn zusje koffie zette en ik op gepaste afstand wilde blijven, kroop ik met camera rond in de tuin. Ik zette zomaar wat hoekjes op de foto. Volgens mij is ze nog bezig met die twee stoeltjes, gezien het schuurpapier. Ik vergat het haar te vragen. Dat ze een juttershoekje hebben, hoefde ik niet te vragen. dat wist ik al. Ik hoop er altijd nog eens flessenpost aan te treffen.

Vanaf de stoel waarop ik mijn koffie zou gaan drinken, was dit het uitzicht. Later kwam mijn zus erbij zitten en toen had ik geen tijd meer voor foto’s. Meer dan twee maanden elkaar niet zien, betekent dat er bijgepraat wordt en dat deden we volop.

Virtuele tentoonstelling

Een grote overzichtstentoonstelling van de Italiaanse schilder Rafael in Rome kan vanwege de Coronacrisis geen bezoekers ontvangen. Mijn wens van 10 april (hier terug te lezen) werd verhoord want gistermiddag volgde ik een webinar gegeven door de Nederlandse Sandrina, gids in Rome. Dat was een bijzondere en leerzame ervaring.

Dit is verreweg het meest gekopieerde onderdeel van een schilderij.van Rafaël. Vanwege koektrommels, puzzels en theemokken waar deze afbeelding op terug te vinden is, tot een soort kitsch verheven. Sandrina plaatste de schilder in zijn historische omgeving, tussen zijn beroemde collega’s als Leonardo da Vinci en Michelangelo en pausen die zijn opdrachtgevers waren. In de anderhalf uur van haar uiteenzetting heb ik me geen seconde verveeld. Op 29 en 31 mei zijn de laatste twee mogelijkheden tot het bijwonen van een virtueel ‘college’. Wie dat wil zien kan zich nog aanmelden. Niet kosteloos wel zeer de moeite waard.

http://www.persoonlijkrome.nl

Regenboogbrug

Sinds kort heeft Delft een regenboogbrug. Zodra je het station aan de centrumkant uitkomt, zie je hem liggen. Ik vind dat een fantastisch initiatief want Delft laat zien achter de LHBTI-gemeenschap te staan. Die afkorting staat voor Lesbische vrouwen, Homoseksuele mannen, Biseksuelen, Transgender en Intersekse personen. Tot op heden liep ik nog wel eens vast bij het uitspreken van LHBTI maar van nu af aan niet meer. Net zo min als we tolereren dat mensen uit deze groep gediscrimineerd worden. Om maar te zwijgen over mishandeling. Als je dan nog een klein stuk naar links loopt om de eerstvolgende gracht naar het centrum in te slaan, kom je dit stel (klik) tegen. Vanwege de Corona- maatregelen staan ze inmiddels op gepaste afstand van elkaar. Ik zeg: welkom in Delft.

Vies

Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.

De laatste dag

Het waren heel kunstige foto’s die ik tegenkwam de afgelopen week. Mensen gaan echt aan het stoeien met de 7daagse foto-uitdaging. Het is regenachtig en somber deze zondag, terwijl de opdracht ‘spiegeling’ is. Dus ging ik ook aan de knutsel met camera en pc. Ik overgoot mijn foto’s met een sausje en het is wel leuk eens over mijn eigen grenzen heen te stappen. Meestal ondersteunen de foto’s mijn verhaaltje. Vandaag is dat dus andersom. Gewoon wat voorwerpen uit de woonkamer op een ongewone manier in beeld gebracht.

Licht

Bij de opdracht van vandaag denk ik direct aan zonlicht en zéker niet aan kunstlicht. Dat ik niet de enige ben die van de zon houd, bewijst deze foto. Het bord met de zon erop komt uit Deruta, de stad in Italië die vermaard is om zijn aardewerk. Beide foto’s komen uit mijn archief. Dat is niet echt de bedoeling bij de foto 7 daagse maar mijn geëxperimenteer met licht en donker leverde niet veel fraais op. Voor de opdracht stuur ik onderstaande foto in. In een vederlichte roeiboot gaat in de avondzon een roeister met kalme slagen ons huis voorbij. Als dit je dagelijks uitzicht is, hoef je toch niet verder op zoek te gaan naar het licht?

Harde werkers

We reden vanmorgen naar ’s Gravenzande om bij mijn zus in haar duintuin een kop koffie te drinken. Het woord ‘energie’ spookte in het achterhoofd want dat is de foto-opdracht vandaag. Direct al kwam de Delftse watertoren in zicht, als zodanig niet meer in gebruik.

Ook hoogspanningsmasten vanuit de auto op de foto gezet. Misschien niet bijster origineel en nogal letterlijk waar het om energie gaat maar ik moest toch wat. Totdat ik de kassen zag. Die zijn helaas al lang niet meer zo beeldbepalend in het Westland als jaren geleden maar hebben wel alles met energie te maken. In de warmte van de kas worden de mooiste producten geteeld. Bovendien ken ik nogal wat Westlanders en dat zijn stuk voor stuk harde werkers. Met enorm veel energie dus.