Veteranendag

Die vader van mij is toch wel een bikkel, hoor. Vandaag klom hij in een jeep en reed mee in het defilé van de Veteranendag. Dit jaar was een kleinzoon zo aardig hem naar het  het Malieveld te brengen, vrijwilligers binnen de familie zijn ruimschoots voorhanden.  Eenmaal in Den Haag staat dan zijn inmiddels vaste chauffeur klaar, iemand van Keep Them Rolling. Een vereniging die oude legervoertuigen opknapt en rijdend houdt. Mijn vader is geen militair veteraan maar neemt deel als oud-verzetsman. Het is best vermoeiend voor hem maar met een fantastische organisatie zowel bij het thuisfront als ter plaatse, heeft hij ook vandaag weer zijn bijdrage geleverd aan het levend houden van de gedachte dat we de mensen die zich inzetten voor de vrijheid van anderen, zeer  moeten waarderen.

Samen met mijn moeder zagen we mijn vader voorbij rollen op tv. Dus ja, we zijn weer even in NL.

Graven in lagen

We wonen in een agrarisch gebied met ook wat kleinschalige bedrijvigheid. Opvallend beeld in de omgeving is de cementfabriek. Even buiten de stad staat deze kolos waar  vrachtauto’s af en aan rijden. Een stuk verderop, langs een smalle bergweg richting Fano, zie je waar de grondstof vandaan komt.

Ik moest de foto’s vanuit een rijdende auto maken. Maar je ziet goed hoe de bergen uit diverse lagen zijn opgebouwd en dus ook afgegraven worden. Nergens op hun site heb ik kunnen achterhalen hoeveel mensen er werken maar dat de fabriek belangrijk is voor de economie van Gubbio, staat wel vast. En wat betreft bouwvolume is het zéker de grootste werkgever.

Wild geraas

We neuzelen hier nog even door over groei en bloei. Alles heeft de neiging om door elkáár te groeien. Dat kan leuk zijn maar meestal wordt het rommeltje. Voor dit stuk helling hebben we de wilde braam toestemming gegeven tot alleenheerser. En dan moet dit eruit.

We noemen hem altijd de slingeraar of liaan. Maar onze wijnvriendin, tevens  plantenvraagbaak, zei dat het de wilde passiebloem is. En ze heeft gelijk hoor, ik heb het nagekeken. Het maakt hem iets sympathieker maar het blijft een gruwel en soms moeten we onverbiddelijk zijn. Nu is deze rotspartij op de hoek van een terras weer zichtbaar. Daar heb ik dus best al dat ontwarrende geploeter voor over.

 

 

Parasoloverschot

Tussen twee parasols door piepen een paar huizen in Fano op. We zitten op het terras  van Café Centrale. Het begint een goede gewoonte te worden om tenminste één dag in de week Gubbio te verruilen voor wat anders. En omdat we geen wandelaars (meer) zijn, bezoeken we dan een stad. Fano levert een feest van herkenning, we komen er geregeld. We eten vis, kopen een ijsje en kijken mensen. We slenteren door de hoofdstraat en langs de boulevard. Niets bijzonders maar reuze ontspannend. Pas in september als de zon minder kracht heeft, willen wij nog wel eens op een strandbedje terecht komen. Ik hoop dat niet iedereen zo lang wacht.

Herstel

Het is ook niet snel goed. Of het groeit op plekken waar je het niet hebben wil, of het is op sterven na dood. Hier een olijfboom. Op de zuidhelling hebben we er zes geplant. Twee doen het prima, twee lijken dood en twee staan te zieltogen. Maar dan. Ineens ontwaar je weer uitlopers. Zien jullie het ook, dat groene toefje?

Nog zo’n sneu tiep, de kersenboom. We hadden de moed al bijna opgegeven. En plots…Met zilverfolie waarschuwen we nu langsvliegende vogels: AFBLIJVEN. Tenslotte de jasmijn. Twee stuks kapot gevroren. Toch nog maar even aanzien… Yeah. Een wonder.

En voor het mooi, een lieverd die het altijd doet. De hersthooi.

 

Kruidenvrouwtje, nieuwe poging

Er moest, vond ik, nodig weer eens een hoekje op ons terrein geschoond worden. Want waar wij steentjes hebben laten storten, zien we liever geen groen. Maar wat een mens dan zoal verwijdert, doet me bijna inzien met wat een onmogelijke taak ik me belast. Daarom mocht dat moois, dat ik weiger onkruid te noemen, nog even op de foto en vervolgens in een vaasje. Dan is er nog het sint Janskruid. Vorig jaar ben ik bezig geweest er een smeersel van te maken maar dat mislukte; het begon te schimmelen. Nu weet ik inmiddels dat het potje minstens veertien dagen in de volle zon moet staan. Daarna kan ik de olie op mijn rimpels smeren. Ik ben bang dat het te weinig is.

 

Midzomerfeest

Zou er wat te beleven zijn in de stad? Het is de feestdag van sint Johannes en daaraan gekoppeld zijn ook de Midzomerfeesten. Het verhaal gaat dat Italiaanse vrouwen op de avond van de 23e een bad nemen waarin bloemblaadjes drijven. We zagen gisteren wel enkele mensen op onze berg de bloemetjes van de brem in een mandje stoppen. De symboliek van reinigen op de geboortedag van Johannes de Doper ligt voor hand. Maar ik durfde het de bergburen toch niet te vragen. Hoe dan ook; er was vandaag weinig te beleven, gezien bovenstaande foto’s.

Tja, er was markt met het gebruikelijke aanbod. Niet om over naar huis te schrijven. Nee, dan deze twee. We kwamen ze tegen op weg naar huis.  Dáár ben ik even voor omgereden.

Te geef

Ik dacht: als die schaal in de antiekkraam nog niet verkocht is als ik hier op de terugweg langskom, is ie voor mij. En hij stond er nog. Mevrouw deed er een krant omheen en meneer scheurde een plastic tasje voor me van de rol. Maar dat sloeg ik uiteraard af vanwege  ‘no plastica per me’. ‘Complimenti’ vervolgde de man zonder enige ironie. En stak een betoog af over plasticsoep en oceanen. Toen ik aanstalten maakte verder te lopen werd ik door die leukerd ook gewezen op de mooie kleur van mijn bloesje dat me zo goed stond. En dat alles voor maar één euro!

Dit serviesgoed breng ik in NL naar Wempe & Wempe. Ooit opgericht door twee zusjes van me. Een winkel vol tweedehands serviesgoed waar vast liefhebbers te vinden zijn voor de nooit gebruikte onderdelen van ons ontbijtservies. Zo raken mijn kasten toch leger en leger.

Magisch realisme

Er zijn twee momenten in het jaar waarop het me extra fantastisch lijkt het Pantheon in Rome te bezoeken. Dat is op eerste Pinksterdag, wanneer de brandweer rode rozenblaadjes door de opening in de koepel naar beneden strooit als de vurige tongen van de heilige geest. En op 21 juni als rond het middaguur de zon via de juiste hoek binnenvalt en de cirkel op de grond exact belicht wordt. Ik zal op die dagen nooit in Rome zijn vanwege vaste afspraken. Hoe frappant. Gelukkig is mijn fantasie rijk genoeg om die speciale momenten in het Pantheon voor me te zien. Maar de eerst volgende keer dat ik weer in Rome ben, zal ik zeker deze kerk, die als tempel is gebouwd, bezoeken. Het blijft een magische plek.

(onderste foto van het www)

 

In de schaduw van de portico

De rijpe moerbeien vielen zo in onze handen én monden op ‘het plein’ bij onze vrienden. Vorig jaar is besloten een traditie te maken van het bij toerbeurt lunchen bij elkaar op de langste dag. Tóen zaten we onder een notenboom, nu op een portico vanwege vallend fruit. Eén stel van vorig jaar ontbrak helaas maar de traditie loopt over jaren, dus dat komt een volgende keer weer helemaal goed. Gastheer en -vrouw hadden voor een heerlijke pranzo gezorgd. Voordien leidden ze ons rond over het erf en lieten een nieuw bouwproject zien. Stilzitters zijn het niet. Levensgenieters wel. Net zoals de rest van het gezelschap. Ook daarin vinden we elkaar.