Twee boeken

Meestal ben ik een snelle lezer maar over Het achtste leven van Nino Haratischwili heb ik minstens zes weken gedaan. Het telt maar liefst 1269 bladzijden dus dat ik het niet in een paar dagen weg las, is niet zo gek. Het is een familieverhaal dat zes generaties omvat en speelt tussen 1900 en nu. Het laat naast de levens van een Georgische familie ook heel beeldend de Europese geschiedenis achter het IJzeren Gordijn zien. Zeer indrukwekkend en ook andere boeken van deze schrijfster ga ik op mijn lijstje zetten. Maar pas volgend jaar wil ik die gaan lezen.

Eerst maar eens begonnen aan het nieuwste boek van Adriaan van Dis, een schrijver waarvan ik zo’n beetje alles heb gelezen. Ook nu weer stelt hij me niet teleur met het boek waarvan alleen de titel me al aanspreekt: Naar zachtheid en een warm omhelzen. In zijn jeugd, die gedomineerd werd door een getraumatiseerde vader, werd Van Dis langere perioden opgevangen bij zijn surrogaat-oma die hij liefdevol beschrijft. Dit boek las ik in twee dagen uit en liet mij achter met het gevoel dat ik wat lezen betreft ook toe was aan zachtheid en een warm omhelzen.

Gein in Gijn

Met de drie kleindochters gingen we naar Huis van Gijn in Dordrecht. De laatste eigenaar van dit huis stierf in 1922. Dat is het jaar waarin de overgrootmoeder van de meisjes, mijn moeder, geboren is. Ze stapten een beetje haar jeugdjaren in, al woonde mijn moeder lang niet zo riant. In de voornaamste kamer van dit museale huis, de Zaal, hangen kostbare wandtapijten. De grandeur werd goed aangevoeld want twee dames begonnen spontaan te dansen.

Nog veel leuker werd het op de zolder van dit immense pand. Daar hangen verkleedkleren. Wat hebben we daar een plezier gehad. Eerste vraag nadat ze een hoepelonderrok hadden aangedaan was hoe je hiermee naar de wc moest.

Juliët trok het een na het ander aan trad meteen op als kleedster voor de rest. Dat haar spijkerbroek en sportschoenen onder de eenvoudige meisjesjurk uitkwamen, deerde haar niet. In juni ’21 waren de wijnboer en ik hier samen en ik schreef er toen hier over. Het is beslist een museum waar ik elk jaar wel een keer naar toe zou kunnen. Er is een prachtige kunstcollectie te bewonderen, waar ik gisteren natuurlijk niet aan toegekomen ben. We besloten ons uitje bij een Italiaans restaurant aan de overkant waar we pizza aten. Een heuse feestdag was het.

Kleinkinderdag

Vandaag vieren deze opa en oma samen met de kleinkinderen hun verjaardagen. Een goede gewoonte die is ontstaan omdat we nooit op hun echte verjaardag aanwezig kunnen zijn. Voor het eerst ontbreekt de oudste, kleinzoon Lucas. Het lukt hem vanwege school, sport en bijbaantje niet meer in het weekend een dag vrij te maken. Gelukkig ging hij in het voorjaar een dag met zijn opa naar Rotterdam (klik). Wij gaan dus op stap met drie leuke meiden van 11, 13 en 15 jaar.

Maar we beginnen met gebak, cadeautjes en zingen en we roepen heel hard hiep hiep hoera. De rest van de dag is voor de dames nog even een verrassing. We hebben er zin in.

Oude bekenden

Deze zwanenfamilie kwam ik afgelopen week tegen. Ze zijn met z’n zessen en twee van de jongen zijn bijna niet meer te onderscheiden van de ouders. Zou dit hetzelfde gezin zijn dat ik in juni tegenkwam? Ik heb de foto van toen er even voor teruggeplaatst. Maar daar zwommen nog vijf jonkies met pa en ma mee. Is er één dood? Of al de huwbare leeftijd en op vrijersvoeten? Of is het een totaal ander gezin? Loop ik wat onschuldig te wandelen, heb er meteen een boel vragen bij.

Geen vragen maar wel een glimlach bij de zorg en aandacht voor dit boomspiegeltuintje. Een bordje met verboden voor honden en fietsen moet de boel netjes houden. Met heide, pompoenen en chrysanten is dit hoekje helemaal in herfstsfeer. Ik ga de komende tijd hier in Delft maar weer eens op zoek naar geveltuintjes. Ze hebben een aandoenlijkheid die mij zeer aanspreekt.

Spellingsspelletjes

Diverse mensen wezen mij op een app waarop je kunt testen of je een beetje kunt spellen. Vanmorgen heb ik Beter Spellen.nl geïnstalleerd. Ik weet nu eigenlijk al wel dat ik hier dagelijks een paar minuten voor uit ga trekken, langer hoeft het niet te duren namelijk. Ik krijg vier invuloefeningen te zien en kan via mutiple choice de juiste spelling aanvinken. Je kunt op verschillende niveaus meedoen en de spellingsregel wordt na je score uitgelegd.

Ook op Nu.nl doe ik dagelijks het woordspel. In een soort Lingo heb je zes kansen om een vijfletterwoord te raden. Dat lukt me negen van de tien keer. Tja, regenachtige dagen en de donkere wintertijd, ik zal me nooit vervelen.

Zit het lekker en staat het goed?

Voor de tweede dag op rij liep ik door het Delftse centrum. En voor de tweede keer tot mijn genoegen. Het ziet er naar uit dat onze brillenjacht succesvol is verlopen. We passeerden De Markt die op donderdag ook altijd zijn naam eer aan doet. Aan de ene kant wordt de ruimte gedomineerd door de Nieuwe Kerk en aan de andere kant staat het stadhuis.

In de Papenstraat zag ik een nieuwe muurschildering van Tijn Noordenbos. Het is aan de achterkant van een schoenwinkel. Weet je zeker dat die goed zit, Henk? staat er onder. Die situatie was enigszins vergelijkbaar met het uitzoeken van brilmonturen, wat wij zojuist achter de rug hadden. Zit het lekker, staat het goed? dat zijn toch wel de vragen die je elkaar stelt tijdens zo’n passessie. Over tien dagen kunnen we de brillen halen en gaan we het echt zien.

Bij de laatste foto zijn we weer bijna thuis. Deze kademuren zijn klaar en de brug ziet er weer strak uit. Over een maand ga ik op hetzelfde punt weer een foto maken. De brug zal er nog even netjes uitzien maar of de bomen dan nog blad hebben is maar helemaal de vraag.

Vrouw Jutte liep hier ook

Mijn loopje naar de kapper gaat altijd via dezelfde route. Ik doorkruis de fraaie Doelentuin. Nu de nadruk steeds meer op vergroening van steden komt te liggen, prijs ik mezelf telkens gelukkig hier om de hoek te wonen.

Via de poort aan het eind (of het begin, het is maar van welke kant je het bekijkt) passeer ik het filmhuis Lumen en hoop daar een aankondiging van een Italiaanse film te zien maar die draait er momenteel niet.

Ik steek de autovrije Pluympot door. Over die merkwaardige naam schreef ik hier al eerder. Ik eindig op het Vrouwjuttenland waar de kapster al op me wacht. Er moet ooit een zekere Vrouw Jutte hier land hebben gehad, de naam is al bekend sinds 1432. En ook al is het ongezellig weer, ik ben mijn dag goed begonnen. Geen pluim op mijn hoed maar wel met net geknipte haartjes loop ik onder mijn plu weer naar huis met Vrouw Jutte in mijn kielzog.

Regenworm dilemma

Gisteravond zag ik een tv programma waarover ik nogal enthousiast was. Ik bedacht dat het misschien wel aardig is om er vandaag een blogje aan te wijden. Maar eerst naar mijn leuke moeder voor de koffie en de lunch. Toevallig kwam ik er met haar ook over aan de praat. Dat werd een heel leuk gesprek. Ze had de aankondiging over dit programma met veel belangstelling gelezen in haar radio-en tv gids. ‘Die Hans Dorrestijn vind ik zo’n leuke man en trouwens die Waldemar ook hoor. Ik had het aangekruist in de gids en heb gekeken en ik vond het fantastisch.’

Het programma gaat over het klimaatprobleem en Hans Dorrestijn gaat in vier afleveringen op zoek naar oplossingen. ‘Die Hans is wel oud geworden’ zei de 101 jarige over de 83 jaar oude tekstschrijver en cabaretier. Zelf vond ik de oplossing waar Waldemar naar zocht heel sympathiek en ook de humorvolle wijze waarop ze met elkaar omgingen, vonden mijn moeder en ik heel aangenaam. Vanavond deel twee. Samen met mijn moeder kan ik het van harte aanbevelen. En die eerste uitzending is voor de liefhebbers natuurlijk makkelijk nog terug te kijken.

Grootschaligheid

‘Laten we zorgen om er vroeg te zijn dan is het lekker rustig en zijn we zo weer weg’ hadden we tegen elkaar gezegd en precies zo ging het ook vanmorgen. We hebben beiden een nieuwe bril nodig, hadden gehoord over een opticien met aanvaardbare prijzen en goede service, dus daar stonden we rond elf uur. Het meisje achter de balie kwam niet van haar krukje af en ‘nee, de opticien die de oogmetingen doet, is er pas morgen weer’. We mochten rustig rondkijken en alvast monturen passen. In mijn maat, ik heb een small-model nodig, was de keuze niet heel erg groot. Lang verhaal kort, we gaan op zoek naar een andere brillenwinkel want ook de wijnboer was niet erg enthousiast.

We keken wel in verwondering rond. De metamorfose van winkelcentrum Leidsenhage naar the Mall of The Netherlands is verbazingwekkend. Van halfslachtig overdekte betonnen puien naar een luxe en aangenaam ogende concentratie van mooie winkels is wel de moeite waard gebleken. De laatste jaren waarin verbouwd werd, waren een kwelling als je er moest zijn en nu mijn moeder er niet meer tegenover woont en het helemaal af is, kom ik er nooit meer.

Voor wie dol is op shoppen, zoals tegenwoordig winkelen heet, is het de hemel op aarde. Ik hoor er niet meer toe. De tijd dat ik voor mijn lol winkel in, winkel uit ging en uiteindelijk niets kocht, ligt echt heel ver achter me. De buurtwinkels in Delft en Gubbio voldoen voor ons helemaal. Grootschalig vermaak in bowlingbanen, megabioscopen of eetpleinen die er ook allemaal onderdak vinden, zijn ook niet aan ons besteed. Kortom: we vallen niet meer in de doelgroep, een rustig idee.

Zondagsrust

Als we de auto hebben weggezet en besluiten om over het asfalt te wandelen vanwege de drassigheid, is dit zo’n beetje de eerste vrijstaande boerderij die we tegenkomen tijdens de zondagochtendwandeling.

Er is nog weinig herfstkleur te zien, hoewel veel bomen al wel hun blad aan het verliezen zijn. Na de overvloedige regen van de laatste twee dagen, is het heerlijk om weer vrijuit buiten te kunnen lopen. De wolkenluchten zijn prachtig en de zon piept regelmatig door. Vooral nu we weer thuis zijn. Ik schuif mijn stoel de zonnige erker in en pak mijn boek.