Feesten, vaandels en vlaggen

Overal in Gubbio is te zien dat de ceremonies rondom het feest van de heilige Ubaldo nog niet zijn afgerond. Dé dag is 15 mei, ik schreef er al vele malen over. Voor kinderen wordt de zondag erna het feest van de Ceri nog in verkleinde vorm over gedaan. Uiteindelijk, na precies een maand, nemen de volwassen dragers van dit jaar afscheid van elkaar met een H. Mis en maaltijd. Tot die tijd blijft de stad versierd.  Tussen de spijlen van het hek bij de basisschool zag ik de zelfgemaakte vaandels van de kinderen. In winkels en aan gevels, fris van kleur of verschoten, het blijft er feestelijk uitzien. 

 

Elk jaar weer het zelfde liedje

Zoals alle jaren laat ik de bloeiende ginestra zien. Het ruikt bedwelmend en de hele pizzahoek ziet geel. Brem heeft de neiging aan de onderkant kaal te worden en door te schieten. We  snoeien struiken die in het zicht staan met een zekere regelmaat. Dat betekent dat sommige de bloei een jaar overslaan maar dat valt nauwelijks op.

Geel is dus de overheersende kleur hier in op het Caldeser erf. En groen, ja.  Voor een andere kleur moet je diep bukken. De eerste oogst van dit seizoen. De wijnboer bukte en plukte. Ik maak een diepe buiging voor deze heerlijkheden.

 

Domweg gelukkig in Gubbio

Aan mijn blogkop zou een aandachtige beschouwer kunnen zien dat we Delft weer voor Gubbio hebben verruild. Gisteren reisden we en sprongen eenmaal op de berg weer snel in de werkkleding. De tuin had zijn normale dingen gedaan en wij pasten ons meteen aan. Gewapend met  snoeischaren, afvalmanden en bezems gingen we een paar uurtjes aan het werk.  Vanmorgen tóch naar de markt in Gubbio want dat hoort echt bij ons leven hier.

De planten-en bomenman op de markt hebben we nog even links laten liggen. Eerst de wildernis temmen en dan pas aanvulling kopen. Reuze verstandig, al zeg ik het zelf.

Terrasboten en andere genoegens

De horeca maakt overuren. Mensen hebben geen zin om te koken met deze warmte en willen bovendien op terrassen zitten. In verband met de nieuwe privacy-wetgeving wil en kan ik niet zomaar meer foto’s van passanten of terraszitters plaatsen.  Ik zal ook snel daarover een aanpassing op mijn blog plaatsen. Maar eerst maken we nog wat avondwandelingen in buurten waar we zelden komen.

Deze mooi geoxideerde gevel is van dierenkliniek Kalverbos. Ik ben blij verrast door dit fraaie gebouw waar ik overigens niets te zoeken heb. 

Dan ben ik nog gaan speuren naar het nieuws achter deze actie. Zonder enig resultaat, helaas.

Twee duikers van de brandweer doorzochten een deel van het kanaal. Het leek niet ernstig gezien de relaxte houding van de mensen op de kant.  Maar als uw correspondent vanuit Delft moet ik het wel laten zien, toch?

Cisca en Haagse plaatjes

Vanaf het Malieveld passeerden we gisteren het Korte Voorhout. Het is sowieso al een prachtig deel van Den Haag. Voeg daar een tropisch warme lenteavond aan toe en als je dan heel goed luistert, hoor je mij jubelen. Mijn geboortestad, hè, dan krijg je dat.

En dan nog even iets totaal anders: Cisca uit Servië heeft weer geschreven. De pech met haar gezondheid kreeg nog een kort vervolg maar nu lijkt alles weer ten goede te keren. Het is te lezen onder haar button in de zwarte balk van mijn blog. Inclusief een foto van haar paradijselijke tuin.

 

De Weduwen van Rawagede

Op het Haagse Malieveld wordt tot 3 juni de Tong Tong Fair gehouden. Een groot evenement voor de Indische gemeenschap in Nederland. Vandaag werd daar het schitterende fotoboek gepresenteerd dat Suzanne Liem maakte, een boek dat als ondertitel heeft ‘getuigen van de dekolonisatieoorloog’. In december 1947 werden door de Nederlanders honderden mannen doodgeschoten. Tijdens een rechtzaak meer dan zestig jaar later erkende de Nederlandse staat dat de misdrijven onder zijn verantwoordelijkheid waren gepleegd. Suzanne portretteerde de weduwen in 2010 op meesterlijke wijze. Ze had het vandaag te druk met het in ontvangst nemen van felicitaties maar ik zal haar toestemming vragen één van de portretten nog eens in dit blog te laten zien. Hoofdzaak is natuurlijk dat deze weduwen erkenning kregen. Ze staan symbool voor alle achterblijvers van oorlogsgeweld. Met dit boek heeft Suzanne hen een monument gegeven.

Hyper

In de Kunsthal in Rotterdam is momenteel een tentoonstellig die ik graag wilde zien. De wijnboer ging mee al had hij geen idee wat er geëxposeerd werd. We hebben onze ogen uitgekeken. Hyperrealisme heet deze kunstvorm en dat is het. Soms zijn de menselijke gestalten verkleind, soms vergroot maar altijd nét echt waardoor er een vervreemdend effect ontstaat.

De net geboren baby is meer dan vijf meter lang en daardoor een stuk minder aandoenlijk dan een échte. Gisteren was ik een dag met mijn dochter in de sauna. Dus toen ik vandaag de mens in al zijn naaktheid grondig stond te bestuderen, voelde dat zowel ongemakkelijk als fascinerend.

(nog tot 1 juli te zien)

Villa Maria

We hadden gisteravond na het eten nog zin in een wandeling door de buurt.  Zo kwamen we voorbij Villa Maria aan de overkant van het  Rijn Schiekanaal. De bewoners kochten dit pand het in het zelfde jaar als waarin wij naar Delft verhuisden. Vervolgens hebben ze er dertien jaar over gedaan om het weer in oude luister te herstellen. Aan het fraaie hek hangt een bord met informatie over de geschiedenis van dit gemeentelijk monument. Achtereenvolgens was het directeurswoning van het buitengesticht st.Joris , verpleegsterschool en een voorziening voor begeleid wonen. Nu dus een particulier huis. Ik heb kwijlend door de spijlen staan loeren en geprobeerd me een voorstelling te maken van de binnenkant.  Alle lof voor mensen die dergelijke projecten aanpakken.

Over antiek gesproken

Onder de met élan gevoerde leiding van Henk Franke distancieerden de jeugdige zangeresjes en zangertjes zich rap van het antieke ‘In Berg En Dal’-recept. Want het repertoire van de Leidse Sleuteltjes bestaat voor een overgroot deel uit liedjes van Annie Schmidt! Deze tekst staat op de achterkant van de EP. Ik kreeg het plaatje van een zusje die wegens een verhuizing grammofoonplaten wegdoet. Het lied ‘de mooiste bloemen’ zong ik onlangs toen we het over irissen hadden. ‘Dikkertje Dap’ breng ik regelmatig ten gehore voor de kleinkinderen en uit ‘de tante en oom uit Laren’  kan ik ook nog citeren. Het plaatje gaat mee naar Italië waar we het af kunnen spelen. Ik ben benieuwd het te beluisteren. Vooral ‘de Poedelman’ waarvan ik me niets herinner behalve dat ik het stom vond.

Domweg gelukkig in Delft

Het prachtige weer gisteren dreef ons in de middag opnieuw naar buiten. We maakten een fietstochtje en eindigden met een ijsje. Vanmorgen verbaasden we ons over een regenbui die gelukkig weer snel voorbij trok. Zo kon ik vanmiddag op weg naar kapper en AH fijn de route door de Doelentuin nemen. Dat gaat overigens alleen met dichte schoenen. De paden zijn gemaakt van uiterst kleine kiezels waarin je een paar centimeter wegzakt.

In de verte zit een vrouw op een bankje naast haar rollator. Ze moet er net als ik er doorheen geploegd hebben.  We maakten een praatje en waren allebei verrukt over de bloeiende rhododendrons.