Albero del Paradiso

Ha! Ik weet de naam van deze boom: de Ailanthus, in Italië ook wel Paradijsboom genoemd, in het Nederlands een Hemelboom. De boom kan een hoogte van wel vijfentwintig meter bereiken en komt oorspronkelijk uit Azië en Australië. Als een soort onkruid vertakt hij zich via zijn wortels. Dichtbij huizen en straten schijnt het een kwelling te zijn, aldus de geraadpleegde bioloog van het tuincentrum. Aan de rand van onze parkeerplek doet hij het mooi en trekt ook nog eens vlinders aan. En als hij echt zijn beloofde hoogte bereikt, staat onze auto ook nog eens lekker in de schaduw.

Laatste Rome-promo

Geïnspireerd door het boek Ciao Tutti Rome gingen we op zoek naar het ándere Rome. Dat van de trendy wijk Testaccio bijvoorbeeld. Overal waar je komt, struikel je gewoonweg over de oudheden. Dat maakt Rome zo fascinerend. Juist het feit dat we er maar twee dagen waren, is ontspannend. Wie ook enthousiast geworden is: vlieg naar Rome, blijf er twee à drie dagen, kom dan met de trein naar Gubbio en rust een paar dagen uit op de berg in onze eenvoudige B&B. In omgekeerde volgorde terug voor nog een dag of twee Rome en je hebt voor minstens drie weken napret.

Korte samenvatting

Het Pantheon blijft een van mijn favoriete gebouwen in de wereld. De artisjok bereid op Joodse wijze, die ik at bij Ba’ Ghetto, was heerlijk. De manifestazione van de grootste Italiaanse vakbond verliep vreedzaam en vrolijk en vond veel begrip bij de omstanders. Er gloort licht aan het eind van de tunnel die crisis heet, was de krantenkop die ik las in de Metro. In Rome was de temperatuur ongeveer dertig graden, hier in Gubbio de helft. Er sprong een reebokje over de weg toen we onze berg weer opreden. Zo, we zijn weer thuis.

Veelzijdig Rome

Zal ik dan maar iets niet toeristisch laten zien? Wie twee dagen Rome bezoekt, moet zich sowieso beperken. We bezochten deze schitterende stad al diverse malen en blijven natuurlijk onder de indruk. Oók van een devoot hoekje op een metrostation, zomaar in de openbare ruimte.  Of deze man en vrouw op een urn. De begraafplaats voor Niet Katholieken herbergt beroemdheden als de dichter Keats maar de afbeelding van deze twee trof me meer. We lopen ons de blaren, rusten even en gaan weer voort in de wetenschap dat we in foto’s de sfeer die wij nu opsnuiven, nooit kunnen overbrengen.

Brem, brem en nog eens brem

We gaan een minitripje maken, nét nu de weersverwachting voor Gubbio regen voorspelt. We zakken af naar het zuiden en daar hoop ik ook de komende dagen bericht van te kunnen doen. Maar niet voordat ik nog even onze uitbundig bloeiende brem laat zien. Na een superdroge periode vorig jaar was het toen allemaal snel uitgebloeid. Dit jaar staat ie al weken lang te stralen in onze pizza-oven hoek. En ook de rest van de heuvels kleuren geel en geuren diep.

Sproeien

Een dikke onweersbui met pittige regen trok gistermiddag en -avond over ons heen. Er sloeg een stop door en de telefoon stoorde; gewoon echt van die Italiaanse plattelandstoestanden. De tuin kreeg flink wat water en hoeft voorlopig niet gesproeid te worden en het stof van de auto spoelde eraf. Vanmorgen was dit weer het uitzicht. Moest er snel bij zijn om deze vage wolk vast te leggen.

Gekleurd

Toen we gisteren van het vliegveld terugkeerden, stond er een lekkere lunch voor ons klaar en was het hek geverfd. Dat is heel leuk thuiskomen, hoor! ‘Wat kleur je mooi bij de brem’ had mijn zus gezegd na het maken van deze foto. Precies dezelfde zin sprak ik een uurtje later uit bij het zien ervan. En nóg een uurtje later mailde ook een ander zusje deze tekst na het zien van de foto. Laten we het er op houden dat we alle drie het zelfde kleurgevoel hebben. Over originaliteit hebben we het maar even niet. Wel heb ik nog één zus die de foto nu pas ziet.

Opdracht uitgevoerd

Jammer dat ze al weer weg zijn, maar ja een korte tussendoor vakantie kan per definitie niet lang duren. En dus zwaaiden we vandaag Fleur, Isabel en Juliët weer uit op het vliegveld van Ancona. ‘Wil jij voor mij wat bloemetjes plukken en die in dit vaasje stoppen?’ vroeg ik gistermiddag aan de tweejarige Isabel. Ze nam haar taak zeer serieus en letterlijk.

Zwert

In tijd van ja en nee maakte mijn zus gisteren een stilleven. Haar kracht ligt in het gebruik van zo op het oog waardeloze materialen. Ze scharrelde op ons erf wat dingetjes bij elkaar en daar hing ineens een soort kruising tussen zwijn en hert aan het schuurtje. Een zwert dus. Als je wil zien wat ze nog meer maakt, klik dan even hier. Lang niet al haar werk wordt in een minuutje in elkaar gezet, in tegendeel. Maar het is altijd origineel. Iemand ooit zo’n zeldzaam Umbrisch dier gezien?

Papaverreservaat

Er ligt een ingegraven gastank naast de moestuin. Volgens de nieuwste veiligheidsvoorschriften moet daar een afsluitbaar hek omheen. ‘Als de gemeente-ambtenaar dat heeft gecontroleerd, haal je dat hek weer weg’, aldus de gasleverancier. Dit noemen wij de Italiaanse methode. Maar goed, dat hek staat er sinds vorig jaar en een controleur hebben we (nog) niet gezien. Om het risico op slangen te verkleinen, maait de heer dezes huizes af en toe ook binnen het hek. Maar een bosje klaprozen liet hij lekker voor me staan. Waarmee de titel van dit stukje verklaard is.