Pijlen en trompetten

Zoals elk jaar wilden we ook deze keer de presentatie van de Balestrieri zien, de kruisboogschieters. Ik verwijs gemakshalve maar even naar mijn gastblog op Ciao Tutti. Daarin schrijf ik vrij uitgebreid over dit spektakel dat de laatste zondag van mei in Gubbio plaatsvindt. Vorig jaar kon ik bijna niet stoppen met het plaatsen van foto’s. We hebben opnieuw genoten van alle moois maar dit keer beperk ik me tot één enkele foto. En nu is het ook over met al die feesten in de stad. Morgen is het juni en gaan we de laatste lenteweken uitbundig alle eer aan doen.

Hart

We kwamen te praten over mijn recent ontwikkelde fascinatie voor klaver. En dat ik al twee keer in deze periode een klavertje vier vond. Onze vriendin weet wel iemand die ze er één wil geven dus speurde ze de tuin rond. Tevergeefs tot nu toe. Maar jullie het raden het al, ik kon haar er al snel één overhandigen want vond nummer drie in mijn reeks. Nu heb ik besloten dat voor het eind van dit seizoen de teller op tien moet staan. Een foto heb ik er niet van gemaakt, jullie geloven me wel. Ik laat liever onze eerste artisjok van eigen bodem zien. Daar ben ik minstens even trots op.

Verbijsterd

Vrienden die vandaag met ons meereisden naar Caldese hadden, naast de gebruikelijke koffertjes, ook nog een plastic boodschappentas bij zich. Daarin zaten, tot mijn verbijstering, twee duiven. Levende. Als ingebakerde baby’s waren ze liefdevol in een krant verpakt, het kopje eruit. Eenmaal in Duitsland niet ver van het vliegveld, kregen ze de vrijheid. Postduiven, inderdaad. Over onze vrienden gaan jullie de komende week vast nog meer horen. Na de lunch op onze berg, werd er even gerust want we stonden vannacht om twee uur al op. Rust ziet er bij ons zo uit.

Moeder en dochters

Vlak voor we Caldese verlieten, knipte ik een stengel vol met knoppen uit de pioenroos. Nu staat deze vijfbloemige schone bij mijn ouders in een vaasje. De grap is dat de plant waaruit ik knipte alweer een dochter is van de oorspronkelijke boerenpioen die zestig of zeventig jaar geleden bij mijn oma in de tuin stond. Een onvoorstelbaar sterk (bloemen)geslacht dus dat ik tijdens de bloei elk jaar wel even laat zien. Jammer genoeg krijg ik het op mijn tablet niet voor elkaar ook de links naar voorgaande jaren mee te geven. Houden jullie tegoed.

De werkelijkheid

Je keert een loopfiets om, laat je zusje aan het wiel draaien waar overheen met een ligustertakje geaaid wordt en…klaar is het ijsje. Ik speel het spel graag mee, niets leukers als mee gaan in een kinderfantasie. Ik krijg vervolgens nog een pizza maar daar wordt wel bijgezegd dat het een ‘neppe’ is. Het mag duidelijk zijn dat we een dagje doorbrengen met twee kleinkinderen. En dat is een heerlijke werkelijkheid.

Dus

Dan mag ik natuurlijk ook Delft niet vergeten tijdens ons weekje NL. Niet dat we daar voortdurend zijn want we pendelen wat heen en weer in korte tijd. Zoals vanmiddag een verjaardag in Voorburg. Goed, Delft dus, de Nieuwe Plantage. Komt nogal eens langs op mijn blogs. Deze foto toont maar weer eens aan waarom.

De stad, het land en de familie

Alle dingen waar ik zo van hou, zijn al aan bod geweest deze drie dagen in NL. Vandaag het platte land, specifieker de Delftse hout. Bij boerderij de Bieslandhoeve was een biologische markt die we na wandeling en ontbijt bezochten. We kochten wat groene asperges, een handje tomaten en, heel bijzonder, gerookte ganzenborst. Ons maaltje voor vanavond. Daarmee wordt ook mijn vierde levensvreugde, die van lekker en gezond eten, ingewilligd.

Pinkstertraditie

Dat was hem weer. De tweeëndertigste editie van de Pinksterpicknick. Het lijkt wel een staande receptie. Maar dat is schijn. Tussen twaalf en zes lagen, zaten, stonden, speelden, klommen en dansten we in verschillende samenstellingen. We aten en praatten, lachten en dronken. Ach, is het ondoenlijk te beschrijven hoe we van jong tot oud genoten van onze familietraditie. Het was onbetaalbaar heerlijk.

Tussen Den Haag en Gubbio

De eerste zevenentwintig jaar van mijn leven woonde ik in Den Haag. Logisch dat ik me er nog steeds zo thuis voel. Vanmorgen had ik er een winkelafspraak met een zusje. Zij had feestkleding nodig. Het werd een succesvolle onderneming  waarbij we meteen weer bij praatten en genoten van die mooie stad achter de duinen. Vanavond gaan we een visje eten op Scheveningen, waar mijn wieg heeft gestaan. Deze dag kan dus de boeken in als sentimental journey.

Op het gastblog van Ciao Tutti richt ik vandaag de blik op de komende feestelijkheden in Gubbio. Mijn leven in twee werelden. Het verbaast me zelf ook nog vaak.

Waterstanden

Je maakt wel eens een foto waarvan je later denkt: wat moet ik er eigenlijk mee? Je wordt getroffen door de schittering van het water op de zijkant van een schip. Je zit op een bankje aan de haven en voelt je intens tevreden. Je drukt nog maar eens af, en nog eens. Thuis op de laptop zie je het resultaat. Mooie lichtval, aardige vlakverdeling, fijne kleuren. Ineens weet je het. Die foto gaat op het blog. Herinnering aan Brindisi. En een aardige vooruitwijzing naar de binnenvaart in Nederland waar we vanavond weer op uit kijken.