Wijnreisje

Hele berghellingen zijn momenteel feestelijk bedekt met bloeiende wilde primula. Een eerdere illegale wegsteek-en overplanting op onze berg is mislukt. Ze gedijen alleen in de schaduw, leerde ik vorige week.  Dus ik ga nog maar eens een hernieuwde poging wagen. Om te laten zien dat we vandaag eindelijk de berg hebben verlaten voor meer dan alleen wat snelle boodschappen, laat ik zomaar wat omgevingsfoto’s zien.

De wijnboer proefde vandaag zijn rode wijn 2016, die in de cantina van onze wijnvrienden staat te rusten en rijpen.  Het was een prachtig ritje naar en van hun huis. En over de wijn zal ik morgen berichten.

Wie zaait

In Delft had ik willen voorzaaien. Maar ja, ik heb wel vaker plannen die ik doorschuif. Dus eenmaal hier op die zonnige berg, vatte ik de koe bij de horens oftewel de zaden in de pootaarde. Tomaten, komkommers, flespompoenen, watermeloenen, bonen en paprika. Plus nog wat bloemenzaad, merendeels uit 2015. Omdat we vorig jaar niet zaaiden. Het zal me benieuwen of daar dus bloemen van willen komen, maar zo niet, pech. Het proberen waard.  Vanavond dek ik ze liefdevol toe met een glasplaat.

Als de moestuin eenmaal is omgeploegd en de kans op nachtvorst voorbij is, gaan we slaplantjes kopen, courgette en vast nog meer tomaten. Aardbeien niet. Dat zijn van die lieverds. Die gaan gewoon door. Een paar afleggers stopten we vorig najaar in potjes om ze nu, op een nieuwe plek, weer uit te zetten.

Maar ook in de oude bedden doen ze nog steeds hun best. Nog even en eerste aardbei verdwijnt in de yoghurt.

In het nu

We doen ons uiterste best om in een gestaag tempo de tuinwerkzaamheden aan te pakken en niet als een dolle tekeer gaan.  Want die neiging hebben we. Er is zoveel te doen.  Blad ruimen, gras maaien, wijnstokken opbinden, compost maken, onkruid weghalen, uitgebloeid spul wegknippen, plannen maken voor de moestuin.  Houden we daar de oude grenzen aan? Verplaatsen we het kruidentuintje? Hoe doen de aardbeien het?   We staan zingend tot onze enkels in het eikenblad. Wijzen elkaar op de eerste hagedissen.  Luisteren naar de vogels.  We zetten petten op tegen de felle zon en ontbijten buiten.  We blijven ons best doen om niet te hard van stapel te lopen. Aan het eind van de middag gaan we naar de bar met internet. Dat helpt tegen té hard werken.

 

Ik ga op reis en neem mee…

Ieder jaar reizen we met een auto vol spullen naar Italië af.  Zo was er dit jaar een krat wijngaardspul mee, door mijn wijnboer in NL gekocht.  Denk aan kelp, een pompje om compostthee in beweging te houden, kurken, melasse en lege flessen.  Maar natuurlijk gaat er ook kleding mee en overnachtingskoffertjes met daarin laptops en fotocamera’s.  Boeken.  Zaden en bollen.  Potten en pannen, kijk maar op de foto van gisteren.  De zon schijnt volop. We zetten de meegebrachte kringloopstoelen op het terras.  Ja echt,  hoor. Die scoorden we voor een prikkie in NL en vulden de halve auto. Maar ze staan er.  Nou nog de rust vinden om daadwerkelijk te gaan zitten.

Inspectie

Halverwege de dag waren we thuis. Vooraf in Gubbio boodschappen gehaald en toen de berg op.  We beginnen met uitladen en inspecteren  erf en huis. Dat ziet er allemaal prima uit. Geen schade van zwijnen, uilen of insecten. Geen klamme binnenmuren. Keurig  gesnoeide  wijngaard en wisteria dankzij buurman Raoul.  Perfect dus.  Op één ding na. Geen internet en telefoonverbinding.  Bellen met onze mobieltjes gaat altijd moeizaam, maar het lukt de familie van onze behouden aankomst op de hoogte te stellen.  Donderdag komt er een technicus de internetverbinding herstellen.  Tot die tijd geven we alle meegesleurde spullen een plek,  behelpen we ons bij een bar met wifi en brengen meteen  het goede voornemen in de praktijk om meer te gaan lezen.

Waterweg

We ruilen het waterrijke land weer in voor een heuvellandschap. Geen tuffende binnenvaartschepen meer voor onze neus, maar groene weiden. De familie Nijlgans heeft belangstelling genoeg, die kan wel zonder ons. We gaan eens kijken of de wilde zwijnen ons grasveld ongemoeid hebben gelaten. Kortom; we verhuizen weer naar Italië. De moestuin en de wijngaard liggen te wachten. Vanaf morgen gooien we de luiken van het Italiaanse huis weer open en hoop ik er weer rechtstreeks verslag van te kunnen doen. A domani.

Op de dijk

Zo. De komende periode heb ik weer een actuele foto die op het startscherm van mijn laptop komt. Hun ouders heb ik niet op de foto gezet, daar was de gelegenheid niet helemaal naar. Wij waren vanmiddag bij het diplomazwemmen van Isabel, die nu ook haar B heeft binnengehaald.  De gezinnen van onze kinderen hadden een eetafspraak met elkaar, waardoor we toch het hele stel nog even hebben gezien. Een uitgelezen moment om dit vrolijke viertal in het avondzonnetje te kieken. We stappen morgen in de auto op weg naar Italië. Waar alleen de jongste van dit stel de komende zomer nog met bandjes zal zwemmen. Na de vakantie gaat ook zij op zwemles en daarna zit oma nog wat meer ontspannen aan de waterkant.

Boekenweek -maand en -jaar

Het rechter raam in deze boerderij moet haast wel van de opkamer zijn. Van zo’n kleine en knusse kamer slaat mijn fantasie op hol. Want hoe zou ik zelf zo’n opkamer gebruiken? Als boekenkamer, zeker weten. Om het raam heen boekenplanken met een brede vensterbank waarop kussens zodat je al lezend ook af en toe naar buiten kunt kijken om een mooie zin beter in te laten werken. Verder nog twee makkelijke stoelen en goede leeslampen. En een verbod op laptops, telefoon en tablet. Voor mijn eigen bestwil. Die drie eigentijdse dingen zijn onmisbaar maar houden me ook een beetje van het lezen af. Ach. Ik heb helemaal geen opkamer nodig. Ik neem me gewoon weer eens voor wat meer te gaan lezen.

Feestdag

Het is boomfeestdag. Door heel Nederland planten kinderen nieuwe bomen. Vandaag worden er 19 iepen en 3 platanen geplant in Delft. Uiteindelijk komen er 700 bomen bij in onze gemeente. Dat alles las ik op Facebook waar ik de berichten van de Gemeente Delft ontvang. Ik vind het een hele geruststelling gezien de foto die ik zondag maakte in de Delftse Hout, toen het weer ook nogal sombertjes was. Op het Doelenplein maakte ik dinsdag deze foto’s en daar word ik toch een stuk opgewekter van.

Boomfeestdag. Ik vind het een geweldig begrip en het mag van mij elke dag boomfeestdag zijn.

Zo meteen kroepoek

‘Dan gaan we zo meteen lekker in de voortuin spelen’, zei ik vanmiddag tegen mijn kleindochters waar ik een paar uur oppaste. Later zei ik iets in de trant van ‘moeten jullie nog plassen, want we gaan zo meteen aan tafel’.  Beide keren werd ik verbeterd door de zesjarige Isabel. ‘Het is zo meTeen oma’. En ze accentueerde de T nadrukkelijk bij het uitspreken. Inderdaad, het kind heeft gelijk. Ik spreek het uit als zo medeen. Zonder dat ik het zelf nog hoor.  Nadat zij me ten derde male had verbeterd, heb ik haar beloofd te proberen het voortaan goed uit te spreken. Maar ik kan niets garanderen want het is fout ingesleten. Waarna ik haar het woord kroepoek heb leren uitspreken, daar maakte zij nog proeproek van. Gelukkig. Oma’s eer weer gered.