Van mijn ouders krijg ik altijd wat geld voor mijn verjaardag. Op een antiekmarkt in Lucca (Italië) kocht ik er eens dit silhouet van. We vierden juist op dat moment de driejaarlijkse familiereunie met A3’s broer uit Curacao en zus uit Australië. Bij een blik op dit prentje denk ik dus altijd aan mijn leuke ouders en de overzeese familie. Nooit aan mijn eigen verjaardag, trouwens. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niet aan mijn leeftijd herinnerd wil worden.
Op 5 december ergens in de zeventiger jaren werd ’s morgens een doos afgeleverd. Daarin zat een prachtig ontbijtservies in mijn favoriete kleuren. Kort ervoor hadden A3 en ik een film gezien die zich afspeelde in een New Yorks appartement dat uitsluitend in geel-wit was ingericht. Ik was zeer onder de indruk van die consequente kleurstelling en had dat uitgebreid zitten vertellen aan Henk. Zou hij de anonieme afzender zijn? De oom waarmee ik, en ook andere neven en nichten, een speciale band had. Hij was alleenstaand en worstelde in die tijd met het uit de kast komen als homo. En inderdaad, hij bleek bij navraag de gulle gever van het servies. De kast op de achtergrond erfden we na zijn te vroege overlijden in 1991. Ik mis hem nog steeds.
Aan veel voorwerpen in ons huis zit een verhaal vast. Neem dit speelgoedvliegtuig. Gevonden, opgeknapt en daarna gekregen van zwager Paul. Het hangt op onze zolder-werkkamer en doet ons denken aan een vlucht in The Red Baron, een rode tweedekker uit de Tweede Wereld Oorlog. Dat tochtje was een verjaardagscadeau voor A3. Dat is op zich al bijzonder maar nog leuker was dat dit zich afspeelde in Sydney. Hij kreeg het van zijn zus en zwager die aan de andere kant van de wereld wonen en daarmee een geschenk bedachten dat vele gemiste verjaardagen compenseerde. Vraag A3 naar zijn meest geslaagde verjaardagscadeau ooit en hij zal dit noemen.
We gaan een weekje naar Istanbul. En ik neem meteen maar even schrijfvakantie. Hoewel? Ik zorg ervoor dat de blogjes doorgaan en we maken een klein fotoreisje door ons huis. Er zijn zoveel spullen en voorwerpen waar een verhaal over te vertellen is dat ik besloten heb de lezers daar de komende week mee lastig te vallen. Vanaf volgende week zondag blog ik weer life. Ook een kort verslag over onze stedentrip zal nog wel aan bod komen. Maar nu trek ik figuurlijk het hek even achter me dicht. Eens kijken wat er op de grens van Oost en West te beleven valt.
Met tussenpozen van vele jaren en op zeer uiteenlopende locaties komen we elkaar ineens weer tegen. Een oud collega en ik. Het is zeker veertig jaar geleden dat we samen het zelfde kantoor bevolkten.Tijdens een duinwandeling of bij de opening van een expositie botsen we tegen elkaar op en roepen verheugd: wat doe jij hier! Dat leggen we elkaar uit, praten even bij en vervolgen onze weg. Vorige week, bij de presentatie van het boek van Kader Abdolah was het weer raak. Haar man is een van de geïnterviewden uit zijn laatste boek. Dat boek las ik een ruk uit en uiteraard was ik extra geboeid door de verrassende dromen en ideeën van de loodgieter.
Achter de glooiing ligt een schoolgebouw, schreef ik dinsdag. Dan moet ik het ook even laten zien, vind ik. Het is de Delftsche Schoolvereeniging. Een monumentaal pand dat eerder als weeshuis in gebruik is geweest. Krijg er wel visioenen bij van sneue jongens met kort geschoren hoofden die onder een streng regiem vooral erg dankbaar moesten zijn dat ze een nette opvoeding kregen.
En meisjes die eindeloos zitten te borduren en naaien. Gelukkig weet ik van mijn buurjongetje dat het tegenwoordig een prima basisschool is, waar hij met veel plezier naar toegaat. Er zijn wachtlijsten voor een plaatsje, dat zegt waarschijnlijk wel genoeg. En dan die ligging. Kinderen hebben daar misschien minder oog voor maar ik kijk er met plezier naar.
Als paddestoelen uit de grond schieten. Dat is de uitdrukking. Erg begrijpelijk want waar gisteren nog niets te zien was, zie je vandaag ineens een een grasveld vól. Ik was vanmorgen even in Voorburg om samen met zusje en zwager een familienieuwsbrief verzend gereed te maken. Kort cyclische arbeid, heet dat in Arbo-jargon. Aldus mijn zus en die kan het weten. Het heeft met deze foto weinig van doen. Behalve dan dat ook bij ons de zaak snel gepiept was.
Sinds tien jaar hebben wij een tweede leven, ons Italiaanse leven. Dat voelt als een enorme verrijking. We raakten met onze Italiaanse buren bevriend maar hebben in die omgeving ook Nederlandse vrienden gekregen. Net zoals wij wonen ook zij deels in Italië en de klik die we hebben is mede ontstaan omdat we allemaal zo enthousiast in dat tweede leven staan. We delen de liefde voor Italië, het eten en de cultuur. Bovendien blijken we ook op andere gebieden veel raakvlakken te vertonen. Vanmiddag zaten we voor het eerst aan de pranzo in het Nederlandse huis van ‘ Italiaanse’ vrienden. Afgezien van de enorm Hollandse omgeving, ging het gesprek toch vaak een andere kant op. Inderdaad, de Italiaanse.
Nog zo’n gek idee niet om iedere maand op ongeveer dezelfde plek een foto te maken. Dat het inmiddels volop herfst is, is nu duidelijk te zien. Binnenkort zal er wel een gemeentewagentje langskomen met mannen met bladblazers. Achter de glooiing ligt een prachtig schoolgebouw. Zomers wordt er op dit grasveld gymles gegeven. Ik blijf het een prachtplek vinden midden in de stad. De naam van de maker van het beeld is Hans la Hey (1953) het beeld is geplaatst in 1997. Vanuit Frankrijk kreeg ik die informatie zomaar in mijn schoot geworpen naar aanleiding van mijn stukje op 24 september. Bloggers en blogvolgers onderhouden vaak hele aardige contacten. Dat maakt het extra leuk om te blijven publiceren.
Mijn moeder werd het in augustus en mijn vader vandaag. Negentig. Op een datum ergens tussenin werd al een feestje gevierd ter ere van beide jarigen. Mijn vader was vanmorgen opgelucht dat hij het dan ook daadwerkelijk gehaald heeft. ‘Toch altijd een beetje riskant om je verjaardag vooruit te vieren’ zei hij. Terwijl er werkelijk geen aanleiding was eraan te twijfelen of hij het wel halen zou. Als erelid van het Erepeloton Waalsdorp waren er zelfs postzegels gemaakt met mijn vaders beeltenis. Gelimiteerde editie. Gefeliciteerd lieve pap. Ik ben trots op die leuke en prachtige ouders van me en met de hele familie hopen we dat ze voorlopig nog bij ons blijven.
Wonen in Caldese (Italië) 