Kleine klusjes

Met mijn rug tegen het huis, staande onder de pergola, overzie ik het grasveld. Centrale rol is weggelegd voor de kruiwagen en bladhark. Onder het motto ‘weg is maar weg’, zijn er al heel wat kruiwagens blad afgevoerd. Uit dit soort kleine klusjes halen we de voldoening. De schuur heeft weer een schone regengoot. Het regent niet. Dat is tevens het enige dat vermeldenswaard is op deze vrijdag in Caldese. Straks gaan we een pizza eten. Daar lopen we ons met z’n drietjes de hele dag al op te verheugen.

Bollen

Als het nou eens even zou stoppen met regenen, kunnen de bollen de grond in. Die heb k niet voor niks in mijn kleine koffertje meegenomen naar Italië. De grond is meer dan verzadigd, de waterbronnen zijn gevuld en voor droogte het komende jaar hoeven we niet meer te vrezen. De buren kwamen langs met onze post, we dronken samen koffie en praatten even bij. Ook op het sociale vlak is dus alles afgehandeld. Nu alleen het tuinwerk nog. We staan te trappelen.

Elk nadeel…

Het giet, er hangen lage wolken. Af en toe is er zelfs een donderslag en dientengevolge een paar minuten stroomuitval. Gelukkig kennen we geen verveling. Er zijn nog Sinterklaasgedichten te maken. Mijn Istanbulverslag moet nog uitgewerkt worden. En staat mijn laptop niet vol met ongeorganiseerde foto’s uit een vorig leven? Nou dan. De mannen trotseren evengoed de regen om het zwembad te ontbladeren en de nieuwe afsluiter is gemonteerd. Als ze doorweekt naar binnenstappen op mijn zorgvuldig neergelegde dweiltje, dan is er soep, thee of een glaasje wijn. Al naar gelang het uur van de dag. Bijkomend voordeel van dit weer: het zwembad vult zich op eigen kracht

Kaas, koffie en olijven

Natuurlijk zijn we hier om te klussen. Maar als je dan tóch op dinsdag in Gubbio bent, moet je wel even naar de markt om Pecorino-kaas te kopen. En koffie drinken bij meneer en mevrouw Illy.  Vanmiddag doen we nuttiger zaken zoals een nieuwe zwembadafsluiter bij de leverancier ophalen. We gaan bij de olijfperserij langs om olie te kopen. Jammer genoeg hebben we zelf te weinig oogst om het weg te brengen. Maar dat weerhoudt ons er niet van onze gast en medeklusser van deze week, Paul, even de pittoreske frantoio te laten zien. Morgen begint het echte werk.

Stapeltechniek

Dit soort sjouwers zagen we opvallend veel in Instanbul. Grappig, om kort na ons tripje op meerdere plaatsen beelden uit en over Istanbul tegen te komen. Dit plaatje stond vorige week in de Volkskrant. Tekenaar Gijs Kast was gefascineerd geraakt door de Turkse stapeltechnieken en wij met hem. En ik zie er ook wel een beetje de symboliek met ons eigen leven in. Wij stapelen en sjouwen wat af. Nou zitten we ineens weer in Italië voor een werkweek. Daarover morgen meer. Zo zwaar als die sjouwers het hebben, hebben wij het totaal niet. Wij vormen de luxe variant.

Feestverlichting

Vandaag alweer een foto uit het raam genomen? Ja. Ik zal het uitleggen. In de verte is een oude woonwijk gerenoveerd. Wat zestiger-jaren flats zijn afgebroken, daarvoor in de plaats  kwamen eengezinswoningen. Met een nieuwe supermarkt, een enkel flatgebouw en nog wat kleinschalige voorzieningen is het een mooi buurtje geworden. Vanuit ons raam zien we in de verte bomen waar feestverlichting in hangt. Na de polderwandeling vanmorgen, deden we een paar boodschappen en ineens stonden we op het pleintje met de verlichte bomen. Op deze avondfoto zijn die feestelijke bomen nauwelijks terug te vinden. Desondanks vind ik het wel sfeervol. Een volgende keer zoom ik in.

Huppelen

De aankomst van Sinterklaas vandaag in Delft was, ondanks de mist, toch feestelijk. Traditioneel hing ik met camera en al uit het raam. Het was enorm druk langs het Rijn-Schiekanaal, al is dat op de bovenste foto niet te zien. Het huppelende sinterklaasje straalde zo’n blijdschap uit, dat ik besluit die tot mijn dagfoto te verklaren. En die tweede foto? Zie die maar als bewijs dat de Sint en zijn gevolg écht Delft binnen gevaren zijn.

Vriendschap

Mijn afspraken zijn vaak een inhaalslag van vriendschappen waar ik gedurende onze Italiaanse maanden niet aan toekom. Vandaag een heerlijke vriendinnendag, die gevolgd gaat worden door een zussenavond. En gisteren kreeg ik van blogvriend Ton, die ik in het echte leven nog nooit ontmoet heb, een wijze raad voor wat betreft mijn ándere inhaalslag, die van de verdwenen blogberichten. `Wees niet gehecht. Weg met die ouwe troep. Dat maakt je gelukkiger in dit soort omstandigheden´. Ik luisterde naar hem en mijn humeur knapte op. Vriendschappen en familiebanden dáár hecht ik aan.

(Op de foto missen helaas twee vriendinnen, die verhinderd waren. Volgende keer zijn jullie er weer bij, meisjes)

Schande

Van de aanbieders van Weblog, mijn vorige blogaanbieder, ontving ik een mail waarin me te verstaan werd gegeven dat op 1 december mijn oude blogs gewist zullen worden. Al meer dan anderhalf jaar zijn ze zelf aan het klooien met een overzetting, communiceerden niet of slecht en zijn kennelijk niet in staat hun problemen op te lossen zonder (oud)gebruikers te duperen. Ik roep niet zo snel dat iets schande is, maar voor Weblog/Sanoma maak ik graag een uitzondering. Gelukkig schijnt de zon vandaag en laat ik mijn humeur niet bederven. Al moet ik wel als een haas aan de slag. Vijf jaar blogjes redden.

Bakhulp

Kleindochter Eva is een middagje bij ons en dat betekent dat er veel en gezellig gekletst wordt. Het initiatief tot gebabbel ligt vooral bij haar. Samen bakken we kokoskoekjes die we natuurlijk ook moeten proeven. En we zingen sinterklaasliedjes. ‘Hoe wuppelt zijn paardje en dekt op en neer’ zingt ze onbevangen. Dat ga ik niet verbeteren, natuurlijk. Buiten wordt het weer steeds slechter, binnen is het warm en doen we alvast een kaarsje aan. Er is chocomel en we gaan ook nog even kleien. Ik kan maar moeilijk bepalen wie van ons twee het meest geniet.