Versierselen

Onze service schoot er deze dagen een beetje bij in, maar daar hadden onze gasten gelukkig alle begrip voor. Ik zwaaide hen, na een uitgebreid ontbijt, vanmorgen uit en reed naar Fabriano. Daar zat de patiënt al op me te wachten. Na nog wat plichtplegingen mocht hij het ospedale verlaten. Maandag en woensdag moeten we ons weer voor controle en een laserbehandeling melden. Hier staat hij bij de ingang van het ziekenhuis waar trotse ouders strikken aan het hek binden na de geboorte van een kind. Leuke gewoonte. De wijnboer houdt het even bij zijn Piet Piraat versiering.

Koning Eenoog

Woensdagmiddag vond de wijnboer dat hij maar eens een oogarts moest zien. Donderdagmiddag is hij geopereerd en morgen komt hij weer naar huis. Dat is in het kort wat ons bezighield de laatste twee dagen.Een loslatend netvlies kan voor zo’ n snelle actie zorgen. Het gaat goed met de patiënt. Over het reilen en zeilen in een Italiaans ziekenhuis kan ik nog wel een blog of tig vullen. Maar dat komt nog wel. Internet op mijn PC doet ook al moeilijk, maar ook dat komt nog wel. Vooralsnog even een fotoloos blog en ja hoor…ik zal hem van iedereen beterschap wensen. 

Bloggers onder elkaar (2)

Kortgeleden plaatste ik een lijstje van vijf blogs die ik graag leeg. Omdat ik nog een vervolg beloofd heb, volgt hier deel twee. Wat zijn er eigenlijk veel mensen die leuk schrijven. Het is ook net of je elkaar kent omdat je stukje bij beetje meer te weten komt over elkaar . En er zijn er ook die een speciaal onderwerp kiezen. Zo mag ik graag foodblogs lezen en daar begin ik vandaag mee.

6. Reny, ze schrijft over gezonde voeding maar niet op een dwingende manier en plaatst er smakelijke foto’s en dito verhalen bij.

7. Els, is een meester in het genieten van details. Ooit verzond ze de rubriek ‘Stuur een foto’ daarin is – om haar moverende redenen –  helaas de klad gekomen. Geeft niet, ik blijf haar toch lezen.

8. Marja, Nederbelg noemt ze zichzelf . We hadden elkaar kunnen kennen want woonden geruime tijd in elkaars buurt, ontdekten we in de jaren dat we elkaar volgen. Elke zondag schrijft een een goede limerick en ze is de uitvinder van Zwijmelen op Zaterdag

9. Jeanne, zij maakt wandelingen om jaloers op te worden en in vakanties doet ze vaak huizenruil. Dat levert mooie verhalen op.

10. Saskia, de oprichtster van Ciao Tutti. Elke dag fantastische verhalen die, je raadt het al, altijd over Italië gaan.

Appelig

Onze appelboom is op sterven na dood. Denk ik. Hij stond al op ons erf toen we hier kwamen wonen, een naam van de soort weten we niet. Jarenlang heb ik appelmoes en appeltaarten kunnen maken van de kleine harde appels. Sinds een jaar of drie is het treurnis alom. In de stam zitten wonden die gemaakt worden door wormen. Smeersels die we kochten bij het tuincentrum, hebben niet geholpen.

Het klokhuis ziet er vreemd uit, alsof er spint in zit. Wat denken jullie? Kappen maar?

Gasten

 

Om heel uiteenlopende redenen hadden we dit jaar geen B&B gasten. Toen er dus gistermiddag een mail binnenkwam met de vraag of we vanaf vandaag tot zaterdag een plek voor twee hadden zeiden we….eh…ja natuurlijk. Leuk! Dus werd er vanmorgen gesopt en geklopt, gezogen en gebogen. Samen maakten we de studio weer in orde, deden boodschappen en sloegen de markt voor een keer over. Wij zijn er klaar voor en de zon ook.

.

Wegdoen

Er hangen nog steeds dikke regenwolken boven Gubbio. Maar de dagen dat we weer lekker buiten kunnen spelen komen vast en zeker terug. Tot het zover is doe ik maar weer eens ‘een kastje per dag’. Mijn stelling is: hoe groter een ruimte is, hoe minder nijpend opruimen wordt.  Neem onze badkamer.  Plaats genoeg voor twee stapels badhanddoeken waarvan we maar de helft gebruiken. Lawaaisieraden, waarvan je je afvraagt hoe het ooit in je bezit kwam. Half verdroogde tubes met onduidelijke dingen.  De tijd was rijp om weer een kritisch door de spullen te ploegen en heel veel weg te doen. Zo. Opgeruimd staat netjes. En dan morgen graag weer zonneschijn.

Piepen

Het heeft vannacht behoorlijk geregend. Met bakken kwam het naar beneden en dus geen volle maan te zien. De foto bewijst dat ik niet overdrijf. Op deze parkeerplaats in het centrum van Gubbio staat alleen nog een scooter. De eigenaar zal zijn lieslaarzen wel aan het halen zijn. Gelukkig piept de zon ook af en toe nog te voorschijn. Terwijl ik de regen verwelkom, want nuttig op velerlei gebied, constateer ik voor mezelf dat ik nog niet toe ben aan de donkerte. Daar zie ik in deze tijd van het jaar de gezelligheid absoluut nog niet van in.