Zie hier het stralende middelpunt. Maar mijn moeder is een bescheiden mens en hoeft helemaal niet zo nodig het middelpunt te zijn. Vandaag is ze 95 jaar geworden en traditiegetrouw zitten we in een Leidschendams paviljoen dit feest op bescheiden schaal te vieren. Mijn vader, die in oktober dezelfde gezegende leeftijd hoopt te behalen, kijkt genietend toe. Moe maar zeer voldaan kwamen ze thuis in een kamer gevuld met boeketten en stapels verjaardagspost. Een stralende dag in alle opzichten.
‘We mogen dan wel in een rijtjeshuis wonen, we willen wél graag een beetje opvallen’ moeten de bewoners van dit huis gedacht hebben. Want dat ik gekleurde huizen spaar, dat weten ze niet hoor.
Van dit tweelinghuis, dat exact gespiegeld is, sta ik helemaal paf. Als ik nog eens de kans krijg, loop ik er naar binnen. Het staat er zo al jaren bij, zonder ruiten en deuren. Wat voor een verhaal steekt hier nou achter? Daar zal ik niet snel achter komen maar dat ze het alvast donker rood (klik) hebben geverfd, waardeer ik ten zeerste.
De regio grenst aan Umbria en heeft een prachtig glooiend landschap. Was het Umbria niet geworden, dan hadden we in Le Marche gewoond. Vruchtbare grond, mooie Verdicchio-wijnen en aardige hartelijke mensen. 
De akkers liggen er al weer omgeploegd bij. De vette klei ligt in kleurloze hompen een beetje uit te blazen, zo lijkt het wel. Oud gereedschap ligt decoratief te zijn.
In de tuin waarin we op Ferragosta zaten, viel het rijpe fruit uit de bomen en gingen we met een zak appels onder onze arm weer naar huis.
Daar heb ik apple-crumble van gemaakt. Het recept heb ik toegevoegd onder de button ‘Recepten’ in de zwarte balk bovenin. De belofte aan blogvriendin Jeanne voor het lasagna recept staat er inmiddels ook.
Kinderverdriet is van alle tijden. Dat bleek toen dit kleine ventje door zijn vader getroost moest worden. Midden in de drukte van de middeleeuwse markt zat hij gisteravond met gebogen hoofd een beetje zachtjes voor zich uit te huilen. Maar er werd geduldig en serieus naar hem geluisterd en het kwam vast weer helemaal goed. Al zagen wij dat niet, afgeleid als we al weer waren door de rest van de omgeving.
De wijnbouwers uit het nabijgelegen Semonte kregen extra veel aandacht van de wijnmakers in wiens gezelschap ik verkeerde. Met onze vrienden hadden we eerder op de avond onmisbare attributen voor een goede productie uitgewisseld. Daar kom ik tijdens de oogst nog op terug. Voorlopig liepen we hier met z’n viertjes ons weer eens te vergapen aan de oude tijden die nog lang niet vervlogen zijn. 
Na een snelle maar zeer smakelijke hap woonden we een concert bij in een ommuurde kloosterhof. Het heette een Blues Concert te zijn maar het was meer een rockband die optrad. Al moet gezegd dat de leider, Maurizio Gionni Grasso, een geweldige bluesgitarist is.
Na afloop aten we een ijsje in het nog steeds bruisende Gubbio en reden na twaalf uur richting onze berg bij een buitentemperatuur van 26 graden. Dat soort zomeravonden, daar krijg je niet snel genoeg van.
Dat gebeurt soms. Dat er ineens een dag is waarop een bepaalde kleur de boventoon voert. Normaal hang ik mijn vuile was niet buiten maar deze is schoon en lekker op kleur. Mijn bhagwanwas.
Een overrijpe watermeloen waaruit wat aangetaste delen moesten worden verwijderd. Het lijkt verdikkeme wel slachtafval maar het smaakte prima.
Op verzoek maakte ik voor een kleindochter een knikkerzak. Nog afgezien van het feit dat ik er plezier in heb dit soort kleine dingen in elkaar te flansen, vind ik het heerlijk om te weten dat er nog kinderen zijn die met knikkers spelen.
Er was mijn beide oma’s veel aan gelegen om, ook nadat hun kinderen het huis uit waren, gezellige familie bijeenkomsten te organiseren. Misschien is dat ook de oorzaak van het feit dat ik met heel veel neven en nichten nog steeds goed contact heb. Er is in onze jeugd een solide basis gelegd. Daar hebben mijn ouders uiteraard ook veel aan bijgedragen. Vandaag was het de dag van de jaarlijkse ontmoeting met mijn nicht Margriet, die in de zomermaanden ook in Italië woont. We kennen elkaar dus ons hele leven en als je ons vroeger zou hebben gezegd dat we ooit Italiaanse ‘buren’ zouden zijn, hadden we net zo gelachen als nu hier op ons bankje.
Zelden hadden we zo’n droge en warme zomer hier. Dat is op het erf goed te zien. Ik heb het al gehad over de sneue moestuin. Gelukkig was ik op tijd met het oogsten van een deel van de vlierbessen. Kijk nou toch eens wat er daarna gebeurde.
En dan heb ik de kiwi nog niet laten zien. Niet schrikken hoor.
Maar goed. We weten dat de natuur zich altijd weer herstelt. De druiven aan de pergola zien er zo uit. En met al die zonneschijn erbij worden ze vast nog zoeter. Nee, mij hoor je niet klagen.
