Gisteravond 18.20 uur.
Gisteravond 18.00 uur
24
Kijk op Delft
Precies 775 jaar geleden vaardigde Graaf Willem II van Holland een oorkonde uit waarin bewoners van Delft privileges kregen zoals een vrijstelling tot betaling aan het graafschap. Dit moment wordt beschouwd als het moment waarop Delft stadsrechten kreeg. Door de vrijstelling kreeg de stad een enorme impuls in de handel maar ook een grote mate van zelfbestuur op het gebied van regelgeving en rechtspraak.
Echte feestelijkheden zijn er niet maar er is wel veel aandacht in de pers met als hoogtepunt vanavond om 18.20 op NPO 2 de serie Kijk op Delft. Ik zag de uitzendingen al op TV West en vond het de moeite waard. Vanaf morgen ga ik nogmaals kijken, vanavond niet, nee. Ik heb een behoorlijk belangrijke afspraak.
Hoge en lage gasdruk
‘Netjes geworden hè mevrouw? zei de man die mij rond dit nieuwe techniekhuisje zag scharrelen. Tot voor kort stond hier een veel groter exemplaar dat bovendien enorm beklad was. Al snel was ik met twee heren van de Gemeente Delft in gesprek. Zij kwamen het resultaat controleren nadat Stedin, de gasleverancier, hier twee weken bezig is geweest. Daar kwam veel voor kijken, de straat was een paar dagen open gebroken, parkeerplekken onbereikbaar en stoepen bezet met allerlei materialen. Ik complimenteerde ze met de duidelijke communicatie zowel naar bewoners als naar de gebruikers van de straat. Ik weet dat daar een heel logistiek proces aan vooraf gaat. ‘De beukenheg mocht niet beschadigd worden en daar heeft Stedin zich netjes aan gehouden’ aldus de gemeenteman die het klembord onder zijn arm had en aantekeningen maakte. De ander stond nog even de boel na te meten. Dat ik ooit nog blij zou worden van een net gaskastje, bevreemdt mij ook.
Lopen of fietsen
Het was wel weer eens tijd voor een stadswandelingetje. Ik kwam een buurman tegen die net een nieuwe elektrische fiets had aangeschaft. Daar hebben we uitvoerig over staan kletsen want langzamerhand begin ik ook rijp voor te worden voor zo’n ding. Geestelijk. Maar mijn grootste obstakel om te gaan fietsen is om de fiets uit kelderberging te krijgen vanwege de vele drangdeuren en steile trap vóór ik op straat sta. En daar verhelpt een fiets met hulpmotor weinig aan en blijft de hulp van de wijnboer nodig.
Daar komt nog bij dat ik telkens af zou moeten stappen om wat foto’s te maken, die ik nu al wandelend makkelijk weg knip. Mijn oude fiets is nog een prima karretje en als er ooit weer een tijd komt dat we van maart tot oktober in Italië wonen, zal ik in de resterende maanden weinig fietsen. Kortom: ik weet het nog niet hoor.
Moestuinmaandag
In navolging van Marthy (klik) laat ik vandaag ook een moestuin zien. Niet de onze, nee die ligt nog letterlijk en figuurlijk te ver weg. De laatste keer dat ik er over schreef was oktober vorig jaar. Dit is de tuin van de man uit de Delftse Hout. Vakkenvol met vioolltjes en narcissen zorgen voor de vrolijke noot. Er staat een geldpot en op goed vertrouwen kun je er kruiden en aardbeiplantjes kopen. Er lag ook een komkommer, courgette en aubergine op het aanbiedingstafeltje. Die moeten op zijn minst uit een kas komen.
Ach, ik kijk ernaar maar koop niets. We hebben al verse groenten voor een paar dagen in huis. Ik sta gewoon een beetje te dromen over ons eigen moestuintje. Nu we onze vaccinatie-afspraken hebben, wordt terugkeer naar ons Italiaanse huis weer wat realistischer. Misschien kunnen we eind mei weer eens ouderwets met de handen in de aarde wroeten.
Het lijkt zo rustig
Omdat het volgens de weersverwachting in de ochtenduren zou regenen, hadden we om twee uur afgesproken met een wandelvriendin uit de zondagochtendclub. Achteraf gezien hadden we net zo goed wél op onze vaste tijd van negen uur kunnen afspreken want toen scheen de zon al en vanmiddag was het enorm druk in de Delftse Hout.
De grap is dat je als fotograaf de kluit aardig kunt bedonderen, want op deze foto’s oogt het heerlijk rustig. We róken zelfs de daslook, die nog net niet bloeit. We zagen het speenkruid wel in volle glorie, een paar rustig grazende schapen en in de verte doemt de toren van de Grote Kerk in Delft op. En net als al die andere mensen die er waren genoten we van het wandelen, het bijpraten, de zon en de ontluikende natuur.
Dit mag je niet missen
Van vrienden kregen we dit kleine boekje, dat nadrukkelijk ook bedoeld is om door te geven aan elkaar. Op de achterflap staat: ‘Als er nu één verhaal verteld moet worden, dan is dat het verhaal van Johan van Veen. Ingenieur. Vader van het Deltaplan. Een van de grootste Nederlanders aller tijden. Maar vrijwel niemand die hem kent. Het verhaal van Johan is het verhaal van Nederland. Een verhaal dat sinds de Watersnoodramp van 1953 in de vergetelheid is geraakt, maar door de stijgende zeespiegel relevanter is dan ooit. En dat laat zien: we kunnen de strijd tegen het water opnieuw winnen.’
In deze ‘brief’ wordt de stijgende zeespiegel goed uitgelegd en vooral de noodzaakt tot actie. Ik raad iedereen aan het te lezen. Dat kan zelfs gratis hier. Het is toch rot weer, in minder dan een kwartier lees je het uit dus wat weerhoud je?
Chinese vaaslamp
‘Het duurt wel erg lang voordat de vaas herplaatst wordt’, zei ik vorige week nog tegen de wijnboer. We liepen over het Doelenplein waar al twee jaar alleen de sokkel nog stond van wat eens een knoert grote schemerlamp was. Het helpt om zoiets te zeggen, want twee dagen erna stond ie er weer!
De nieuwe lampenvoet werd in China gemaakt en was al klaar in juni 2020. Al die tijd heeft ie staan wachten op transport naar NL. Ik ben blij dat de lamp er weer staat, hoewel ik ook mensen ken die het een lelijk ding vinden. Wat me wel zorgen baart is dat men nu de weg opnieuw aan het bestraten is. Als dat maar goed gaat met al die werkzaamheden er zo vlak naast.
Rododendrons en slippers
Zo enthousiast als ik was over de winterweek in februari ben ik zeker niet over sneeuw en hagel in april. Maar de natuur gaat ondanks alles toch zijn gang. Zo zag ik in de Doelentuin de rododendrons in bloei. En ook het zo gewenste zacht groene waasje in de bomen is goed te zien.
De ergste kou is weer uit de lucht, blijmoedig stappen we het voorjaar in. Het was vandaag zelfs de héle dag droog. Nog een weekje met lage temperaturen staat ons te wachten. Daar kunnen we onze activiteiten enigszins op afstemmen, de planner in mij vind dat handig. Daarna haal ik mijn teenslippers uit de kelderberging. Weer of geen weer.
Mienette van der Chijs
Toen ik kortgeleden over Hugo de Groot schreef, vroeg blogvriendin Marthy zich af of er ook beroemde Delftse vróuwen waren. Ik beloofde haar dat uit te zoeken. Afgezien van Agneta van Marken-Matthes over wie ik al een paar maal schreef, werd in Delft Mienette van der Chijs geboren, een feministe die leefde van 1814 tot 1895. Zij was de welvarende weduwe van predikant Storm die twee maanden na hun huwelijk al overleed. Op haar reizen naar Zuid Afrika, waar haar broer woonde, Canada, De Verenigde Staten, Mexico en Cuba maakte zij kennis met vooraanstaande leden van de Internationale Vrouwenbeweging. Deze reizen vormden een bron van inspiratie voor haar activiteiten in NL. Ze beijverde zich voor beroepsonderwijs voor meisjes en vond ook dat specifieke mannenberoepen voor vrouwen beschikbaar moesten zijn. Vreemd genoeg is deze vrouw in de vergetelheid geraakt. De laatste tien haar van haar leven sleet zij het Sint Joris Gasthuis en zou aan vervolgingswaanzin hebben geleden. Haar boeken en documenten zijn verbrand, een muurschildering vlakbij haar laatste woonhuis, is onherkenbaar geworden.
Blogvriendin Bertie schreef een werkstuk over een Delfts feministe, vertrouwde ze me toe. Dat móet deze Mienette geweest zijn. Het is hoog tijd haar wat meer aan de vergetelheid te onttrekken. Ik kom er zeker nog op terug want ik ben zeer geïnteresseerd geraakt in deze bijzondere vrouw.
