Vriendschap bij de Snor

Op het terrein van het restaurant Da Baffone (vertaling: bij de Snor) had men de Lock Down gebruikt om een klein maar fraai kapelletje te bouwen. Heel aandoenlijk met wat oude kerkbanken en (zelf beklede?) stoelen. Terwijl ik de buitenkant op de foto wilde zetten, reden twee auto’s het terrein op van de vrienden met wie we een pranzo-afspraak hadden. Tja, dan komt er in mijn geval van fotograferen echt niks meer terecht.

Het was lang geleden, té lang geleden, dat we elkaar in deze samenstelling ontmoetten. We deelden gerechten, verhalen en onze liefde voor Italië. We delen een bijzondere vriendschap met serieuze gesprekken en lachsalvo’s en konden bijna niet wegkomen. Toen men de lichten in de keuken uit deed en een deel van de vloer ging dweilen, begrepen we dat het tijd werd om afscheid te nemen.

Zwijnenstal

De cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door, zegt Herman Finkers. Je kunt ook hobby wijnboer worden want dan krijg je ook geregeld met teleurstellingen te maken. Wat is er gebeurd? Zondag, direct bij daglicht, was de eerste gang naar de wijngaard. Hoewel de oogst niet erg groot zal zijn, zag alles er prima uit. Maandagochtend was het een puinhoop. Minstens één derde is door wilde zwijnen opgegeten en verruïneerd. Ik kan jullie zeggen dat de wijnboer enigszins aangeslagen en stevige woorden uitslaand, het erf weer opliep. Alles dat binnen het bereik van de zwijnen was, is losgetrokken en vernield. Bij onze wijnvrienden was in de zelfde nacht precies hetzelfde gebeurd. Wilde zwijnen vormen dit jaar voor veel boeren een behoorlijke bedreiging. Vorig jaar is er vanwege Covid nauwelijks gejaagd met een overbevolking van zwijnen als resultaat. Enfin, de wijnboer ging aan het ruimen en constateerde dat de hoger hangende druiven ongemoeid zijn gelaten. Gisteren werden de resterende trossen omhangen met beschermnetjes. Reeën, vogels, bijen en hagelstenen kunnen nu geen schade meer aanrichten. De zwijnen gaan vast op zoek naar andere culinaire paradijzen.

Elke dinsdag

Terwijl de dames kijken of er nog wat van hun gading hangt op de markt, gaat het bij de heren toch vooral om het sociale element. Die staan lekker in de schaduw met elkaar de politiek te bespreken.

Ook wij doen sociaal door bij Fausto en Donatella koffie te drinken. Een deel van de markt wordt gehouden op het grote centrale parkeerterrein, een ander deel rondom dit aangrenzende plein. De wijnboer liep vervolgens om kaas te kopen naar wéér een ander deel waar sinds Covid de voedselkramen staan. Ik vermaakte me intussen bij een keukenspullenkraam waar ik een kookspatel kocht. Je kan het maar nodig hebben, nietwaar.

Met aanvullende boodschappen bij ijzerwarenwinkel en supermarkt zijn we voor een paar dagen voorzien van allerlei noodzakelijks. We springen in oude broeken en shirts en gaan weer heerlijk op het erf spelen.

Waar zijn de appels?

Toen we op 21 augustus voor korte tijd naar Nederland terugkeerden, hing de appelboom vol met appels. Als enige had deze laatbloeier de vorstperiode in april goed doorstaan. Dus dacht ik dat ik in deze periode appeltaarten en appelmoesmoes zou moeten produceren. Helaas, de boom is volledig leeggeplukt en niet door vogels want er liggen nergens resten. Vlierbessen waren door de grote droogte al verschrompeld en ook de meeste bramen zijn ingedroogd. Gelukkig levert de pergola ons wat consumptiedruiven en die enkele braam verdwijnt dit jaar niet in de jam maar rechtstreeks in de yoghurt. De rest van het fruit kopen we maar in de winkel, waar de perziken voor kleine prijsjes weggaan. Nieuws uit de wijngaard volgt later deze week. Ook daar verdween een deel van de oogst maar is het raadsel minder groot.

Heden

Alsof we niet weg geweest zijn. Gisteravond om negen uur waren we weer thuis in Caldese, het was al donker toen we aankwamen dus de buitenboel kon niet geïnspecteerd worden, dat deden we vanmorgen. En het viel zeker niet tegen al zijn de snoeischaar en de bezem wel direct weer ter hand genomen. We maken er een rustige opstartdag met het doen van boodschappen en de pranzo in Gubbio. We kwamen terecht bij Fabiani waar we vanwege een slechte ervaring al zeker tien jaar niet meer waren geweest. Nieuwe kok, aardige bediening, heerlijke maaltijd. Zowel binnen als buiten ziet het er prettig Italiaans uit. Morgen gaan we maar weer eens op ons gemak bezig op het Caldeser erf.

Verleden en toekomst

Na bijna honderd jaar in grote rust en vrede gewoond te hebben in ’t Clooster van sint Clara, werden de zusters door de beeldenstorm in 1566 verdreven en ontstond op deze plek een pakhhuis van salpeter. De opslag van buskruit leidt uiteindelijk in 1654 tot de ‘donderslag ‘ waarbij een groot deel van Delft afbrandde en honderden doden vielen, waaronder de schilder Fabritius. Dankzij collectes in de steden van Holland kon men snel aan wederopbouw beginnen en uiteindelijk verrijst op de oude plek van het klooster een artillerie magazijn van de Staten van Holland en West Friesland.

Zoals het met oude gebouwen gaat, kreeg dit complex daarna nog meerdere bestemmingen, van kazerne tot legerdepot. Sinds maart 2018 is het een bedrijfsverzamelgebouw, genaamd Buccaneer. Jonge bedrijven ontwikkelen hier technologie voor de energiesector; alles staat in het teken van de energietransitie. Zo is er een bedrijf dat door middel van drones turbine onderhoud kan plegen zonder dat de windmolen stil moet worden gelegd. Ook aan het duurzame transport per Hyperloop wordt hier succesvol gewerkt.

Wij werden op deze Open Monumentendag rondgeleid door iemand die vanaf het begin nauw betrokken was bij de laatste grote verbouwing van dit complex aan de Paardenmarkt vanwege zijn grote historische kennis van dit gebied. Het is prachtig dat verleden en toekomst hier samenkomen en we waren blij de kans te hebben gehad een kijkje te nemen in dit gebouw waar we dagelijks voorbij wandelen.

Burenruzie

Nieuws van het krakersfront. Het lijkt er op dat de familie Meerkoet het nest weer terug heeft. In een grachtje verderop troffen we de zwanenjongen aan. De vader of moeder die het spul vorige week nog een beetje in de gaten hield, zag ik niet meer. Pas na de winter worden de jongen van het nest verstoten als het zwanenpaar opnieuw gaat broeden. Maar waar het oorspronkelijk nest is, weet ik niet. Of één van de ouders dood is, weet ik ook al niet. Het enige dat ik weet is dat twee meerkoeten weer op hun oorspronkelijke nest zitten. Te midden van wat zwanendons, dat wel.

Toegift

De zomerse dagen houden ons vakantiegevoel nog helemaal in stand. We zaten gistermiddag met z’n vieren aan het ijs en de koffie op de Markt in Delft. We bekeken de stad opnieuw met toeristenogen en prijzen ons gelukkig hier te wonen. Eerder hadden we in de gemeenschappelijke tuin van ons gebouw een soort picknick gedaan.

Met dit mooie weer ga je immers niet op een bovenhuis zitten lunchen. Ik maakte een quiche met camembert en tomaten een heerlijke salade. We aten vers gemengd fruit toe. Dat liet zich eenvoudig naar beneden dragen waar we, voorzien van een glaasje wijn en gekoeld water, twee heerlijke uurtjes doorbrachten met familie die ook vrienden zijn. De stadswandeling na afloop eindigde op de al eerder genoemde Markt. Van dit soort dagen krijg je niet snel genoeg.

Thematisch wandelen

We lopen ons gebouw uit en maken een praatje met een buurvrouw. Twintig meter verder spreken we een andere buuf die net haar groene tuinafval wegbrengt. Het is echt zo’n zomerse avond waarop iedereen nog even buiten wil zijn en wij dus ook. Ik zet een rode fiets op de kiek. Gewoon omdat ie zo lekker in de heg is neergezet.

Even later zie ik deze prachtige rode Vespa staan en mijn thema heeft zich aangediend: dat van de gekleurde tweewielers. Want kijk er dient zich nog een geel en roze exemplaar aan.

Het bevalt me zeer, de ontmoetingen en de stadse beelden bij invallende schemering. Maar er zit ook symboliek in deze serie. De fietsen wijzen alle drie dezelfde kant op, de Italiaanse scooter kijkt eigenwijs naar een andere richting. Nog drie nachtjes slapen dan bekijk ik de wereld ook weer vanuit een andere hoek.

Het grazende paard

Een berg schroot waarin een hark te herkennen valt. Maar er is wel te zien dat er enige structuur in zit. Bij nadere beschouwing zien we zelfs hoefijzers en die zijn uiterst toepasselijk in dit werk van Jeroen Jacobs (klik). Nog toepasselijker als ik vertel dat het staat op het binnenplein van de Paardenmarkt in Delft.

In meerdere opzichten word ik blij van dit beeld. Het is gemaakt uit ogenschijnlijk waardeloos materiaal, de houding van het paard is feilloos getroffen en het beeld is razend knap gemaakt. Als bezoekers van restaurant Kruydt vorige week konden we wat dichterbij komen en ik heb er tot mijn genoegen om heen gewandeld. De kunstenaar maakt veel van dit soort werk. ‘Geen kunstopleiding, vooral passie, doorzettingsvermogen en ervaring maken mijn sculpturen tot wat het nu is’, schrijft hij zelf over zijn ijzerkunst. Het is de moeite waard om een kijkje te nemen op zijn site.