De hei op

Dit is de schaapskooi op de Ginkelse Hei. Toen we vandaag bij familie/vrienden in Ede waren, maakten we een klein uitstapje naar een bijzonder monument maar daar schrijf ik morgen over. Eerst maar eens laten zien dat de heide al in bloei staat.

Het is een bijzonder landschap dat we hier in West Nederland niet hebben en de schoonheid en uitgestrektheid raakt ons altijd. Ook verder hadden we een aangename dag met een door de gastvrouw heerlijk bereidde lunch en bij het weggaan kregen we een zelfgemaakte lasagnaschotel mee voor vanavond. We zijn dus de hele dag verwend door hen. Onze band is hecht en in het geval van de ‘meisjes’ al ons leven lang. Na een jaar of twintig voegden zich twee jongens toe. Het is dus een vertrouwde vriendschap die hier vandaag weer werd gevierd en het was genieten voor vier.

Je blijft kijken

Op 4 juni liet ik al eens foto’s zien van de waterpret hier vlak voor de deur. Maar omdat het beeld (en geluid) zo alles bepalend is dezer dagen laat ik graag nog een keer zien wat er zich hier afspeelt. Op de plek waar normaal de hondenuitlaters hun ronde lopen, liggen nu mensen op badlakens. De gemeente komt elke ochtend de afvalbakken legen, die ook werkelijk propvol zitten. Het sfeertje is uitgelaten maar wel heel gezellig. Zwemmen in het kanaal mag eigenlijk niet maar geen hond trekt zich er iets van aan, sterker nog, die zwemmen soms ook. Er worden door fietskoeriers pizza’s bezorgd, jonge mannen sloven zich uit door met salto’s het water in te springen en eerlijk gezegd kijk ik mijn ogen uit. Nee, er tussen gaan liggen doen we niet. Wij becommentariëren het wel vanuit onze hoge positie.

Pretpark

Waar ga je naar toe met dit weer als het in de kamer op ons bovenhuis ruim 32 graden is? De eerste uren was er van alles te doen; auto uitladen, koffers legen en boodschappen doen. Maar daarna? Overvolle stranden en plassen, het trok ons niet erg. Een vriendin adviseerde naar een bos te gaan en dat was een succes. Prettig rustig, veel schaduw en geloof het of niet er kwam een hele leuke ijsboer langs. Zomaar midden in het bos!

Hier aan de Delftse waterkant is het net een pretpark. Jongelui met hun favoriete muziek, die toevallig de onze niet is, gelach, gegil en later op de avond gebral.. Het is best gezellig maar na de rust van Caldese is het voor ons behoorlijk schakelen.

In Zuid Duitsland

Na een lange autorit van duizend kilometer met één uur oponthoud bij de Gotthardtunnel is het echt fijn als je weet dat er een uitstekend hotel op je wacht. Riegeler Hof is er zo een. Ooit bij toeval terecht gekomen en sinds een paar jaar ons baken op de terugweg. Op de heenweg dit jaar ook trouwens maar dat kwam omdat we niet in de buurt van Milaan wilden overnachten.

Het heeft een uitstekend restaurant. Aan tafel komt eerst iemand langs met een pompje handdesinfectie vóór je de menukaart krijgt. De bediening draagt de hele tijd maskers, de gasten doen ze af aan tafel. We zaten in de met bloeiende planten aangelegde binnenplaats die met parasols en luifels schaduwrijk was gemaakt. Ook het ontbijt gisterochtend was overvloedig en zeer smakelijk. De kamers zijn misschien een tikje gedateerd maar schoon en goed verzorgd. Op deze manier wordt overnachten een klein feestje met een enorm vakantiegevoel.

Nog eenmaal terug in de tijd

Toen onze kinderen en kleinkinderen elkaar gisteren troffen, zaten wij al diep in Duitsland. Dankzij de moderne media hielden we elkaar over en weer op de hoogte van alle reisvorderingen. We kregen deze foto toegestuurd die zeven jaar daarvoor in de zelfde opstelling ook al eens gemaakt werd. Volgend jaar hopen we het nog eens zó te kunnen organiseren dat we met z’n tienen tegelijk in Caldese zijn, al zal er wat slaapplaatsen betreft dan danig geïmproviseerd moeten worden. Onze dochter en haar gezin maakten deze avondmaaltijd, die zoon op de foto zette en in gezellige gezamenlijkheid werd verorberd. Daar wil je als ouders toch bijzijn?

In beweging

Inderdaad, er is best veel werk verricht de laatste weken. Maar het resultaat is er naar. Alle onkruid is weggestoken. Ik versleet twee paar werkhandschoenen. Het terrein ziet er weer opgeruimd uit. Gelukkig hebben we ook gelegenheid gehad om te luieren, te lezen en te bottelen. We hebben de brem nog in bloei zien staan, de vuurvliegjes zien dansen en de krekels hun oorverdovend concert horen geven. Er waren gezellige familiedagen maar de huidige vakantievierders trekken door naar de kust, onze zoon en zijn gezin nemen hier hun intrek en wij duiken weer even ons Nederlandse leven in. De boel is weer behoorlijk in beweging. We hopen in september weer naar Caldese terug te kunnen keren. Want er wachten nog een wijn-en olijvenoogst op ons.

Een vogeltje op je hoofd

Of er nog klusjes waren waar bij geholpen kon worden, werd er gevraagd. De berichten dat wij al weken over het erf kruipen om de boel weer strak te krijgen, waren niet onopgemerkt gebleven. En natuurlijk stribbelen we voor de vorm een beetje tegen onder het motto jullie hebben vakantie maar al snel had dochter Fleur een projectje gevonden en kreeg ze hulp van Tommy bij het temmen van het aardbeienveld. Die laatste monteerde ook al een nieuwe keukenkraan, sjouwde met stenen en verricht allerhande technische klusjes.

Maar het gaat natuurlijk vooral om ontspanning en daar hoort een pizza-avond bij. De meisjes hadden van tevoren inspiratie opgedaan in een boek. Ik ga voor de pizza Margarita maar wel met zwarte olijven, riep de jongste. En zo maakte elk zijn favoriete pizza, onder leiding van de wijnboer, en dat gaat al jaren zo. Kijk maar.

2015

Meisjes in 2020 groeien op onder het oog van de camera en gaan daar al snel heel geraffineerd mee om. Maar het blijven gewoon twee leuke grietjes met wie we veel lol maken.

Opmerkelijk

Een beetje luguber is het wel, die halve lijven. Zeker de liggende exemplaren die door de wind omgeblazen waren, doen naar aan. Als ik standhouder was van deze broekenkraam, zou ik er absoluut voor zorgen dat ze met beide benen op de grond blijven staan.

Een ander opmerkelijk tafereel zag ik in deze nis. Onbegrijpelijk om zo je masker weg te leggen want wie pakt dit weer op om het daadwerkelijk weg te gooien? Gelukkig zag ik vlakbij dit beschilderde rolluik. De verlangende houding van de kat en de twee vogels die dicht tegen elkaar aanzittend één front vormen, geven mij het gevoel dat rottigheid weliswaar op de loer ligt maar door samenwerking overwonnen kan worden.

Spelletjes en stapelen

De periode van strakblauwe luchten is even onderbroken. In plaats daarvan zien we de mooiste wolkenformaties langskomen. Zittend op de bank voor het huis zien we muizen in olifanten veranderen, draken, haaien en een ingebakerde baby drijven voorbij en onze gezamenlijke fantasie kent geen grenzen.

Er is ook tijd om stenenstapels te maken, raadspelletjes te doen en verhalen te vertellen. Na maanden van minimale contacten halen we de schade in. De gezamenlijke maaltijden vormen de hoogtepunten van ons samenzijn. Zelfs gezelschapsspellen komen ’s avonds op tafel en onze dochter wint, zoals ze dat in haar jeugd ook deed, het ene potje rummikub na het andere. Ouders, kinderen en kleinkinderen; het is een fijne combinatie.

Vakantievierders

Nog nooit eerder is er zoveel twijfel geweest of onze dochter met haar gezin wel of niet naar Italië zouden komen. De vliegtickets waren al in januari geboekt en de vlucht ging uiteindelijk ook gewoon door. Voor het eerst maakten ze gebruik van de lijn Rotterdam Airport naar Perugia en ze waren in vijf uur van deur tot deur. Het vliegtuig zat maar voor de helft vol en het was dus een ontspannen reis. ‘Ik heb voor jullie een chill hoekje gemaakt meiden’, zei ik vanmorgen met het idee in hun eigen jargon te praten. ‘We noemen het gewoon een speelhoek, oma’, was het antwoord, daarmee het Engels vermijdend waaraan ikzelf altijd zo’n hekel heb. En het hier opgeslagen speelgoed werd met veel plezier herontdekt. Dat gaan weer gezellige tijden worden.