Verleden tijd

Bij de kringloop kocht ik het boek Straatnamen van Delft, een uitgave van het gemeentearchief, geschreven door Dr. P.C.J van der Krogt in 2000. Tot zover de onontbeerlijke feiten. Maar wat een leuk goudmijntje schafte ik me hiermee aan. Veel interessante informatie en één en al nostalgie. De stad is ontstaan aan een gegraven vaart de Delft, afgeleid van delven. Vandaar dat de inwoners zich Delvenaren noemen. De snelweg tussen Den Haag en Rotterdam gaat langs Delft, de A13, en zag er in 1960 zó uit.

En waar nu Delft overspoeld wordt door geparkeerde fietsen en scooters was dit in 1950 bij het consultatiebureau in de Balistraat het straatbeeld. Als import Delvenaar verlustig ik me aan deze oude foto’s en heb ik een leuk naslagwerk in bezit als ik nog eens de oorsprong van een straatnaam op wil zoeken.

Kleine stapjes

Heel Nederland zal vol staan met dit soort huisjes die de postcodeloterij dit jaar weggaf. De ster kreeg ik onlangs bij een vriendinnenlunch als een beginnetje voor de kerstsfeer.

Gisteravond kreeg ik deze leuke glitterbol van buren en de kerstroos brachten vrienden mee die hier kwamen eten. En zo daalt langzamerhand en in kleine stappen de kerstsfeer in. Ik ben zeker niet iemand die het huis over de top versiert maar tijdens deze korte en donkere dagen maken we het wel graag gezellig.

De wijnboer nam een bos Amaryllis mee en vanmorgen werd de grote kerstboom voor onze centrale hal geleverd. Die gaan we met buren zondag optuigen en daarna hoop ik bij mijn moeder de kerststal neer te zetten. Volgende week ga ik op jacht naar een heel klein boompje. Kalm richting de kerst, daar ben ik een voorstander van en dat lukt dit jaar uitstekend met al die goed gekozen presentjes.

Dageraad

Het was acht over acht toen ik deze foto van het ochtendgloren maakte. Mooie ouderwetse woorden zijn dageraad en ochtendgloren waarvan ik me afvraag of onze kleinkinderen ze ook kennen. Het gaat om de periode van schemering direct voorafgaand aan de zonsopkomst. Er waren mooie wolkenformaties die in werkelijkheid veel spectaculairder zijn dan wat deze amateur kan laten zien.

Om zes voor half negen voer er een schip voorbij met zand. Meeuwen cirkelen er achteraan, misschien valt er wel een visje te verschalken. De schemer is geweken voor het licht. Ik zag een dubbele regenboog terwijl ik naar mijn moeder reed. Zo’n eenvoudige dag waarin alles klopt. Ik kan ze wel hebben.

Het licht zien

De aankondiging van de geboorte van Jezus wordt kerkelijk gevierd op 25 maart, negen maanden voor zijn geboorte. De biologische moestuinier in de Delftse Hout deelt deze boodschap juist nu. Op de omgespitte grond van zijn tuin zijn de benodigde letters in de vorm van waxinelichtjes zorgvuldig neergelegd. De eerste twee foto’s zijn van vorige week. Hij kwam toen waarschijnlijk waxientjes tekort, of het was te koud of te donker, wie zal het zeggen. Maar afgelopen zondag lag de complete bijbel tekst van Lucas 1:31 in de zware klei. Ik vind het aandoenlijk en getuigen van zijn geloof. Wij wierpen één euro in de daarvoor bestemde pot en namen een kilo aardappelen mee. Korte lijnen: daar geloven wij in.

Vieren. Te leuk om te laten.

Toen we onlangs met de kleinkinderen wat foto-opdrachten heen en weer stuurden en het onderwerp Sinterklaas was, stuurde Isabel bovenstaande foto in. Hoewel zij en haar zus niet meer geloven, leeft het feest bij hun volop. Daar getuigt ook de foto van Juliët van die haar fruithap om mee naar school te nemen, zelf een bijzondere vorm gaf. Gistermiddag vierde dit gezin het samen met de andere grootouders pakjesavond.

Bij het leukste winkeltje in Delft zag ik Sint en Piet om de hoek piepen en ik kon het ook niet laten stiekem de schoen van de wijnboer en van mijzelf te vullen. Mijn moeder had er een nacht slecht van geslapen om te bedenken hoe ze voor haar (schoon)kinderen een presentje kon aanschaffen. Een zwager Piet bood uitkomst en een zus zorgde voor een een gezellige tafel bij mijn moeder waar een ander zusje en zwager vanavond Sinterklaas vieren. Onze zoon sluit daar bij aan, hij gaat vrijwel elke maandag bij zijn oma eten en staat op het punt voor vier weken naar Australië te gaan en wil haar nog even gedag zeggen.

Als laatste ons eigen kado-hoekje waar diverse geschenkjes terecht zijn gekomen die we vanmiddag, onder het genot van een kop chocolademelk en een stuk gevulde speculaas, met zijn tweetjes open gaan maken. Sinterklaas; in groot of klein gezelschap, voor mij een van de leukste feestjes van het jaar!

Stomme vragen

Alleen wat klokgebeier verstoorde de stilte vanochtend. De wind stond gunstig en het geruis van de A13 was niet te horen toen we ons zondagochtend wandelingetje maakten. Omdat de wijnboer en ik maar samen waren, liepen we zonder veel te praten in alle rust ons rondje.

Iets geheel anders wat ik hier wil vertellen is dat WordPress, de aanbieder van deze blog, tegenwoordig elke dag begint met een vraag. Dan staat er ineens bovenaan: welke twee dingen draag je het liefst? Of: welke technologie zou je liever links laten liggen en waarom? Het toeval wil dat ik op die laatste vraag eergister antwoord gaf met mijn kassa-verhaal. Maar het onderwerp was spontaan bij me op gekomen en pas een dag later popte die WP-vraag op. Ik hoef en wil niet geholpen te worden aan onderwerpen maar ik vraag me wel af of ik dit onderwerp nou juist aangereikt kreeg vanwege mijn blog de dag ervoor? Hebben andere WP-gebruikers hier ervaring mee?

Tijd tekort

In drie jaar tijd overleden er drie vriendinnen van me. Een confronterende werkelijkheid. Met de dochters van twee van hen en mijn eigen dochter, gingen we gisteravond uit. Dan zit je dus met drie veertigers en ben ik de enige moeder nog. We zien dan voor ons hoe die twee ergens samen zitten met een glaasje in de hand en ons instemmend toeknikken. Je grijpt al snel tot zulke beelden om een beetje troost te vinden. We hadden verder een heerlijke avond met elkaar in Rotterdam en zagen de film Casa Coco. Een Nederlandse film met een Rotterdamse bezetting. Loes Luca, Gerard Cox, Joke Bruys om maar een paar namen te noemen. Een makkelijke wegkijker en het Rotterdamse publiek om ons heen gaf extra glans aan het geheel.

Het zijn goed gevulde dagen en ik mag blij zijn als ik elke dag mijn korte wandeling kan maken. Dat lukt me vandaag niet vanwege gasten en voetbal. Dus schuif ik even twee recente Delftse foto’s in dit blog. Morgen weer een actuele foto.

Waarom de rij bij de kassa ook leuk kan zijn

Bijna elke supermarkt heeft tegenwoordig zelf-scan-kassa’s. Je hoeft er meestal niet voor in de rij te staan, je haalt zelf je boodschappen onder de scanner door en blieb, blieb klaar ben je. Nou ja, eerst nog even afrekenen. Ik vind het eigenlijk niks maar als de rij bij de ‘echte’ kassa lang is, maak ik er wel gebruik van. Vandaag niet, er ging net een bevrouwde kassa open en gelijk met mij schoof bij de kassa naast me een oudere man aan. Of beter gezegd: iemand van mijn eigen leeftijd. Samen met de man, de caissière en de supermarktmanager die in de buurt was, ontstond een gezellig praatje.

De man en ik stonden samen in de lift naar het parkeerdak, onze auto’s bleken naast elkaar te staan en het gesprekje ging gewoon door. De man had zijn hele leven als musicus gewerkt, hij was slagwerker. Nu maakte hij nog deel uit van maar liefst vier senioren orkesten, treedt nog op bij het politie-orkest van Zuid Holland en valt waar nodig in als er ergens een drummer gezocht wordt. De hele maand december heeft hij uitvoeringen en doet dat met veel plezier, vertelde hij. Dus tijd voor een bijbaantje als kassamedewerker heeft hij niet, al was dat het grapje waarmee het hele gesprek beneden in de winkel met de andere dames begon. Waarom vertel ik dit verhaal? Omdat ik hou van het menselijk contact en ik het betreur dat alles gericht is op snelheid en kostenbesparing. Thuis gekomen dook ik met de Allerhande op de bank. Die is ook digitaal beschikbaar maar geef mij maar een inspirerend blad in handen en noem me ook gerust ouderwets.

Een kleine stap

Van het hightech gebouw in Rotterdam, dat ik gisteren liet zien, is het maar een kleine stap naar Delfgauw. Letterlijk; want er zit maar vijftien of hooguit twintig kilometer tussen de beide locaties. En dat vind ik meteen ook het aantrekkelijke van wonen in de Randstad.

Wat een heerlijke oude boeren schuren, waar de tijd even lijkt stil te staan. Hier wandelen we elke zondag. En wij niet alleen, het is een populair recreatiegebied dat druk bezocht wordt. Ik zag een protestposter hangen tegen de bouw van een kleine nieuwbouwwijk en ik snap volledig dat er bezwaar wordt gemaakt. Laten we vooral niet elk stukje landelijk groen benutten voor dure koopwoningen.

De Pot (deel 2)

Bij het Depot in Rotterdam maakte ik meer foto’s dan ik jullie tot nu toe liet zien. Dus daar gaan we nog een keer. Op deze buitenopname is goed te zien hoe groot het gebouw is en hoe mooi het spiegelt.

Dit is de entree en op de vide zijn de kluisjes voor jassen en tassen. Daar haal je ook de beschermende jas die je aan moet doen als je mee gaat op een rondleiding omdat je in klimaatkamers komt en er zo min mogelijk stof mag rondwaren.

Behalve liften zijn er royale trappen en glazen loopbruggen. En als je vanaf de begane grond naar boven kijkt, dan is dit het uitzicht. Dat zelfde deed ik ook in het restaurant waar veel hout is gebruikt en de sfeer wat warmer is. Nou hadden we wel het geluk dat we er op een stralende dag waren. Ik heb er niet op gelet hoe het met de verlichting gesteld is maar het zou zomaar kunnen dat ook met lampen aan, het een heel spectaculair effect krijgt.

Het gebouw heeft meer dan honderd miljoen gekost. Voor een kop thee betaal je € 3,40 dus dat lijkt een kleine poging tot een terugverdienmodel. Maar goed, wat zijn we toch een rijk land als we in staat zijn onze kunst op deze manier te bewaren. Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat het niet gebouwd had moeten worden. Laten we zuinig zijn op onze kunstschatten en beseffen dat we bevoorrecht zijn. Nergens ter wereld is een depot van deze omvang voor publiek geopend.