Ricottataart met vijgen

Op zoek naar een recept voor een lekkere dolce kwam ik deze tegen. Ik ben niet zo’n bakster en ook niet zo erg van de toetjes, dus mijn arsenaal op dat punt is niet zo groot. Het werd een ricottataart met zonder vijgen, want die waren nog nét niet rijp. De frambozen gelukkig wel.

Maak deze taart een dag van te voren, dat komt de smaak ten goede, stond er in het boek de Lange Tafels van AH. Dat kwam me goed uit. Maar een recept waarin veel opgelopte eiwitten en schuimig eigeel zit, heeft wel de neiging behoorlijk in te kakken. Er moest een sinaasappelsiroop overheen. Aangezien de taart ook nog mee moest in de auto, heb ik die apart geserveerd. Dit om een nog verder ingezakt geheel te voorkomen. Het was erg lekker, dat wel. Wie hem ook wil maken; het recept staat onder het kopje recepten in mijn menubalk.

Gubbio swingt óók

Als op je entreebewijs staat dat het concert begint om kwart over negen, is dat slechts een indicatie. Wij, stipte Nederlanders, verbazen ons er nog steeds over dat om kwart voor tien het optreden pas begint. Vóór die tijd wordt er ontspannen naar bekenden gezwaaid, babbeltjes gemaakt en rennen de kinderen de stenen trappen op en neer.

De ambassadeur van Zuid Afrika in Rome, de burgemeester van Gubbio, de gitarist van Pink Floyd en Roxy Music, ze maakten gisteravond in dit prachtige Teatro Romano in Gubbio hun opwachting en wij waren erbij. Een filmpje met de muziek en uitleg in het Engels plaats ik op FB.

Dan kan ik hier nog mooi even kwijt dat het fantastisch was om onder de heldere sterrenhemel in deze historische omgeving mee te mogen swingen. Want dat deden we hoor, met zijn allen aan het eind van het concert, vlak voor het podium. Indrukwekkende belevenis vanwege de krachtige inhoud.

Eten, praten, werken, kijken en bellen

Dit was het eerste wat ik zag toen we via de roltrap het centrum van Perugia in stapten. Het smaakte hen goed, zag ik.

Direct daarna passeerden we dit kleine parkje. Twee spelende kinderen bij een lantarenpaal en rustig pratende mensen.

Opperste concentratie bij een kraamhouder met zilveren sieraden. Hij zat gedudig motieven in ringen te hameren.

Hier het eerste mobieltje, schuin tegen de colafles geplaatst. Ik denk dat deze man de Tour de France aan het volgen was.

Tenslotte een lang en waarschijnlijk serieus gesprek. Zonder veel te gesticuleren en langdurig in de zelfde pose. Leuk hoor, mensen kijken.

Balen en Mijten

Gubbio

Het zijn niet alleen de zonnebloemen die op dit moment beeldbepalend zijn voor het landschap. Goudgele akkers die net gemaaid zijn en enorme strobalen die her en der wachten op transport, zorgen voor het ultieme zomeruiterlijk van onze omgeving. Het is een komen en gaan van landbouwvoertuigen. Ik associeer tractorgeluiden dan ook altijd met de zomer. Heerlijk geluid.

En wat te zeggen van deze ouderwetse mijt of schelf? Op eenvoudig in elkaar gestoken staketsels is een gewas opgetast dat we niet herkennen. Ik zal nog eens teruggaan met mijn ‘plantsnap’. Maar o, wat een charmant gezicht. Alleen jammer van het gele plastic.

Perugia swingt

Het is een geweldige stad, die hoofdstad van Umbria. We kochten er gisteren in de uitverkoop twee paar nieuwe schoenen voor de wijnboer. Maar dat was maar bijvangst. We gingen om te genieten van Umbria Jazz. Na wat geslenter streken we neer op een terrasje waar de band Heavy Wood aukoestische hardrock speelde.

De gevestigde artiesten treden ’s avonds op, vaak ook op besloten locaties waarvoor entree wordt geheven. Maar de bands die overdag straatoptredens verzorgen, zijn het beluisteren echt meer dan waard.Ik vond zelfs een You Tube filmpje van een optreden maar ben te onhandig om het hier te plaatsen. Misschien lukt het me op FB.

Vijftien potten

Hij hing dit jaar echt bomvol, onze abrikozenboom. Meer dan viereneneenhalve kilo kwam eraf. In twee sessies heb ik ze tot jam verwerkt. Een deel kreeg verse gember toegevoegd, een ander deel tijm. Het grootste deel alleen maar abrikoos.

Ik las een leuk recept van een bladerdeegflapje met een puntje brie en wat abrokozenjam erop. Dat gaan we binnenkort maar eens uitproberen.

Voor het eerst heb ik met een glasstift op de potten geschreven en plak ik geen etiketten meer. Eens zien of dat bevalt. Vijgen, bramen en vlierbessen hangen nog in de wacht. Op de planken in de trapkast is nog plaats voor aanvulling. Ik weet wat me te doen staat en liefhebbers voor eigengemaakte jam zijn er genoeg.

Lachen

De aarde lacht in bloemen. Ik las dat ergens op een blog en ik weet werkelijk niet meer waar. Maar alle hulde voor de bedenker van deze zin want het is zó mooi verwoord.

Zowel maandag als dinsdag kreeg ik positieve en optimistische berichten van de vriendinnen die ernstige zorgen kenden. Laten we vandaag maar eens meelachen met de vrolijkste bloemen die ik ken.