Voorbeeldgezin

Aan de tafel naast ons zat een uitgeblust stel met twee pukkelige puberdochters te zwijgen. Alle vier gezegend met enorm overgewicht. De meisjes hingen met hun mobieltjes in de hand lusteloos boven de pasta waar ze verveeld uit prikten. De andere tafel die ik in het zicht had, was bevolkt met drie jonge stellen, waarvan er één met dochtertje van ongeveer een jaar. De mannen hadden baarden en opgeschoren kapsels. De dames zagen er vrolijk en verzorgd uit. De schalen gingen rond, het kind ook. Men genoot zichtbaar. Een van de mannen maakte bekend dat zijn vrouw en hij hun eerste kind verwachten. Ze werden emotioneel omhelsd en er werd geproost. En nou hoop ik dat de drie hippe stellen op geen enkel punt een voorbeeld nemen aan het andere stel. Nou ja, het kan zijn dat hun kinderen ook ooit puistjes krijgen. Maar dáár kan ik mee leven.

 

Advertenties

Maanstanden, onkruid en meer

De buren kwamen spontaan even aan gewapperd vanmorgen. Ze hadden nog wat post voor ons. We dronken samen een café en kwamen te praat over de wijnoogst en ons plan eind mei te gaan bottelen. Hou de maankalender in de gaten, was het advies. Bij volle maan,  la luna vecchia (oude maan zegt met hier) krijg je het beste resultaat. Genoteerd. We namen afscheid en de wijnboer en ik porden nog een uurtje onkruid weg. Vervolgens belde ik, zoals elke week, mijn ouders en trokken ons zondagse goed aan voor de pranzo in Gubbio. Waar aan belendende tafels veel te beleven was. Daarover morgen meer.

 

Doseren

Verhuizers. Grondwerkers. Het zijn mensen met zware beroepen. Opvallend is het gestage enigszins trage tempo waarin ze werken. Het ziet er niet al te flitsend uit maar des te langer houden ze het vol. En effectief is het ook. Tuinwerkers. Vooral die twee in Caldese. Zij blijven voortdurend een iets te hoog tempo aanhouden waardoor ze na een ochtend arbeid neerploffen en niet meer op willen staan. Een hele kunst, dat doseren. Maar goed. Zestig overgehouden aardbeiplantjes zijn uitgezet. De spontane paardenbloemenwei is zo goed als leeg. De olijfbomen zijn gesnoeid. Extra bonus: vlinders die rustig voor me poseren aan het eind van een effectieve werkweek. Lief van ze. Want geduld om met statief en andere lens in de weer te gaan, ontbreekt me momenteel. Er wacht nog een uurtje werk.

 

 

Ontspannen

Om toch een beetje geciviliseerd te blijven, gingen we gistermddag naar Città di Castello. Want alleen maar als een paar dwazen over het terrein kruipen in de strijd tegen het onkruid, kan ook niet helemaal de bedoeling zijn van ons Italiaanse leven. En weet je wat nog meer? Ik liet expres mijn camera thuis. Aangezien ik toch niet verwacht dat jullie na een paar foto’s van dat leuke stadje massaal deze kant op zullen komen. Ik had nog wel plaatjes van mijn andere hobby, die van mensen kijken. Città di Castello is de moeite waard, hoor. Maar ontspannen op een terras zitten en niets hoeven, óók.

(foto’s maakte ik een week geleden in Perugia)

Bruidsmeisjes

Geïnspireerd door wat ik tegenkom, heb ik besloten alle tulpen bij elkaar te zetten. Gewoon een bont geheel van maken. Onder de kersenboom staan deze rooie knoeperds al. Na de bloei graaf ik de verdwaalde paarse leukerds uit en zet ze erbij.

Ik kreeg een tijd geleden een schattig bosje tulpen met bol en al. Die zijn wat kleiner, oranje- geel en uitgebloeid. Dus die bollen kunnen de grond in. En ook een aantal tulpen die nog niet open zijn, gaan uiteindelijk naar mijn klein Keukenhof onder de kersenboom. En wat te denken van de kersenboom zelf? Zoemend gezelschap is er al. Maar zo’n witte bruid met aan haar voet een bont clubje hoogbenige dames, het lijkt me wel wat.

Onze wildernis

En ik maar denken dat ik bij gebrek aan blogstof nog eens over elke graspriet op ons terrein zou gaan schrijven. Trouwens, weinig sprieten. De klaver heeft de leiding volledig overgenomen. De vraag of dat erg is, beantwoord ik al jaren met ‘neen’.  Uitroeien is onbegonnen werk en van een afstand ziet het er mooi groen uit. Iets soortgelijks gebeurt er hier.

Een bloemenwei. Die wordt dus wel met uitroeien bedreigd. Hier wil ik zo graag een echte pluktuin. En het is nu zaaitijd. Dus weg met de paardenbloem en ander gespuis. Dit spul wil helemaal niet op een vaas en ik wil ze niet in huis.  Aan de slag.

Welkom

‘Bentornato’ zeggen Fausto en Donatella van de bar als we tijdens ons marktbezoek even bij ze langs gaan voor een heerlijke kop koffie. ‘Ciao bella’, zegt de Marrokaanse vrouw van een kledingkraam die altijd zulke fijne katoenen en linnen spullen verkoopt. We worden herkend en welkom geheten. Er lijkt niets veranderd, ons leven herneemt zich volgens het vaste stramien. Een van de weinige kruispunten waar stoplichten stonden, is veranderd in een rotonde. We moeten even zoeken naar een alternatieve oversteekplaats. Maar verder is alles als vanouds. Zelfs in die mooi verzorgde voortuin die we altijd passeren, staat de jaarlijkse lentebode ons toe te lachen.