Het meisje met de baard

De foto is snel even gemaakt uit de bijlage van de krant bij mijn moeder aan tafel. Maar toch te leuk om niet even te laten zien. Saman Amini is een theatermaker van Iranese afkomst. Zijn solovoorstelling is, zoals alle theaterstukken, voorlopig stop gezet.

Dit meisje kwam ik tegen in de beeldenkas. Hier kan ik eerlijk gezegd minder om glimlachen.

Deze serie ligt in een Delftse etalage. Hier is het meisje met de parel omgeven door andere iconische afbeeldingen van Vermeers schilderijen. Ik heb mezelf op een chocolade rantsoen gezet en ik spaar geen fysieke afbeeldingen meer, alleen nog maar foto’s. Komt dat even goed uit, anders zou ik die hele etalage leeg willen kopen.

Kadootjes

Hoog wonen in een stad heeft als voordeel dat je goed de lucht kunt zien. Nou was dat de laatste dagen niet echt een feest, maar vanmorgen wél. Ik krijg er onmiddellijk meer energie van. Al bijtijds ging ik op pad om wat laatste Sinterklaaskadootjes te kopen, er blijft helaas één dingetje over waar ik niet voor geslaagd ben.

Vlakbij ons huis zag ik twee bootjes aangemeerd liggen. Zo tussen de bosschages door ziet dat er optimistisch uit. Toen ik eenmaal weer boven en binnen was, ontdekte ik nog een bootje. De natuur zag er inmiddels weer wat minder romantisch uit. Mooi weer om te kijken of ik via internet nog het beoogde kadootje kan scoren.

Beeldenkas (2)

Wij staan voor pure feministische denkbeelden. We maken korte metten met heren die hun handen niet thuis kunnen houden, las ik op een briefje dat bij dit Rode Leger hing.

Hij wil absoluut geen museum, die Willem Berkhout. Het moet allemaal informeel. In de kas van deze oorspronkelijk bloemenkweker staan her en der zitjes. Er is een eenvoudig zelfbedieningsbuffet waar je voor één euro een kop koffie of thee kunt maken. Of op afspraak een high tea kan gebruiken in een van de zithoeken die tussen de beelden staan.

De wijnboer moest even met het drankorgel op de foto maar soms ook was ik hem even kwijt. Hoorde ik hem ergens lachen want veel beelden zijn humoristisch, hebben een verhaal of een boodschap. Driehonderd beelden staan er inmiddels en de kunstenaar is nog lang niet klaar. Mooi of lelijk is eigenlijk niet aan de orde. Ik hou van mensen die hun passie volgen en eigenzinnig hun gang gaan. En van deze beelden werd ik erg vrolijk. Het dééd wat met ons en daar gaat het met kunst toch om.

Beeldenkas (1)

We hadden geen betere invulling aan deze regenachtige middag kunnen geven dan een bezoekje aan de beeldenkas in Schipluiden. In een leeg landschap, ja hoor dat bestaat ook in de Randstad, gingen we op zoek naar de Gaagweg. Kijk dit beeld wees ons min of meer de weg, het heet Henk de reiziger.

In een eenvoudige kas, verricht je zelf de kassa handeling, schuift een deur open en dan weet je niet wat je ziet! Dit dus. Maar dat verdient nadere beschouwing.

Ik laat er morgen meer van zien. Eerst maar vertellen dat we op het eind van onze tour de kunstenaar zelf tegen kwamen, Willem Berkhout, die inmiddels driehonderd beelden heeft gemaakt. Hij vertelde ons dat ie op zoek is naar een grotere locatie. Het liefst iets binnen en buiten, waar mensen tussen zijn beelden kunnen zitten en bijvoorbeeld thee drinken. Waar mooie verkoopkramen tussen staan van weer anderen en waar je telkens een hoek omloopt om weer een nieuwe beeldengroep te zien staan. Ik zie het helemaal voor me. Hij is al eens op zoek geweest naar een locatie in Delft. Het zou voor de porseleinen aardewerkstad een geweldige aanwinst zijn, vind ik.

Méérkoeten

Het is een hele kolonie hier in het plantsoen voor de deur. Niet zo vreemd als je bedenkt dat er heel wat nesten van meerkoeten in de buurt zijn. Als veel van het jonge spul ook daadwerkelijk groot wordt en niet voortijdig door een reiger is verschalkt, dan krijg je dus dit soort groepsvorming. Naast waterplanten, weekdieren en waterinsecten voeden ze zich ook met gras, zaden en bessen. Als ik me tussen de buien door even naar buiten waag, constateer ik dat het gras voorlopig niet gemaaid hoeft te worden.

Ruilen in de minibieb en meer gezelligheid

Zes boeken brengen en één boek meenemen, dat is een voordelige ruil voor de minibieb die hier om de hoek staat. Ik had dit biebje kort geleden ontdekt en er stonden tamelijk veel kinderboeken in. Dat bracht me op het idee hier met de leesgrage kleindochters eens langs te gaan. Eerst selecteerden we samen wat kinderachtige boeken die bij ons in het kleinkinderkastje staan. Het Sinterklaas uitklapboek mocht weg maar niet eerder dan we nog even vluchtig de leuke illustraties bekeken hadden.

We hadden net een pranzo achter de kiezen en maakten quatro passi na de maaltijd. Voor één middag waren we weer even de Italiaanse familie, waar drie generaties op zondagmiddag met elkaar gaan eten.

Knap geschreven en spannend om te lezen

Medebloggers zullen haar naam misschien herkennen, Petra reageert wel eens op mijn stukjes en dat van bevriende bloggers. Als iemand dan zelf ook blogt, ga ik er een kijkje nemen. Zo kwam ik bij dit boek, het vierde al van deze Vlaamse schrijfster. Ik volgde haar gedurende de laatste loodjes zoals het ontwerp voor kaft en de publiciteit die bij het lanceren van een boek hoort. En ik kocht haar boek. Nou, daar heb ik geen spijt van hoor. Wat een spannend en af en toe luguber verhaal schreef ze. Er zit tempo in het boek, de taal is uiterst verzorgd en de ontknoping onverwacht. Een vijftig jaar oude moord, twee vermoorde vrouwen en de ontvoering van een kasteeleigenares komen op het pad van rechercheur Sam Faingart. Ik las het, geheel volgens de opdracht, met veel plezier en een tikkie gruwel.

Het groot niet te vermijden onderwerp

Nou houden we er over op, zeiden we bij de koffie. En nou gaat het er al wéér over, zeiden we tijdens de lunch. Twee moeders, twee dochters en een jarenlange vriendschap. Er gebeurt veel in de levens van enkelen en er moest echt weer eens bijgepraat worden. Zonder knuffels en aanrakingen en dat viel niet mee. Maar we beleefden genoeglijke uurtjes met z’n vieren en dáár ging het om.

Mini metamorfose en een waterrat

Vandaag legde de schilder de laatste hand aan de keuken. Onze keuken is bijna twintig jaar oud en had wat onderhoud nodig. De timmerman kwam eerder dit jaar al een onhandig kastje van laden voorzien. Reuze praktisch want nu hoef ik niet meer op mijn knieën en blind rondtastend iets achteruit dat kastje te peuteren. De schilder stelde ook de draaideurkast opnieuw af, plaatste een nieuw ovenlampje en monteerde nieuwe handgrepen.

Van gebroken wit werden de fronten zacht groen geschilderd en we zijn heel blij met het resultaat. Terwijl we nog even koffie dronken met onze onvolprezen schilder kwam het gesprek op het levendige uitzicht aan het kanaal. Ik vertelde hem dat er de laatste twee zomers heel veel in gezwommen werd. Een uurtje na zijn vertrek zag ik een eenzame zwemmer gaan. Kunnen jullie hem ook zien? Het is dat witte vlekje vlakbij de zwarte auto aan de overkant.

Ik had toen de keuken weer aardig op orde, alleen wil ik om het geheel helemaal af te maken nog een groene hand -en theedoek. Misschien leest Sinterklaas wel mee?

Vensters

Een tra-la-la-gordijntje, onleesbare geworden folder, een stenen vogeltje en een geknakte nepbloem. Bij het opschonen van diverse archiefmapjes kwam ik verschillende ramen tegen. Dit soort plaatjes vallen in de categorie: fotograferen zonder doel, gewoon voor de lol. Net zoals ik dat doe bij wasjes en fietsen.

In Duitsland zag ik deze luiken die uit elkaar vallen als ze gesloten worden.

In Italië een stevig rolluik met kunstzonnebloemen en een nep slinger groen.

Deze laatste uit mijn mapje is, net als de bovenste, een Delfts raam. In dit blauwe raamkozijn staat altijd decoratie in Delfts of zo je wilt Chinees Blauw. Gisteren bleek er wat veranderd te zijn. Ik durfde er niet recht voor te gaan staan, want één gordijn was opzij geschoven. Ik denk dat de decoratie nog niet klaar was.