Drie keer in de rij

Gelukkig staat er een pinautomaat in de Albert Heijn-vestiging waar ik vanmorgen was. Daar schoof ik aan in de rij om contant geld te halen vanwege een landelijke storing in het betalingssysteem. Ik deed mijn boodschappen en stond opnieuw in een superlange rij voor de kassa. Zelfs de pinkassa was geopend, daar ik kreeg ik de bon mee waarmee ik bij de servicebalie kon betalen. De derde wachtrij. Winkelbedienden in fel gekleurde hesjes legden vanachter hun mondkapjes aan het winkelend publiek uit wat er aan de hand was. Tegelijkertijd probeerden ze de onderlinge afstanden te garanderen en ook de in-en uitgang vrij te houden van de wachtrijen. Als de dagelijkse routine zo verstoord wordt, ontstaat er tot mijn vreugde, een vrolijk saamhorigheidsgevoel. Praatjes, grapjes en begrip voor de situatie voerden de boventoon. Het was gewoon gezellig in de super.

Waarom schrijft een mens?

Beter nog: waarom schrijft dit mens? Ik begon het me af te vragen na de laatste reactie op mijn blog van gisteren. Bijzonder is ook dat de één het inspirerend noemt als ik begin op te ruimen en een ander me van barbarij beticht en me naar het Meertensinstituut verwijst. Ik begon gisteren met voorlezen van een reis door Zuid Afrika in 1997. Als we aan die reis terugdenken komen bepaalde beelden bovendrijven. Het was leuk deze terug te lezen. Er waren ook beschrijvingen die ons niet veel meer zeiden en geen duidelijke herinnering meer opriepen. Conclusie: wat we in ons hart en geheugen meedragen van die reis hoeven we niet van papier te lezen. Ik schreef tijdens zo’n reis toch ook vooral om de vele indrukken te ordenen en later bij de foto’s de juiste volgorde te kunnen nalezen.

Onze familiereizen naar Australië zijn ingebonden en de weerslag ervan ligt hier rechts onder. Sinds ik digitale foto’s in albums verwerk, vaak van onze familiereünie ergens ter wereld, verwerk ik het reisverslag ervan en dat plak ik achterin het album. Misschien vinden kinderen en kleinkinderen dat ooit nog eens aardig om te lezen. Het dagboekschriftje van de familiereünie in Thailand 2014 links op de foto ligt samen met de reisbescheiden klaar om nog verwerkt te worden! Dat ga ik alsnog doen, net zoals een album maken van onze familiebijeenkomst in Nederland, drie jaar geleden! Maar aantekeningen van losse vakanties die alleen voor ons zelf aardige herinneringen oproepen, gaan na lezing echt weg. Waarom zou ik alles bewaren? In kratten laten verstoffen en het onze kinderen later weg laten gooien? Die kennen onze verhalen wel en hebben aan onze inboedel al werk genoeg. Over dertig jaar.

De herinnering verversen

Ooit heb ik stapels schriften en notitieboekjes met vakantiedagboeken meegenomen naar Italië in de ijdele hoop ze daar op de laptop uit te werken en aldus al onze vakanties en reizen voor het nageslacht te bewaren. Een deel van de Franse vakanties heb ik daadwerkelijk in een pc-bestand gezet. En ook de reizen naar Australië werkte ik uit en de kinderen kregen daar een bijeengebonden exemplaar van. Maar wat doe je verder met al die blaadjes gevuld met stedentrips, zonvakanties en rondreizen? Ik ben vandaag gestart met het voorlezen aan de man met wie ik al die vakanties vierde. Daarna gooi ik het betreffende schrift weg.

Onlangs kwam ik op het spoor van die vakantiedagboeken toen ik opzocht wanneer we voor het eerst in San Quirico d’Orcia waren en hoe we daar verzeild kwamen. Belangrijk is de terug gevonden informatie totaal niet. Het grote opruimen is dus weer begonnen en vandaag past het weer er ook prima bij.

bovenste foto vanuit ons raam, overige twee op de Paardenmarkt

Achteruitkijkspiegel

Als we een beetje achteruitkijken moeten we vast stellen dat dit een jaar was van ‘we hadden eigenlijk’. De reis naar Cuba, ging in maart niet door en ook de alternatieve datum in december is definitief van de baan. We zullen dit jaar onze familie uit Australië en Colombia helaas niet weerzien. De grote familie Pinksterpicknick ging in voor- en najaar niet door. En voor vandaag stond onze jaarlijkse kleinkinderdag op de agenda. Het uitdenken van een uitje, de cadeautjes; het was allemaal geregeld. Maar ja. Twee kleinkinderen zitten op de middelbare school en dat zijn nogal Corona-haarden momenteel. De jongste twee zouden weinig risico voor ons opleveren maar we zoeken de randjes van wat mag en kan, toch liever niet op. Gelukkig hadden al die verstandige kleinkinderen er begrip voor en vandaag brachten we wel de cadeautjes langs. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wanneer zien we elkaar weer in groter familieverband?

Vitaal

Aan de overkant van het kanaal worden in een kleinschalig project drie appartementen gebouwd. We hadden de bouwput van de zomer zien ontstaan, dus moesten we even poolshoogte nemen. Zo kwam het tot een heel ander wandelingetje dan van tevoren bedacht. Liepen we ineens door een prachtig boslaantje in de buitenwijk van Delft. Dat wandelen moeten we echt inplannen want er is die eerste dagen na terugkeer van alles te ruimen en te regelen. Bovendien zijn we gestart met een fitnessprogramma dat Vitaal Oud Worden heet. Dat slokt meteen wat van onze tijd op die uiteraard eerst en vooral bestaat uit familiebezoek. En daarin staat mijn moeder op nummer 1. Bij haar gaan we vanavond koken en eten; de vrouw die al vitaal oud is geworden.

Zicht op de molen

Al vele malen laten zien op mijn blog: mijn Delftse keukenuitzicht. Ook al ben ik altijd een beetje weemoedig als we het Italiaanse huis weer achter ons dicht trekken, dit uitzicht verzoent mij weer ogenblikkelijk met ons stadse leven.

Dat stadse leven is wel betrekkelijk, de binnenstad is nu niet echt een plaats om graag te zijn tijdens deze Corona-uitbraak. Maar we wonen aan de rand van het centrum en gaan onze wandelingen weer hervatten. Italië trekt de Lock Down- teugels weer wat strakker aan, in Duitsland aten we ’s avonds in het hotel in de wetenschap dat het misschien wel de laatste keer van het jaar was dat we buiten de deur aten. Het voelt goed om weer dicht, nou ja, op gepaste afstand, bij de familie te zijn. Herfst en winter op het bovenhuis. We zien wel wat het ons brengt.

Sfeerbeelden

Er is hier altijd veel fotogenieks te zien. De afgelopen periode heb ik alles met mijn mobieltje gefotografeerd omdat ik een verbindingskabel in Delft achterliet. Het werd een ingewikkelde toestand om foto’s toch op het blog te krijgen aangezien ik de meeste toch nog even nabewerk. Ons tripje door Toscane leverde, geheel in tegenspraak tot wat ik met mijzelf afsprak, een fors aantal foto’s op. Als je gewend bent door een camera te kijken, is het vrijwel ondoenlijk om niet overal een foto in te zien.

Als ik dan zo terug kijk, zie ik dat ik net wat vaker gebouwen en stedelijke omgevingen fotografeer dan landschappen. En kijk eens wat een verschillen. Van grof middeleeuws tot uiterst verfijnd en kostbaar. Van prachtig stucwerk in mediterrane kleuren geschilderd tot ietwat vervallen maar zeker zo charmant. Alles heeft zijn eigen sfeer en ik vind alles mooi, vooral ook ons eigen huis waarvan we weer voor een tijd afscheid namen.

Mijn allersnelste verfklus

Onze keukenmuur heeft het afgelopen jaar vochtschade opgelopen. Het stucwerk op de muren is al in juli hersteld. De schimmelplekken rechts in de servieskast zaten er tot mijn afschuw nog steeds. Door het vele tuinwerk en vooral ook het mooie weer, had ik dit klusje laten liggen. Maar vóór ons vertrek zou ik de binnenkant van deze kast zacht groen gaan schilderen want ja, die schimmelplekken hadden blijvende schade veroorzaakt. Maandag was het zover. De hele mik eruit. Dat ziet er dan zó uit.

Toen begon ik die schimmelplekken af te schuren en schoon te soppen. Goh, niet erg veel meer van te zien. Onbeschilderd hout is natuurlijk veel praktischer omdat de kans op beschadigde verf uitblijft. Dus zocht ik het serviesgoed uit, gooide hier en daar wat weg waarvan een scherf was afgespat en ruimde de boel weer in. Poppetje gezien, kasje dicht.

Het blik met de mooie zachtgroene verf staat op een opvallend plekje in de keuken. Mijn eerste binnenklus volgend jaar wordt het schilderen van de eettafel. Dat staat al twee seizoenen in de planning.

De lange adem

Vaak hebben projectjes een lange aanlooptijd. Neem nou de nieuwe pergola. Daar zijn we sinds vorig jaar al over aan het onderhandelen. De ene leverancier beloofde te komen maar zag bij nader inzien af van de klus. De ander had het eerst heel druk, kwam uiteindelijk de maten op nemen, ging toen op vakantie en juist toen ie zou afleveren ging zijn vrachtauto stuk.

Maar gelukkig, kort vóór we hier vertrekken reed er dan toch een vrachtautootje het erf op. Zelf hadden we al ruim een week eerder de vorige pergola gesloopt, voor zover dat nog nodig was (sorry Harry). De kiwi hebben we drastisch ingekort en ja hoor, hij staat. Een subtiele stevige pergola waarvan je straks als de kiwi weer volgroeid is, nauwelijks meer iets van terugziet.

Het beeld is een beetje vertekend, de schemering zette al in en het was regenachtig. Kortom deze foto is meer voor mezelf als archiefmateriaal dan voor de bloglezers. Moet een keertje mogen.

San Quirico d’Orcia

We hadden deze plaats nooit als uitvalsbasis voor ons kleine toertje door Toscane gekozen als we hier niet jaren geleden al eens terecht waren gekomen. Maar hoe ook al weer en wanneer? Het bleek in 1997 te zijn geweest toen we een huis huurden in Deruta en in de week voorafgaand wat rondtrokken. We wilden destijds in Siena overnachten maar hebben de stad toen vanwege de grote drukte links laten liggen. Bij toeval vonden we in dit charmante plaatsje een kamer, gelegen boven de plaatselijke bar. We keken uit op dit plein waar ’s avonds de plaatselijke bevolking hun ‘quatro passi‘ deed en de ouderen op de stenen bankjes tegen de stadsmuur zaten. Het waren mede die momenten waarin onze liefde voor Italië ontstond. Kijk dit is de albergo waar we in ’97 verbleven. Ziet er van buiten niet geweldig uit maar het was er prima om te slapen en ’s morgens het ontbijt in de bar.

Het hotel waar we dit keer zaten was van een andere orde, behoorlijk fantastisch vonden we. Misschien wijd ik er nog een blogje aan, misschien ook niet. Hoe we er achter kwamen dat we nou juist in ’97 hier al eerder waren, is wellicht leuk om nog eens te vertellen maar voor vandaag ben ik ruimschoots door mijn limiet van woorden heen.