Kom gerust naar Umbria

Hoe de situatie hier is in Italië, vragen jullie je af? Wat Corona betreft, dat hier consequent Covid 19 genoemd wordt, goed. Wat Umbria betreft zelfs uitstekend. In deze dun bevolkte streek zijn geen doden te betreuren. We gingen vanmorgen even bij de buren langs die maanden lang in thuisquarantaine hebben moeten doorbrengen. Aanstaande zondag openen zij voor het eerst de deuren van hun restaurant en pas eind juli ontvangen zij de eerste vakantievierders. Het zijn economisch gezien dramatische tijden ook voor hen. Toch zijn ze lakoniek, ze hebben deze periode goed gebruikt door de gastenaccomodatie op te knappen. Ik ken meerdere mensen in de toeristenindustrie in Umbria en Le Marche. Zij verwelkomen héél graag Nederlandse gasten. Ieder die twijfelt om te gaan, zou ik aan willen sporen. In winkels is het mondkapje verplicht en de afstandregels zoals in Nederland zijn ook van kracht. Maar verder? Het is hier fantastisch. Ziet onze eerste echte Italiaanse pranzo er niet verrukkelijk uit?

Na acht maanden…

het aanrecht, half gepoetst

Tja, dan tref je een huis dat midden in het vrije veld staat, toch enigszins verwaarloosd aan. De tuin is gewoon zijn gang gegaan. De borderranden zijn overwoekerd, er ligt afgevallen blad van vorig jaar op het grind en het onkruid staat op sommige plaatsen meer dan een meter hoog.

brem

We hebben een stookseizoen over geslagen en dat levert hier en daar schimmel op. Keukenmuren vertonen afgevallen kalk en vochtdoorslag. Maar goed. We hadden een prima voorspoedige reis en we pakken de boel weer aan. We zijn zo slim om pauzes in te lassen en dan te genieten van het uitzicht, de kwetterende vogels en het voorbeeldig gemaaide gras. Met oogkleppen op kijken we naar het werk dat op ons wacht. De boodschappen zijn in huis, de wijngaard ziet er veelbelovend uit. De brem bloeit nog steeds, de kersenboom hangt vol en de temperatuur aan de hoge kant. We hebben het dik naar ons zin en zeggen dat ook voortdurend tegen elkaar. Al was het maar om de moed er in te houden.

kersen

Geveltuinen

Als ikzelf iets heb geleerd van deze periode waarin we helaas niet midden in de natuur kunnen verblijven maar op onze Delftse bovenwoning vertoeven, is het wel dat ik geraakt word door kleine groenvoorzieningen. Dat mensen zonder voortuin kans zien kleine groene oases te maken, doet me deugd. En mijn oog blijft er telkens aan haken. Dus zette ik ook voor jullie plezier een reeks gevels op de kiek. Zonder verdere toelichting. Maar wel met de toevoeging dat we nu toch eindelijk op weg zijn naar onze eigen groene oase.

Onrust aan zee

We zaten donderdagavond redelijk dicht bij de havenhoofden. Voor de kust lagen grote cruiseschepen voor anker. Dat moeten jullie maar geloven, de foto die ik maakte is niet scherp. Een grote zoekactie zorgde helaas wel voor onrust. Een auto van de kustwacht, een reddingboot en tenslotte een helikopter verkenden de zee vele malen.

We waren niet de enigen die er onrustig van werden, het drama met de vijf surfers ligt iedereen nog vers in het geheugen. In het nieuws heb ik er niets over terug kunnen vinden dus ga ik er vanuit dat het loos alarm is geweest. Na ruim een uur werd de actie gestopt. Misschien zat de vermiste thuis al aan het bier, dat hopen we maar. Het was wel een kleine smet op mijn droomavond.

Midzomerdroom

Mijn plan was om zondag, toen het de langste dag was, naar het strand te gaan om de zonsondergang te zien. Maar het was kil en lichtelijk bewolkt dus dat feestje ging toen niet door. Gisteravond wél. Stoeltjes, salade, flesje wijn en water mee en daar zaten we dan. De voorstelling kon beginnen. Het was nog hartstikke druk op het strand. Van lezen in de meegenomen krant kwam natuurlijk niets terecht. Altijd wat te zien en te beleven.

Toen het spektakel afgelopen was, keerden de meeste mensen huiswaarts. Het was half elf, zevenentwintig graden en nog steeds niet donker. In het Rijn Schiekanaal voor onze Delftse deur werd nog gezwommen en zaten groepen jonge mensen gezellig bijeen. Oh, wat hou ik van lange warme zomeravonden.

Nog even denken

Vanmiddag was ik even op de Voorburgse begraafplaats. Er moest nog een naamplaatje worden gezet bij de urn met de as van mijn vader. De Oosterbegraafplaats heeft beslist parkachtige allure en ik vind het er niet náár. Vredig wel. Confronterend in zekere zin. Zelf ben ik er niet over uit of ik gecremeerd of begraven wil worden. Wij zijn geen mensen die naar het graf van familieleden toegaan om daar planten en bloemen neer te zetten. Een natuurbegraafplaats vind ik wel mooi voor me zelf. Maar wat mij betreft mogen ook mijn nabestaanden het beslissen. Willen zij rond mijn groeve staan of gaan ze liever voor cremeren. As verstrooien of in een urnenmuur? Moet ik hen met deze beslissing opzadelen? Ik ben er nog niet uit en denk er graag de komende twintig jaar op mijn gemak over na.

Tegelboeket en knalkleuren

Veldboeketten, we zijn er allemaal dol op, toch? Een akker met wuivend graan en daar tussendoor korenbloemen. Of een berm met klaprozen; we kunnen er allemaal lyrisch van worden. Maar zelfs in smalle geveltuintjes willen de mooiste veldboeketten groeien. Dat is dan ook de reden dat ik de stoepen heb mee gefotografeerd als hard bewijs.

Ik kwam nog iets bijzonders tegen. Een zeer gewaagde combinatie. Zelf zou ik tegen mijn knalrode voordeur niet snel een paarse bloeier in blauwe pot zetten. Ik vind het wel humor. Overigens: we gaan pas zaterdag op weg en pikken eerst nog even de Nederlandse hittegolf mee. Ga voor mijn plezier in de koele kelder onze reisbagage sorteren.

Gelovige moestuinier

In Italië kom je vaak uitingen van het christendom tegen. Een kruisbeeld in het postkantoor, een Mariakapel langs de weg en nonnen in het wild. Hier in NL is dat uitzonderlijk en daarom was ik behoorlijk verbaasd dit tafereeltje aan te treffen in de Delftse Hout. Vlak naast de moestuin staat dit tafeltje. Regels uit een psalm en uit het boek der spreuken attenderen ons op de wonderen van de natuur en de schepper. Daarnaast ligt een praktische lijst met de prijs voor een geranium of een fuchia die er naast op de grond staan maar die ik kortgeleden vergat op de foto te zetten.

Vandaag waren we opnieuw in de Delftse Hout, nu waren er kruidenplanten te koop. Het aanbod wisselt snel en voor een luttel bedrag koop je nu een pot munt of peterselie. Wat wij overigens niet gedaan hebben want dat overleeft een twee daagse autoreis nauwelijks en ik hoop het zelf op ons terrein nog tussen het onkruid terug te kunnen vinden.

Nuttig, lelijk en toch leuk

In plaats van in de Delftse Hout wandelden we gisteren in ’s Gravenzande. Ook leuk. Toen we langs strandpark Vlugtenburg liepen, kwam ik dit beschilderde huisje tegen. De vlinder in de blauwe lucht was echt, een aardige bijkomstigheid. Geen idee of het een transformatorhuisje is, nergens zag ik een geel bordje met wat tekens die daarop kunnen duiden. Misschien iets met pompen? Ik ken een bevriende blogger die daar het antwoord misschien wel op weet. Hoe dan ook: als nuttige maar lelijke bouwseltjes op deze manier versierd worden, zijn ze wat mij betreft een blogje waard.

Poseren of spelen?

Vanwege hun jarige vader zagen we gisteren de twee jongste kleinkinderen en vanwege vaderdag de twee oudsten vandaag. De verjaardag werd uitgesmeerd over de hele dag en wij kozen voor het tijdslot rond lunchtijd. Onze zoon kwam mede namens zijn zus vandaag een presentje voor de wijnboer brengen en stomtoevallig werd dat ook rond lunchtijd.

De kleinkinderen zijn zo lief even voor mij te poseren want binnen een week reizen we af naar Italië en heeft deze oma graag een actuele foto. In actie zijn ze veel natuurlijker dus kiekte ik nog wat sportieve momenten.

Op skeelers en rolschaatsen en met een badmintonset waarmee je ook andere vaardigheden mee kunt testen, vertoonden de kinderen hun kunsten. Heerlijk in beweging, zó zie ik ze het liefst.