Zo ongeveer het eerste wat je doet op een Waddeneiland is het huren van een fiets. En de keuze is reuze. Alles is gericht op fietsers, inclusief parkeerplekken.
Het tweede wat je doet is naar zee fietsen, althans wij doen dat. Het Noordzeestrand is enorm breed, de weg er naar toe ook. We gaan zitten bij een strandpaal en laten de ruimte op ons inwerken, we worden er stil van.
Zodra je van de veerboot afstapt zie je de bus van het oudste en beroemdste hotel van Schiermonnikoog al klaar staan. We gaven elkaar een paar dagen rust op een waddeneiland cadeau. Na de intensieve weken die achter ons liggen waaien we nu uit op dit prachtige en overzichtelijke eiland waar we precies 25 jaar geleden ook waren.
Aanvankelijk was het idee om een paar dagen naar Cherbourg te gaan omdat we daar op huwelijksreis zijn geweest. Maar dat was praktisch niet uitvoerbaar in de tijd die we er voor beschikbaar hebben. Schier is ook fijn en kijk toch eens naar hoe de tijd is stil blijven staan in dit hotel.
Voordeel van niet moderniseren is dat de antiquiteitswaarde toeneemt. Uiteindelijk blijkt zelfs dit hotel weer helemaal bij de tijd; telefoneren kan hier nog steeds dag en nacht. Internetten inmiddels ook.
Een tuinbouwbedrijf in het Westland moest plaatsmaken voor woningbouw. Het kleine deel van de grond dat overbleef, werd na opheffen van de kwekerij omgetoverd in een siertuin. En in die tuin worden gezelschappen ontvangen, daarvan waren wij drie weken geleden er één. Het was alsof we in een romantische film terecht waren gekomen. Wat een verwennerij!
We fietsten die dag al eerder met z’n allen naar de pluktuinen van Framblij en zowel van het fietsen als het plukken, liet ik al foto’s zien. Dit is echt de állerlaatste serie uit onze feestweek, waarin de kleinkinderen ook nog kans zagen met elkaar op de foto te gaan. Vanaf morgen ben ik weer actueel.
In plaats van een tastbaar cadeau kregen we van onze kinderen dagjes uit met de hele club. Ik heb hier nog niet ons boottochtje laten zien, dus dat maak ik bij deze goed. Op een dag midden in de hittegolf voeren wij door het Westland. We picknickten in de gehuurde sloep, die we in de schaduw hadden aangemeerd.
De kleinkinderen sprongen af en toe overboord, hun ouders en wij zochten verkoeling onder een parasol en vingen het lichte briesje op dat ontstond door het varen. Het Westland kent heel wat vaarroutes, vroeger werden de groenten en fruit via het water naar de veilingen gebracht.
In Honselersdijk stapten we van boord voor een ijsje en sanitaire stop. Later op de middag was er een extra stoppunt voor een borreltje, gekoelde dranken en een hapje. Alles was uitstekend georganiseerd met als afsluiting zelf gebakken pannenkoeken door het organiserende stel. Zulke dagen vormen de mooiste cadeaus.
De strandopgang in ’s Gravenzande waar wij gedurende de twee feest weken meermaals gebruik van maakten, heet Vlugtenburg. Er zijn diverse strandpaviljoens, één ervan heet Zomertijd, een mooi gekozen naam en met dit prachtige beeldmerk.
Vlak vóór Slag Vlugtenburg liepen we door de duinstrook en dan denk ik altijd: hoezo drukke Randstad?
Rond een uur of zes wordt het zélfs op een snikhete dag rustig op het strand. Nou ja, er loopt nog wel een klein drommetje mensen richting hun fiets of auto als tegen half negen de meeste badgasten écht weg gaan. Als geboren Scheveningse verlang ik altijd weer naar de kust, maakt me niet uit waar. Het ruimtelijk effect, de geluiden, de zee; ik kan er eindeloos van genieten.
Er waren weer eens een paar opmerkelijke teksten te fotograferen. De eerste foto laat een Rotterdams koffiemerk zien. De koffie was zalig!
Bel doet het niet, kloppen svp. Dat briefje hing bij deze deur van een Distileerderij in Delfshaven. Dat wordt meer bonzen dan kloppen op deze indrukwekkende deuren.
Een horeca ondernemer in ’s Gravenzande zet op een bord: Alleen toiletbezoek € 2,50 krijgt u er een gratis kopje koffie bij. Een nogal ingewikkelde manier om een consumptie verplicht te stellen bij hoge nood.
De moestuinier in de Delftse Hout lijkt ons aan te moedigen alvast wintervoorraden aan te leggen. En gelovig als hij is, doet hij dat met een bijbeltekst.
Iedereen heel hartelijk dank voor de felicitaties en leuke reacties op alle feestelijkheden en bijzondere gebeurtenissen van de afgelopen periode. Maar we doen ook nog wel eens iets normaals hoor. Hier nog wat beelden van de zondagochtendpolderwandeling in de Delftse Hout.
Opvallend al dat water op het gras. Het had de week ervoor wel geregend maar ik vermoed toch dat er ergens een sluis of pomp is ingezet om het er zo te doen uitzien. Wie goed kijkt ziet een houten bruggetje. In de sloot eronder stond ook water. Bij een bevriende blogster die vlakbij de IJssel woont (klik) zag ik de bijna droog gevallen rivier voor een treurig beeld zorgen. Wat een contrast. Wij zien momenteel nauwelijks nog binnenvaartschepen in het Rijn Schiekanaal bij ons voor de deur. Wel veel zwemmers. We beleven bijzondere tijden en dan bedoel ik niet de feestelijkheden.
Na zijn vroege pensionering ging mijn vader als hobby klokken repareren. Een geduldwerkje waar veel tijd in ging zitten omdat een uurwerk telkens een paar uur moet lopen om te concluderen dat een radertje toch nog niet goed afgesteld blijkt. Een fascinatie voor klokken had hij zijn leven lang en in 1949 bouwde hij deze klok, ter gelegenheid van hun huwelijk. Elke avond werd de klok, die een Josephine wordt genoemd, zorgvuldig opgewonden door mijn vader en niemand mocht er aan komen, een uurwerk is nu eenmaal snel van slag. Uiteindelijk kwam het klokje lang geleden stil te staan en kreeg mijn vader het niet meer aan de praat. Toen mijn moeder het afgelopen voorjaar verhuisde, besloot een van mijn zusjes het weg te brengen voor reparatie. Precies op tijd was de klok gerepareerd en konden wij als verjaardagscadeau mijn moeder de klok terug geven. Hulde aan mijn zus die dit bedacht en liet uitvoeren. Want zeg nou zelf: een mooier en toepasselijker cadeau waar ook mijn vader nog bij betrokken is, kon de honderd jarige toch niet krijgen?
De foto had beter gekund, de slinger hangt er nog niet in maar sinds gisteren staat ie weer op zijn plekje en tikt zoals het nergens tikt. Thuis.
Ze zag er aanvankelijk een beetje tegenop maar nu de dag eenmaal daar is, voelt ze zich vooral dankbaar. Te midden van al haar nazaten vierde mijn moeder vandaag haar honderdste verjaardag. In het fraaie Westbroekpark, op korte afstand van haar huidige woning, was een smakelijke een uiterst gezellige familielunch. Omwille van de privacy van velen hou ik het bij een overzichtsfoto. Dáár onder die luifels zaten we aan lange tafels met z’n allen uiterst tevreden een uniek feestje te vieren. Iedereen is net zo dankbaar als mijn moeder dat we dit met elkaar hebben kunnen vieren. En trots ook op die prachtige moeder, oma en overgrootmoeder.
In voorheen het bankgebouw waar de expositie gehouden wordt waarover ik gisteren schreef, vond jaren geleden de overdracht en verkoop plaats van het kantoor van de wijnboer. Er was een officieel deel waarin handtekeningen gezet werden door diverse directieleden, er was een boeket bloemen voor mij en na afloop een etentje. Dat was het plan. Het was na zes uur, behalve ons gezelschap was het pand leeg en op slot. We stapten de lift in om vanuit de ondergrondse parkeergarage weg te rijden naar het restaurant, die vier mannen en ik. Halverwege kwam de lift vast te zitten en zaten we opgesloten. Mobiele telefoons hadden geen bereik. Op één van de heren moest behoorlijk worden ingepraat om paniek te voorkomen. Zien jullie het voor je? Zijn jasje uit, zijn stropje los en en wij om toerbeurt opbeurende woorden, ik met het boeket nog in mijn handen. Na de noodmelding, die gelukkig in elke lift te gebruiken is, lukte het een monteur na ruim een uur het beveiligde pand in te komen en na nog eens een half uurtje konden we veilig uitstappen. Nee, ik heb er geen trauma aan overgehouden en stap weer makkelijk een lift in, al hoef ik niet zo nodig nog eens in zo’n situatie terecht te komen.
Wonen in Caldese (Italië) 