Wijn verwerken

Nadat we vrijdag de wijn hadden opgehaald bij de coöperatie moest er thuis geproefd en vergeleken worden. In oktober vorig jaar was namelijk de andere helft van de witte wijnoogst door mijn wijnboer zelf geperst en behandeld. Die hoeveelheid had al die tijd in een groot vat staan wachten op onze terugkeer. Wij vonden de zelfgemaakte wijn lekkerder, voller van smaak en met meer nuances dan de door de coöperatie gemaakte wijn. Maar het kan zijn dat we bevooroordeeld zijn. Die wijn, die uit de wijngaard van onze vrienden komt, werd gebotteld, gekurkt en van etiketten voorzien. Nieuw dit jaar zijn de capsules, die om de flessenhals heen gesmolten worden.

De rode wijn die we ophaalden bij de coöperatie is volgens de wijnboer voor verbetering vatbaar. Daaraan zijn nu wat houtsnippers toegevoegd en dat zou de komende weken de smaak en de intensiteit wat kunnen ophalen. Wordt vervolgd.

Sfeertje

Vanmiddag waren we voor het eerst sinds onze terugkeer in het centrum van Gubbio, de stad die ons net zo vertrouwd voorkomt als Delft. Het is hier allemaal een stuk kleinschaliger, deze streek is niet zo dicht bevolkt als de Randstad. Wél volk op straat maar aangenaam wat hoeveelheid betreft. We gingen naar een favoriet restaurant waar we allerhartelijkst begroet werden. Na het uitwisselen van de standaard praatjes als ‘welkom terug en gaat alles goed’ genoten we van een heerlijke pranzo. Terwijl de wijnboer zichzelf na afloop nog op een ijsje trakteerde, schoot ik wat sfeerbeelden van deze middeleeuwse stad. De voorspelde regen was vannacht al gevallen, dus de rest van de middag waren we op ons erf. Zogenaamd om een beetje rustig aan te doen, maar al snel werden de handen weer uit de mouwen gestoken en trokken we gedurende een uurtje nog wat onkruid uit.

Kleur en vooral geur

De Blauwe Regen is uitgebloeid. Ik ben dol op deze klimmer en betreur het dat ik al twee jaar achtereen de bloei niet mee kon maken. Speciaal voor mij doet de Wisteria nog even zijn best er perst er nog een paar bloemen uit. De witte variant, die nooit onze bedoeling was maar als die na drie jaar de eerste bloemen geeft ga je die natuurlijk niet meer weg doen, die witte variant dus bloeit nog volop.

En dan hebben we nog de brem. Die moet nog tot volle bloei komen maar hier en daar staat op ons terrein al een struik te stralen. Dus wie klaagde er nou een paar dagen geleden dat er naast al dat groen wat kleur moest komen? Er is best kleur hier, al moest ik er even naar op zoek. En samen met gemaaid gras is het ook een geurexplosie, lekker hoor.

De romantiek van het wijnmaken

In oktober vorig jaar leverden we onze rode druiven in bij de wijncoöperatie, het is hier terug te lezen. Ook de helft van de wijnoogst van onze vrienden brachten we er naar toe. Vandaag zijn we ‘onze’ wijn op gaan halen. We overlegden onze bewijsjes en de wijnleverancier liet er een verdeelsleutel op los. Het valt ons altijd tegen. Vervolgens mochten we voor een bepaald bedrag tanken.

Voor de ingeleverde zeventig kilo rood, kregen we vijftien liter wijn terug. De honderdtwintig kilo wit lieten we vullen in een 23 liter fles waarvoor iets bijbetaald moest worden. Slimme rekenaars kunnen nu wellicht de verdeelsleutel berekenen maar daarvoor moet je niet bij mij zijn.

Met twee gevulde mandflessen reden we terug. Terwijl de wijnboer in zijn enthousiasme zes lege van huis had meegenomen. Enfin, toen we vorig jaar om deze tijd de wijnoogst als verloren beschouwden, waren we met dit vooruitzicht tevreden geweest. Dus dat zijn we dan nu ook maar. We kunnen gaan bottelen.

Naast groen graag kleur

Van de buren, bij wie we gisteren even op de koffie gingen, hoorden we dat nachtvorst in het voorjaar aan de bloeiende fruitbomen veel schade heeft veroorzaakt. In onze kleine boomgaard is de wijnboer toen op inspectie geweest. Geen abrikozen, geen peren, geen kersen en pruimen dit jaar. Alleen de appelboom zit vol, maar dat is ook een van de laatste bloeiers. Het verklaart ook waarom de vijgenboom dichtbij huis er zo doods uitziet.

Maar zoals dat gaat in de natuur; het herstelt zichzelf. In de vier dagen dat we nu hier zijn, is het stralend weer met temperaturen rond de 23 graden. En dat doet de vijgenboom goed. En ons ook! Ik haalde mijn mand met zaden tevoorschijn. Het zaad van de Afrikaantjes heb ik snel in de twee grote bloembakken bij de entree gestrooid. Dat komt nog wel goed. De bolletjes voor anemonen kunnen ‘voorgeweekt’ worden en gaan dan alsnog een pot in. Het zou nog moeten kunnen, aldus de verpakking. Ik ga zeker nog gemengd bloemenzaad strooien in een ongebruikt stuk moestuin. Zondag gaat het mogelijk regenen. Het is een race tegen de klok maar we hebben graag wat kleur in deze groene omgeving.

Afscheid van onze vaste medewerker

Hoewel we het huis in goede staat aantroffen, was er op het erf wel het een en ander gebeurd. En dan doel ik niet op overwoekerend onkruid, want dat verhaal kennen jullie inmiddels wel. Nee, het houten hek, was deels ingestort. Er waren al foto’s van doorgestuurd maar de werkelijkheid ziet er altijd nog wat sneuer uit.

Oók behoorlijk sneu ziet Rinus er uit. Deze vogelverschrikker, van oorsprong een sinterklaassurprise (klik) hebben we inmiddels hartelijk bedankt voor zijn dienstjaren. Hij stond bij de moestuin maar die is, vanwege het feit dat we hier niet aaneengesloten periodes kunnen zijn, toch al jaren buiten gebruik. Rinus hoeft niet vervangen te worden en over een alternatief voor het hek zijn we aan het nadenken.

Waar te beginnen?

Die vraag is snel beantwoord. In de keuken. We hadden vóór we de berg opreden in Gubbio voor een paar dagen boodschappen gehaald en die moesten worden opgeruimd. De koelkast, die we brandschoon hadden achtergelaten (stekker eruit, deuren op een kier) was kennelijk het knusse winterhuis geweest van een nachtuiltje met z’n hele familie. Overal poepjes en ongezellige sporen. Dus soppen maar. Daarvoor is water nodig en dat moet weer eerst opgepompt worden. Zo loop je de eerste uren behoorlijk te redderen, te dweilen en te stofzuigen.

Dan door naar de slaapkamer. Klamme bedden, dus elektrische deken er voor een paar uur in en toen thee drinken in de tuin in het hoge gras. We ruimden snel wat kasten in en zetten de centrale verwarming aan. Illegale bewoners werden buiten de deur gezet en uiteindelijk doken we zeer tevreden ons bedje in. Dat alles was gisteren. Vandaag maakten we een voorzichtig begin met het buitenwerk. Genoeg te doen.

Geen strobreed

We hadden ons grondig voorbereid op de reis. Zaterdagochtend lieten we ons testen, zaterdagavond rond een uur of zeven kregen we het positieve bericht dat we Covid negatief waren en konden we de internationale documenten printen. En mijn moeder eindelijk omhelzen ten afscheid. Een nogal emotioneel moment. Zondagochtend vroeg weg; Duitsland en Zwitserland konden we ongehinderd doorrijden. Ik had best graag ergens triomfantelijk met onze testresultaten willen wapperen maar er werd niet naar gevraagd. Alle wegrestaurants waren gesloten, mondkapjes ook buiten verplicht.

Overnachtingshotel, ongeveer vijftien kilometer vóór Milaan, was in Delft al geboekt. Het werd nog een soort puzzeltocht om op onze kamer te geraken, want geen personeel aanwezig, dus via allerlei code’s en sleutelboxen, kruipdoor sluipdoor via de garage kwamen we uiteindelijk bij onze kamer. En toen mochten we van onszelf vakantie-achtig gaan dineren in het naast gelegen restaurant, dat we van vorig jaar kenden. Tjonge, jonge wat een feest. Buitentemperatuur een graad of vijfentwintig! Vanmiddag kwamen we aan in Caldese. Van nu af aan wordt het werken geblazen. En daar hebben we behoorlijk veel zin in.

Onze eigen galerie

Dit soort weer noem ik ook wel museumweer. Nog even en we mogen en kunnen weer. Ik heb al een lijstje van tentoonstellingen die ik graag wil zien al kan ik dat nu even niet terug vinden. Ha, ha, dat krijg je er van als je van lijstjes aan elkaar hangt. Een stad bezoeken, op een terras kunnen lunchen en dan ook een museumpje pakken, ik verlang er inmiddels hevig naar. Gelukkig hangen er in de centrale hal nog twee kunstwerken waar ik dagelijks een blik op kan slaan en die ik hier nog niet heb laten zien. Vooral het Rococo trio spreekt me wel aan.

Verwendag

Zonder het af te spreken hadden we alle twee een donkerblauw jurkje aan en hetzelfde armbandje om. Mijn nichtje en ik kochten in het Rijksmuseum voor elkaar dit armbandje dat onze levenslange verbondenheid mooi symboliseert. Nu bezoekjes over en weer een beetje op stoom beginnen te komen, maakten we er gisteren een uitgaansdagje van. We lunchten heerlijk bij hen in Ede en reden na afloop door naar Zwijndrecht. Daar schoven we aan voor de avondmaaltijd bij dochter en haar gezin. Eerst nog even de moestuintjes in wording bewonderd. Die staan in de vensterbank te wachten op beter weer en kunnen dan geplant worden. Kleindochter Isabel is nog net weerspiegeld in de ruit te zien. Ook bij hen werden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd. Het is wel luxe hoor om twee maal zo verwend te worden.

de overheerlijke lunch