Op zoek naar de Vlier

Deze foto maakte ik een paar weken geleden onder het motto: als we nog eens tijd overhouden, pakken we die vlierboom aan. Nou ja, vlier, vlier. Bramen en klimop onttrekken de vlierboom aan het zicht. ‘Heb je nog niet een leuke klus voor ons? roepen zus en zwager. Dat zijn mensen die je zo ongeveer vast moet binden aan hun stoel, willen ze blijven zitten. Ze laten graag de handen wapperen en er is hier altijd wel wat te doen.

Zwager maakte een aanvalsplan en trok ten strijde. De berg dood hout, takken, klimop en andere zooi is enorm. Mijn zus sloeg aan het hakselen en de houtopslag kan ook weer worden aangevuld. Een deel van de rozentuin kreeg het haksel al bodembedekker en zo heeft restmateriaal ook weer zijn nut. Wat een leuk bezoek. En niet alleen vanwege de werklust, het is gewoon heel gezellig met elkaar.

u

Toeristische trekpleister ?

Er zijn nog heel wat muurschilderingen die ik kan laten zien. In Cacciano (in Le Marche) heeft men er echt werk van gemaakt. Maar evengoed blijft het dorp in mijn ogen tamelijk desolaat, kijk maar eens naar de omgeving. Het is een klein boerendorp op ruim 500 meter hoogte, horend bij de wat grotere gemeente Fabriano. Het lijkt er op dat veel boeren weggetrokken zijn.

Onze vriendin die hier vorige week was, staat nog op twee van de foto’s. Ik zou het voor de inwoners van dit dorp geweldig vinden als meer toeristen de weg weten te vinden naar dit bijzondere plaatsje en ik beloof binnenkort nog wat meer muurschilderingen te laten zien.

Spannend en ontspannend

Het was best spannend of mijn zus en zwager gisteren in de stromende regen met hun kampeerauto de berg op konden komen. Maar het lukte prima en ze leverden meteen wel vijftig kilo druiven aan die ze de dag ervoor bij mijn nichtje en haar man hadden geplukt. Dus moesten onze beide oogsten snel worden verwerkt. Vandaag was er tijd voor ontspanning. Terwijl de wijnboer en ik nog een beeldbelafspraak hadden met onze overzeese familie, wandelden zus en zwager op hun gemak de berg weer af, waar wij hen na een uurtje beneden oppikten voor een gezamenlijk marktbezoek. Bij de kraam waar men porchetta verkoopt werd gestopt en gekocht.

Je ziet dergelijke kramen overal op markten. Er ligt een goed gekruid en aan het spit gebraden varkentje waar met een mes wat grove stukken van worden afgesneden. De meeste Italianen eten het op een broodje, vaak al ter plaatse. Wij gaan er onze avondmaaltijd mee aanvullen. Overigens knapte het weer gistermiddag al op en is de nazomer volledig teruggekeerd, wel zo fijn voor vakantievierders.

PS: het eerste stuk van de weg naar boven (of op de foto met de wandelaars het laatste stuk) is geasfalteerd, Dat stopt na een kilometer, waarna de weg heel slecht is, vol met kuilen.

Veel was, weinig woorden

Bestaat niet meer, hè Maandag Wasdag. Hier in elk geval niet, want ik was in het weekend en prop het ’s maandags in de kasten en laden. Vandaag met totaal andere zaken bezig. Iets met druiven en gasten. Tot morgen.

En de boer, hij ploegde voort…

Vóór het eind van de middag en morgen worden bakken met regen voorspeld. Mijn nichtje en haar Italiaanse man hadden gelezen dat onze wijnoogst nogal karig is dit jaar en boden tot onze vreugde dertig kilo rode druiven aan. Die worden morgenochtend gebracht door mijn zusje en zwager, die hier in de buurt vakantie vieren. Die druiven moeten wel zo snel mogelijk verwerkt worden. En zo kwam het dat we deze zondagochtend met z’ n tweetjes onze eigen druivenoogst binnenhaalden.

Ik liep voorop en haalde alle beschermhoesjes van de trossen af. De wijnboer zelf knipte en pulkte minder mooie of onrijpe druifjes er tussenuit. Het is nu allemaal droog binnen, een hele zorg minder. En dan gaan we, precies een week na de witte, morgen de rode wijn maken.

Snoeien, pizza en zwijn

Na ons bezoekje gisteren aan Cacciano gebruikten we de middag om de lavendel te snoeien. Een heerlijk geurend werkje. Van onze vriendin kregen we twee Amerikaanse seringen, die vandaag zijn geplant. En daarmee zijn haar hulpactiviteiten nu echt afgerond. We sloten de vrijdagavond en haar verblijf hier af met een pizza in de Contessa, een restaurant waar we zelden buitenlanders tegenkomen en de luidruchtigheid van Italianen de overhand heeft.

In Cacciano zagen we dit bouwseltje, waar buiten een moderne barbecue staat en waarvan ik vermoed dat hier ooit de centrale bakplaats van het plaatsje was. Toen we later op de avond bij maanlicht de berg weer opreden, kwamen we een voor de auto uit sprintende haas tegen, dat gebeurt wel vaker. Maar het enorme grote zwijn dat op zijn gemak de bosrand weer opzocht, was nieuw voor ons. Vanmorgen vroeg hoorden we jagers en honden. Pas na 1 oktober mag er op groot wild gejaagd worden. Het zwijn is bij deze gewaarschuwd.

Hoe zet je jezelf op de kaart?

Vrienden maakten ons attent op het plaatsje Cacciano, op een half uur rijden hier vandaan. In dat een beetje onooglijk dorp zonder noemenswaardige mooie gebouwen of monumenten is men op het idee gekomen de boel op te vrolijken met muurschilderingen. Men hoopt een toeristische trekpleister te worden en had ook een vers parkeerterrein aangelegd, van waaruit de eerste muurschildering te zien is.

In het plaatselijk etablissement was verdere informatie te verkrijgen maar het eerste wat we zagen toen we naar die kroeg op weg waren was dit knutselwerk van Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Niet erg hoopvol. Maar ik moet natuurlijk niet te vroeg piepen want het terras van de kroeg had een prachtige muurschildering. En zo waren er vele. Ik zal er de komende tijd nog meer van laten zien.

Weinig nieuws onder de zon

Nog voor het ontbijt geniet onze vriendin van de milde ochtendzon. Daarna gaat ze weer aan het werk. Ze heeft zich helemaal op onze rozentuin gestort. En daar waar wij vorig jaar snoeiden en wegknipten, gaat zij veel rigoreuzer te werk en weet nieuwe loten van de laurierstruik met wortel en al te verwijderen. Samen met nog een ander struikje, waarvan ik de naam niet weet, staat ie in de schaduw met zijn voeten in het water te wachten tot wij een nieuwe plek voor ze hebben gevonden.

Pas morgen verlaten wij ons erf weer en kan ik weer eens wat van de buitenwereld laten zien. Vooralsnog zijn we erg in ons nopjes met de resultaten van alle noeste arbeid die we hier verrichten. Vergelijk de laatste foto maar eens met die van twee dagen geleden.

Smikkelen en smullen

Tegelijk met de druiven brachten onze vrienden ook nog vijgen mee. Eén kilo verwerkte ik tot vijgenjam, dat leverde drie potten op. De tweede kilo moest even aangevuld worden met wat vijgen van eigen boom. Dat was geen probleem want die boom heeft zich zó wonderlijk hersteld na de nachtvorst in april, dat er nu een enorme hoeveelheid van te plukken valt. Dus maakte ik, samen met onze vriendin, vijgenchutney. Er ging gember, kaneel, kruidnagel, peper, bruine basterdsuiker, rozijnen, uien en appelazijn bij, we lieten het een half uur pruttelen en inmiddels staan er ook vijf potten chutney op voorraad. Misschien verwerk ik volgende week nog een kilo maar het kan ook zijn dat we ze gewoon plukken en direct opeten. Ze zijn heerlijk!

Van wanten

Ze vindt het wel lekker om een beetje mee te werken en heeft zelfs speciale werkkleding meegenomen, al draagt ze deze niet op beide foto’s. Gisteren bediende ze de ontsteler, het apparaat dat na de pluk als eerste gebruikt wordt om takken en stelen van de druiven te halen. Inmiddels zijn de druiven geperst en al overgeheveld in de grote mandflessen met watersloten. De bedoeling is dat de gisting nu op gang komt. En terwijl ik mijn blog schrijf, wordt de rozentuin door haar onder handen genomen. Het is de hoogste tijd dat ik onze gast ga helpen en haar voorzie van werkhandschoenen en tuinmuilen. En wat te drinken.

O