Vrolijk Pasen voor iedereen

Net als vorig jaar staat ook nu het bordje met ‘ontluikende bloemenzee’ in de grasstrook. Ik denk dat bewoners het er hebben neergezet om hondenbaasjes attent te maken. En ik denk zeker dat het helpt.

Nee, erg origineel is het niet om het kleine bollenveldje tegenover ons huis Klein Keukenhof te noemen. Maar ik zie wel dat heel veel mensen even stil staan en er bewonderend naar kijken. Logisch ook, want zomaar in de openbare groenstrook langs het kanaal is dit toch een fraaie verrassing voor de passanten. De bollen hebben gewoon in de grond overwinterd, dus ik weet niet of dit nog jarenlang een compact veldje blijft. Ik kreeg afgelopen week een zak met narcisbollen van een dierbare vriendin. Dus gaan we in Italië ook maar eens een Klein Keukenhof maken. Ik hou wel van dit soort vrolijkheid.

Blogvrienden

Al jaren lang onderhouden Henny van het blog de Hermitage (klik) en ik naast het bloggen ook een andersoortige vriendschap. Hoe dat zo kan ontstaan is eigenlijk wonderlijk. Door elkaar te lezen stap je als het ware elkaars leven in. En met een wederzijds gevoel van sympathie volgen we het wel en wee van de ander, ook via email. Henny en haar man zijn zeer getalenteerd op zowel muzikaal gebied als in de schilderkunst. Ook hun zonen hebben deze talenten, de één is musicus, de ander schilder. Henny wees me er op dat haar zoon Titus onlangs het stadhuis van Delft heeft geschilderd. Op zijn youtube-kanaal Titus Meeuws Painter zie je hem aan het werk. Diepte en licht zijn twee aspecten die hij fenomenaal combineert. Hij is stadsschilder en schildert portretten, interieurs en stillevens. Ik ben niet in staat een link naar youtube in mijn blog te verwerken maar wie een beetje handig, kan dit zelf wel regelen. Ik vind dat hij prachtig werk maakt, dus ga vooral bij hem kijken.

Goede vrijdag

hal in Delft

In mijn Roomse jeugd was ik op goede vrijdag vrij. Om drie uur zaten we dan in een stampvolle kerk waar de kruiswegstaties gelopen werden. Echt goed herinner ik het me niet. Mijn vader heeft vroeger van hout een hele paasgroep gemaakt die in de Goede Week dagelijks aangepast werd met als eerste de voetwassing, daarna het laatste avondmaal, de kruisiging, de steen voor het graf en tenslotte op Pasen de verrijzenis. Ik zou willen dat ik er nog foto’s van had, want het was mooi gemaakt en ik heb geen idee wat er later mee gebeurd is. Pasen, en de dagen ervoor, voelen nu meer als het begin van de lente. In Italië had ik vorig jaar wat paasversiering opgehangen. Dit jaar kreeg ik van een vriendin een klein pakket zodat ik ook in Delft een paastak kon versieren.

hal in Italië

In Italië wordt deze periode ook uitbundig gevierd en stonden we al menigmaal bij de paasprocessie in Gubbio, waardoor dit religieuze feest weer wat terugkwam in ons geheugen. Ik luister dezer dagen ook graag naar de Mattheüs Passion. Naar een uitvoering ben ik pas één maal geweest, maar de prachtige muziek van Bach op cd voorziet toch in mijn behoefte om stil te staan bij het lijden. Bij marteling, verraad en de dood. Een thema van alle tijden.

Crisisperk

Een buurvrouw die deel uit maakt van de tuincommissie, had het onlangs tijdens een bewonersvergadering over het crisisperk. Eén van de plantvakken in onze gemeenschappelijke tuin had een slechte afwatering. En planten houden niet van natte voeten. Tot ons aller grote vreugde is daar nu iets aan gedaan. Mannen met kruiwagens vol zand en aarde, met onderkleden en ik weet niet met welke andere materialen nog meer, liepen een dag af en aan.

Aan het eind van de dag werd de boel netjes aangeveegd. Daarna verloor ik even mijn aandacht voor dit project. We zijn nu een paar dagen verder. Er staan weer struiken in het plantvak en er zijn ook nieuwe tuinstoelen geplaatst. Het geheel ziet er weer strak. De tuin, in feite het dak van onze parkeergarage, is klaar voor het nieuwe zomerseizoen. Met dank aan de leden van de tuincommissie.

Onderdrukking

Gisteravond om even vóór half tien begon in het filmhuis Lumen de Italiaanse film C’è ancora domani (vrij vertaald: het kan ook morgen). We hadden er goede berichten over gelezen en vinden het altijd fijn weer even in het Italiaans ondergedompeld te worden. Aanvankelijk vond ik de hele huiselijke situatie van de hoofdpersoon wel erg vet aangezet. We moesten wennen aan de manier waarop de humor erin werd gebracht en het eerste uur dacht ik: mwah…Dat de film in zwart-wit was en het leven in Rome van vlak na de oorlog prachtig tot zijn recht kwam, vond ik dan weer wel erg mooi en sfeervol.

Maar uiteindelijk wordt de spanning rond de hoofdrolspeelster knap opgebouwd en werden we verrast door het einde. De positie en onderdrukking van vrouwen in die jaren is nauwelijks meer voor te stellen. Kortom: wij vonden het een goede film waarin Paola Cortelessi zowel de hoofdrol als de regie voor haar rekening neemt. We waren blij toch nog even tijd te hebben gevonden om deze bijzondere film te zien.

Sentiment

Mijn zus, die vandaag de gastvrouw was, had gezorgd voor soep, broodjes en een goed gevulde plank met lekkers. We waren als zussen vandaag weer bij elkaar om foto’s en papieren van onze ouders verder uit te zoeken. Wat een werk is dat toch. Maar de klus is geklaard al heeft ieder nog wel werkzaamheden te doen die weer voortvloeien uit de verdeling. Uiteindelijk moet er een soort familie archief overblijven. Ja, er kan en zal gedigitaliseerd worden maar soms zijn de originele stukken en foto’s te mooi om niet te bewaren.

Ik zal er in mijn blog vast nog wel eens vaker aandacht aan besteden. Een eeuw aan foto’s levert nogal wat op. Laat ik maar eens beginnen met een foto van mijn moeder, in het midden, met haar vier zussen. Zelfs zonder jaartal is het wel te dateren als je naar kleding, kapsels en brillen kijkt. Mijn ouders waren 25 jaar getrouwd, de foto is gemaakt in1974. Leuk toch?

Niet normaal…

…maar wel heel gezellig! Donderdagavond zaten we bij vrienden in Scheveningen aan tafel, zaterdag bij onze dochter en schoonzoon, zondag bij een zus. En overal heerlijk gegeten. Wat een luxe! Naarmate ons vertrek naar Italië nadert, is onze agenda op z’n volst. De complete wandelclub zat gisterochtend aan het gezamenlijke ontbijt en dan heb ik het nog niet eens over vandaag en morgen. Op de eerste foto de twee kleindochters die apart van ons aten om daarna een filmpje te kijken. Zo konden wij, met de andere opa en oma en onze kinderen rustig tafelen.

In het volle restaurant was het zondag een drukte van belang maar in het gezellige geroezemoes ( wat een heerlijk woord) konden we onze verhalen toch prima kwijt. De wandelclub noemt zich, niet ten onrechte, ook wel de eetclub.

En dan vandaag een vriendinnenclubje. De een overwintert in Spanje, de ander overzomert in Italië. We konden nog net een datum vinden om elkaar te zien. Ik ben aan alle kanten bijgepraat en kan de tweezaamheid op onze berg binnenkort weer uitstekend aan met een stapel verse herinneringen aan mooie vriendschappen.

Kofferbak als etalage

Zoiets had ik me al wel voorgesteld; de kofferbakmarkt bij Du Midi vandaag bestaat uit een tiental auto’s van waaruit spullen wordt verkocht. De parasols zijn vooral nodig om de overige marktwaar te beschermen tegen de regen die met fikse buien af en toe het plezier van het langs drentelen wel een beetje teniet doet. Gelukkig zijn de buien kort.

Er wordt leuke curiosa verkocht maar ook houten speelgoed, rieten manden, plantjes en babykleding. Alles zeer verzorgd en aardig geprijsd. Ik kocht niets wegens verregaand ontspullen maar wie toch in Delftse Hout is, raad ik zeker aan even een kijkje te nemen en wellicht ook wat te kopen. De kinderkleding alleen al is, voor wie het nodig heeft, de moeite waard. Nog tot vier uur vanmiddag.

Boek en geschenk

Een boek dat zich afspeelt in je dagelijkse woonomgeving, is extra aantrekkelijk. En omdat ik ieder jaar in de boekenweek een boek koop, schafte ik me dit boek aan. Ik was op het spoor van dit boek gezet toen ik de Vervalste Vermeer (klik) van dezelfde auteur had gekregen. Het leest heerlijk weg en is pas het eerste deel van een trilogie, smaakt zeker naar meer. Vooral omdat het werk van Johannes Vermeer en van meestervervalster Han van Meegeren aan bod komen.

De bijvangst vorige week was het boekenweekgeschenk. Daar is in kringen van mensen die het weten kunnen, nogal veel over te doen geweest. Niet literair genoeg. Ik vond het een lief boekje geschreven door zes leden van een sympathieke familie. Volgend jaar zal er door een vakkundige jury een boek van een nu nog onbekende schrijver gelanceerd worden, waarvoor een wedstrijd wordt uitgeschreven. Voorzitter van die jury is Rik van de Westelaken. Ik zag zijn boekenkast en een lijst van favoriete boeken vandaag in de Volkskrant. Die man kunt je echt heel belezen noemen. Meningen over de keuze van volgend jaar zullen ongetwijfeld ook genuanceerd zijn. Dat hoort gewoon bij het circus dat boekenweek heet.

Iets meer creativiteit

Dat ‘cyanotisch’ blauw verkleurd betekent, wist ik wel. Maar van Cyanotype had ik nog nooit gehoord. Dat blijkt de techniek te zijn waarmee deze afbeeldingen gemaakt zijn. We zagen ze vorige week in Galerie 38cc. Mijn belangstelling was gewekt. En had ik niet bij de rouwpost van mijn moeder ook een kaart aangetroffen die volgens deze methode was gemaakt? Het blijkt een fotografisch proces te zijn waarbij, na ontwikkeling, een cyaan blauwe afdruk ontstaat. Deze blauwdruk methode bestaat al 180 jaar en het lijkt me leuk daar eens iets mee te doen.

Terwijl ik bij de mondhygiënist in de wachtkamer zat, kwam ik een afbeelding tegen van deze vaas van Heinen Delfts Blauw. Ik heb nog blauwe porseleinverf in huis van een eerder projectje. En in een parkeergarage zag ik vandaag dit tafereel. Ineens begint er iets te borrelen na het zien van als dit moois. Ik ga het komende seizoen proberen wat creativiteit te ontwikkelen in blauw en wit.