Ons portie groen

We moeten altijd weer een beetje afkicken als we na een paar weken op onze berg weer in de stad wonen. De behoefte aan rust en groen doet zich de eerste dagen voelen en dus zoeken we dat op.

En dat kan gelukkig dicht bij huis. In dit deel van de Delftse Hout komen we minder maar het Arboretum en het Heempark zijn zó de moeite waard. Verboden voor honden, dus is het er hartstikke rustig op een doordeweekse ochtend. We eindigden ons korte wandelingetje bij Duurzaamheidscentrum de Papaver. Ik had het hele aanbod kruidenplantjes wel willen kopen en proefde even van de chocolade munt. Daar wil ik nog wel eens achterheen in Italië want dat zou heerlijk zijn over de citroentiramisu die ik daar wel eens maak.

Brocante in de polder

Kijk, dit is het zonnige terras van Du Midi op tweede Pinksterdag om negen uur. Een uurtje later zat het stampvol. Jammer dat er een behoorlijk koude wind woei maar zon is zon en daar wordt iedereen vrolijk van.

Aan de overkant van de weg was een kleine brocante markt waarvan de opbrengst naar het goede doel gaat. Reden temeer om er rond te snuffelen. Niets gekocht maar wel even deze klompen bewonderd. Ook het stalraam met geraniums, lobelia en een beetje spinrag ontging me niet. We zijn weer terug in de polder voor een paar weken.

Picknick

Bij werkelijk strálend weer zaten wij als veelkoppige familie op eerste Pinksterdag weer aan de Picknick. Een traditie die al veertig jaar stand houdt en waar iedereen in zijn agenda rekening mee probeert te houden. En het was weer als vanouds met lekkere happen en drankjes. Onze kleindochter had zelfs haar eigen thee barretje gemaakt waar je bubble-tea kon bestellen. ‘Als ik er zit, ben ik open’, zei ze erbij. ‘Als ik er niet ben, ben ik even gesloten’. Dat was voor iedereen duidelijk.

Vanwege de privacy weinig familie in beeld omdat ik niet van iedereen weet of men dat wil. Trouwens, het ziet er veelal rommelig uit met mensen die staan, liggen, zitten en rondlopen. De groepsfoto houden we voor ons zelf. Kleindochter die even rustig aan de waterkant zit en ons zelf met een zus die niet erg herkenbaar is, durfde ik nog wel. We waren met 34 personen, inclusief mijn moeder, die enorm heeft genoten. ‘Dat ik dit mag meemaken, ik voel me zó bevoorrecht’, zei ze na afloop. En wij allemaal ook, mam. Wat er op dit kleedje ligt is maar een fractie van wat er aan lekkers was meegenomen. De vierde generatie liep voortdurend zelfgemaakte baksels te presenteren. Hele generaties groeien op met het idee dat je op Eerste Pinksterdag hoort te picknicken. Dat houden we er in!

IJs bij de pater

Padre Pio is een volksheilige. Sinds een jaar of tien heeft hij ook een beeld in Gubbio (klik) . Een tijdlang was de sokkel, waarop bloemen staan, een beetje verwaarloosd maar kennelijk zijn er weer mensen die serieus werk maken van het netjes houden van zijn omgeving. Er hangen rozenkransen aan zijn hand, waar ook bloedsporen te zien zijn van de stigmata die hij, in navolging van de kruisiging van Jezus aan handen en voeten zou hebben gehad. Hij droeg altijd handschoenen, hield zijn voeten bedekt en na zijn dood waren die wonden spontaan geheeld. Men noemt dat een wonder. Ik denk er het mijne van.

Maar goed, hij vond het prima dat we op een naast gelegen bankje een ijsje aten. Ik voor het eerst dit jaar. Ben niet zo’n ijs-eter. Maar toen ik zag dat er vijgen-notenijs beschikbaar was, ben ik overstag gegaan. Ik denk dat het niet mijn láátste ijsje van dit jaar was.

Inmiddels zijn we weer geteleporteerd naar NL, waar vandaag de grote familiepicknick wordt gehouden. Kom ik morgen over te schrijven.

De eerste roos

Ze zijn wat later dit jaar, die rozen. Eigenlijk wel handig want ik kon nog op mijn gemak tussen de struiken staan om onkruid te wieden. Na de Covid-periode en onze afwezigheid gedurende twee voorjaren, was dit een verwilderde boel. Een vriendin met verstand van tuinieren zette in het najaar van 2021 haar krachten in en fatsoeneerde de boel grondig. Nu is het weer het aankijken waard.

We plantten nog wat kleine margrietjes (of grote madelieven) om een rand onder de laurier wat levendig te maken. Vorig jaar kochten we drie saliestruiken die vlakbij de lavendel staan en moeten uitgroeien tot een grote één grote pol. Ze doen het goed al is het jammer dat ze vanaf het terras aan het zicht worden onttrokken door de lavendel die op het punt staat in bloei te komen. En als die eenmaal bloeit kun je er vanwege de vele bijen nauwelijks meer werken. Voorlopig zijn we weer tevreden met deze hoek in mijn favoriete kleuren.

Boven op de berg

Hoewel we er ieder jaar wel een keer komen, verveelt het nooit om even de Basiliek van de Heilige Ubaldo binnen te gaan. De bisschop die rond 1100 hier woonde en werkte en de patroonheillige van Gubbio is. Aan de vooravond van zijn naamdag is hier het beroemde Festa dei Ceri, waarover ik vrijwel elk jaar op 15 mei schrijf.

Het is natuurlijk wonderbaarlijk dat zijn lichaam vrijwel in tact is gebleven en in de gouden schrijn boven het altaar ligt. Dat zijn invloed nog steeds groot is, bewijzen deze briefjes die in de kerk bijeen gebracht worden waarop ‘onze gebeden aan Jezus, Maria en Ubaldo’ worden geschreven. Het bloemstuk heeft de kleuren blauw, geel en rood en ook de wapens op het altaarkleed herinneren ons nog aan het onlangs gehouden feest.

Na afloop aten we een broodje in de nabijgelegen snackbar met uitzicht op de stad. Dan zie je pas hoe dicht bij de hemel Ubaldo levend wordt gehouden.

Even tussendoor…

Mijn blog van 24 mei onder de kop ’t Is allemaal familie heeft van mij onbedoeld een koppeling meegekregen waardoor dit blog als Uitgelicht telkens als eerste verschijnt. En dat wil ik niet. Op mijn dashboard heeft het de status van Sticky. Daarop klikken heeft geen resultaat. Zijn er mede WordPress gebruikers die weten hoe ik die status weer ophef? Ik hou me aanbevolen voor de (ongetwijfeld eenvoudige) oplossing. Dank.

Avondstilte

Avondstilte overal

Aan de beek de nachtegaal

Zingt er zijn zangen

Vol verlangen

Door het dal

tekst Thomas Laub 1852-1927

Door de ogen van anderen

Het kleine parkje laaggelegen in de stad wordt op dinsdag altijd omsingeld door marktkramen. We slenterden er even doorheen nadat we met z’n vieren de markt bezochten en koffie hadden gedronken.

Recentelijk is de boel gerenoveerd, kwam er nieuwe aanplant en werd de vijver bij de begroeide fontein geschoond. Het ziet er allemaal weer een stuk aantrekkelijker uit. Omdat we in het gezelschap zijn van vakantievierders, komen we zelf ook een beetje in die sfeer en bekijken we dit deel van de stad weer eens wat beter. Ik moet zeggen: dat bevalt prima.

Reactie op reactie

In reacties op mijn blogs lees ik wel eens verbazing over het feit dat wij hier op ons Italiaanse erf zo hard werken. Nou mensen, we zijn hier wel veel bezig maar op een voor ons prettige manier, hoor. Bij een beetje gezond ouder worden hoort ook in beweging blijven. En wat is er nou fijner dan dat op het erf te doen van een stukje grond waar wij een tijd voor mogen zorgen. Kijk eens hoe we beloond worden met een vlierboom in bruidstooi.

Tussen het grind haal ik zelfs wat spiegelorchideetjes tevoorschijn. En dan over slangen in het gras waar menigeen van griezelt. Er is ons hier geleerd om in hoog gras altijd je sokken over je lange broek te trekken, om een slang niet de gelegenheid te geven te bijten. Maar het is hier beslist geen slangenkuil. We houden wél het erf schoon en hebben de houtopslag ook niet tegen het huis aan liggen, om dezelfde reden. Het zijn een soort natuurlijke maatregelen die we in de loop der jaren ons eigen hebben gemaakt. Verder niks engs en vooral veel genieten van de prachtige natuur om ons heen.