Nou de slingers hangen hoor, want vandaag viert onze dochter haar verjaardag. Gisteren is ze met man en kinders hier aangekomen en dat was al een feest op zich.
Vanmorgen pakte ze cadeautjes uit, bijgestaan door twee enthousiaste dochters. We maken er vrolijke dagen van met elkaar en mijn blogs worden plotseling een stuk korter.
Het idee is niet van mezelf, ik kwam het ergens op het wereld wijde web tegen. Zelf had ik nog een paar dameszakdoekjes maar de meeste kreeg ik van blogvriendin Marthy, die kasten opruimde. Mijn naaimachine snorde er lustig op los en even later de haakpen ook. Dat is in het kort de ‘making off’ van een feestelijke slinger van hergebruikt materiaal.
Onze dochter is hoogzomer jarig en ook dit jaar viert ze het in Caldese. Dus als jullie haar en de slinger binnenkort samen op de foto zien, dan is de ontstaansgeschiedenis van die slinger alvast bekend. Sssst. Niets aan Fleur vertellen. Verrassing.
In het nieuwe huis van zusje en zwager zaten we gisteren feestelijk aan de koffie mét. Mijn zus was jarig en kon, vanwege de goede toegankelijkheid, ook onze ouders weer ontvangen. Het was prachtig weer in de Scheveningse achtertuin en mijn ouders hadden nog een leuke verrassing voor haar meegenomen.
Meer dan veertig jaar hadden ze dit bewaard en nu in een lijstje gevat en teruggegeven aan mijn zus. We zien een sinterklaassurprise waar mijn vader model voor stond. Knap gemaakt, hè? Later op de dag gingen we naar de diplomering van onze dochter die een post HBO-opleding had afgerond. Ze werd als laatste toegesproken tijdens die bijeekomst. En dat was vanwege deze verrassing. Knap gedaan, hè?
Zij blij. Wij blij. Iedereen blij.
In de Kunsthal in Rotterdam is momenteel een tentoonstellig die ik graag wilde zien. De wijnboer ging mee al had hij geen idee wat er geëxposeerd werd. We hebben onze ogen uitgekeken. Hyperrealisme heet deze kunstvorm en dat is het. Soms zijn de menselijke gestalten verkleind, soms vergroot maar altijd nét echt waardoor er een vervreemdend effect ontstaat.
De net geboren baby is meer dan vijf meter lang en daardoor een stuk minder aandoenlijk dan een échte. Gisteren was ik een dag met mijn dochter in de sauna. Dus toen ik vandaag de mens in al zijn naaktheid grondig stond te bestuderen, voelde dat zowel ongemakkelijk als fascinerend.
(nog tot 1 juli te zien)
Aan de tafel naast ons zat een uitgeblust stel met twee pukkelige puberdochters te zwijgen. Alle vier gezegend met enorm overgewicht. De meisjes hingen met hun mobieltjes in de hand lusteloos boven de pasta waar ze verveeld uit prikten. De andere tafel die ik in het zicht had, was bevolkt met drie jonge stellen, waarvan er één met dochtertje van ongeveer een jaar. De mannen hadden baarden en opgeschoren kapsels. De dames zagen er vrolijk en verzorgd uit. De schalen gingen rond, het kind ook. Men genoot zichtbaar. Een van de mannen maakte bekend dat zijn vrouw en hij hun eerste kind verwachten. Ze werden emotioneel omhelsd en er werd geproost. En nou hoop ik dat de drie hippe stellen op geen enkel punt een voorbeeld nemen aan het andere stel. Nou ja, het kan zijn dat hun kinderen ook ooit puistjes krijgen. Maar dáár kan ik mee leven.
Je staat op de Piazza Dante, een schitterend plein hartje Perugia. Even je mobieltje checken.
Leuker is het natuurlijk om een selfie te maken. Hier staan nog vier andere mobiel-gebruikers om de dames heen.
Een heuse meneer van RAI tv draait wat beelden vanwege het journalistencongres.
Een filmer en fotograaf die er behoorlijk serieus en professioneel uitzien.
Een vader die zijn vrouw en dochter fotografeert, vlak áchter een man die zijn vriend op de foto zet. Op anderhalve meter afstand zat een Nederlandse vrouw. Die moest en die zou ook wat plaatjes schieten. Ze heeft nu genoeg materiaal voor minstens vier blogs.
Een paar relaties van de belastingman verhuisden in de loop van de jaren vanuit de randstad naar Den Bosch, Nijmegen, Arnhem en Ede. Hij bezocht ze vandaag allemaal en dus sloot ik me in mijn eentje aan bij de zondagochtend-wandelclub. Mooi maar koud hoor, om negen uur. Zitten op dit kleurrijk alternatieve bankje was er niet bij, we hielden de wandeling kort.
Vervolgens zat ik aan de koffie in Reeuwijk waar onze dochter en haar gezin een week vakantie vieren. Ik schaarde me bij haar aan tafel en hielp mee een paar van de duizend puzzelstukjes aan te leggen. Heerlijk ontspannend werk. 
De vakantievierders gingen zwemmen en ik terug naar Delft. Daar zag ik een fraai zonmotief bij onze voordeur. Waarna ik zeer voldaan in mijn eigen stoel ging zitten. 
