Gewoon iets moois

foto Fleur

Onze dochter stond in haar tuin oliebollen te bakken en bracht een schaaltje naar haar hoogbejaarde buren. Van de buurvrouw kreeg ze toen als dank zelfgemaakte spekkoek. Nu het fotothema Gewoon Iets Moois is, vind ik dat wel een goede insteek. Mooi als buren zoiets voor elkaar doen en eigenlijk heel gewoon. Dat sluit ook aan bij de dag van vandaag waarin twee vrienden in totaal zes uur in de trein zaten om hier drie uur te kunnen zijn. Gewoon iets moois, die vriendschap die via het bloggen is ontstaan.

Juliët maakte een foto van de sinterklaassurprise die ze erg mooi vindt en waar ze nog steeds mee speelt; een pizza-oven. Dat ze beter niet tegen het licht in kan fotograferen gaat ze vast ook nog leren. Lucas vindt het uitzicht vanuit zijn kamer Gewoon mooi. En daar heeft ie gelijk in.

Isabel tenslotte vind haar Playmobiel nog steeds gewoon mooi en is met haar mobieltje helemaal de scène ingekropen.

Mijn leven als mens

Het ene boek maakt meer indruk dan het andere. Ik wissel ook graag af; makkelijke weglezers, romans, nonfictie en ook nog wel eens kinderboeken. Veel blijft er niet van hangen maar er zijn boeken die dat wel doen. Op mijn mobieltje heb ik een lijst van aanbevolen boeken die ik dan heb opgepikt bij diverse buurbloggers of uit de boekenbijlage van de krant. Samen met mijn dochter deel ik een KOBO-abonnement voor onze e-readers en geef ik haar mijn lijst door. Kort daarna heb ik dan weer een digitale stapel boeken klaarliggen. Heerlijk.

Dit waren twee boeken die de laatste tijd wél bleven hangen. De verhalen over de Tweede Wereld Oorlog zijn nog steeds niet allemaal verteld en Wij waren de gelukkigen van Georgia Hunter boeide me zeer. Joke van Leeuwen speelt het klaar om in Mijn leven als mens iemand die zojuist is overleden een geloofwaardig verhaal te laten vertellen. Haar verdriet was te groot voor zijn omhelzing is een zin uit dit boek. Als je zó kunt schrijven dan heb je me. Wie me deze boeken hebben aanbevolen, weet ik werkelijk niet meer maar ik beleefde vele uren leesplezier. Al besef ik dat plezier wat vreemd klinkt in de context van deze boeken.

Speuren naar kleuren

Tot aan het middaguur mag er geklust worden op zaterdag, daarna begint toch echt een vrij weekend. De oleanders en pioenrozen kregen nog een knipbeurtje van me en al werkend op het erf kwam ik hier en daar wat kleurigs tegen zoals wat rozenbottels van de egelantier en de rode bes van de meidoorn.

Minder kleurrijk maar hogelijk gewaardeerd zijn vader en dochter die ik tegenkwam met een zwaar zeil om het zwembad weer af te dekken. Zo vinken we met z’n allen de winterklaarmaak-lijst af. De hevige regen is gelukkig weer op zijn retour . Een roosje op een plek waar wij nooit een roos geplant hebben, deed met al dat hemelwater haar voordeel en trakteert ons aldus op een laatste zomergroet.

Operatie wijnpersen

Onze dochter wilde graag een paar dagen komen werken hier. Het maakte niet uit wat er te doen zou zijn. Nou, die viel met haar neus in de …wijnton. Onze eigen druiven en die van nichtje en haar man hebben dagen lang staan pruttelen. Aanvankelijk had de wijnboer wat zorgen over het samengaan van beide oogsten. Maar na een paar dagen werden de geuren in onze cantina steeds aangenamer.

In elke operatiekamer is een omloopverpleegkundige; iemand die niet steriel staat en daardoor de nodige hand- en spandiensten kan verrichten. Die taak had ik op me genomen. De wijnboer en dochter deden het échte werk. Proeven deden we wel met z’n drietjes en terwijl de wijnmakers ook de schoonmaak voor hun rekening namen, zorgde de omloop voor de lunch.

En de smaak van de wijn? Nog wat hard maar zeker niet slecht. Opluchting en voldoening strijden om de eer.

Jarig bij de boer

Het gebeurt nogal eens dat onze dochter jarig is als zij en haar gezin vakantie vieren bij ons in Italië. Vandaag draaiden we de rollen om en bezochten we haar op hun Nederlandse vakantie-adres op Goeree Overflakkee. Op een boerderij camping is een prachtige tent gehuurd die het begrip glamping meer dan waar maakt. De kinderen zagen we nauwelijks want die waren druk met vrienden maken, trampoline – springen, dieren verzorgen, ponyritjes en konijnen knuffelen. Je kan het maar naar je zin hebben. Fleur laat hier even zien dat ze echt bij een veeteeltbedrijf logeren.

s’ Middags voegde ook onze zoon met zijn gezin zich bij het gezelschap en maakten we vliegensvlug van de gelegenheid gebruik alle volwassenen op één foto te zetten. Aan de kleding van de jarige is bovendien goed af te lezen dat het deze dag steeds zonniger werd. Wat een feest!

Verwendag

Zonder het af te spreken hadden we alle twee een donkerblauw jurkje aan en hetzelfde armbandje om. Mijn nichtje en ik kochten in het Rijksmuseum voor elkaar dit armbandje dat onze levenslange verbondenheid mooi symboliseert. Nu bezoekjes over en weer een beetje op stoom beginnen te komen, maakten we er gisteren een uitgaansdagje van. We lunchten heerlijk bij hen in Ede en reden na afloop door naar Zwijndrecht. Daar schoven we aan voor de avondmaaltijd bij dochter en haar gezin. Eerst nog even de moestuintjes in wording bewonderd. Die staan in de vensterbank te wachten op beter weer en kunnen dan geplant worden. Kleindochter Isabel is nog net weerspiegeld in de ruit te zien. Ook bij hen werden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd. Het is wel luxe hoor om twee maal zo verwend te worden.

de overheerlijke lunch

Home made

Of ik wel af en toe haar stekken en kweekgoed wat water wilde geven, had mijn zusje gevraagd. Nou, natuurlijk, met alle liefde. Die twee in de emaillen kroezen, ik vermoed dat het pompoenen zijn, gaan als een speer. Die kunnen bijna wel de volle grond in. Het zaaisel in de kleine potjes heeft ondanks mijn zorg, niets groens opgeleverd. Als dat maar goed komt.

We kregen ook instructie vóóral van de eieren te nemen. De dochter van zus en zwager houdt naast paarden en geiten ook kippen en voorziet de familie dus van eieren. Omdat ‘home made’ vandaag de foto-opdracht was, en je dit ruim mag interpreteren, maakte ik vanmorgen een laatste rondje door hun keuken. Inmiddels zijn we weer thuis in Delft.

Nat terras

Dan mógen eindelijk de terrassen open en giet het al twee dagen! Onder de bomen en de afdekzeilen zaten wel wat mensen op het terras van Du Midi maar dat vonden dochter en ik toch wel wat armoedig. Dus haalden we drie broodjes op, dekte de wijnboer in de tussentijd gezellig de tafel en zaten we even later binnen in ons eigen verwarmde huis te genieten van deze luxe lunch.

Er staat een nieuwe beeldschone pipowagen als uitgiftepunt van ons favoriete restaurant in de Delftse Hout. Nu, rond vier uur in de middag, klaart het op. Tot zes uur is het terras open. Ik ben er zeker van dat er nog bezoekers neerstrijken voor een vrijdagmiddagborrel. Ik schuif thuis mijn stoel een zonnig hoekje in, pak mijn boek en ga aan de thee. Dit komt toch aardig in de buurt van een perfecte dag.

Perenbloesem

Weten jullie nog dat een kweker vorig jaar met 150.000 perenbomen bleef zitten? En dat ze eigenlijk vernietigd, dat wil zeggen verbrand, moesten worden? In plaats daarvan werden ze weggeven en stomtoevallig kregen wij er een paar toebedeeld. Ik vind het een heerlijk idee dat tenminste twee van deze bomen heel goed terecht zijn gekomen. Ze staan in de achtertuinen van onze zoon en dochter. En nu zijn ze in bloei. 150.000 perenbomen, die oorspronkelijk geëxporteerd zouden worden vonden hun weg in Nederlandse tuinen. Wat zullen we veel peren gaan eten het komende najaar!

Eén op één

Al twee keer uitgesteld maar nu kwam het er toch van; een ochtendje koffie drinken met en bij mijn dochter. Gewoon samen zonder de afleiding van mannen en kinderen. Wij kunnen dat heel goed zo’n ochtend tuttelen. Het idee was ook samen een frisse neus te halen door een ommetje te maken. Maar bij de eerste de beste hoek begon het te plenzen en ik droeg mijn jas gemaakt van teddystof. Die moet niet drijfnat worden. Ik zelfs trouwens ook liever niet. Dus keerden we om en kletsten binnen gewoon verder. Over slaapkamerbehang en andere woonwensen. Over werk, Italië en de kleinkinderen. Over allerlei onbelangrijke zaken die moeders en dochters graag bespreken. Bij een kweker in de buurt was ze los gegaan met violen, zag ik in hun tuin. Zo doet onze dochter haar naam Fleur wel eer aan en keerde ik opgefleurd naar huis terug.