Ondertussen

Aan de andere kant van de wereld viert onze familie natuurlijk ook kerstmis. Maar onze zoon, schoondochter en de twee oudste kleinkinderen vieren er ook vakantie, hoe bijzonder! Er kwam een leuke kerstkaart van ze met recente foto’s van de reis tot op heden. In 1990 deden wij hetzelfde en maakten we met onze zoon en dochter een reis down under. Het is onze mooiste gezinsherinnering. Dat zij nu hetzelfde willen en kunnen doen, stemt ons gelukkig. Eerste kerstdag in een zomers bubbelbad in de achtertuin, het voelt onwerkelijk maar ik zie ze genieten met de familie. Dan steken wij de kaarsjes hier wel aan en gaan dineren met dochter, schoonzoon en de andere twee kleinkinderen. Ook heel gezellig en waardevol.

Wat ik met motoren heb

Misschien niet erg herkenbaar, maar ik ben het wel. Het verhaal achter deze foto? Dochter Fleur had een tijd een vriendje wiens grootste wens het was om zelf een motor te hebben. Ik had een ritje achterop bedongen, dat leek me nou zo gaaf. De verkering ging uit maar de afspraak voor een motorrit bleef staan. En na minstens anderhalf jaar stond de oud-aanbidder ineens op de stoep. Mét zijn nieuwe motor. Of ik mee ging. Echt wel.

Ik kreeg complimenten omdat ik zo soepel meebewoog in de bochten, aldus de motormuis. Ik vind het nog altijd leuk dat hij zijn afspraak destijds gestand deed. Verder heb ik eigenlijk niks met motoren maar áls ik er wel eens bij stil sta, dan denk ik aan deze ervaring. Nog bedankt Jeroen.

Sociale leven

Er kwamen twee leuke meisjes even een boterhammetje eten bij ons. Onze kleindochter had haar eerste toetsweek op de middelbare school achter de rug. Daarvoor had ze hard gewerkt en met mooie resultaten. Deze brugpieper heeft nieuwe kleding nodig en dat werd met een middagje winkelen in Delft gerealiseerd. Twee koppies van dochter en kleindochter sieren dus het blog. Mijn andere activiteiten vandaag hebben allemaal nog te maken met de herstart van ons huishouden hier. Niks bijzonders om te laten zien. Er is een tamelijk lange lijst van mensen met wie we de komende tijd afspraken gaan maken, het sociale leven komt weer helemaal op gang en daar verheug ik me ook weer op.

Feestwijzigingen

Zodra ik de HEMA binnenliep, viel ik met mijn neus in het Sinterklaassnoepgoed. Daar word ik blij van. Ik wil in deze tijd van het jaar namelijk nog niet struikelen over de kerstballen. Rond 22 oktober, de verjaardag van mijn vader, werden bij ons in de familie de plannen gesmeed over het 5 december feest. Lootjes trekken en verlanglijstjes opmaken, dat werk. Onze zoon gaat het dit jaar niet vieren omdat hij met zijn gezin heel kort daarna naar Australië gaat, onze dochter viert het met haar gezin met de andere opa en oma. En dat is helemaal prima, niets is zo erg als knellende tradities. Iedereen moet zich prettig voelen bij de manier van vieren en de bijbehorende kosten en inspanning. Ik zag het ook aan de Sint- artikelen. Eindelijk is de Piet weer teruggekeerd in de winkels, nu met het voor iedereen aanvaardbare roetveeg gezicht. Daar word ik dus ook al blij van.

Tafel 35

Ze komt op de fiets uit school, kleedt zich om en vertrekt weer voor twee uur sportklas. Bij thuiskomst douchen en doet ze het haar in een knot ‘want dan zit het morgen leuk’. Kleine kleindochters zijn zelfstandige wezens geworden.

Door de andere kleindochter worden we op een miniconcert getrakteerd met een eigen gecomponeerd wijsje, tien jaar geleden boog ik me nog gelukzalig over haar wiegje. Nu laat ze zien hoe ze haar gitaar kan stemmen en wat je met een plectrum kan doen.

Ze aten gisteravond samen in hun huiskamerrestaurant waar ze aan tafel 35 zaten. Zo noemen ze dat nog steeds in hun spel. Pas daarna gingen wij, hun ouders en grootouders aan tafel en aten in alle rust en gezelligheid met elkaar. De dames speelden in de tussentijd op hun eigen kamer minecraft en lieten ons na afloop hun zelf ontworpen driedimensionale huis zien. Kortom, het was heerlijk weer in hun wereld betrokken te zijn nadat ik al een dag met onze dochter had opgetrokken. En voor wie heel scherp kan kijken: op hun eettafel staan bloemen van lego!

De meisjes

Als je in Italië bent, eet je natuurlijk een ijsje. Het is behoorlijk warm dus we doken een koele ijssalon in om even in de schaduw te genieten. De meisjes een ijsje, de moeders een koffietje. De wijnboer was even thuis gebleven.

En je eet een pizza. Die staat weliswaar nog niet voor haar neus maar dat komt omdat ik weinig eetfoto’s wil plaatsen. Bovendien hadden we het te gezellig met elkaar om voortdurend foto’s te nemen. En bij het pizza eten was de wijnboer wel aanwezig hoor. De volgende keer is onze schoonzoon er ook weer bij.

Hoe dichter bij Dordt…

Er zijn wat festiviteiten in augustus in de planning en daar wilde ik wat feestelijke kleertjes voor kopen. De laatste twee jaar kocht ik weinig tot geen kleding dus het moest er maar eens van komen. Niet echt een favoriete bezigheid meer al dat passen en jezelf in levensgrote spiegels terugvinden. Maar goed, samen met mijn dochter maakten we er een gezellige en nuttige dag van. Eerst naar Barendrecht waar ik een winkeltje met kleurige jurkjes op het oog had maar uiteindelijk alleen met een eenvoudige zomerbroek het pand weer verliet.

Daarna in Dordrecht verder gewinkeld en ik na afloop zeer tevreden na vier passessies met twee tassen aan mijn arm in de miezerregen liep. Er was nog een cadeaubon te verzilveren van moederdag 2021! Dat deden we in een fantastisch dagrestaurantje. Hoe dichter bij Dordt hoe mooier het wordt. Dat staat op deze muurschildering en ik kan het alleen maar beamen.

Wachten duurt lang

Je wordt vanzelf een grote familie in de wachtruimte van een vliegveld als de gezagvoerder je uiteindelijk uit komt leggen waarom we vanwege een ernstig technisch probleem niet op tijd kunnen vertrekken en er een ander toestel uit Nederland moet komen. We hadden maandag nog aan vrienden verteld hoe we in vijf uur van deur tot deur reizen met deze Transavia-lijn tussen Rotterdam en Perugia. En dat we er ondanks milieu bezwaren toch graag gebruik van maken. Enfin, we vertrokken om kwart over negen ’s avonds in plaats van drie uur ’s middags. Tijdens het wachten ontstond een soort jolige sfeer op dit kleine vliegveld. Er werden door vliegveldmedewerkers ijsjes uitgedeeld, we kregen gratis maaltijden, we vermaakten ons met lezen en kijken naar mensen en gesprekken aanknopen. Er was een Italiaans gezin met vier kleine kinderen. We hadden bewondering voor de manier waar op ouders en kinderen de zes uur vertraging door wisten te komen. Op deze manshoge klok kroop de tijd langzaam maar zeker toch richting vertrek. Onze dochter was zo lief ons op te halen en thuis af te zetten, schoonzoon had rond vijf uur al een tevergeefse rit gemaakt. We lagen wat laat in ons Delftse bedje, de volgende blogs vertellen de reden waarom we even in NL zijn. Vaste lezers kunnen het misschien wel raden.

Alle steden uit Umbria bijeen in keramiek. Gubbio staat aan de voorkant tussen 9 en 10 uur.

Logeren

Gisteravond aten we zelfgemaakte pizza bij onze dochter en haar gezin en na afloop ging Juliët mee om een nachtje bij ons te slapen en vandaag wat gezelligs te ondernemen. Daar hoorde weer bij dat we een haring aten. We kochten ook wat stiften en pastelkrijt en gebruikten dat ook. In het boek waarin ik wat tekenvaardigheden probeer te krijgen, werd door Juliët een pagina versierd.

We deden woordspelletjes zoals meisjesnamen bedenken die met de letter M beginnen. We kwamen samen aan 38 namen. Die briefjes met namen worden bewaard want dat kunnen ook wel klanten van haar chill-kamer worden. Daar verzorgt ze nagels en gaat ze haar- en nekmassages geven. Haar fantasie is nog volop aanwezig en ik doe daar lekker aan mee en kreeg een vasteklantpas .

En zo vliegt de dag in gezelligheid om en ga ik morgen maar eens een verwaarloosd huishouden aanpakken. Ben al een week leuke dingen aan het doen en het blijft geen feest.

Gewoon iets moois

foto Fleur

Onze dochter stond in haar tuin oliebollen te bakken en bracht een schaaltje naar haar hoogbejaarde buren. Van de buurvrouw kreeg ze toen als dank zelfgemaakte spekkoek. Nu het fotothema Gewoon Iets Moois is, vind ik dat wel een goede insteek. Mooi als buren zoiets voor elkaar doen en eigenlijk heel gewoon. Dat sluit ook aan bij de dag van vandaag waarin twee vrienden in totaal zes uur in de trein zaten om hier drie uur te kunnen zijn. Gewoon iets moois, die vriendschap die via het bloggen is ontstaan.

Juliët maakte een foto van de sinterklaassurprise die ze erg mooi vindt en waar ze nog steeds mee speelt; een pizza-oven. Dat ze beter niet tegen het licht in kan fotograferen gaat ze vast ook nog leren. Lucas vindt het uitzicht vanuit zijn kamer Gewoon mooi. En daar heeft ie gelijk in.

Isabel tenslotte vind haar Playmobiel nog steeds gewoon mooi en is met haar mobieltje helemaal de scène ingekropen.