Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Dokter Bibber

De kleindochters hadden een vrije dag want studiedag voor het onderwijsteam. Of wij wilden oppassen? Kinderen onder de twaalf met opa’s en oma’s mag van ‘Corona’ al hadden we elkaar dit jaar vrijwel uitsluitend in de buitenlucht ontmoet. Drie weken geleden echter kregen onze dochter en schoonzoon beiden Corona en ook de jongste spruit werd na lichte klachten, positief getest. De oudste is een paar dagen moe geweest en heeft het ongetwijfeld ook gehad. Niemand in het gezin is hevig ziek geweest gelukkig. Omdat wij twee dagen voor de eerste symptomen zich voordeden, even bij hen thuis langs gingen voor het afgeven van verjaardagscadeautjes, zijn ook wij tien dagen in thuisquarantaine geweest. Dat alles ligt al weer ruim een week achter ons. Zeker acht weken lang heeft dit hele gezin nu afweerstoffen. Onze dochter doneert mede hierom nu extra vaak bloedplasma. Het voelt bepaald onwennig om weer ‘gewoon’ met elkaar te kunnen verkeren en we blijven voorzichtig. We deden met de meisjes wat spelletjes, onder meer dokter Bibber. Met grote concentratie spelen jong en oud hier het spel. De oudste poseert voor me bij haar zojuist behangen muur. De drie weken waarin hun gezin noodgedwongen thuis bleef, werden ook nuttig besteed.

Stenen vondsten

Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.

Nog eenmaal terug in de tijd

Toen onze kinderen en kleinkinderen elkaar gisteren troffen, zaten wij al diep in Duitsland. Dankzij de moderne media hielden we elkaar over en weer op de hoogte van alle reisvorderingen. We kregen deze foto toegestuurd die zeven jaar daarvoor in de zelfde opstelling ook al eens gemaakt werd. Volgend jaar hopen we het nog eens zó te kunnen organiseren dat we met z’n tienen tegelijk in Caldese zijn, al zal er wat slaapplaatsen betreft dan danig geïmproviseerd moeten worden. Onze dochter en haar gezin maakten deze avondmaaltijd, die zoon op de foto zette en in gezellige gezamenlijkheid werd verorberd. Daar wil je als ouders toch bijzijn?

In beweging

Inderdaad, er is best veel werk verricht de laatste weken. Maar het resultaat is er naar. Alle onkruid is weggestoken. Ik versleet twee paar werkhandschoenen. Het terrein ziet er weer opgeruimd uit. Gelukkig hebben we ook gelegenheid gehad om te luieren, te lezen en te bottelen. We hebben de brem nog in bloei zien staan, de vuurvliegjes zien dansen en de krekels hun oorverdovend concert horen geven. Er waren gezellige familiedagen maar de huidige vakantievierders trekken door naar de kust, onze zoon en zijn gezin nemen hier hun intrek en wij duiken weer even ons Nederlandse leven in. De boel is weer behoorlijk in beweging. We hopen in september weer naar Caldese terug te kunnen keren. Want er wachten nog een wijn-en olijvenoogst op ons.

Een vogeltje op je hoofd

Of er nog klusjes waren waar bij geholpen kon worden, werd er gevraagd. De berichten dat wij al weken over het erf kruipen om de boel weer strak te krijgen, waren niet onopgemerkt gebleven. En natuurlijk stribbelen we voor de vorm een beetje tegen onder het motto jullie hebben vakantie maar al snel had dochter Fleur een projectje gevonden en kreeg ze hulp van Tommy bij het temmen van het aardbeienveld. Die laatste monteerde ook al een nieuwe keukenkraan, sjouwde met stenen en verricht allerhande technische klusjes.

Maar het gaat natuurlijk vooral om ontspanning en daar hoort een pizza-avond bij. De meisjes hadden van tevoren inspiratie opgedaan in een boek. Ik ga voor de pizza Margarita maar wel met zwarte olijven, riep de jongste. En zo maakte elk zijn favoriete pizza, onder leiding van de wijnboer, en dat gaat al jaren zo. Kijk maar.

2015

Meisjes in 2020 groeien op onder het oog van de camera en gaan daar al snel heel geraffineerd mee om. Maar het blijven gewoon twee leuke grietjes met wie we veel lol maken.

Spelletjes en stapelen

De periode van strakblauwe luchten is even onderbroken. In plaats daarvan zien we de mooiste wolkenformaties langskomen. Zittend op de bank voor het huis zien we muizen in olifanten veranderen, draken, haaien en een ingebakerde baby drijven voorbij en onze gezamenlijke fantasie kent geen grenzen.

Er is ook tijd om stenenstapels te maken, raadspelletjes te doen en verhalen te vertellen. Na maanden van minimale contacten halen we de schade in. De gezamenlijke maaltijden vormen de hoogtepunten van ons samenzijn. Zelfs gezelschapsspellen komen ’s avonds op tafel en onze dochter wint, zoals ze dat in haar jeugd ook deed, het ene potje rummikub na het andere. Ouders, kinderen en kleinkinderen; het is een fijne combinatie.

Moeders en kinderen

Straks gaan we naar haar toe en nemen wat nieuwe balkonplanten voor haar mee. We praten de week weer bij, inclusief de actualiteit en wat er nog meer ter tafel komt. Ze heeft belangstelling voor iedereen om haar heen, zeurt of klaagt niet en slaat zich kranig door zware tijden heen. Het is altijd fijn om elkaar weer te zien en een voorrecht om haar dochter te zijn. Op mijn beurt werd ik vanmorgen vroeg verrast toen onze kinderen een feestelijk ontbijt lieten bezorgen. Kijk toch eens wat een verwennerij. Moederdag 2020 is er een om nooit te vergeten!

Op wereldreis

Na ruim zeven weken thuisonderwijs volgen twee weken meivakantie. Hoe ga je die als ouders en kinderen doorbrengen? Onze dochter, die in het basisonderwijs werkt, gaat met het hele gezin op wereldreis. Gisteren zijn ze vertrokken. Ze begonnen uiteraard in Nederland en bezochten Kinderdijk, leerden en passant wat over molens en de meisjes maakten een toepasselijk kunstwerk. Aan het eind van de dag stonden poffertjes op het menu. Vandaag reizen ze door naar België, van satéstokjes en klei wordt het Atomium in Brussel nagebouwd. Jullie begrijpen het al: de reis is virtueel. Dochter Fleur heeft het ontwikkeld en wie belangstelling heeft: hier is de link. Ik geloof dat ze vanavond frieten en runderstoof eten.

De appel valt

foto Isabel

Ze gaat er steeds meer werk van maken, vertelde onze dochter mij vanmorgen. Isabel verheugt zich elke dag op de foto- opdracht die vandaag ‘een drankje’ luidt. En daar verscheen haar kindercappuccino. Ongeveer op het zelfde moment had ik hetzelfde onderwerp op de foto gezet. Mijn bak troost in onzekere tijden. Een bakkie pleur, zegt de Hagenees. Il mio cappu zegt de Italiaan. Mijn heimweekoffie. Daar hou ik het vandaag maar op. En nee, die appel valt bij ons niet ver van de boom.