Home made

Of ik wel af en toe haar stekken en kweekgoed wat water wilde geven, had mijn zusje gevraagd. Nou, natuurlijk, met alle liefde. Die twee in de emaillen kroezen, ik vermoed dat het pompoenen zijn, gaan als een speer. Die kunnen bijna wel de volle grond in. Het zaaisel in de kleine potjes heeft ondanks mijn zorg, niets groens opgeleverd. Als dat maar goed komt.

We kregen ook instructie vóóral van de eieren te nemen. De dochter van zus en zwager houdt naast paarden en geiten ook kippen en voorziet de familie dus van eieren. Omdat ‘home made’ vandaag de foto-opdracht was, en je dit ruim mag interpreteren, maakte ik vanmorgen een laatste rondje door hun keuken. Inmiddels zijn we weer thuis in Delft.

Nat terras

Dan mógen eindelijk de terrassen open en giet het al twee dagen! Onder de bomen en de afdekzeilen zaten wel wat mensen op het terras van Du Midi maar dat vonden dochter en ik toch wel wat armoedig. Dus haalden we drie broodjes op, dekte de wijnboer in de tussentijd gezellig de tafel en zaten we even later binnen in ons eigen verwarmde huis te genieten van deze luxe lunch.

Er staat een nieuwe beeldschone pipowagen als uitgiftepunt van ons favoriete restaurant in de Delftse Hout. Nu, rond vier uur in de middag, klaart het op. Tot zes uur is het terras open. Ik ben er zeker van dat er nog bezoekers neerstrijken voor een vrijdagmiddagborrel. Ik schuif thuis mijn stoel een zonnig hoekje in, pak mijn boek en ga aan de thee. Dit komt toch aardig in de buurt van een perfecte dag.

Perenbloesem

Weten jullie nog dat een kweker vorig jaar met 150.000 perenbomen bleef zitten? En dat ze eigenlijk vernietigd, dat wil zeggen verbrand, moesten worden? In plaats daarvan werden ze weggeven en stomtoevallig kregen wij er een paar toebedeeld. Ik vind het een heerlijk idee dat tenminste twee van deze bomen heel goed terecht zijn gekomen. Ze staan in de achtertuinen van onze zoon en dochter. En nu zijn ze in bloei. 150.000 perenbomen, die oorspronkelijk geëxporteerd zouden worden vonden hun weg in Nederlandse tuinen. Wat zullen we veel peren gaan eten het komende najaar!

Eén op één

Al twee keer uitgesteld maar nu kwam het er toch van; een ochtendje koffie drinken met en bij mijn dochter. Gewoon samen zonder de afleiding van mannen en kinderen. Wij kunnen dat heel goed zo’n ochtend tuttelen. Het idee was ook samen een frisse neus te halen door een ommetje te maken. Maar bij de eerste de beste hoek begon het te plenzen en ik droeg mijn jas gemaakt van teddystof. Die moet niet drijfnat worden. Ik zelfs trouwens ook liever niet. Dus keerden we om en kletsten binnen gewoon verder. Over slaapkamerbehang en andere woonwensen. Over werk, Italië en de kleinkinderen. Over allerlei onbelangrijke zaken die moeders en dochters graag bespreken. Bij een kweker in de buurt was ze los gegaan met violen, zag ik in hun tuin. Zo doet onze dochter haar naam Fleur wel eer aan en keerde ik opgefleurd naar huis terug.

Boven (foto abc 2)

Lucas

Eva

Onze kleinkinderen gaan de foto-uitdaging met plezier aan. Ik heb de onderwerpen alfabetisch verzonnen. Vandaag was kleinzoon Lucas ook zover en zijn de jongste twee er nog niet aan toegekomen. Wel dochter Fleur, zij stuurde gisteravond nog een foto van haar vriend met het onderwerp ‘aantrekkelijk’. Vandaag is de onderste foto van haar. Zo is de halve familie aan het fotograferen geslagen en sla ik zelf zo nu en dan over. Kan ik mooi verder op het opschonen van mijn foto-archief.

Fleur

Aantrekkelijk (foto abc 1)

Nu de lockdown voor schoolkinderen langer gaat duren, heb ik de foto-uitdaging weer ingesteld. Deze maal doen alle vier de kleinkinderen mee, plus dochter. Het onderwerp was ‘aantrekkelijk’. De jongste (Juliët) vond haar ontbijt vandaag heel aantrekkelijk: een smoothy en cascadiawrap. Dat is nog eens wat anders dan mijn bordje brinta vroeger. Isabel vind haar zelfgemaakte dierentuin de moeite waard ‘want dierentuinen hebben het heel moeilijk tegenwoordig’.

Eva stuurde zichzelf in ‘want’ -voorzien van veel knipogen- ‘ik ben zélf aantrekkelijk’. Ha, ha, een tevreden pubertje. Kleinzoon Lucas en dochter Fleur zijn te laat met hun inzending om mee te kunnen op het blog. Morgen weer een nieuwe kans. Zelf laat ik zien wat ik vandaag letterlijk aantrek- kelijk vond. Omdat het blue monday is maar we absoluut niet depri zijn.

Zelf de slingers ophangen

Dit doe-het-zelf feestpakket was het eerste wat de wijnboer vandaag kreeg. Tijdens een beeldbelsessie met onze dochter en haar gezin opende hij dit pakje waarin van alles zat om zijn bijna visite-loze verjaardag toch wat op te fleuren. Ook het gezamenlijke cadeau werd daarna live uitgepakt. Veel felicitatie-appjes en telefoontjes later reden we naar mijn leuke moeder waar de jarige op gebak bij de koffie trakteerde en een cadeautje kreeg. Na de lunch reden we naar huis. Rond theetijd kwamen onze zoon en vriendin langs met geschenken en werden de theekoppen al snel verwisseld voor de wijnglazen, mét inhoud, dat spreekt. Van confetti uitstrooien en ballonnen opblazen is nog niets terecht gekomen en toch was het een heel feestelijke dag.

Zomaar een ochtend

Dochter Fleur kwam vorige week op de koffie. Daarna liepen we even het centrum in. Hoewel ze momenteel niet bevattelijk meer is en ook Corona niet kan doorgeven, houdt ze zich buitenshuis keurig aan alle regels. Maar samen gearmd lopen, kan weer wel. Zo gezellig en zó gemist. Natuurlijk stopte ze ook braaf toen ik foto’s wilde maken. Kijk hoe apart deze gracht er bij ligt met kale en groene bomen.

De zon was al weer verstopt toen we over de Markt liepen. De Markt, die met alle gesloten horecazaken zichzelf niet meer is. Op het moment dat wij er liepen, werden drie politiemensen geïnterviewd. Ze staan in een halve cirkel en hadden werkelijk alle ruimte. Twee dames zitten, bij gebrek aan een bankje, op de sokkel van Hugo de Groot. Met een nieuw gekocht winterjack onder haar arm kuierden we tevreden terug naar huis om daar een boterham te eten. Geen broodje buiten de deur dus maar dit was al fijn genoeg.

Dokter Bibber

De kleindochters hadden een vrije dag want studiedag voor het onderwijsteam. Of wij wilden oppassen? Kinderen onder de twaalf met opa’s en oma’s mag van ‘Corona’ al hadden we elkaar dit jaar vrijwel uitsluitend in de buitenlucht ontmoet. Drie weken geleden echter kregen onze dochter en schoonzoon beiden Corona en ook de jongste spruit werd na lichte klachten, positief getest. De oudste is een paar dagen moe geweest en heeft het ongetwijfeld ook gehad. Niemand in het gezin is hevig ziek geweest gelukkig. Omdat wij twee dagen voor de eerste symptomen zich voordeden, even bij hen thuis langs gingen voor het afgeven van verjaardagscadeautjes, zijn ook wij tien dagen in thuisquarantaine geweest. Dat alles ligt al weer ruim een week achter ons. Zeker acht weken lang heeft dit hele gezin nu afweerstoffen. Onze dochter doneert mede hierom nu extra vaak bloedplasma. Het voelt bepaald onwennig om weer ‘gewoon’ met elkaar te kunnen verkeren en we blijven voorzichtig. We deden met de meisjes wat spelletjes, onder meer dokter Bibber. Met grote concentratie spelen jong en oud hier het spel. De oudste poseert voor me bij haar zojuist behangen muur. De drie weken waarin hun gezin noodgedwongen thuis bleef, werden ook nuttig besteed.

Stenen vondsten

Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.