Ze gaat er steeds meer werk van maken, vertelde onze dochter mij vanmorgen. Isabel verheugt zich elke dag op de foto- opdracht die vandaag ‘een drankje’ luidt. En daar verscheen haar kindercappuccino. Ongeveer op het zelfde moment had ik hetzelfde onderwerp op de foto gezet. Mijn bak troost in onzekere tijden. Een bakkie pleur, zegt de Hagenees. Il mio cappu zegt de Italiaan. Mijn heimweekoffie. Daar hou ik het vandaag maar op. En nee, die appel valt bij ons niet ver van de boom.
Met de naaimachine op de achterbank vertrok ik vanmorgen naar onze dochter om daar een kussenhoes te maken van een oud jurkje van me. Zelf vond ze in haar lappenmand nog een ongebruikt tafellopertje waaruit kussenhoes nummer twee gefabriceerd kon worden. Ze liggen hier samen budgetneutraal te wezen op de bank bij de eettafel.
Tussen de middag aten we gegrild brood, want een beetje oud, met een heerlijke tomatensalsa gemaakt van wat restjes. Waarna we in de voortuin aan de slag gingen. De hortensia werd ontdaan van zijn uitgebloeide bloemen en er werd nog wat geruimd.
De magnolia, die bijna in bloei staat, kon nog wel een tak missen. Deze werd in een groene fles gezet die ik in Italië bij de glasbak heb weggehaald. Het hoeft allemaal niet veel te kosten om het gezellig te hebben en te maken.
Ze had een turbulent leven, die Charley. Dochter van een al bij leven beroemde vader, de schilder Jan Toorop. Na vijf jaar huwelijk scheidde ze van haar man Henk Fernhout en voedde haar drie kinderen alleen op. Of liet dat over aan kindermeisjes omdat haar leven zich moeilijk liet combineren met haar artistieke ambities. En schilderen kon ze. Genadeloos zijn de koppen hier neergezet van de mensen uit de kringen waarin ze verkeerde. Pyke Koch, Gerrit Rietveld, Adriaan Roland Holst, John Rädecker.
Ook deze schilderijen zijn van haar hand. Vooral de bloesem vond ik verrassend, ik ken haar meer van de wat hardere lijnen. De kaasdragers waren in deze tentoonstelling in het Stedelijk Museum Alkmaar helemaal op zijn plaats.
Er zijn op dit moment nogal wat tentoonstellingen die mijn belangstelling hebben. We begonnen vandaag maar eens met die in Alkmaar waar vader, dochter en kleinzoon Toorop in een gezamenlijke expositie te zien zijn.
Dit grote doek van Jan Toorop is een ode aan drie generaties. De knoestige Zeeuw die hier de kijker aanstaart, maakt indruk. Op de achtergrond spetteren wat jonge meisjes aan de vloedlijn. De zon schijnt op dit schilderij en ja, daar val ik dan voor.
De twee andere leden van de familie komen in volgende blogs voorbij. Ik ga eens kijken of ze bij de musea die nog op mijn lijstje staan, ook toepasselijke koekjes bij de thee serveren.
De zondag begon zoals al onze zondagen met een wandeling. Ach, wat was het prachtig wandelweer. Bij het restaurant waar we na afloop ontbijten, werd een winterfair opgebouwd. Het zag er enorm sfeervol uit maar ik had er geen tijd voor want samen met dochter Fleur stond ik vanmiddag op een rommelmarkt in een sportzaal in Ridderskerk.
Ik kon het niet laten deze poppenkraam uitvoerig te bekijken. De kraamhoudster was een verwoed breister. Ons uitzicht vanachter de kraam zag er zó uit. Heerlijk rommelig dus.
Vooral Fleur kon na afloop tevreden zijn. Ze maakte heel wat mensen blij met haar overtollige huisraad en kinderboeken en -kleding. Voor de winst hoef je iets dergelijks niet te ondernemen maar samen hebben we eens in de paar jaar een marktdag waar we veel plezier aan beleven. En zelf kochten we niks. Waren we erg tevreden over.
Vandaag is mijn verjaardagscadeautje verzilverd. Met dochter Fleur deed ik een toeristisch rondje Den Haag. In de tram luisterden we naar de in plat Haags ingesproken informatie. Niet veel nieuws voor mij als geboren Hofstedeling maar wel enorm grappig.
Wat een leuke route reed de tram. We stapten in Scheveningen uit voor een kop koffie, we lunchten tegenover Hotel des Indes en genoten van de sfeer op het Voorhout.
Den Haag is een pracht stad, en heel fotogeniek. Al kletsend met Fleur kwamen we tot de conclusie dat een dagje Den Haag voor heel veel mensen aantrekkelijk kan zijn.
In drukke tijden reduceer ik huiselijke bezigheden naar minimale proporties. Ik beschouw het als een goed teken dat ik weer zin heb in kleine projecten. Onze werk- en tv kamer kan wel wat inspanning van mij gebruiken. Wat een ongeordende troep is het daar. Gisteren hadden mijn dochter en ik het er over dat er al snel een plek of kamer in huis is die als overloop voor spullen en rommel dient. Daar gaan we eens wat aan doen deze week. Maar daarvoor moet eerst dit klusje gedaan worden.
