Aan de grond

We hadden een breekbaar pakje dat naar vrienden in Amsterdam moest. We leverden het persoonlijk af. Op die manier konden we even een ritje maken en eens wat anders zien dan onze eigen omgeving. Afgezien van bezoeken aan mijn moeder, zijn we al acht weken niet meer bij anderen in huis geweest. Nu dronken we even koffie in het ruime Amsterdamse huis en met de nodige afstand. Het voelt bijna alsof je iets illegaals doet. Ter hoogte van Schiphol is het luchtruim compleet leeg, dat valt direct op. En werkelijk overal geparkeerde vliegtuigen, die ik vanuit de rijdende auto nauwelijks op de foto kreeg maar als tijdsbeeld tóch graag wil laten zien. Mijn blog fungeert ook als een dagboek. De rit was leuk, de koffie heerlijk en die vrienden zijn ons dierbaar dus het was heel aangenaam elkaar weer even te hebben gezien.

Het zijn de kleine dingen

Toen ik rond het middaguur even contact had met onze dochter, zat ze net op het Place du Têtre in Parijs, appte ze. De grappenmaker. Wij moeten het doen met een rondje Delft. De stad wordt in gereedheid gebracht voor het komende seizoen. Zo zijn er overal nieuwe afvalbakken geplaatst die zijn voorzien van foto’s, gemaakt tussen 1910 en 1914. En ik kwam nog iets aardigs tegen. Een fraai beschilderd elektriciteitskastje vlakbij de Markt. Nina Valkhoff is de kunstenares, zij had er drie dagen voor nodig om tot dit fraaie resultaat te komen. Het is klein en tamelijk onopvallend, zeker als er ook nog eens een fiets tegenaan wordt gezet. Maar ik hou van een stad die oog heeft voor detail.

Op wereldreis

Na ruim zeven weken thuisonderwijs volgen twee weken meivakantie. Hoe ga je die als ouders en kinderen doorbrengen? Onze dochter, die in het basisonderwijs werkt, gaat met het hele gezin op wereldreis. Gisteren zijn ze vertrokken. Ze begonnen uiteraard in Nederland en bezochten Kinderdijk, leerden en passant wat over molens en de meisjes maakten een toepasselijk kunstwerk. Aan het eind van de dag stonden poffertjes op het menu. Vandaag reizen ze door naar België, van satéstokjes en klei wordt het Atomium in Brussel nagebouwd. Jullie begrijpen het al: de reis is virtueel. Dochter Fleur heeft het ontwikkeld en wie belangstelling heeft: hier is de link. Ik geloof dat ze vanavond frieten en runderstoof eten.

Woningsdag

De kreet Woningsdag mag dan misschien een beetje flauw verzonnen zijn, het drukt wel goed uit dat we thuis moeten blijven. Dus gooiden we om kwart voor tien de ramen open om naar het klokgebeier te luisteren en daarna op tv het Wilhelmus uitgevoerd te zien door het Concertgebouw Orkest. Die paukenist in de lege zaal maakte nog de meeste indruk op me. In de Delftse Doosch zat afgelopen vrijdag een rood-wit-blauwe slinger, een oranje breekbrood en een doe-het-zelf cup-cake pakket. Twee van de cakejes gingen naar mijn moeder die het vanmorgen samen met haar verzorgster bij de koffie opat. De kruidenboter, harde worst, nootjes en saucijzenbroodjes die uit de doosch te voorschijn kwamen, vormen samen met een zelfgemaakte groentesoep, ons koningsmaal vanavond. Niet erg alledaags, maar dát mag eens per jaar.

Stadsnatuur

Het schijnt dat de politie gistermiddag in het centrum van Delft het publiek heeft verzocht naar huis te gaan omdat het te druk was en de anderhalve meter afstand tot elkaar in het gedrang kwam. We maken toch wat mee in deze tijd, hè? Niet dat wij erbij waren hoor. Wij kiezen altijd voor de rustige momenten en de ruimte. Jammer genoeg komen we nu weinig meer in de Delftse Hout. Daar zijn alle parkeerterreinen afgesloten en voor mij is het net te ver om er eerst naar toe te lopen om vervolgens te gaan wandelen. We maakten ons stads rondje vanmorgen om een uur of tien en kwamen nogal wat leeftijdsgenoten tegen. We zijn bepaald de enigen niet die de wandeltijd strategisch plannen. Zou dat ook nog gaan gebeuren? Dat je van overheidswege in leeftijdscategorie naar buiten gaat?

Van Pauw en poes

Dit is het poortgebouw van het Hofje van Pauw, genoemd naar een burgemeestersvrouw. In 1662 trouwde ze met Johan van der Dussen, later een burgemeester van Delft. Hij overleed in 1686. De weduwe hertrouwde met zijn neef Dirck van der Dussen, ook al burgemeester van Delft. Beide huwelijken bleven kinderloos. Op 16 april 1689 bepaalde Elisabeth Pauw bij testament, dat er van haar nalatenschap een hofje gebouwd moest worden voor armen en behoeftigen. Meer dan drie eeuwen later wandelen wij er gewoon langs tijdens ons avondkuiertje.

Ik zal zeker nog eens foto’s maken van het hofje zelf maar het voelt altijd een beetje alsof je onbevoegd privéterrein betreedt. Het leek zelfs of de poes er de wacht liep.

Bloemenbalkon

Vanwege het feit dat we doorgaans de mooiste tijd van het jaar in Italië doorbrengen is het een kale bedoening op ons balkon. Nu wij min of meer gedwongen veel tijd doorbrengen op het minuscule buiten dat ons appartement in Delft biedt, is de behoefte aan wat fleurigs er ook ineens. Normaal zou ik dan naar de kringloop gaan voor een plantenbak. Dit keer trof ik bij mijn moeder een lege plantenbak die zij niet in gebruik heeft wegens te ondiep. Die mocht mee en wat kleine lage plantjes, die Australische ganzenbloemen heten, waren snel gekocht. Net zoals een zakje universele potgrond. Een paar witte geraniums in een rieten mand van onszelf en zie daar: ons buitenleven kreeg een fleurige impuls. Nu nog op zoek naar een hangtafeltje.

Onze eigen schaduw

De balkondeuren stonden open en de zon was net bezig onder te gaan. Zelf zat ik achter mijn bureau en de wijnboer stond tegen me te praten met een mooie schaduw naast zijn gestalte. Mijn camera lag binnen handbereik. Dus. ‘Ach, doe mij ook nog even’, zei ik toen ik het resultaat zag. En profil is niet mijn sterkste kant want ik heb een nogal geprononceerde neus en kin. Maar het resultaat van beide foto’s vind ik aardig genoeg om te laten zien. ’t Is weer eens wat anders, hè?

Amsterdam-Havanna

drie jaar geleden was de reünie in Nederland

Het is weer tijd voor onze familie-reunie. Broer van de wijnboer uit Colombia en zijn zus uit Australie, hun partners en wij ontmoeten elkaar om de drie jaar op één van de continenten. Al meer dan een jaar geleden werden de plannen concreet voor een ontmoeting in Cuba want zo’n reis kent een lange voorbereiding. Vandaag zouden we op het vliegtuig stappen. Maar ja. Dagen lang hing de wijnboer met de KLM aan de lijn. Broer Hans idem dito met de touroperator in Cuba, de familie in Australië met hún reisbureau. De tickets zijn omgeboekt want geld terug krijgen hoort namelijk even niet tot de opties. Op 2 december vertrekken we. Of niet.

Het lelijks

Tja, ik schreef er onlangs over. Af en toe valt het me op dat er nieuwbouw in het Delftse centrum is gepleegd, die ik ronduit lelijk vind. Op deze plaats heeft in de 17e eeuw het sint Annaklooster gestaan. Later, in 1675, werd dat een Tuchthuis. Wie niet wilde ‘deugen’ werd hier gedwongen te werk gesteld in de textielindustrie. Nog weer later kwam hier het Sint Joris Gasthuis. Nu staat hier sinds 1982 een appartementencomplex met een kleine woonwijk erachter. Daar kom je eigenlijk alleen als je er woont. Tot mijn verrassing zag ik ook huizen die wel de oude maatvoering en puntdaken hebben. En ook aardig vond ik het plotseling opdoemend groene veldje dat behouden is gebleven nadat ook de stadsboerderij die hier ooit stond, gesloopt werd.

De nieuwbouw naast het kleine grachtenpand is tamelijk uit verhouding maar ja, mensen moeten ook kunnen wonen in huizen die aangepast zijn aan de moderne eisen. En zo viel me de lelijkheid toch weer een beetje mee.