Werkpaard

Een boek over de avonturen van een autoreis. Ik kon me er niet veel bij voorstellen. Het gaat over een Subaru Forester die 500.000 km heeft gereden en waarmee de eigenaren terugreizen van Amsterdam naar Tokyo waar hij ooit uit de fabriek rolde. Het gaat over veel meer natuurlijk. Het echtpaar is ongewild kinderloos en ze besluiten dat pijnlijke onderwerp nog eenmaal met elkaar door te praten. Het is een ontroerend boek, humoristisch geschreven en het doet ons bovendien anders kijken naar onze eigen oude Subaru. De auto die al 200.000 km op de teller heeft staan. Ons eigen werkpaard waarmee we op en neer rijden naar Italië. Onze auto heeft geen bijnaam van ons gekregen maar ik ben toch anders naar hem gaan kijken.

Strak en buigzaam

Op de valreep werd vorig jaar een nieuwe pergola geplaatst (klik). We hadden destijds de kiwiplanten drastisch gesnoeid. Sindsdien zijn er meterslange uitlopers gegroeid die opgebonden moeten worden. De stalen pergola was helaas al erg verroest en dus moest eerst de man die hem geleverd had weer langskomen. Een stroeve man die wij de Ingenieur noemen, want dat is hij en dat staat ook op zijn visitekaartje. Zoals dat dan gaat duurt het een paar dagen vóór hij komt en vervolgens weer een paar dagen voor dat zijn ‘mannetje’ langs kwam om de pergola met roestwerende verf na te behandelen. In tegenstelling tot zijn baas was dit een man die voortdurend kletste, vooral in zichzelf. Hij was er meer dan vier uur mee bezig. En toen kon het opbinden beginnen. De nieuwe uitlopers zijn nog heerlijk buigzaam en het eindresultaat is weer strak. Afvinken dus op de klussenlijst die ook telkens weer nieuwe uitlopers maakt en eeuwig aangroeit.

Confetti

Dit zijn miniscule bloemetjes die uit de olijfboom neergedwarreld zijn op een onderliggende steen. Het is niet erg spectaculair wat ik vandaag kan laten zien. We komen het erf niet af en doen allerhande klussen. De wijnboer probeert het irrigatiesysteem te vervolmaken. Handig voor als we binnenkort weer in Nederland zijn. Ik heb toch nog een paar bloeiende geraniums gekocht en in bakken gezet. Gewoon voor de gezelligheid en de kleur. We schieten best lekker op met het terug veroveren van het grind zonder illegale groenbloeiers. En er zijn gelukkig altijd dingen waar je niets aan hoeft te doen. Zoals de olijven in wording.

Tuin op maandag

Onkruid bestaat niet, het zijn plantjes op de verkeerde plek, zeg ik altijd maar. Neem nou dit boeketje. Toch moest het eraan geloven. Even heb ik nog gedacht het daadwerkelijk in een vaasje te zetten maar nee hoor. Overal waar ik kijk staan de mooiste boeketten op plaatsen waar het van ons wel mag staan. Kijk maar hier.

Geen idee welke planten hier door elkaar heen groeien en ja, ik heb een app waarop het na te kijken is maar geen zin in en tijd voor. Ik kiek ze vóór ze geëlimineerd worden, geniet nog even van hun eigenwijs gedrag en vervolg mijn missie in het grind.

Kalenderspreuk

Meriggiare. We moeten dit voor ons nieuwe woord nog even in de kop stampen want het is erg toepasselijk in dit jaargetijde. De wijnboer kiest altijd voor de bank in het koele huis en kondigt mij dan aan even een ‘knorretje’ te gaan doen. Ik schrijf meestal mijn blog en ga vervolgens weer naar buiten. Ik val liever niet in slaap want dan slaap ik ’s nachts slecht. Het beste is om een puzzel te maken of een boek te lezen. Al willen in dat laatste geval mijn ogen nog wel eens dichtvallen. Nu we om zeven uur of eerder ’s morgens beginnen met tuinwerk en de temperatuur boven de dertig graden is, is meriggiare in elk geval onontbeerlijk.

Meriggiare: Rusten in de schaduw om te ontsnappen aan de hitte van de middagzon.

Zo! Dat is dat.

Gisteren en vandaag zetten we eindelijk een punt achter de wijnoogst van 2020. De laatste rode wijn werd gebotteld, de witte wijn en toebehoren van onze vrienden brachten we naar hun casa en we ontruimden onze cantina. Die kan weer gastenverblijf worden. We reorganiseerden eens flink alle gereedschappen, meetapparatuur, hevelslangen en wat er verder nog aan spul is om een smaakvolle wijn te maken. De ruimte die wij wijnkelder noemen, maar gewoon onder de trap zit, werd opgeruimd en ingericht. We hebben een voorraad van heb-ik-jou-daar én zien in de wijngaard de eerste druifjes na de bloei verschijnen. In september begint het hele circus opnieuw. En tot die tijd gooit de wijnboer al zijn liefde en energie weer in dat stukje grond achter ons huis.

Niet zitten

Deze groene rieten stoel, we hebben er twee ooit gekocht bij de kringloop, staat ongeveer op instorten. Jammer want ze staan zo leuk op het terras, zitten prima en kunnen bij nat weer best een regenbuitje verdragen. Maar het riet breekt af en valt uit, ze zijn helemaal op. Aan het eind van dit seizoen zullen we ze in de vuilcontainer laten zakken. Hun opvolgers zijn kort geleden al gekocht. Bij dezelfde kringloopwinkel in Delft en in de auto meegereisd en nu staan ze zolang in ons nieuwe koffiehoekje. Als het niet al te warm is, drinken we dáár de eerste cappuccino.

Misschien spuit ik ze nog zacht groen en het tafelonderstel wil ik nog zwart lakken. Normaal zou ik voor de foto de boel nog even stylen maar zien jullie ook die kruk en tuinmand staan? Precies; geen tijd voor mooie hoekjes maken. We voeren opnieuw een wedstrijd met de natuur en hebben nog lang niet gewonnen.

Het bruidje

Als een kleine verstekeling reisde ze met ons mee. Een paar dagen geleden was ze in een stevige bruine enveloppe bij ons in de brievenbus gevallen. Blogvriendin Bertie vond het verhaal over kabouter David die eenzaam in zijn hoge nisje staat (klik) aanleiding genoeg om uit haar eigen verzameling Rien Poortvliet kabouters een levensgezel te selecteren. Ze heeft het wel netjes gevraagd aan het kleine kaboutervrouwtje en die had kennelijk wel zin in een avontuur. Bertie stuurde nog deze geestige kaart mee, die ze zelf maakte. Dus komt het bruidje, die ik nu Bertie heb gedoopt, vlak naast David te staan. Wie weet heb ik dan volgend jaar verheugend nieuws want ik geloof wel in sprookjes.

Op honk

We vallen languit de Italiaanse zomer in. Gisterochtend vertrokken we vanuit Delft, vanmiddag rond twee uur waren we weer op honk in Caldese. Wat temperatuur betreft is het even schakelen want het is hier 34 graden momenteel. Na uitpakken en boodschappen inruimen zit ik nog even binnen in de koelte van ons huis. Straks gaan we planten begieten, op ons gemak een eenvoudig maal in elkaar flansen en eens kijken of we vuurvliegjes kunnen zien dansen onder een zwoele sterrenhemel.

De hersthooi, waarvan ik de bovenste twee foto’s maakte vlak vóór wie hier weggingen, staat in volle bloei en zelfs meer dan dat, hier en daar valt ie al weer uit. Ook de wisteria kan wel een snoeischaar gebruiken. Enfin, hoe we ons Italiaanse leven weer oppakken, is hier de komende tijd weer te volgen.

De boerenpioen van mijn oma

Er gaat geen jaar voorbij of ik moet deze bloem laten zien. Hij is al vele malen gescheurd en weer verplant. Zijn oorsprong vond ie zo’n zestig of zeventig jaar geleden bij mijn oma in haar Voorburgse achtertuin. Zijn of beter haar hele route zal ik niet beschrijven maar tenslotte kreeg ik van een zus een stek en nam hem mee naar Italië. Sindsdien noem ik de plant Oma Moeke en is ie ook een gewild verzamelobject voor andere familieleden. Aan het eind van het seizoen hopen we weer twee steeksels te kunnen maken voor een andere zus en een nichtje. Mijn oma zit te glunderen op haar wolkje.