Venster zonder ramen

Toen de vorige eigenaar dit huis renoveerde, had ie ook tekeningen laten maken van een portico. Een afdak tegen de gevel aan, gesteund op gemetselde staanders. Een soort buitenkamer, heel fraai. Maar de gemeente gaf geen toestemming. De oplossing die wij verzonnen was een pergola tegen het huis. En dat werkt eerlijk gezegd nog beter. ’s In het vroege voorjaar kun je optimaal profiteren van het binnenvallend licht. En nu de temperaturen hoog zijn en de zon krachtig is, temperen wisteria en druiven de warmte in huis. Zo hebben we toch een soort buitenkamer gecreëerd met vensters en al.  Vensters die nooit gezeemd hoeven te worden. De bovenste foto is vanaf het terras genomen, de onderste van buiten af.

 

 

Advertenties

Stille herriemaker

Uit mijn ooghoek zag ik iets bewegen terwijl ik in de moestuin scheuten van de paradijsboom weghaalde. Ik kroop voorzichtig met mijn mobieltje in de hand naar het beest toe om een foto te kunnen maken. Op uiterst dunne poten sjokte deze krekel een beetje wiebelig door de droge aarde. Zonder geluid te maken, overigens. Op internet vond ik uit dat het de Empusa Pennata is én ik vond een duidelijker foto.

Die paradijsboom is me er trouwens ook een, zeg. Van oorsprong uit Japan, een boom die ongebreideld zijn gang denkt te kunnen gaan. Hoe meer je weghaalt, hoe meer er terugkomt. Op sommige plekken krijgt ie van ons de ruimte. Maar niet in de moestuin of de parkeerplaats. Dus.

De boom, zijn toegestane ondergroei en een illegale uitloper.

Smaakvolle ronde

Even koffie drinken bij Illy. Een foto maken vanaf mijn zitplaats op het terras. Het liefst met een scooter in beeld.

Me oriënteren op een nieuwe handtas en het daarbij laten. Een short voor de wijnboer scoren bij een graaiatafel. En tenslotte naar de groentenkraam. 

Voor € 2,60 mocht dit mee naar huis, waar ik het even op de keukentafel uitstalde.

We lunchen met caprese en focaccia.  Ons Italiaanse leven op een doodnormale markt-dinsdag.  Ter geruststelling: van zeven tot negen werd er gewerkt in de wijngaard en van vier tot zeven uur vanavond elders op het erf.

Terug in Caldese

Zaterdagochtend half acht. De wijnboer staat de wisteria te snoeien. Die pergolabedekker zag kans om in veertien dagen tijd uitlopers te maken van anderhalve meter.  Ze hebben zelfs laag-bij-de-grondse plannen voor het terras maar daar denken wij toch net even anders over. Voor de bramen geldt hetzelfde verhaal. Omdat het behoorlijk warm is, zo’n 32 graden, beginnen we vroeg.

Bij de keukendeur gaat het prima met de consumptiedruiven. De wijnboer is ook tevreden over de stand van zaken in de wijngaard. Na de noodzakelijke inspectieronden gaat zo’n eerste dag dus vooral heen met snoeien, sproeien en stofzuigen. En aan het eind van de middag een frisse plons.

 

Wild geraas

We neuzelen hier nog even door over groei en bloei. Alles heeft de neiging om door elkáár te groeien. Dat kan leuk zijn maar meestal wordt het rommeltje. Voor dit stuk helling hebben we de wilde braam toestemming gegeven tot alleenheerser. En dan moet dit eruit.

We noemen hem altijd de slingeraar of liaan. Maar onze wijnvriendin, tevens  plantenvraagbaak, zei dat het de wilde passiebloem is. En ze heeft gelijk hoor, ik heb het nagekeken. Het maakt hem iets sympathieker maar het blijft een gruwel en soms moeten we onverbiddelijk zijn. Nu is deze rotspartij op de hoek van een terras weer zichtbaar. Daar heb ik dus best al dat ontwarrende geploeter voor over.

 

 

Herstel

Het is ook niet snel goed. Of het groeit op plekken waar je het niet hebben wil, of het is op sterven na dood. Hier een olijfboom. Op de zuidhelling hebben we er zes geplant. Twee doen het prima, twee lijken dood en twee staan te zieltogen. Maar dan. Ineens ontwaar je weer uitlopers. Zien jullie het ook, dat groene toefje?

Nog zo’n sneu tiep, de kersenboom. We hadden de moed al bijna opgegeven. En plots…Met zilverfolie waarschuwen we nu langsvliegende vogels: AFBLIJVEN. Tenslotte de jasmijn. Twee stuks kapot gevroren. Toch nog maar even aanzien… Yeah. Een wonder.

En voor het mooi, een lieverd die het altijd doet. De hersthooi.

 

Kruidenvrouwtje, nieuwe poging

Er moest, vond ik, nodig weer eens een hoekje op ons terrein geschoond worden. Want waar wij steentjes hebben laten storten, zien we liever geen groen. Maar wat een mens dan zoal verwijdert, doet me bijna inzien met wat een onmogelijke taak ik me belast. Daarom mocht dat moois, dat ik weiger onkruid te noemen, nog even op de foto en vervolgens in een vaasje. Dan is er nog het sint Janskruid. Vorig jaar ben ik bezig geweest er een smeersel van te maken maar dat mislukte; het begon te schimmelen. Nu weet ik inmiddels dat het potje minstens veertien dagen in de volle zon moet staan. Daarna kan ik de olie op mijn rimpels smeren. Ik ben bang dat het te weinig is.