Noodgedwongen…

…gaan we dus nog even niet naar Caldese. De beoogde snoeiweek hebben we maar uit ons hoofd gezet. Niet dat we bang zijn in Italië het coronavirus op te lopen. We wonen daar in een dun bevolkt gebied. Nee, de kans op besmetting in de stedelijke omgeving hier is misschien wel groter. Maar ons tweede vaderland zit op slot, hè? Dus snoeit iemand anders nu de wijngaard en haalt afgevallen blad van het gras. Hoe het met de wijn gaat die nog in grote vaten staat, zien we dan over een tijdje wel. Het doet een beetje pijn maar het is even niet anders. We zijn met ons hart bij onze Italiaanse buren, vrienden en bekenden en hopen voor iedereen en overal dat deze ellende snel voorbij zal zijn.

Drieduizenddrie

Had ik toch zó het voornemen om bericht drieduizend hier met tromgeroffel te plaatsen, heb ik dat moment per ongeluk voorbij laten gaan. Is dat erg? Helemaal niet. Maar voor mijzelf is het wel grappig om te weten dat ik deze reeks dagelijks al drieduizend keer onafgebroken maak. Ik ben me bewust dat het allemaal totaal geen betekenis heeft en ik schrijf als een soort dagboek. Probeer rond de honderd woorden te blijven omdat ik denk dat lezers geen zin hebben in lange stukken. Mijn dagelijks leven, meer is het niet. Maar met plezier gemaakt. In precies honderd woorden vandaag.

Deur dicht, wegwezen

Frustratie ligt op de loer. Hoe meer we bezig zijn, des te meer zien we wat er eigenlijk nog zou moeten worden gedaan. We hebben een uiterst vreemd Italiaans jaar gehad met te veel afwezigheid om alles bij te houden. Terwijl we ook heel veel hulp hebben gekregen, waar we uiteraard nog steeds dankbaar voor zijn.

Maar kijk, de doe-lijst was donderdag al heel ver afgestreept en inmiddels zelfs helemaal. Dus zijn we tevreden met wat we voor elkaar kregen. Klaar ben je hier nooit. Met een voldaan gevoel sluiten we af en gaan ons Nederlandse leven verder leven. En zie je deze twee? Ze gaan als laatste naar binnen en staan het eerst weer buiten. Ik kan me er nu al op verheugen.

Weer wat klaar

Er wordt hard gewerkt in Caldese. De druiven zijn geoogst, de opbrengst is groot en goed. Om over een paar dagen de geperste wijn over te kunnen doen in houten vaten, moest er eerst nog gebotteld worden. Dat hadden we al eerder zullen doen maar door de diverse omstandigheden liepen we nogal achter op schema. De wijn van 2018 zit nu in de fles, de rode van 2019 is geperst en staat te gisten. Drukke tijden voor wijnboeren.

Ondertussen in Gubbio

Blogvriend Ton, die inmiddels samen met Rick ook tot onze vrienden in het echte leven hoort, maakt een pelgrimsreis naar Rome. Toen hun plannen vorm kregen, boden wij hen een bed en maaltijd aan als tussenstation. We maakten zelfs de afspraak voor een extra rustdag bij ons in Caldese. Voor ons alle vier was het een teleurstelling dat wij juist in deze periode niet aanwezig kunnen zijn vanwege de slechte gezondheid van mijn hoogbejaarde vader. Onze buren, de schatten, boden uitkomst. Gisteren en vandaag verbleven Ton en Rick bij hen. Hoe dat verliep, is hier te lezen.

Mierendrama

Dit is de blik op de wijngaard zeven jaar geleden. De olijfboom rechts is uitgegroeid tot een volwaardige boom. Op de volgende foto staat ie links en als je goed kijkt zie je ook de wijnijnstokken die op afstand één aansluitend geheel lijken.

En dan heb ik nog een zoekplaatje. De wijnboer plukt vlierbessen, heeft de ladder verlaten en staat met pet en emmer onder de boom. Bij het rissen van de bessen kroop er een mier met eitje uit. Waar ie vandaan kwam weet ik niet. Die mier vast ook niet. Waar moet ie nou heen met zijn ei? In elk geval niet in onze jam. Ik hoop dat de mier de terugweg naar zijn nest heeft kunnen vinden. Maar gezien de ruigte van het veld, maak ik me grote zorgen.

Groeten van Cisca

Met Cisca heb ik een paar jaar gecorrespondeerd. Zij is als Nederlandse vrouw met haar Servische man teruggekeerd naar zijn vaderland. Het leven daar verschilt nogal van het onze en ze schreef daar leuk over in haar reacties op mijn blog. Zo ontstond er zelfs een speciaal hoekje voor haar op dit blog. We hebben nu besloten wél samen door te gaan met corresponderen maar hiervan geen verslag meer te doen. Haar laatste aanvulling is vandaag geplaatst. Na alle lichamelijke ongemakken gaat het uiteindelijk weer beter met haar, heel fijn. Enfin, lees zelf maar.

De foto’s komen van ons terrein. We zien de laatste bloem in de hersthooi en mijn twee trotsen. De begonia die het redt en mijn overgehouden geraniums die ik na de winter zieltogend in een pot zette en het nu naar hun zin hebben.