Zoals ze haar leven lang de regie graag zelf in handen had, zo ook was vanmiddag haar afscheid. ‘Hou het luchtig, zet de muziek vooral lekker hard en na afloop wijn en happen zodat het crematorium in een gezellige kroeg verandert’. En natuurljk deden we dat met z’n allen. Het was een prachtig afscheid van een heel bijzonder mens. We gaan haar allemaal heel erg missen. Nu al.
Elk jaar kom ik dit weer tegen en wil ik het weggooien. Maar ja. Het is zo’n aandoenlijk voorwerp van het arme gezin dat hier ooit woonde. Een zelf gemaakte sandaal van rubber, ik veronderstel een autoband. Kijk, een detail van de neus.
De spijkertjes komen er doorheen, het rubber is uitgedroogd en brokkelt af. Dus ik dacht als ik er nou foto’s van maak, dan gooi ik het erna weg. Maar ja. Het herinnert ons ook aan hoe de situatie hier ooit was. Wij stappen rond op werkschoenen, wandelschoenen, gemakschoenen, nette schoenen, laarzen, hakjes, slippers en sandalen.
Als tastbaar bewijs van hoe hier ooit geleefd werd, bewaar ik het toch maar.
En dus stond de olijvenoogst op ons programma vandaag. Het weer was perfect, rustig en zonnig. Al klinkt het misschien romantisch of op zijn minst exotisch, het is gewoon hard werken hoor. Twintig bomen uitpluizen, met je haren vastzitten in de takken, bukken bij het laaghangend spul en je enorm moeten uitrekken voor de hoogste olijven.
Jammer genoeg viel de hoeveelheid erg tegen. Iets meer dan vorig jaar, we kwamen op 17 kilo uit. Onze topoogst bestond ooit uit 45 kilo. Wat ook tegenviel was dat de pers even stil gevallen was. Morgen rond het middaguur kunnen we de olijfolie ophalen. Het zal nauwelijk genoeg zijn voor eigen gebruik dus weggeven zit er helaas niet in.
In tegenstelling tot de weersverwachting begint de dag droog. Dus draven we al vroeg samen over het erf. Ik ben van de bladeropruimingsdienst, de wijnboer voert af. Er staan weer twee manden voor hem klaar. Die planten gaan de volle grond nog in.
Dit groepje maak ik schoon en ruimen we op. Onderstaand gedoetje wordt definitief geruimd en dus gaat naar de container.
Al eerder won ik zaad uit de Afrikaantjes. Deze mogen tot de laatste dag staan, dan frommel ik ze in de aarde en zien we volgend jaar wel weer. Maar wat zullen we hier nou eens mee?
Normaal gesproken parkeren we de auto wat verder weg op het terrein. Maar toen we gistermiddag met handkoffers en boodschappen terugkeerden in Caldese, zetten we -geheel volgens Italiaans gebruik- de auto vlak voor het huis. Zelfs met auto geeft dit toch een aardig beeld van de herfst op ons erf.
We zijn hier voor de laatste afrondende klussen dit jaar. De wijnboer ging meteen aan de slag aangezien de rode wijn geheveld moet worden. Zelf doe ik uitgebreide opruimrondes in huis en organiseer ik een verzamelpunt van wat er allemaal weer mee gaat naar onze Delftse vestiging. Maar niet zonder te genieten van de mooie herfsttinten in onze boomgaard.
Natuurlijk vallen ook hier de blaadjes. De temperatuur ging in één week naar van dertig naar vijftien en weer naar achtentwintig graden. Overdag hè? De avonden zijn kil maar met en dik vest aan nog prima zonder verwarming uit te houden. De nachten zijn koud.
De natuur blijft ons trakteren. We krijgen de consumptiedruiven nauwelijks weggewerkt. We geven weg, eten zelf, persen sap en gunnen de wespen de rest. De vijgenboom blijft ook maar leveren, de potten jam staan rijen dik. En kijk, een aardbeientoegift.
’s Nachts weer onder het winterdekbed. Nog even en ik ga de herfst leuk vinden.
Daar is ze dan, ons laatste septembermeisje. Vandaag is ze zes jaar geworden. Ze haalde twee weken geleden haar zwemdiploma A. Knap hoor. Als de kinderen eenmaal kunnen zwemmen, mogen ze een andere sport gaan beoefenen. Maar wat Juliët betreft kan het ook zijn dat ze kiest om bij een kinderkoor of musicalclubje te gaan. Deze dame zingt en danst haar hele vrolijke leven al. En ze heeft een mimiek alsof ze vier jaar toneelschool heeft doorlopen. Ze mag dan de jongste zijn van ons viertal kleinkinderen, ze is altijd volop aanwezig. Zelfs als baby op de koelkast in Caldese.
