Veldboeket voor velen

Er zijn in onze omgeving veel mensen met grote zorgen. Over hun relatie of over hun gezondheid. Mensen die onderzoeken moeten ondergaan en in spanning de uitslag afwachten. Zware therapie krijgen, geopereerd moeten worden of een partner hebben met Alzheimer. Ik denk intens aan ze. Veel van hen lezen dit blog mee, ze zullen zich wel herkennen. Gedachten zijn krachten, schreef een vriendin me laatst en dat geloof ik ook. Al onze positieve gedachten zetten we in voor hen die het nu kunnen gebruiken.

Het leven van Begonia

Zo feestelijk en zo Italiaans verpakt zag Begonia er uit toen we haar onlangs kregen. Om haar goed te kunnen verzorgen moest de verpakking eraf en kreeg ze van mij een terrapot. Dan ziet ze er ineens zo uit, een beetje afgeslankt.

De bloemen waren zo mooi dat ik er eens indook met camera en al. Dat pakte dus danig uit dat elke jarige in mijn omgeving deze foto als verjaardagskaart ontvangt.

Wat er nou daarna gebeurde weet ik niet. Te weinig water, teveel of verbrand in de zon? Ze begon te kwijnen. Bruine randen aan de bladeren. Enfn, die heb ik eruit geknipt, ze krijgt water op de schotel en staat niet in de felle zon. Dit is ze nu. Ze redt het wel.

Waar blijft de regen?

Houden jullie ook zo van opbollende gordijnen in een geopende deur tijdens een zomerbriesje? Hier hangen voor de tuindeuren buitengordijnen van ongebleekt katoen. Vandaag bollen de gordijnen naar binnen en dat levert leuk schaduwspel op.

Dat ronde ding is de buitenlamp, de stangen de pergola en het blad is van de druiven. Goed. Iets heel anders is dat we vandaag rekening hielden met een regendag en daar is tot op heden niets van te merken. Weg met de buienradar en de Meteo. We struinen over het erf en ruimen rommelhoekjes op. We laten de zon zijn heilzame werk doen, al zou een forse regenbui best lekker zijn. †††††††††††

Zomers gezond

Je leest wel eens dat het verstandig is om elke week een restjesdag in te voeren om voedselverspilling tegen te gaan. Nou, ik kan met mijn hand op mijn hart verklaren dat ik nooit eten weggooi. En regelmatig verzin ik een maaltijd van wat er in huis is en nodig op moet. Hier verwerkte ik een restant ruccola in een grove pesto. Pesto betekent zoveel als gemalen. Met een handvol gemengde noten, wat olie en gerapste kaas was de pesto à la Emilia snel klaar. Een courgette werd dun geschild en gegrild. En onder de in stukken gesneden tomaat ligt een gegrilde rode parika uit een pot. Wat blokjes feta, olie, peper en zout en klaar was het gezonde en zomerse maal.

Winnaars

Op eigen terrein hoef ik niet ver te zoeken naar oranje. Elk jaar zaai ik wat Afrikaantjes en die doen het altijd goed. De vergelijking naar de Leeuwinnen ligt voor de hand, hè? Niet heel erg geliefd bij iedereen. Maar eenmaal tot bloei en bij nadere beschouwing zijn ze vrolijk, sterk en fantastisch om naar te kijken.

De eerste wedstrijden in het toernooi volgde ik op afstand. De wijnboer keek en ik holde alleen naar binnen om het doelpunt in de herhaling te zien. Bij de wedstrijden tegen Italië en Zweden zat ik naast hem op de bank. En straks? Volg ik met grote spanning de verrichtingen. Maar voor mij zijn het hoe dan ook al winnaars.

Zonnelied

leesmonsters

Pas een week nadat we hier waren teruggekeerd, ontdekte ik een plastic tas bij de schuur. Er zat een Nederlandstalig boek in met de nogal stichtelijke tekst ‘wij danken en prijzen u, o heer’. Het bleek te gaan om de kinderversie van het Zonnelied van de heilige Fransiscus.

Toen bekeek ik het toch met andere ogen en las het boek aandachtig door. De illustraties zijn geweldig en ja, de schepping is een wonder, hoe je het ook bekijkt.

Dank dus ‘Voor broeder vuur, sterk en helder die de nacht feestelijk verlicht’. Zeer van toepassing op de sterrenhemels en honderden vuurvliegjes waaraan wij ons avond aan avond vergapen. Dank dus ook aan onze wijnvrienden die het samen met wijngaardmateriaal voor ons achterlieten. De kleinkinderen die Assisi bezochten en Fransiscus erg interessant vonden, zullen er blij mee zijn.

De kunst van het niets doen

Afgezien van de dageljkse routineklusjes in het huishouden deed ik gisteren niet echt iets nuttigs. En dat bevalt mij dan maar niks. Ik wil een paar vierkante meter onkruid weg kunnen plukken of de aardbeien controleren en fatsoeneren. Ik wil elke dag wat áf kunnen vinken.

Mijn rug en de warmte zijn spelbrekers. Dat laatste is te verhelpen door een tropenrooster, dat eerste alleen met rust en oefeningen. Dus terwijl de wijnboer rond zes uur vanmorgen in de wijngaard nuttige dingen deed, sloop ik rond om foto’s te maken in het ochtendlicht en deed daarna wat oefeningen.

Later op de ochtend deed ik, zittend in de schaduw, een klusje. Daar kom ik beslist later in het jaar op terug.