Uit elke maand van het afgelopen jaar koos ik zomaar een foto voor dit overzicht. Tegenwoordig noemt men dit random maar ik zeg gewoon willekeurig gekozen. Ik ben weer eens archieven aan het schonen. Bovendien is een scharnier van mijn laptop kapot en gaat ie voor reparatie weg. Wat zit ik dan meteen onthand, zeg. Onthand betekent dat ik door het gemis nadeel of moeilijkheden ondervind. Waarschijnlijk komen mijn volgende blogs via mijn mobieltje tot stand. Zo niet, dan ben ik nog meer onthand.
Er liepen drie blaffende jachthonden over het terrein terwijl wij onze eerste cappuccino dronken. Die honden hebben belletjes aan de halsband zodat de jager ze kan lokaliseren. Als ik een beetje zen-achtig wil plukken kan ik daar geen onrustig rennende honden bij gebruiken. ‘Va via’ roepen we dan. Ja mijn Italiaans is dan zeer adequaat. Jagers moeten altijd ten minste tweehonderd meter van een huis blijven maar zolang wij binnen zijn, kijkt men niet zo nauw. De rust was gelukkig hersteld toen wij om half negen begonnen met plukken.
Zijn jullie benieuwd hoe het zit met groene en zwarte olijven? Het groeit allemaal aan één boom en groen wordt uiteindelijk zwart. Kijk maar naar de verkleurende olijf links boven. Om half zes hebben we een afspraak bij de frantoio, de perserij. Dan weten we ook hoeveel kilo we geoogst hebben en wat we er aan over houden. Onze ruggen zeggen: veel!
Links en rechts bij onze terrasopgang staan potten met zelf gezaaide Afrikaantjes. Het zijn planten die wel tegen een beetje verwaarlozing kunnen en dat komt goed uit met ons heen-en weer gereis. In één pot hebben de plantjes er de brui aan gegeven, de ander geeft een soort zomers slotakkoord. Grappig om het verschil te zien, de standplaats op nog geen twee meter van elkaar, is dus alles bepalend want verder krijgen ze exact dezelfde behandeling. Ik knipte de verdroogde bloemen er uit en bewaar de zaadjes tot volgend jaar. Lees eventueel hier om te zien hoe ik dat doe.
De rozenstruiken heb ik begin oktober al gesnoeid. Dat kan twee keer per jaar; in het najaar kniehoog, in het voorjaar enkelhoog. Zo drastisch durf ik het niet, al zie ik mensen van de plantsoenendienst het vaak doen en met mooi resultaat. Maar goed, hier bloeit nog het een en ander en wacht ik nog tot eind van de week voor ik mijn knieën als maatstaf ga nemen.
Gisteravond om negen uur kwamen we weer in Caldese aan, twaalf uur later zaten we in de tuin aan de cappuccino. In de zon, bij een heerlijke temperatuur. We aten een snelle cracker als ontbijt en deden daarna voor een week boodschappen in Gubbio. Er is een truffelfestival in de stad dus het was er gezellig druk. Kaas, truffelsaus en koffielikeur geproefd en gekocht, wat een smaken!
De rest van de dag scharrelen we op het erf. Bladruimen, compost aanvullen, onkruid weghalen dat zijn zo’n beetje de standaard dingen die moeten gebeuren. De rest van de week staat in het teken van de olijvenoogst, genieten van het de hele dag buiten zijn en de stilte. Wat een feest.
Er is valt nog steeds te oogsten, al zijn het maar drie aardbeien per dag. Heerlijk op de ontbijtyoghurt. De olijfbomen hebben nog nooit eerder zo doorgebogen onder hun gewicht. Dus daar moeten we binnenkort nog wat mee. We plantten wat nieuwe lavendel, die ’s nacht weer uitgegraven werd. We vermoeden door de twee vossen die we hebben zien lopen maar niet goed op de foto krijgen. De wijnboer heeft er nu met wat paaltjes en een oud ligbedje een tijdelijke omheining gemaakt, hopelijk helpt dat. We vullen de dagen moeiteloos in met allerlei kleine karweitjes. En ’s avonds als de zon weg is en de temperatuur daalt, gaan de dikke sokken aan. We kregen ze als grap bij ons vijftig jarig huwelijk in deze snikhete zomer. Toen was het moeilijk voorstelbaar dat we er ooit weer behoefte aan zouden hebben. Sokken met pizza’s en pizzapuntjes. Lekker comfortabel en heel toepasselijk in onze omgeving.
‘Je moet een paar vriendinnen hebben, lieverd want vriendschappen zijn voor het leven. Zonder boterbriefje. Een groep vrouwen is de liefdevolste, sterkste plek op aarde.’ *
Dat ik nou juist deze regel las in het boek dat ik momenteel aan het lezen ben, kan bijna geen toeval zijn. Een paar uur ervoor had ik gehoord dat een van mijn vriendinnen uit de club van acht is overleden. Het was al lange tijd bekend dat ze ten dode was opgeschreven maar wat doet het pijn als je het definitieve bericht krijgt. Ze was een van de krachtigste vrouwen die ik ken. Ik denk aan haar en aan iedereen die haar lief was en dat zijn er heel veel. We gaan haar allemaal enorm missen.
Als notoire binnengluurder kijk ik altijd naar vensters. Het is te vergelijken met mijn voorliefde voor waslijnen met wapperende wasjes. Het zegt toch vaak wat over de bewoners, hè. Het eerste venster heeft geen buiten- maar wel binnenluiken. Beetje saai maar evenwichtig.
Dit huis stond te koop en is waarschijnlijk niet meer bewoond. Valt voor mij in de categorie aandoenlijk.
Een vensterbank zonder kapsones; plastic potten en een paar terracotta. Dikke muren, donkere binnenruimte maar vast gezellig.
Keurig. Voor mij is dat geen aanbeveling. En toen heb ik er onze eigen vensterbank ook maar even bijgezet. Het snoeien van de rozen gaat onverminderd door, zo is te zien. Mag commentaar op gegeven worden.
Nu het proces van wijn maken vrijwel is afgerond en alle gereedschappen zijn opgeruimd, zou de vraag zich aan kunnen dienen ‘wat gaan we nu eens doen’. Daar hoeven we nauwelijks over na te denken want met dit prachtige weer ligt tuinwerk voor de hand. Ik stort me in de ‘rozentuin’ die vooral in de maand augustus, toen we niet in Caldese waren, zich ongebreideld heeft ontwikkeld. Daarbij sneuvelt er onbedoeld wel eens een roosje dat nog even mee mag doen in de keukenvensterbank.
Natuurlijk nemen we rustpauze’s. Ik kreeg gezelschap van deze vriend. Als er vier pootjes onder hadden gezeten dan leek ie op een grote hagedis en was ik niet op mijn hoede geweest. Maar deze? Dertig centimeter lang, waarschijnlijk totaal ongevaarlijk maar zo vlak naast mijn stoel….? De wijnboer was zo lief hem met stoffer en blik te vangen en hem daarna over het hek te kiepen. Waarna hij zelf ook weer even rustig in het zonnetje kon gaan zitten.
Ergens onder aan de berg had ik zulke leuke bessen zien staan. De wijnboer klom uit de auto, sprong over een greppel, constateerde dat ie er echt een snoeischaar voor nodig had en gleed toen onderuit de greppel in. ‘Ik mankeer niets’, haastte hij zich te zeggen toen ik ook snel de auto uitklom. Hij mankeerde inderdaad gelukkig niets maar zijn schoenzool lag wel los. Bij een volgende rit naar beneden was het juiste knipmateriaal voorhanden. Onder het motto ‘aan een boom zo vol geladen’ werden er wat takken weggehaald en stapte de wijnboer ongehavend weer in. Tja, als het dan toch herfst moet worden, dan maar zó! De schoenzool is inmiddels gelijmd.
Mijn taak bestond uit het weghalen van de beschermzakjes waarna de wijnboer er achteraan kwam met de kniptang, de trossen inspecteerde om ze daarna behoedzaam in de bak te laten vallen. Op de bovenste foto zijn het een beetje armentierige trosjes maar het licht scheen er zo mooi doorheen. Kijk, deze ziet er beter uit.
Nog nooit eerder hebben we zo vroeg in het jaar de rode druiven geoogst. Maar gisteren was het dus zover. Nog niet eerder ook hadden we zovéél, ongeveer zestig kilo. En werd nog eens met zo’n zelfde hoeveelheid aangevuld uit de oogst van M&M, onze nicht en haar Italiaanse man die hier op een uurtje afstand wonen.
Zij staken ook meteen de handen uit de mouwen, terwijl ik zorgde voor een goed gevulde pranzo. Een dag van hard werken, gezelligheid en veel voldoening en na afloop bij mij een beetje spierpijn.
Wonen in Caldese (Italië) 