Met gevaar voor eigen leven

Ergens onder aan de berg had ik zulke leuke bessen zien staan. De wijnboer klom uit de auto, sprong over een greppel, constateerde dat ie er echt een snoeischaar voor nodig had en gleed toen onderuit de greppel in. ‘Ik mankeer niets’, haastte hij zich te zeggen toen ik ook snel de auto uitklom. Hij mankeerde inderdaad gelukkig niets maar zijn schoenzool lag wel los. Bij een volgende rit naar beneden was het juiste knipmateriaal voorhanden. Onder het motto ‘aan een boom zo vol geladen’ werden er wat takken weggehaald en stapte de wijnboer ongehavend weer in. Tja, als het dan toch herfst moet worden, dan maar zó! De schoenzool is inmiddels gelijmd.

Voor de zevende keer

Mijn taak bestond uit het weghalen van de beschermzakjes waarna de wijnboer er achteraan kwam met de kniptang, de trossen inspecteerde om ze daarna behoedzaam in de bak te laten vallen. Op de bovenste foto zijn het een beetje armentierige trosjes maar het licht scheen er zo mooi doorheen. Kijk, deze ziet er beter uit.

Nog nooit eerder hebben we zo vroeg in het jaar de rode druiven geoogst. Maar gisteren was het dus zover. Nog niet eerder ook hadden we zovéél, ongeveer zestig kilo. En werd nog eens met zo’n zelfde hoeveelheid aangevuld uit de oogst van M&M, onze nicht en haar Italiaanse man die hier op een uurtje afstand wonen.

Zij staken ook meteen de handen uit de mouwen, terwijl ik zorgde voor een goed gevulde pranzo. Een dag van hard werken, gezelligheid en veel voldoening en na afloop bij mij een beetje spierpijn.

Gouden uren

Er viel eergisteren in de namiddag alsnog een bui. Eerst een paar rustige spatjes waar we eigenlijk geen aandacht aan besteedden. Als voorzorg haalde ik wel de was binnen. Heel kort daarna leek het wel een tropische regenbui, het uitzicht werd grijs en het dal trok helemaal dicht. Enfin, wij naar binnen natuurlijk. Een half uur later scheen de zon weer. En dan ben ik me toch een partij gelukkig met dit uitzicht.

Op het vrijwel hetzelfde plekje zat ik gisteren appeltjes te schillen voor een applecrumble. We hebben de tafel wat verschoven zodat ik optimaal van de zon en haar warmte kon genieten.

Twee uur later ziet het er dan zo uit. Zon gaat langzaam onder en alleen de heuvelflank aan de overkant kan zich nog koesteren in wat warmte. De avonden worden fris maar dat zie je niet op de foto. Ons uitzicht vanuit de keuken verandert en blijft gelijk en verveelt me geen moment.

Werk en ontspannen in de buitenlucht

toen de lavendel nog bloeide

na de snoei…

Na twee dagen van enorme plensbuien en windvlagen, was er op het erf vandaag wel wat te doen. In een stralende zon! Normaal keutel ik op zondagochtend wat om, maar vandaag doken we samen de lavendel in, gewapend met snoeischaren. Met de druivenoogst voor de deur wil je andere klusjes maar gedaan hebben, hè? We stopten manden vol met weggeknipte en uitgebloeide bloemen en raapten her en der meteen afgevallen blad op. Na twee uur hard werken besloten dat het welletjes was voor vandaag. We mochten een hapje eten in de stad. Ineens is het weer zomer.

Aardverschuiving

Al minstens twee jaar moeten wij stiekem lachen om het waarschuwingsbord dat ons op ‘wegwerkers’ wijst. Was het maar waar, dat er gewerkt wordt. Maar er schijnt schot in de zaak te komen, aldus een buurman die ons de voortgang kwam uit leggen. De weg naar ons huis op de berg is ongeveer vier kilometer lang. De eerste twee kilometer is een gemeentelijke weg, de rest heet een buurtweg. De aardverschuiving (frana in het Italiaans) die langs de weg heeft plaatsgevonden en al weer begroeid is, is een gemeentelijke kwestie.

Een van onze buren, een advocaat, behartigt onze belangen bij de gemeente. De roep om asfaltering is ook een langlopende kwestie. Stand van zaken op dit moment: de gemeente gaat de frana aanpakken en daarna zorgen voor asfalt. Vervolgens gaan wij, de buren die hogerop wonen, onze eigen weg verbeteren. Er wordt van ons een bijdrage verwacht bij het in orde maken van dat laatste deel. Dat kwam de buurman óók melden.

Ik denk dat ons bezoek een verbeterde weg van harte zal toejuichen. En wijzelf nog meer.

Wespennest en theecompost

In de potten waarin de geraniums het leven hebben gelaten, wilde ik toch nog graag iets bloeiends hebben. Bij het omscheppen van de nog vochtige aarde kwam ik een onverteerd theezakje tegen. Dat krijg je als je composteert en zelf je tuinaarde maakt. Het zakje mocht blijven, plantje er op en nog voor een paar weken een fleurig uitzicht.

Verder met andere klusjes, zoals het snoeien van de lavendel. Daar ben ik wel een paar uur mee bezig. Vanwege de rug wissel ik dat af met rust. Prima te doen in het zonnetje. De wijnboer controleert telkens de gisting van de witte wijn en dat verloopt allemaal prima. Hij wilde dat afwisselen met het beter ophangen van een lamp waar al een tijd geen stroom meer op staat en het peertje uit is. Daar blijkt zich inmiddels een wespenkolonie te hebben gevestigd. Vlak boven de keukendeur en we hebben er totaal geen last van. Dat klusje schuiven we door. Naar wanneer weten we niet. Na de vorstperiode als die komt? We houden het wel nauwlettend in de gaten de komende dagen.

Uitzicht

Zomaar even een paar foto’s bij elkaar gezet die ons landelijk sfeertje weergeven. Ik geloof hier nog steeds in de zomer, vandaag is het onbewolkt en 26 graden. De twee linker bomen in Gubbio proberen mij met herfstkleuren een andere richting op te duwen maar daar trap ik niet in.

Op ons terrein is het groen alom aanwezig. Ons aanrijpad werd hier en daar bijgevuld met steentjes omdat regenval de grond had weggespoeld. Als je op de foto klikt zie je misschien de wijnboer en onze hulp bezig.

We reden gisteren achter een trekker en vanuit de auto kon ik deze foto maken. De hond zat rustig in de bak achterop en zijn riem was voor alle zekerheid vastgemaakt. Wij tuften er kalmpjes achteraan. De hond genoot van het uitzicht. Wij ook.

Wereldproblemen

Een laatste cappuccino en dan reizen ze weer verder richting Noord Italië. En paar dagen brachten deze leuke neef en zijn dito vrouw hier door. Vaste gasten zijn het en ze voelen zich hier thuis, werd ons verteld. We voelen ons vertrouwd met elkaar en hebben aan gespreksonderwerpen nooit gebrek. En passant nemen we ook de wereldproblematiek door en zijn het er over eens: blijf met elkaar praten en zoek naar oplossingen voor problemen, dat is heel wat constructiever dan de hakken in het zand zetten en met de vinger naar anderen wijzen. Dat levert alleen maar meer onvrede op.

aan het ontbijt in de ochtendzon

En op de vraag over een paar jaar: ‘waar was jij toen je hoorde dat Koningin Elisabeth was overleden’ kunnen wij met z’n vieren zeggen: ‘aan de maaltijd in de keuken van Caldese.’

De duif die wij vogel noemen

Wij zijn niet mensen die erg hechten aan design spullen. Sterker nog; ik scharrel geregeld bij kringloopwinkels en een oud meubelstuk lap ik graag op. Toch kochten we een paar jaar geleden deze Kartell stoelen waarvan er inmiddels ook vier rond onze Nederlandse eettafel staan. Omdat we ze mooi vinden, met een prettige hoogte en goede zit.

Vanwege een vraag op mijn blog van gisteren waar we toch die vogellamp vandaan hebben, ben ik op zoek gegaan in onze map met aanschafbonnen en gebruiksaanwijzingen. Het blijk de Paloma te zijn van het merk Serralunga, dat wist ik echt niet (meer). We hebben het altijd over de vogel in de zin van: ‘heb je de vogel al aangezet’ of ‘zullen we de vogel binnen zetten nu we zes weken weg gaan?’ Mooi is ie nog steeds maar dat de vlinderstruik op de achtergrond na diverse buien weer is opgeveerd, dat vind ik minstens zo mooi.

Vlinderstruik en druiventros

Deze vlinderstruik heeft wat moeite met de droogte, het blad hangt er treurig bij. Maar het is een sterke struik en als er op korte termijn weer regen gaat vallen, en dat wordt voorspeld, knapt ie wel weer op.

Er zijn nog veel bloemen te zien, de helft is verdroogd of uitgebloeid maar het vlammend paars is ook nog steeds aanwezig. Ik vind het een mooie combinatie met de lavendel die er in de buurt staat. Zo langzamerhand kan deze laatste gesnoeid worden.

Vanuit de wijngaard kreeg ik deze foto ge-appt. De wijnboer hangt zakjes om de trossen om vraat, leegzuigen en schade bij eventuele hagel te voorkomen. En hij stuurde nog even een plaatje door van een mooi gelukte tros. We zijn weer zó lekker bezig.