Mannetjes en gastjes

De man die hier een kleine twintig jaar geleden onze elektriciteit aanlegde was toen een jonge vrolijke krullenbol. Hij weet dat als we hem nodig hebben, de nood echt hoog is en ook nu kwam hij zo snel mogelijk om bij onze waterpomp een reparatie uit te voeren. Een nieuw onderdeeltje en hup, we hadden weer water. Hij is inmiddels kaal maar heeft nog steeds dezelfde vrolijke en klantgerichte uitstraling en zegt ons na afloop altijd in het Nederlands gedag. Doei, roept ie dan en weet de lachers op zijn hand.

Dat ging wat anders met de monteur die na enig aandringen voor de koelkast kwam. Voor hem hadden we ook nog een tweede klus. Ons kooktoestel heeft twee ovens waarvan er één telkens kortsluiting veroorzaakt. De man pruttelde, sprak in zichzelf, pufte en zuchtte. Kreeg uiteindelijk de oven weer aan de praat en hield daarna een hele verhandeling over vochtigheid in huis, het ventilatiesysteem van de oven en voegde daar nog veel onduidelijks aan toe. Maar goed, de oven werkt weer naar behoren en de koelkast moet helaas toch worden vervangen. Die wordt vanmiddag afgeleverd. En onze gasten? Die hebben het heerlijk naar hun zin. En wij ook.

Terreinvondsten

Op de langste dag zaten we heerlijk na te tafelen en tevreden te wezen. Vuurvliegjes om ons heen, krekels voor het achtergrondkoor, het kon niet mooier. Eén probleempje hadden we nog op te lossen; dat van de koelkast waarvan de vriezer het wel maar de koeling het niet meer doet. We zijn gisteren al even naar de witgoedleverancier geweest en hebben een nieuwe koel-vriescombi op het oog maar doen eerst pogingen een servicemonteur te laten komen voor een mogelijke reparatie. Dat is nog even een kastje-naar-de-muur verhaal, intussen behelpen we ons met een kleine koelkast in de studio.

Aan onze genoegzaamheid kwam een einde toen bleek dat we geen water meer oppompen en dat ook niet opgelost kregen. De wijnboer haalde in grote flessen water bij onze buren en stuurde een berichtje naar onze elektricien. Die hoopt vanavond na werktijd langs te komen. Morgenavond arriveren er gasten. Ik wil niet beweren dat we aan het stressen zijn maar het gevoel alles onder controle te hebben, is weer even naar de achtergrond verdwenen.

De tevredenheid halen we van ons terrein. Tutto andra bene, zeggen we hier.

Oogverblindend

Onze eenvoudige slagboom staat hier open. Op de voorgrond links hadden we aanvankelijk een kuil waarin we regelmatig groot snoeispul in kiepten. Het was inmiddels al lang geen kuil meer. De mannen gisteren schoven er het oude grind naar toe en zo ontstond dit plateautje waar ik naast de twee lege mandflessen nog een bak met bloeiende planten neer ga zetten.

Hier zien we de aansluiting van het nieuwe naar het oude grind. Ongeveer vanaf die aansluiting heb ik alle groen er handmatig uitgetrokken. En op de parkeerplek, waar inmiddels de auto ook weer staat, zag ik tot mijn verbazing de eerste gevallen eikeltjes al weer liggen. Ach, heeft geeft een natuurlijke uitstraling zullen we maar denken.

NB: Dit blogje is absoluut niet interessant voor lezers die nooit op ons terrein geweest zijn. Ik schreef het vooral omdat mijn blog ook als (foto)dagboek functioneert.

Mannen en machines

Dit is ons parkeer terrein waar het onkruid welig tiert. Of beter gezegd tierde. Vandaag kwamen er sterke mannen, een bobcat en een vrachtwagen met nieuwe steentjes.

Eerst werden de geulen onderaan de helling uitgegraven. In de loop der jaren waren die dicht geslipt met blad en troep. Het zijn karweien die je met alleen mankracht nauwelijks voor elkaar krijgt. Vandaar de mannen met machines. De bovenste laag van het parkeerterrein werd afgeschraapt en een nieuwe lading gekiept. Van alle materiaal dat verplaatst is, hebben we ineens een nieuw plateau naast de ingang. Ik ga het morgen laten zien, want de laatste hand (lees lading) wordt nog gelegd.

Geen familie…of toch?

Lang, heel lang geleden werkte ik in het Nederlandsch Zeehospitium in Kijkduin, een kliniek voor orthopaedie, rheumatologie en revalidatie (ja, ja, oude spelling). Er werkten zo’n tweehonderd mensen en iedereen kende elkaar, het voelde bijna als één grote familie. Via een gezamenlijke vriendin nam een oud-collega contact met ons op omdat ze samen met haar man in de buurt was. Of het leuk was elkaar te ontmoeten en of ik sowieso nog wist wie ze was. Op dat eerste zei ik direct ja, en op dat tweede ‘ja natuurlijk’.

Het was, rekenden we uit, minstens dertig misschien wel veertig jaar geleden, dat we elkaar zagen. En vanmiddag bleek maar weer eens dat als je eenmaal tot de Zeehos-familie hebt behoord, die band weer heel makkelijk aangehaald kan worden. En al zijn de foto’s wat obligaat, ik weet niet hoe ik anders deze gezellige dag zou moeten illustreren.

Ik vertel niks nieuws

Toen we hier in maart waren, hebben we een drastische voorjaarssnoei gedaan. Dat was ook flink nodig. De hersthooi links is al een kopje kleiner gemaakt, rechts moest ie nog. Toen we gistermiddag weer terugkeerden op de berg, zag het er zó uit.

Bij de afslag naar onze buren zagen we in maart op de toppen van de Apennijnen nog sneeuw, nu onttrekken de bladeren het zicht op de bergen maar ik weet wel heel zeker dat de sneeuw verdwenen is.

Het was bij onze aankomst licht bewolkt, de temperatuur zo rond de dertig graden en er rommelde onweer. Er viel zelfs wat regen. De komende dagen is het hier weer zonnig en heel warm. Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat ik van het voorjaar en de zomer hou. En van deze plek!

Moeten of laten?

De vlier achter het huis staat in volle bloei. Dan kriebelt de drang om van die mooie schermen vlierbloesemsiroop te gaan maken. Behoorlijk veel werk met kilo’s suiker. En ik hou eigenlijk ook niet van hele zoete drankjes. Dus ineens hoef ik daar voorlopig niks mee, ik wacht wel tot het bessen zijn en zie dan wel verder.

Nog een jongen waar we wat mee moesten. Kersen moeten echt goed afrijpen aan de boom voor je ze kunt plukken. Vogels zitten daar net zo ongeduldig op te wachten als wij. De boom is te hoog voor een net, dus hangen nu in de laagste regionen zilveren sliertjes. En nou maar hopen dat de vogels nog wat voor ons overlaten.

Van de jasmijn hoeven we alleen maar onbekommerd van te genieten. Twee klimmers hebben we vorig jaar verplaatst en staan nu aan de zuidmuur enorm te geuren. Af en toe wat water is onze enige zorg. Dat lukt tot op heden moeiteloos. Ik hou van dankbare planten!

Een rondje mooi

‘Wat staat jullie huis prachtig midden in de natuur’, zei de man die vanmorgen langs kwam om een offerte te doen voor wat werkzaamheden op ons terrein. En gelijk heeft ie. Het is goed om het van een buitenstaander weer eens te horen, want onkruid wegplukkend verbaas ik me vaak meer over het oprukkend effect van de natuur dan dat ik er de schoonheid van in zie.

De brem staat in volle bloei en geurt fantastisch, de witte rozen aan de voorkant van het huis gaan als een speer, zeker nadat ik allerlei wilde ondergroei heb verwijderd. En dan de pioenroos die een afstammeling is uit de tuin van Oma Moeke! Dat is toch echt en plaatje. Onze strijd tegen ongewild groen gaat onverminderd door, maar mensen lief, wat is het hier mooi!.

Geflierefluit

Voor mijn verjaardag in september kreeg ik deze ijsvogel. Als troost omdat ik hem in de vrije natuur nog nooit ben tegen gekomen. Dit leuke exemplaar moest wachten tot ie in de auto mee kon naar Caldese. Het is hier niet de natuurlijke habitat want geen water in de buurt, laat staan visjes. Maar dat maakt het voor ons des te aantrekkelijker om naar hem te kijken. Hij zit ook lekker stil.

Dit koolmeesje voelt zich hier ook helemaal thuis en koos ons nestkastje in de esdoorn als behuizing voor zijn gezin. De wijnboer gaat er soms, op gepaste afstand, met een stoel bij zitten in de hoop de jongen uit te zien vliegen. Dat kan niet lang meer duren, soms zien we een klein koppie uit de opening naar buiten kijken. Net zo nieuwsgierig als wij.

Tevreden boer

Geen nieuws is goed nieuws. Zeker als het om de wijngaard gaat. In maart heeft de wijnboer gesnoeid en wel zodanig dat de trossen zo hoog mogelijk komen te hangen. Daar kunnen logge wilde zwijnen dan niet bij, is de verwachting. Gelukkig ziet de vruchtvorming er tot op heden goed en gezond uit. De enige werkzaamheden die nu verricht werden is wat grondverbetering, hier en daar wat opbinden en inspecteren. Daar ga je vanzelf heel serieus bij kijken.