De giro in huis

Hij zou zich melden zodra hij tijd had, liet onze schilder eerder weten. Gisteren kregen we een appje met de vraag of vandaag zou schikken? Ja hoor, kom maar. Veel schilderwerk doet de wijnboer zelf maar het stucwerk op de plafonds van badkamer en keuken, laten we graag aan de snelle vakman over. Zijn ervaring, leeftijd en gereedschappen staan borg voor een tempo dat wij nooit meer halen. In tijd van ja en nee maakt hij zijn giro door het huis. Hij veegt nog even de schoorsteen en de klus is grotendeels gedaan. Of het allemaal lukt in één dag weet ik op dit moment niet maar dat zie ik aan het eind van de middag wel. Er is nog wat nawerk voor onszelf, want als er meubelstukken van hun plaats gaan moet ook de sopdoek er aan te pas komen. Lekker bezig hier.

24 Uur in beeldverhaal

Avondzon. Heus niet altijd aan het werk. Let op het ‘gazon’.

We kijken op tv naar ‘Liefde voor het landhuis’. De avonden zijn kil dus de haard gaat aan.

Ochtendzon. De wijnboer maakt twee cappuccini.

Zuster Emie verlost wijnboer van splinter.

Boodschappen doen en water tappen.

Onderweg een kastanjeboom met kaarsjes zien.

Een dag niet geplukt, is een dag niet geleefd.

Let op ‘gazon’, de wekelijkse klus is weer gedaan. We rommelen nog wat door op het erf met liefde voor ons landhuis.

Na de regen

Wat we bij mooi weer doen? Naar buiten hollen en lekker verder gaan met waar we gebleven waren. Het voordeel van regen is dat onkruid makkelijk loslaat. In mijn hand heb ik de gele klaver. Met één ruk trek ik een heel boeketje los, zo’n lekker gevoel!

Ander voordeel van alle nattigheid van de laatste tijd is dat we gevaarloos veel tuinafval kunnen verbranden. Denk vooral aan alle losse dooie sprieten van de brem. De auto halen we even weg, de tuinslang ligt ook klaar en hup…de fik erin.

Het weer is hier dit voorjaar vergelijkbaar met dat in NL en ook in Frankrijk, zo lees ik hier en daar. Onstabiel, beetje te fris maar gelukkig ook met zonnige dagen. En die dagen weten we nuttig maar ook heel aangenaam te besteden. Met een steeds netter erf en met nog steeds een blauwe regen die voor een prachtig confettitapijt zorgt.

Het gaat om de details

We nemen ons terrein centimeter voor centimeter onder handen. Nou…niet overdrijven. Maar meter voor meter klopt wel. En je komt wat tegen hoor, aan onverwachts moois. De eerste foto laat mos zien, het gewone purpersteeltje. Noem met maar gewoon. Prachtig is het. En dan de paardenbloem, ook mooi maar zo gewoon dat de schoonheid nauwelijks opvalt.

Om maar te zwijgen van het vernuft waarmee hij zich verspreidt. Maar ja, we zien ze liever niet in het grind staan.

Toen vond ik nog de tweede anemoon van dit jaar en nog wel op een plaats waar ik hem graag zie. Die mag gewoon blijven staan en het liefst zich nog een beetje vermeerderen als het kan.

Dan hebben we nog deze lieverd; de orchis italica. Toepasselijke naam, groeit overal: op hellingen, in de berm maar ook in het ‘gras’ dat morgen weer gemaaid gaat worden. Verdwijnt daarom regelmatig in een vaasje, hebben we er nog meer plezier van.

En dan…tada…het laatste detail: tomaten! Nou ja, nog even geduld. Maar het begin is er.

Zaaien

Onder het motto ‘wat heb ik en wanneer moet ik er wat mee’ zocht ik in de eerste week van april het zaaigoed uit. Nou, in eerste instantie deed ik er niet veel mee. Maar vandaag was het: nu of nooit. De wat saaie foto’s hieronder hebben voor mij een dagboekfunctie. In oude letterbakken, ooit bij een kringloop gekocht, zaaide ik tomaten en courgettes (zucchini zegen we hier). In de kartonnen kweekbakjes, die over een paar weken in zijn geheel de grond in kunnen, zit Hokkaido pompoenzaad. Op de eerste etage bij het raam moet nu het wonder van ontkiemen plaats gaan vinden.

Op de stenen tuinbank staan een paar potjes met zonnebloemzaden. Ik hoop dat die het buiten in het zonnetje ook gaan doen. Ik strooide nog wat bloemenmengsel in een pot en loop dagelijks mijn ‘zorgenkindjes’ na. De strook die ooit moestuin was, moet nu snel in gereedheid worden gebracht om binnenkort weer echt een groentetuintje te worden. Ik kan me daar zeer op verheugen.

Ontploffing in het paradijs

Na tien dagen regen en twee dagen zon, ontploft het groen op het erf. De kleine aardbeistekjes hebben we in hoge potten gezet en ik droom van hangende trossen met overrijpe aardbeien. Ook in de potten dicht bij de keuken en in het kleine veldje dat we nog hebben, gaat het goed.

Een andere dankbare vrucht is de vijg. Onvoorstelbaar hoeveel er al hangen. Ik heb gelukkig plankenvol lege potjes in ons keldertje want ik voorzie dat de jammakerij hier weer dagenlang de arbeid gaat bepalen.

Natuurlijk kroop ik ook even in olijfboom in. Valt er wat te oogsten in het najaar? Het ziet er wel naar uit. Onze zoon heeft, mede naar aanleiding van alle gruwelverhalen over fabrieksmatige olijfolie, al een bestelling geplaatst. En dan kan ik het natuurlijk niet laten om nogmaals blauwe regen te laten zien. Deze variant op de kop van het huis is paarser dan die aan de voorkant en valt nog niet uit. Een lust voor alle hommels en ander vliegend spul. En ook voor onze zintuigen; er komt een bedwelmend zoete geur vanaf.

Gebak, confetti en geopend hart

Nee hoor. We doen er niets aan. Wij vieren feest omdat de zon weer schijnt en de temperatuur ineens weer 17 graden is. Het heeft zo’n beetje de hele week geregend. Dus pakken we graag de draad op en snoeien de brem verder en plukken weer onkruid. Nou ja, een taartje bij de thee vanmiddag kan er wel van af. Het oranje ondergrondje vond ik in de lappenkist. De feestelijke confetti is uit zichzelf vanuit de blauwe regen de rieten stoel in gewaaid.

En dat geopende hart? Dat slaat op de madeliefjes. Die hebben een week staan bibberen met geknakte kopjes en gesloten bloem. Nu richten ze zich weer naar de zon. Net als wij.

Schepen vol zure appels

De weekmarkt van Gubbio is, vanwege herstelwerkzaamheden aan het centrale plein, voor twee jaar verplaatst naar een andere locatie. Maar op die locatie zijn nu óók wegwerkzaamheden en derhalve is er een maand lang geen markt. Wij vinden dat jammer want het past zo fijn in onze dinsdagochtendroutine. Nu deden we alleen maar boodschappen in de supermarkt en dronken koffie bij de bar. De wijnboer ging nog even naar de ijzerhandel voor wat technisch dingetjes en daarmee kwam aan ons uitstapje al weer een einde. In gedachten zagen we ons vanmiddag nog wat op het erf werken. Met een dikke jas aan, dat wel. Want de temperatuur haalt de twee cijfers niet. Maar dat buiten werken gaat niet lukken. Deze twee foto’s zijn binnen een kwartier na elkaar gemaakt. En het ziet er niet naar uit dat daar op korte termijn wat langere tussenpauzes zullen ontstaan. Ik kruip voor de verandering maar eens achter de naaimachine. Laat ik morgen het resultaat daarvan zien.

Bremwerk

Kijk, zo ziet de meeste brem er momenteel uit. En dat is niet erg fraai. de onderkant heeft veel dood hout en bovenin zitten de uitschieters die gaan bloeien. Nu staan onze hellingen echt tjokvol met brem, dus er kan grondig worden gesnoeid, iets waar we jaren niet aan toe zijn gekomen.

Al het snoeisel moet worden afgevoerd. De wijngaard, waar de takkenril kan worden aangevuld, is best een stukkie lopen. De handigste manier is om veel van het snoeisel op een stuk plastic te binden en het op die manier richting wijngaard te sleuren. Het voorkomt dat er dode takken in het grind achterblijven, die dan weer opgeraapt moeten worden.

Vanaf mijn krukje waar ik onkruid zat weg te steken, kon ik de inspanningen van de wijnboer mooi zien. Ja, we hebben de taken goed verdeeld. De onderste foto is van vorig jaar eind juni, toen de brem in volle bloei stond. Als je heel goed kijkt, zie je de kale ondergroei. Ik ben benieuwd of de stompjes die er nu staan op tijd uitlopen. Ik laat het jullie tegen die tijd wel zien.

Regen. Veel regen.

Gisteravond om een uur of acht begon het te regenen en vannacht vielen er ook nog wat flinke buien. En toen scheen vanmorgen de zon weer. Nou, blijer kun je een paar buitenmensen niet maken. Die regen is heilzaam voor alle groei en bloei maar ook prettig omdat onkruid zich na een bui veel beter laat verwijderen. Dus daar zat ik vanmorgen op mijn krukje weer eens ouderwets te plukken.

Ondertussen genietend van de bloeiende witte, blauwe en gouden regen. Die laatste is in twee dagen open gegaan en ook weer een lust voor het oog. Ik maak er tot vervelends toe foto’s van. Samen met de wijnboer inventariseerden we de klussenlijst en bepaalden we de prioriteit. Bovenaan staat nu de ‘bremstruiken snoeien’. Als die eenmaal in bloei staan, wil je de zaag er niet meer in zetten. Ik geloof dat de wijnboer er, nu ik dit schrijf, een begin mee maakt. Ik zal hem vragen tijdens de werkzaamheden vooral ook te genieten van al het moois om hem heen. En dat doet ie hoor, zeker weten.

de kersenboom op de achtergrond is zijn bloesem al kwijt