De uil in Caldese

De wijnboer kreeg deze week gezelschap van een vriend. Samen doen ze wat klussen in en om het huis. Ze vermaken zich wel, zie en hoor ik in onze dagelijkse contacten. In de wijngaard is inmiddels ook uileman op een hoge stam geplaatst. Omdat onze mannen een week met elkaar optrekken, besloten mijn nichtje en ik vandaag iets gezelligs te ondernemen. Dat werd halverwege onze woonplaatsen; een dagje Utrecht.

 

Ons leven lang gaan we al met elkaar om en naast nichtjes zijn we ook vriendinnen. Het bewijs dat we echt in de Domstad waren én een beetje klungelige selfie zijn voor ons het bewijs van een geslaagde dag.

Advertenties

Tikkie ouderwets

Voor het loshalen van een supermarktwagentje kun je in Città di Castello nog een munt van 500 lire gebruiken. Waarbij ik me afvraag of het bord nou zo oud is of hebben Italianen nog massaal dat soort munten bij de hand?

Twee zusters lopen langs de kerk van de H. Fransiscus in Gubbio. Je ziet hier nog veel religieuzen in habijt. Het doet mij herinneren aan mijn Roomse jeugd. Lang geleden. 

Vanmorgen maakte ik wasmiddel. Een blok Marseille zeep rapsen (80 gram) vijf liter heet water erbij en voor de witte was ook nog een dot soda. Etmaal met rust laten en klaar is Kees. Spotgoedkoop, milieu- en huidvriendelijk.

Seringen op vaas. Beginnen al weer een beetje in te kakken. Ruikt zalig en geeft mij altjd een nostalgisch gevoel.

Maanstanden, onkruid en meer

De buren kwamen spontaan even aan gewapperd vanmorgen. Ze hadden nog wat post voor ons. We dronken samen een café en kwamen te praat over de wijnoogst en ons plan eind mei te gaan bottelen. Hou de maankalender in de gaten, was het advies. Bij volle maan,  la luna vecchia (oude maan zegt met hier) krijg je het beste resultaat. Genoteerd. We namen afscheid en de wijnboer en ik porden nog een uurtje onkruid weg. Vervolgens belde ik, zoals elke week, mijn ouders en trokken ons zondagse goed aan voor de pranzo in Gubbio. Waar aan belendende tafels veel te beleven was. Daarover morgen meer.

 

Doseren

Verhuizers. Grondwerkers. Het zijn mensen met zware beroepen. Opvallend is het gestage enigszins trage tempo waarin ze werken. Het ziet er niet al te flitsend uit maar des te langer houden ze het vol. En effectief is het ook. Tuinwerkers. Vooral die twee in Caldese. Zij blijven voortdurend een iets te hoog tempo aanhouden waardoor ze na een ochtend arbeid neerploffen en niet meer op willen staan. Een hele kunst, dat doseren. Maar goed. Zestig overgehouden aardbeiplantjes zijn uitgezet. De spontane paardenbloemenwei is zo goed als leeg. De olijfbomen zijn gesnoeid. Extra bonus: vlinders die rustig voor me poseren aan het eind van een effectieve werkweek. Lief van ze. Want geduld om met statief en andere lens in de weer te gaan, ontbreekt me momenteel. Er wacht nog een uurtje werk.

 

 

Bruidsmeisjes

Geïnspireerd door wat ik tegenkom, heb ik besloten alle tulpen bij elkaar te zetten. Gewoon een bont geheel van maken. Onder de kersenboom staan deze rooie knoeperds al. Na de bloei graaf ik de verdwaalde paarse leukerds uit en zet ze erbij.

Ik kreeg een tijd geleden een schattig bosje tulpen met bol en al. Die zijn wat kleiner, oranje- geel en uitgebloeid. Dus die bollen kunnen de grond in. En ook een aantal tulpen die nog niet open zijn, gaan uiteindelijk naar mijn klein Keukenhof onder de kersenboom. En wat te denken van de kersenboom zelf? Zoemend gezelschap is er al. Maar zo’n witte bruid met aan haar voet een bont clubje hoogbenige dames, het lijkt me wel wat.

Onze wildernis

En ik maar denken dat ik bij gebrek aan blogstof nog eens over elke graspriet op ons terrein zou gaan schrijven. Trouwens, weinig sprieten. De klaver heeft de leiding volledig overgenomen. De vraag of dat erg is, beantwoord ik al jaren met ‘neen’.  Uitroeien is onbegonnen werk en van een afstand ziet het er mooi groen uit. Iets soortgelijks gebeurt er hier.

Een bloemenwei. Die wordt dus wel met uitroeien bedreigd. Hier wil ik zo graag een echte pluktuin. En het is nu zaaitijd. Dus weg met de paardenbloem en ander gespuis. Dit spul wil helemaal niet op een vaas en ik wil ze niet in huis.  Aan de slag.

Het menselijk brein

Een half jaar geleden kregen we van ‘iemand’ een handige pook. Toen we hem hier in Caldese bij de pizza-oven zetten, wisten we beiden niet meer wie nou ook alweer de schenker was. Tijdens een sluimerslaap kwam er ineens een naam bij me naar boven maar toen ik écht wakker werd, was ik die naam weer kwijt. Nou moe. Onuitstaanbaar. Toen ben ik, midden in de nacht, eens diep gaan graven in mijn geheugen. Het eerste dat ik bij het wakker worden tegen de wijnboer zei, was ‘die pook komt van mijn zus’. Ze heeft hem nota bene zelf gemaakt tijdens een workshop bij een smid. Het hele verhaal met alle details kwam bij ons alle twee met gemak weer boven. Om nooit meer te vergeten dus. Sorry zus.