Afgevinkt

Toch maar even laten zien waarmee we dan zo druk zijn? Twee dagen zijn we bezig geweest in de ‘rozentuin’. Drastisch snoeien, uitlopers van ongewilde bomen en struiken eruit, beeld verplaatsen, nieuw borderrandje leggen, verse aarde verspreiden, gras zaaien, lavendel planten en besproeingsysteem aanpassen. Ach wat waren we donderdagmiddag tevreden na afloop.

Vrijdag brak de zonvloed los en kon ik vanuit het huis door de voordeurruit heen opnieuw een foto maken. Laten we het er maar op houden dat de planten water nodig hebben! Ik maakte uiensoep en voor het eerst ging de centrale verwarming aan. En nu zaterdag? Stralende zon. En een foto die in juli gemaakt werd toen de rozentuin was overgenomen door andere bloeiers en ik er bijna achter verdween. Kannie wachten tot we volgend jaar het beoogde resultaat gaan zien.

De tuin snakt

laaghangende bewolking en nog een pietsje zonneschijn

Goed, herfst dus. De temperatuur is tien graden lager dan een paar dagen geleden. Het tuinwerk doen we tussen de buien door. We zijn begonnen in ‘de rozentuin’. Daar moet drastisch gesnoeid en geruimd worden, ja ik leer het wel. Er stonden zoveel rozenstruiken op elkaar dat ik er ook bijna niet bij kon komen met de snoeischaar. Het leeggehaalde stuk wordt gazon. Al noemen wij dat niet zo. Op dit boerenerf groeit gras, klaver en van alles dat ook groen is. Mooi genoeg. En nu het onweert en regent komen we ook aan binnenklusjes toe. Ik moet eens op zoek naar mijn winterkleding die ergens ver of hoog in kasten weggestopt ligt. Herfst dus. Ik kan het nu wel hebben na deze warme en wonderlijke zomer. En de tuin ook.

stortbui

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!

Op zoek naar David

Op de een of andere manier is hier ooit een kabouter terecht gekomen. Vóór onze kleinkinderen dit jaar hier kwamen, had ik hem ergens verstopt, er een foto van gemaakt en naar de twee meisjes toe gemaild om ze alvast in de stemming te brengen. Dat verstoppen is doorgegaan. Zij verstopten de kabouter, die de naam David schijnt te dragen, op hun beurt weer voor de andere kleinkinderen die hier vakantie kwamen vieren. Ook hun ouders begonnen zich ermee te bemoeien en nu waren wij aan de beurt want deze boodschap ontvingen wij bij aankomst maandag.

Al diezelfde avond liepen we te zoeken. Op de eerste etage vanwege die 15 stapjes. Het voert te ver om alle berichten die over de familie-app gingen hier weer te geven. Dat we vanuit de logeerkamer ‘zouden kunnen horen als ie een scheetje liet maar niet zouden ruiken’ en andere aanwijzingen volgden. Nergens was David te bekennen. We hebben best wel wat te doen hier, dus lieten we het weer even los, maar het zat ons niet lekker. ‘Daaaavid, waar bèèèèn je?’ was mijn noodkreet vanmorgen op de app. Daar volgde de laatste beslissende aanwijzing, de bovenste foto met een stenige achtergrond. ‘Trovato!’ appten wij geheel opgelucht terug. Waarna we de onderste foto toegestuurd kregen. Wij gaan voorlopig de ladder niet op om hem te halen. David overwintert in de duivennis.

Keukenzicht

Aan de lange schaduwen is te zien dat de avond valt. Als we nog bij daglicht de avondmaaltijd in de tuin willen eten, moeten we om zeven uur op z’n laatst aan tafel gaan, dan kunnen we nog zien wat er op het bord ligt. Vandaag werkten we kleine klussen af en zetten dingen in gang. De man van de smederij kwam langs om de maat op te nemen voor een nieuwe pergola. Er moeten een paar nieuwe pannen op het dak, de man die ze komt plaatsen, is op de hoogte gebracht van onze terugkomst. In huis zijn kleine ergernissen in de loop der jaren ontstaan waarmee korte metten werd gemaakt. Nieuwe handdoekstangen zijn bevestigd en een paar keukenattributen werden opgehangen omdat ze me al tijden in de weg lagen. Dat soort dingen af kunnen vinken en de keuken uitstappen met dit uitzicht; ik heb het echt wel naar mijn zin.

De roep van de natuur

Hij kwam vanmorgen gezellig naast me zitten op de buitenbank. Terwijl ik mijn cappuccino dronk zat ie doodstil een beetje voor zich uit te staren. Net zo als ik eigenlijk als ik nog niet lang wakker ben. Uiteindelijk nam deze hooiwagen tergend langzaam de zes benen naar de achterkant van de bank. Vanmiddag na de lunch zat ik daar opnieuw, ditmaal met een boek. Maar ik sukkelde een beetje in slaap tot een klein brutaal hagedisje over me heen kroop en ik wakker schrok uit mijn sluimerslaap. Ik nam maar aan dat het een teken was om weer aan het werk te gaan. Zo’n eerste dag vallen alle werkzaamheden een beetje rauw op ons dak en is het zorg om niet als een dolle aan de gang te gaan. Maar de natuur denkt daar kennelijk toch anders over.

Aan de thee op het terras

Het idee was om onderweg een soort fotoreportage te maken. In NL de prachtige zonsopkomst terwijl we oostwaarts reden. In Duitsland de bloeiende bermen en in Zwitserland een paar hoge bergen. Tot ik me ineens realiseerde dat ik de verbindingskabel tussen camera en laptop in Delft had laten liggen. Dat wordt lastig bloggen zo. Een paar snelle foto’s op mijn mobiel moeten het voor vandaag maar even zijn. Dan ga ik de komende dagen een oplossing zoeken. Mijn belangrijkste mededeling is dat we veilig in Caldese zijn aangekomen na een voorspoedige reis gisteren en vandaag. We zitten met een kop thee op het al aan geveegde terras ons enorm te verkneukelen over onze thuiskomst.

Je ziet ze groeien

Mijn foto-archief is erg rommelig. Ander fotoprogramma en een nieuwe laptop zijn zo de smoesjes die ik hanteer omdat ik geen tijd vrijmaak om het eens grondig te ordenen. Dus kom ik op mijn eigen belofte terug om niet telkens de kleinkinderen in verschillende leeftijdsfases op de zelfde locatie te laten zien. Dit blog is eigenlijk mijn houvast als het om archiveren gaat. Op de bovenste foto is het 2014, de derde is uit 2016. En in die twee jaar zijn de verschillen heel groot. Kijk vooral naar de lengte van de benen! De meest recente foto’s kregen we vorige week toegestuurd. Ze hebben de opstelling precies nagedaan. Ik werd er reuze blij van en hoop dat we ze zo in de komende jaren nog vaker op de foto mogen zetten.

Nog eenmaal terug in de tijd

Toen onze kinderen en kleinkinderen elkaar gisteren troffen, zaten wij al diep in Duitsland. Dankzij de moderne media hielden we elkaar over en weer op de hoogte van alle reisvorderingen. We kregen deze foto toegestuurd die zeven jaar daarvoor in de zelfde opstelling ook al eens gemaakt werd. Volgend jaar hopen we het nog eens zó te kunnen organiseren dat we met z’n tienen tegelijk in Caldese zijn, al zal er wat slaapplaatsen betreft dan danig geïmproviseerd moeten worden. Onze dochter en haar gezin maakten deze avondmaaltijd, die zoon op de foto zette en in gezellige gezamenlijkheid werd verorberd. Daar wil je als ouders toch bijzijn?

In beweging

Inderdaad, er is best veel werk verricht de laatste weken. Maar het resultaat is er naar. Alle onkruid is weggestoken. Ik versleet twee paar werkhandschoenen. Het terrein ziet er weer opgeruimd uit. Gelukkig hebben we ook gelegenheid gehad om te luieren, te lezen en te bottelen. We hebben de brem nog in bloei zien staan, de vuurvliegjes zien dansen en de krekels hun oorverdovend concert horen geven. Er waren gezellige familiedagen maar de huidige vakantievierders trekken door naar de kust, onze zoon en zijn gezin nemen hier hun intrek en wij duiken weer even ons Nederlandse leven in. De boel is weer behoorlijk in beweging. We hopen in september weer naar Caldese terug te kunnen keren. Want er wachten nog een wijn-en olijvenoogst op ons.