Dat krijg je er van

‘Waar ben je?’ riep ik toen ik op zoek ging naar de wijnboer die op zijn favoriete plek bezig was. Zien jullie die twee handen? Daar staat ie met een raffiatouwtje de boel te fatsoeneren. Onze snoeiweek in maart ging niet door omdat juist tóen Italië op slot ging. Het resultaat is een enorme verwildering omdat het hier in juni ook nog eens een maand geregend heeft.

Maar hij is helemaal in zijn element hoor. Alleen het gekwinkeleer van vogels en midden in de natuur daar wordt een mens gelukkig van. Knippen en opbinden dat is wat er nu gebeurd. Als alles gaat zoals we hopen, dan kan er eind september toch geoogst worden.

Lekker stel

Toen wij onze houten luiken een paar jaar geleden vervingen, kwam er een partij hang- en sluitwerk vrij. Ik vond het zonde om er niets mee te doen, zag er plantensteunen in of iets artistieks. Nou is de vader van onze schoonzoon een handigerd. Hij kan bijvoorbeeld lassen. Jullie snappen het al, hij was zo lief op mijn aanwijzing een tweetal stilistische figuurtjes te maken die nu een sneu vlierboompje midden op ons grasveld gezelschap houden. Of dat hun definitieve plaats is, weet ik nog niet. Tot ik heb besloten of ik ze nog een lik verf zal geven, mogen ze hier blijven staan. Maar voorlopig kijk ik er vanuit mijn luierhoekje op neer en dat bevalt me wel. Anatomisch kregen ze wat kenmerken mee die het begrip hang-en sluitwerk toch een geheel nieuwe dimensie geven.

Onkruid bestaat niet

De blauwe regen heeft uitbundig gebloeid én meters gemaakt tijdens onze afwezigheid. Zijn slierten hingen bijna op de grond. Willen we in de schaduw onder de pergola kunnen zitten, en dat willen we af en toe, dan moest er grondig gesnoeid. De wijnboer neemt altijd de hoge werkzaamheden voor zijn rekening en meteen maandag werd de klus aangepakt. Ik doe het laag bij de grondse werk en trek de leukste bloemen uit het grind. Want onkruid bestaat niet, het zijn bloemen en planten op de verkeerde plek. Ik kon het niet laten er een boeket van te maken. De bank werd weer naar buiten gesleept en hier zijg ik dus neer als ik daar even behoefte aan heb. Lekker plekkie hè?

Onwillig spul en schatjes

Die geschoonde strook is mijn beginnetje wat betreft de strijd tegen het onkruid. Het is de meest effectieve methode. Op een kruk, mand ernaast, handschoenen aan en een schroevendraaier om de onwilligen een extra zetje te geven. Werkt prima voor telkens driekwartier. Maar ik zal jullie er verder niet mee vermoeien hoor, al zullen mijn werkzaamheden de komende perioden vooral hieruit bestaan. Wat er daarna nog aan hardnekkigs overblijft in het grind krijgt een azijnspuit of de brander.

Dit is leuker om te laten zien. Een schatje in de lavendel. Ik zit op mijn kruk nou eenmaal bovenop alles wat groeit en bloeit. Dus kwam ik ook dit stel tegen. Ik kon op mijn gemak de camera halen want ze namen alle tijd voor deze uitwisseling.

Na acht maanden…

het aanrecht, half gepoetst

Tja, dan tref je een huis dat midden in het vrije veld staat, toch enigszins verwaarloosd aan. De tuin is gewoon zijn gang gegaan. De borderranden zijn overwoekerd, er ligt afgevallen blad van vorig jaar op het grind en het onkruid staat op sommige plaatsen meer dan een meter hoog.

brem

We hebben een stookseizoen over geslagen en dat levert hier en daar schimmel op. Keukenmuren vertonen afgevallen kalk en vochtdoorslag. Maar goed. We hadden een prima voorspoedige reis en we pakken de boel weer aan. We zijn zo slim om pauzes in te lassen en dan te genieten van het uitzicht, de kwetterende vogels en het voorbeeldig gemaaide gras. Met oogkleppen op kijken we naar het werk dat op ons wacht. De boodschappen zijn in huis, de wijngaard ziet er veelbelovend uit. De brem bloeit nog steeds, de kersenboom hangt vol en de temperatuur aan de hoge kant. We hebben het dik naar ons zin en zeggen dat ook voortdurend tegen elkaar. Al was het maar om de moed er in te houden.

kersen

Noodgedwongen…

…gaan we dus nog even niet naar Caldese. De beoogde snoeiweek hebben we maar uit ons hoofd gezet. Niet dat we bang zijn in Italië het coronavirus op te lopen. We wonen daar in een dun bevolkt gebied. Nee, de kans op besmetting in de stedelijke omgeving hier is misschien wel groter. Maar ons tweede vaderland zit op slot, hè? Dus snoeit iemand anders nu de wijngaard en haalt afgevallen blad van het gras. Hoe het met de wijn gaat die nog in grote vaten staat, zien we dan over een tijdje wel. Het doet een beetje pijn maar het is even niet anders. We zijn met ons hart bij onze Italiaanse buren, vrienden en bekenden en hopen voor iedereen en overal dat deze ellende snel voorbij zal zijn.

Drieduizenddrie

Had ik toch zó het voornemen om bericht drieduizend hier met tromgeroffel te plaatsen, heb ik dat moment per ongeluk voorbij laten gaan. Is dat erg? Helemaal niet. Maar voor mijzelf is het wel grappig om te weten dat ik deze reeks dagelijks al drieduizend keer onafgebroken maak. Ik ben me bewust dat het allemaal totaal geen betekenis heeft en ik schrijf als een soort dagboek. Probeer rond de honderd woorden te blijven omdat ik denk dat lezers geen zin hebben in lange stukken. Mijn dagelijks leven, meer is het niet. Maar met plezier gemaakt. In precies honderd woorden vandaag.

Deur dicht, wegwezen

Frustratie ligt op de loer. Hoe meer we bezig zijn, des te meer zien we wat er eigenlijk nog zou moeten worden gedaan. We hebben een uiterst vreemd Italiaans jaar gehad met te veel afwezigheid om alles bij te houden. Terwijl we ook heel veel hulp hebben gekregen, waar we uiteraard nog steeds dankbaar voor zijn.

Maar kijk, de doe-lijst was donderdag al heel ver afgestreept en inmiddels zelfs helemaal. Dus zijn we tevreden met wat we voor elkaar kregen. Klaar ben je hier nooit. Met een voldaan gevoel sluiten we af en gaan ons Nederlandse leven verder leven. En zie je deze twee? Ze gaan als laatste naar binnen en staan het eerst weer buiten. Ik kan me er nu al op verheugen.

Weer wat klaar

Er wordt hard gewerkt in Caldese. De druiven zijn geoogst, de opbrengst is groot en goed. Om over een paar dagen de geperste wijn over te kunnen doen in houten vaten, moest er eerst nog gebotteld worden. Dat hadden we al eerder zullen doen maar door de diverse omstandigheden liepen we nogal achter op schema. De wijn van 2018 zit nu in de fles, de rode van 2019 is geperst en staat te gisten. Drukke tijden voor wijnboeren.

Ondertussen in Gubbio

Blogvriend Ton, die inmiddels samen met Rick ook tot onze vrienden in het echte leven hoort, maakt een pelgrimsreis naar Rome. Toen hun plannen vorm kregen, boden wij hen een bed en maaltijd aan als tussenstation. We maakten zelfs de afspraak voor een extra rustdag bij ons in Caldese. Voor ons alle vier was het een teleurstelling dat wij juist in deze periode niet aanwezig kunnen zijn vanwege de slechte gezondheid van mijn hoogbejaarde vader. Onze buren, de schatten, boden uitkomst. Gisteren en vandaag verbleven Ton en Rick bij hen. Hoe dat verliep, is hier te lezen.