Vandaag is rood

Dat gebeurt soms. Dat er ineens een dag is waarop een bepaalde kleur de boventoon voert. Normaal hang ik mijn vuile was niet buiten maar deze is schoon en lekker op kleur. Mijn bhagwanwas.

Een overrijpe watermeloen waaruit wat aangetaste delen moesten worden verwijderd. Het lijkt verdikkeme wel slachtafval maar het smaakte prima.

Op verzoek maakte ik voor een kleindochter een knikkerzak. Nog afgezien van het feit dat ik er plezier in heb dit soort kleine dingen in elkaar te flansen, vind ik het heerlijk om te weten dat er nog kinderen zijn die met knikkers spelen.

Nichtenbank

Er was mijn beide oma’s veel aan gelegen om, ook nadat hun kinderen het huis uit waren, gezellige familie bijeenkomsten te organiseren. Misschien is dat ook de oorzaak van het feit dat ik met heel veel neven en nichten nog steeds goed contact heb. Er is in onze jeugd een solide basis gelegd. Daar hebben mijn ouders uiteraard ook veel aan bijgedragen. Vandaag was het de dag van de jaarlijkse ontmoeting met mijn nicht Margriet, die in de zomermaanden ook in Italië woont. We kennen elkaar dus ons hele leven en als je ons vroeger zou hebben gezegd dat we ooit Italiaanse ‘buren’ zouden zijn, hadden we net zo gelachen als nu hier op ons bankje.

Zuur en zoet

Zelden hadden we zo’n droge en warme zomer hier. Dat is op het erf goed te zien. Ik heb het al gehad over de sneue moestuin. Gelukkig was ik op tijd met het oogsten van een deel van de vlierbessen. Kijk nou toch eens wat er daarna gebeurde.

En dan heb ik de kiwi nog niet laten zien. Niet schrikken hoor.

Maar goed. We weten dat de natuur zich altijd weer herstelt. De druiven aan de pergola zien er zo uit. En met al die zonneschijn erbij worden ze vast nog zoeter. Nee, mij hoor je niet klagen.

 

 

Potjes

Ze zijn zo leuk, die ouderwetse kleine terracotta potjes.  Ik zette er zaaisel in van Afrikaantjes en  Acacia. Het idee is dan om af en toe wat opengevallen plekken op te vullen.  Of om mieren weg te houden. Maar het droogt allemaal nogal snel uit, hè. Vooral de Afrikaantjes, doorgaans toch hele sterke dingetjes, hebben het moeilijk.  De Acacia’s mogen aan het eind van het seizoen mee naar NL en komen volgend jaar als boom terug. Is ook het idee. Minder leuk is dat we alweer een internetstoring hebben. Altijd precies in het weekend. Dus hoppa, naar de bar voor mail en blog.

De 24 uur van Caldese

Toen we gisteravond de berg afreden voor de vrijdagavond pizza, werden we beneden naar de kant van de weg gedirigeerd. Er bleek een wielerronde te passeren. Gelukkig zat ik op de bestuurdersplaats en kon nog net met mijn mobiel een snelle foto maken. Rakelings racete men langs de auto. Dicht op een kluitje ook. Je houdt je hart vast voor een valpartij. Een van de laatste auto’s die het peloton begeleidde was een ambulance. Op alles voorbereid dus. En verder zag het er hier de laatste uren op de berg zo uit.

En daar worden wij heel blij van.

 

De sneue moestuin

Zien we daar nou echt een courgettebloem?

Hebben we rijpe tomaten? Het lijkt eerlijk gezegd nergens naar dit seizoen. Vol goede moed begonnen we op te kweken maar én late nachtvorst én de langdurige hittegolf doen de moestuin geen goed. Tel daar bij op dat de wijngaard wat meer aandacht en kostbaar water toebedeeld kreeg dan de orto, dan is het logisch dat de resultaten tegenvallen. Hieronder nog zo’n voorbeeld.

Eén dag te laat oogsten van een framboos en hij is ingedroogd. Maar. De bramen beginnen te kleuren en in de vriezer ligt nog een kilo vlierbessen. Al die opgespaarde glazen potten staan niets voor niets te wachten. Er zál jam gemaakt worden.

Van druif naar wijn

De leukste klus van het jaar: de wijnoogst van 2016 werd vandaag gebotteld. Het voorwerk van etiketten maken, flessen klaarzetten, kurkmachine in stelling brengen was gedaan. Maar eerst maar eens met onze collega wijnboeren tevens vrienden aan de pranzo, konden we mooi het productieproces bespreken. Bovendien werd een trosje 2017 uit de collega-wijngaard alvast goedkeurend bekeken.

Het hevelen nam een aanvang. Zonder veel morsen moest de Rosso in de flessen, waarna de etiketten erop geplakt konden worden. Na korte tijd stond deze fraaie rij op de keukentafel.

Om elkaar niet al te zeer in de weg te lopen, begon onze vriendin in de tuin lavendel te snoeien.  Lief en heel nuttig want er is nog veel te gaan.

Kijk ze er eens trots bij zitten met hun eigen wijn. Het is een mix geworden uit twee wijngaarden uit Umbria, de naam is Casa Castalda Caldese, oftewel CCC.  De oogst werd keurig verdeeld en er liggen heel wat flessen in ieders wijnopslag.

Eén kleine fles werd uiteraard geopend. Salute! En nou willen jullie vast nog weten hoe het smaakt? Prima. Meestal hou ik het bij proeven alleen maar vandaag dronk ik een glaasje mee.