Sfeerbeelden

Er is hier altijd veel fotogenieks te zien. De afgelopen periode heb ik alles met mijn mobieltje gefotografeerd omdat ik een verbindingskabel in Delft achterliet. Het werd een ingewikkelde toestand om foto’s toch op het blog te krijgen aangezien ik de meeste toch nog even nabewerk. Ons tripje door Toscane leverde, geheel in tegenspraak tot wat ik met mijzelf afsprak, een fors aantal foto’s op. Als je gewend bent door een camera te kijken, is het vrijwel ondoenlijk om niet overal een foto in te zien.

Als ik dan zo terug kijk, zie ik dat ik net wat vaker gebouwen en stedelijke omgevingen fotografeer dan landschappen. En kijk eens wat een verschillen. Van grof middeleeuws tot uiterst verfijnd en kostbaar. Van prachtig stucwerk in mediterrane kleuren geschilderd tot ietwat vervallen maar zeker zo charmant. Alles heeft zijn eigen sfeer en ik vind alles mooi, vooral ook ons eigen huis waarvan we weer voor een tijd afscheid namen.

De lange adem

Vaak hebben projectjes een lange aanlooptijd. Neem nou de nieuwe pergola. Daar zijn we sinds vorig jaar al over aan het onderhandelen. De ene leverancier beloofde te komen maar zag bij nader inzien af van de klus. De ander had het eerst heel druk, kwam uiteindelijk de maten op nemen, ging toen op vakantie en juist toen ie zou afleveren ging zijn vrachtauto stuk.

Maar gelukkig, kort vóór we hier vertrekken reed er dan toch een vrachtautootje het erf op. Zelf hadden we al ruim een week eerder de vorige pergola gesloopt, voor zover dat nog nodig was (sorry Harry). De kiwi hebben we drastisch ingekort en ja hoor, hij staat. Een subtiele stevige pergola waarvan je straks als de kiwi weer volgroeid is, nauwelijks meer iets van terugziet.

Het beeld is een beetje vertekend, de schemering zette al in en het was regenachtig. Kortom deze foto is meer voor mezelf als archiefmateriaal dan voor de bloglezers. Moet een keertje mogen.

Moestuin op maandag

Niemand perst zijn eigen olijven. Die breng je naar een frantoio, vaak gevestigd op een landbouwbedrijf. Daar houdt men, net zoals bij de wijncoöperatie, het persloon in natura achter. Wij hebben behoorlijk veel olijven dit jaar en we willen gaan plukken maar de perserijen zijn nog niet geopend. We kunnen gelukkig de klus uitbesteden aan onze tuinhulp, die zal ze oogsten als wij hier eind van de maand vertrokken zijn. Het scheelt ons veel werk maar een beetje jammer is het wel, we hadden het graag gedaan.

Rinus staat nog steeds op wacht. Inmiddels verschoten en verbleekt keek hij toe hoe ik de frambozen terugsnoeide. Bovendien houdt hij een oogje in het zeil bij de aardbeien. Of we die nog rood zien worden, is twijfelachtig maar hij heeft beloofd de hazen op een afstand te houden. Misschien kan onze olijvenplukker er dan zijn voordeel nog mee doen.

Herfst op het erf

Er had vandaag een blogje kunnen staan over hoe wij ons reisje door Toscane vervolgden. Maar de actualiteit is ook wel aardig om te laten zien. Zonneschijn op de verkleurende druivenbladeren van de pergola. Een werkmand met snoeiafval en mijn afgeworpen sjaal, want het is veel te warm voor een sjaal.

Ik zag een spin, zijn schaduw en zijn prooi met diens schaduw. Van het spinnenweb zie je niks in die felle zon. De paddestoelen in het gras zijn helaas nét met de laatste maaibeurt van het seizoen weggemaaid. Ik had ze graag laten zien. Maar jullie begrijpen dat ik al werkend geniet van de herfst. Als de zon maar schijnt.

De rode wijn

De wijnboer…

…en zijn plukhulpje

De wijnboer heeft veel te weinig onderhoud kunnen plegen dit jaar. Toen we nog in NL waren, hadden we de wijnoogst eigenlijk al opgegeven. Dus alles wat we vandaag plukten, is mooi meegenomen. Omdat rode wijn maken een behoorlijk intensieve klus is, heeft de wijnboer in al zijn wijsheid besloten dit jaar alleen de witte wijn zelf te maken. Dus reden we vanmorgen na de pluk opnieuw naar de coöperatie.

De auto staat op de weegschaal. Daarna storten we onze druiven in de grote ontsteelmachine en wordt de auto opnieuw gewogen. We leverden zeventig kilo in. De coöperatie maakt van álle aangeleverde druiven een gemiddelde wijn. De helft wordt door hen verkocht, de andere helft krijgen wij. In feite betalen we hen dus in natura. Een prima systeem dan hoeven we ook niet alles zelf op te drinken! Hierna hebben we nog één oogst te gaan, die van de olijven.

ontsteelmachine (diraspatore)

Afgevinkt

Toch maar even laten zien waarmee we dan zo druk zijn? Twee dagen zijn we bezig geweest in de ‘rozentuin’. Drastisch snoeien, uitlopers van ongewilde bomen en struiken eruit, beeld verplaatsen, nieuw borderrandje leggen, verse aarde verspreiden, gras zaaien, lavendel planten en besproeingsysteem aanpassen. Ach wat waren we donderdagmiddag tevreden na afloop.

Vrijdag brak de zonvloed los en kon ik vanuit het huis door de voordeurruit heen opnieuw een foto maken. Laten we het er maar op houden dat de planten water nodig hebben! Ik maakte uiensoep en voor het eerst ging de centrale verwarming aan. En nu zaterdag? Stralende zon. En een foto die in juli gemaakt werd toen de rozentuin was overgenomen door andere bloeiers en ik er bijna achter verdween. Kannie wachten tot we volgend jaar het beoogde resultaat gaan zien.

De tuin snakt

laaghangende bewolking en nog een pietsje zonneschijn

Goed, herfst dus. De temperatuur is tien graden lager dan een paar dagen geleden. Het tuinwerk doen we tussen de buien door. We zijn begonnen in ‘de rozentuin’. Daar moet drastisch gesnoeid en geruimd worden, ja ik leer het wel. Er stonden zoveel rozenstruiken op elkaar dat ik er ook bijna niet bij kon komen met de snoeischaar. Het leeggehaalde stuk wordt gazon. Al noemen wij dat niet zo. Op dit boerenerf groeit gras, klaver en van alles dat ook groen is. Mooi genoeg. En nu het onweert en regent komen we ook aan binnenklusjes toe. Ik moet eens op zoek naar mijn winterkleding die ergens ver of hoog in kasten weggestopt ligt. Herfst dus. Ik kan het nu wel hebben na deze warme en wonderlijke zomer. En de tuin ook.

stortbui

Lavendel

halverwege het snoeiproces

Gelijktijdig met Marthy was ik lavendel aan het snoeien. Zo gaat dat met ons en met de seizoenen. Nou zal ik hier eens een bekentenis doen: ik lijd aan snoei-angst. Op de een of andere manier vind ik het altijd zonde om de schaar rigoureus in planten te zetten. Wat onverstandig is, want snoeien is groeien. Ik wéét het wel maar ben er niet goed in. Terwijl ik een moeder heb met groene vingers en een intuïtief gevoel voor tuinieren. Nee, ik heb geen tuinvaardigheden van haar geërfd. Enfin, de bloemen zijn inmiddels allemaal uit de lavendel geknipt en volgend voorjaar mag de heggenschaar er nog lichtjes over heen. Maar toen zat ik nog met bossen lavendel waarvan ik vond dat er nog iets mee moest. En nou ruikt het me toch lekker in de kamer!

Op zoek naar David

Op de een of andere manier is hier ooit een kabouter terecht gekomen. Vóór onze kleinkinderen dit jaar hier kwamen, had ik hem ergens verstopt, er een foto van gemaakt en naar de twee meisjes toe gemaild om ze alvast in de stemming te brengen. Dat verstoppen is doorgegaan. Zij verstopten de kabouter, die de naam David schijnt te dragen, op hun beurt weer voor de andere kleinkinderen die hier vakantie kwamen vieren. Ook hun ouders begonnen zich ermee te bemoeien en nu waren wij aan de beurt want deze boodschap ontvingen wij bij aankomst maandag.

Al diezelfde avond liepen we te zoeken. Op de eerste etage vanwege die 15 stapjes. Het voert te ver om alle berichten die over de familie-app gingen hier weer te geven. Dat we vanuit de logeerkamer ‘zouden kunnen horen als ie een scheetje liet maar niet zouden ruiken’ en andere aanwijzingen volgden. Nergens was David te bekennen. We hebben best wel wat te doen hier, dus lieten we het weer even los, maar het zat ons niet lekker. ‘Daaaavid, waar bèèèèn je?’ was mijn noodkreet vanmorgen op de app. Daar volgde de laatste beslissende aanwijzing, de bovenste foto met een stenige achtergrond. ‘Trovato!’ appten wij geheel opgelucht terug. Waarna we de onderste foto toegestuurd kregen. Wij gaan voorlopig de ladder niet op om hem te halen. David overwintert in de duivennis.

Keukenzicht

Aan de lange schaduwen is te zien dat de avond valt. Als we nog bij daglicht de avondmaaltijd in de tuin willen eten, moeten we om zeven uur op z’n laatst aan tafel gaan, dan kunnen we nog zien wat er op het bord ligt. Vandaag werkten we kleine klussen af en zetten dingen in gang. De man van de smederij kwam langs om de maat op te nemen voor een nieuwe pergola. Er moeten een paar nieuwe pannen op het dak, de man die ze komt plaatsen, is op de hoogte gebracht van onze terugkomst. In huis zijn kleine ergernissen in de loop der jaren ontstaan waarmee korte metten werd gemaakt. Nieuwe handdoekstangen zijn bevestigd en een paar keukenattributen werden opgehangen omdat ze me al tijden in de weg lagen. Dat soort dingen af kunnen vinken en de keuken uitstappen met dit uitzicht; ik heb het echt wel naar mijn zin.