Op mijn blog van gisteren leek het alsof we het hele jaar alleen maar in Delft waren. Dus maak ik dat hier, vooral voor mijzelf, goed met een kleine impressie uit 2021 van ons landelijke leven in Caldese, dat is de naam van ons huis in de gemeente Gubbio.
Nee, echt herfstig ziet het er niet uit. We pakken af en toe nog een uurtje zon mee als we weer even uitrusten tussen het opruimen door. Wat is er die laatste dagen altijd veel te doen. Al het tuinmeubilair is opgeruimd, de wijnkelder leeggehaald want er gaan weer dozen vol mee naar NL. Zomerkleding schoon in dozen en de dikke truien liggen klaar voor als we hier het komende voorjaar terugkomen. Dan kunnen we eindelijk de hertshooi aanpakken die hier nog zo uitbundig over het terras helt. De plant heeft de laatste twee jaar geen voorjaars snoeibeurt gehad en vanwege zijn vorstgevoeligheid mag ie nog één winter zijn volle breedte tonen maar dan moet echt de schaar erin.
Onderaan de berg is ook alles winterklaar. De akker is omgeploegd, nog even en dan verkleuren de bladeren en vallen ze af. De natuur gaat in de ruststand. Alleen wij niet.
Het was een klus die was blijven liggen en desnoods tot volgend jaar kon wachten. Maar de stroomstoring gisteren én het mooie weer deed ons in het aarbeienveldje belanden. Het was er een puinhoop van door elkaar heen groeiend spul en welig tierende klaver.
Ik sorteerde en trok de klaver weg, de wijnboer spitte ze uit en deed ze in potjes. Maar liefst 94 nieuwe planten staan nu strak in de koude bak te overwinteren. Het is stevig spul, dat redden ze wel. En volgend jaar poten we op een andere plek een paar rijen aardbeien. Dit jaar bleven we steken bij één kilo oogst. Dat kan meer dus daar gaan we voor.
Tot aan het middaguur mag er geklust worden op zaterdag, daarna begint toch echt een vrij weekend. De oleanders en pioenrozen kregen nog een knipbeurtje van me en al werkend op het erf kwam ik hier en daar wat kleurigs tegen zoals wat rozenbottels van de egelantier en de rode bes van de meidoorn.
Minder kleurrijk maar hogelijk gewaardeerd zijn vader en dochter die ik tegenkwam met een zwaar zeil om het zwembad weer af te dekken. Zo vinken we met z’n allen de winterklaarmaak-lijst af. De hevige regen is gelukkig weer op zijn retour . Een roosje op een plek waar wij nooit een roos geplant hebben, deed met al dat hemelwater haar voordeel en trakteert ons aldus op een laatste zomergroet.
Onze dochter wilde graag een paar dagen komen werken hier. Het maakte niet uit wat er te doen zou zijn. Nou, die viel met haar neus in de …wijnton. Onze eigen druiven en die van nichtje en haar man hebben dagen lang staan pruttelen. Aanvankelijk had de wijnboer wat zorgen over het samengaan van beide oogsten. Maar na een paar dagen werden de geuren in onze cantina steeds aangenamer.
In elke operatiekamer is een omloopverpleegkundige; iemand die niet steriel staat en daardoor de nodige hand- en spandiensten kan verrichten. Die taak had ik op me genomen. De wijnboer en dochter deden het échte werk. Proeven deden we wel met z’n drietjes en terwijl de wijnmakers ook de schoonmaak voor hun rekening namen, zorgde de omloop voor de lunch.
En de smaak van de wijn? Nog wat hard maar zeker niet slecht. Opluchting en voldoening strijden om de eer.
We zaten in de late avondzon aan een kop thee. ’s Avonds buiten eten is er niet meer bij. Inmiddels is alles wat nat kán worden en er niet tegen kan, naar binnen gebracht. Denk dan vooral aan tuinkussens en de mand met snoeischaren en werkhandschoenen.
Het keukenraam vangt het avondlicht en geeft een mooie gloed. Ook aan mijn gemoed omdat ik weet dat het echt voorlopig over is met dit weertype. Ik snoeide nog een rijtje rozen, we strooiden koemestkorrels bij de nieuwe aanplant en laten het erf verder over aan het hemelwater. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Vannacht slapen ze weer in hun eigen huisje. Het huisje op wielen. Vanmorgen vroeg stond mijn zus alle keukengerei weer rammelvrij vast te zetten. In deze kampeerauto is alles eigen ontwerp en zeer vernuftig wordt elke centimeter benut.
Na een gezamenlijke pranzo vervolgden ze hun weg door Italië met als einddoel Puglia. We hadden heerlijke dagen met elkaar waarbij hun werklust een welkome aanvulling was om oude achterstanden op het terrein weg te werken maar er uiteraard tijd genoeg was voor gezelligheid en samenzijn. Ze houden ons op de hoogte van de verdere trip. Bedankt, veel plezier en goede reis lieve mensen!
Deze foto maakte ik een paar weken geleden onder het motto: als we nog eens tijd overhouden, pakken we die vlierboom aan. Nou ja, vlier, vlier. Bramen en klimop onttrekken de vlierboom aan het zicht. ‘Heb je nog niet een leuke klus voor ons? roepen zus en zwager. Dat zijn mensen die je zo ongeveer vast moet binden aan hun stoel, willen ze blijven zitten. Ze laten graag de handen wapperen en er is hier altijd wel wat te doen.
Zwager maakte een aanvalsplan en trok ten strijde. De berg dood hout, takken, klimop en andere zooi is enorm. Mijn zus sloeg aan het hakselen en de houtopslag kan ook weer worden aangevuld. Een deel van de rozentuin kreeg het haksel al bodembedekker en zo heeft restmateriaal ook weer zijn nut. Wat een leuk bezoek. En niet alleen vanwege de werklust, het is gewoon heel gezellig met elkaar.
u
Vóór het eind van de middag en morgen worden bakken met regen voorspeld. Mijn nichtje en haar Italiaanse man hadden gelezen dat onze wijnoogst nogal karig is dit jaar en boden tot onze vreugde dertig kilo rode druiven aan. Die worden morgenochtend gebracht door mijn zusje en zwager, die hier in de buurt vakantie vieren. Die druiven moeten wel zo snel mogelijk verwerkt worden. En zo kwam het dat we deze zondagochtend met z’ n tweetjes onze eigen druivenoogst binnenhaalden.
Ik liep voorop en haalde alle beschermhoesjes van de trossen af. De wijnboer zelf knipte en pulkte minder mooie of onrijpe druifjes er tussenuit. Het is nu allemaal droog binnen, een hele zorg minder. En dan gaan we, precies een week na de witte, morgen de rode wijn maken.
Na ons bezoekje gisteren aan Cacciano gebruikten we de middag om de lavendel te snoeien. Een heerlijk geurend werkje. Van onze vriendin kregen we twee Amerikaanse seringen, die vandaag zijn geplant. En daarmee zijn haar hulpactiviteiten nu echt afgerond. We sloten de vrijdagavond en haar verblijf hier af met een pizza in de Contessa, een restaurant waar we zelden buitenlanders tegenkomen en de luidruchtigheid van Italianen de overhand heeft.
In Cacciano zagen we dit bouwseltje, waar buiten een moderne barbecue staat en waarvan ik vermoed dat hier ooit de centrale bakplaats van het plaatsje was. Toen we later op de avond bij maanlicht de berg weer opreden, kwamen we een voor de auto uit sprintende haas tegen, dat gebeurt wel vaker. Maar het enorme grote zwijn dat op zijn gemak de bosrand weer opzocht, was nieuw voor ons. Vanmorgen vroeg hoorden we jagers en honden. Pas na 1 oktober mag er op groot wild gejaagd worden. Het zwijn is bij deze gewaarschuwd.
Wonen in Caldese (Italië) 