Uit de lappenmand

In mijn eeuwig optimisme bewaar ik nogal eens spullen waarvan ik denk dat ík-er-ooit-nog- wat-mee-ga-doen. Zo heb ik een lappenkist die ik gisteren en vandaag maar eens flink overhoop haalde. De kussens die we zomers mee naar buiten slepen om op de stenen bank te leggen, konden wel een nieuw tijkje gebruiken. Ooit was dit stofje een dekbedhoes van onze dochter. Later vermaakte ik het tot een dekbedhoesje voor een kinderledikantje vanwege logerende kleinkinderen. De mand waarin ik ze heel ‘stylish’ bewaar is van origine de beschermmand van een grote wijnfles. De hoes erin is een oud gordijn. De mand zelf deed jarenlang dienst als speelgoedmand, ook al voor logerende kleinkinderen.

Mand en lappen hebben dus hun derde bestemming. Vroeger zou ik zeggen dat ik een zuinig type ben. Nu heet dat duurzaam, veel leuker toch? Op de bank kwamen ook nog twee nieuwe kussenhoesjes van stofjes die ik al had. Verder is het een en al sentiment met wat ik allemaal tegenkom in die enorme kist. Er staat al een mega grote gevulde zak klaar voor de textielcontainer. Want zuinig en duurzaam is prima, maar opruimen en wegdoen ook!

Drie op een rij

Het was gisteren nog bewolkt maar wel lekker werkweer. De eerste bakken zijn gevuld, hier staan er twee met aardbeien. De rest van de aardbeien, en het zijn er veel, krijgen een andere plaats, daar wordt nog aan gewerkt. Aan het eind van de middag gingen we naar een kweker. De man, Adamo geheten, begroet ons altijd als oude vrienden. Bij hem kocht de wijnboer tien nieuwe wijnstokken, want er moeten een paar gaatjes worden opgevuld. Maar ik ging vooral om violen.

Kleur en fleur moest er komen en echte zomerbloeiers moet je nog niet willen hebben vóór half mei. Voor de helft van de prijs kregen we deze twee laatste bakken mee en als we daar zes weken lol van hebben, ben ik dik tevreden. De zon is inmiddels aan het schijnen, de schaduwen zijn krachtig en de viooltjes prachtig.

Vogelvrienden

Vorig jaar kreeg de wijnboer van Sinterklaas een scheurkalender die is uitgegeven door de Vogelbescherming. Sinterklaas dacht dat we dat beiden wel leuk zouden vinden maar dat valt in de praktijk nogal tegen. Kijk maar, vanmorgen hadden we een week achterstand. De informatie is zeker leerzaam maar kennelijk zijn we niet zo betrokken dat we ons dagelijks verheugen om weer een blaadje af te scheuren. Dat de zon vandaag al om 16.51 onder gaat, dat lees ik wel met belangstelling. Vroeg donker en van schrik eten we in deze periode ook altijd bijtijds. Zomers half acht, acht uur, nu zitten we om half zeven meestal wel achter de dampende borden.

Noordwaarts

Het was in Staffolo, regio Le Marche, dat we dit huis zagen. Het is een plaatsje met nog geen 2500 inwoners. Hier wonen liefhebbers van kleur en van bloemen, dat zie je zo. Het hele huis is in perzikkleur geschilderd. Of noemen we dit abrikoos?

Aan de voorkant kleurt het in de schaduw hardroze. Laten we de kleur maar mediterraans noemen, dit soort tinten doen het goed in zuidelijke landen. We hebben hier de laatste vijf weken heerlijk zomers weer gehad en twee dagen, waaronder gisteren, wat buien met onweer. Met dit zonnige beeld op ons netvlies verplaatsen we ons voor een paar weken noordwaarts. Ook weer zin in.

Het schildersatelier

Na de keukentafel en de rieten stoelen die ik voor mijn rekening nam, is het nu de beurt aan de wijnboer voor wat schilderklussen. Van dat typische hoogzomer werk dat verricht wordt op de schaduwplek achter het huis. Twee kastdeuren uit een logeerkamer werden naar buiten gebracht, geschuurd, gegrond en gelakt. Daarna hingen we ze samen terug. Met vier scharnierpunten en twee elkaar in de weg staande lijven in een kleine ruimte is dat nog een aardige uitdaging maar weer gelukt.

Toen waren er nog twee kleine tuinbankjes die als bijzettafel, zitbankje en afzetpunt gebruikt worden, aan de beurt. ‘Kijk eens even omhoog’, riep ik vanaf boven. Pas nadat hij de schuurmachine even stopte, kwam mijn vraag goed door.

Het werk is bijna klaar, het atelier kan weer worden opgeruimd en de actielijst krijgt weer een vinkje. Tevredenheid alom.

Vroeg uit de veren

Om de warmte een beetje vóór te zijn. liepen we om half negen op de markt. De zomervakantie voor kinderen duurt hier drie maanden, reden dat er veel zomerscholen zijn voor sport en spel. Ze zijn wat lastig te onderscheiden op de foto maar we konden aan het geluid horen dat een groep kinderen met veel plezier een balspel deden. Wij slenterden met Eva nog wat kraampjes langs en zij slaagde bovendien nog voor wat souvenirs.

Uiteindelijk zegen we neer op het terras van onze vaste koffiebar. De twee dames die het tafeltje aan de gevel hadden betrokken, zaten – zoals te doen gebruikelijk – over eten te praten. Misschien hadden zij hun huishoudelijke werk al in alle vroegte gedaan. En misschien hadden ze, zoals óók al te doen gebruikelijk, daarbij hun degelijk gebloemde huisjurk aangehad. Het is het soort gebruik dat ik niet zal over nemen. Over eten praten daarentegen lukt me moeiteloos.

Routine

Al eerder vertoond hier; de graaitafels op de weekmarkt in Gubbio. Het blijft ons verbazen dat hier in een aantrekkelijke warboel van alles aangeboden wordt voor hele lage prijsjes. Een beetje graaien en grabbelen vinden veel mensen juist wel leuk en als je dan voor drie euro een net overhemd koopt, zoals de wijnboer dat een paar weken geleden deed, dan voelt dat extra geslaagd. Er lag vandaag zelfs een regenboogvlag voor één euro op de tafel. Niet gekocht.

Kijk, er zijn ook mooiere kramen met uitgestalde tassen of leuke zomerse jurkjes. Maar vanwege mijn vliegschaamte heb ik mezelf opgelegd dit jaar geen kleding te kopen, hoe goedkoop het ook aangeboden wordt. De wekelijkse routine van een bezoek aan de markt ontzeg ik me natuurlijk niet. Het blijft een lust voor het oog. O, ja, dan nog dit: denk niet dat het hier om Aziatische spullen gaat, vrijwel aan alle textiel hangt een label dat het geproduceerd is in Italië.

De ontplofte tuin

Gisteren onze eerste tuindag gehad. De regen, de warmte en de groeizame tijd van het jaar hebben weer voor een groene oase gezorgd die wel een beetje getemd kan worden. De stroken in het gras die we ongemaaid laten, zorgen voor mooie veldboeketten.

De wisteria doet hysterisch met lange uitlopers, die inmiddels al afgeknipt zijn. Aan de voorkant van het huis staat de hertshooi in volle bloei. Na een drastische snoeibeurt in het voorjaar heeft die plant een ware groeispurt ondernomen. Het grind laat ik nog maar even niet zien. Pas als het er allemaal weer ordentelijk uitziet, volgen de foto’s.

Na het avondeten, zo tegen achten, joeg de wijnboer de grasmaaier nog even over een deel van het erf en ik deed nog een plukuurtje in het grind. Van beide activiteiten knapte de wildernis aardig op. Toen het donker werd, en dat is hier een uur vroeger dan in NL, waren we uitgewerkt. Dat zal zo het ritme van de komende weken wel zijn. De vroege en de late uurtjes, daar moeten we het van hebben in de zomer.

Avond ommetje

’s Avonds met zonder jas een ommetje maken door zwoel Delft. Ik geniet ervan. De wijnboer had niet gedacht dat ik bij schemer nog foto’s zou gaan maken en ik hoorde een lichte zucht ontsnappen. De foto’s missen wat scherpte maar geven wel het sfeertje weer van een zomerse avond om half elf. En daar gaat het me om.

De tijd

We stonden lang genoeg stil bij een stoplicht om het raam open te doen en deze bloesem op de foto te zetten. Nee, ik reed niet zelf. We waren op weg naar dochter in Zwijndrecht waar we de tussenstand bewonderden van een nogal grootscheepse verduurzamingsverbouwing (lekker veel woordwaarde trouwens). Daar stond in de achtertuin deze Magnolia in bloei, waarover blogvriendin Marthy ook al schreef en net zo verrukt was.

De donderdag van vrienden gekregen anemonen staan in onze kamer te stralen en vannacht is de zomertijd in gegaan. ZOMERtijd. Alleen van zo’n woord kan ik al vrolijk worden. Dat uurtje gemiste slaap merk ik nauwelijks. Lange lichte avonden, daar hou ik als avondmens enorm van. Kom maar op.