Het is geel en groen wat de klok slaat. De forsythia loopt wat bloei betreft al weer op z’n end maar dan neemt het koolzaad de gele estafette over.
Ook het eerste bloeiende fluitekruid al weer gezien. Ik ben een echt lente-zomermens en word van deze uitbundigheid in de natuur zelf ook heel erg vrolijk. Bovendien waren we vanmorgen bij de polderwandeling weer met een grotere groep en gaan we elkaar aan het eind van de middag als eetclub opnieuw ontmoeten. Wat een heerlijke dag.
Van Haarlem naar Delft is rond een uur of vijf een filegevoelige rit. Maar we genoten er evengoed van. Blauwe lucht, omgeploegde akkers en we hadden geen haast, dat scheelt.
Vanuit de rijdende auto kiekte ik het Hollandse landschap inclusief onze drijvende welvaart. Maar toen het navigatiesysteem een alternatief bood om de file te omzeilen, reden we onverwachts een soort toeristische route door Abbenes en het buurtschap Huigsloot.
Ik hou van mooie oude steden maar met dit landschap doe je mij ook enorm veel plezier. En wie denkt bij deze plaatjes nou aan de herfst? Het lijkt wel hoogzomer.
We hebben een rare week achter de rug. Woensdag was er een aangekondigde stroomonderbreking. Dat wordt via dit soort plakkaten gecommuniceerd. Geen stroom is ook geen water, want we hebben een elektrische pomp. De auto was voor twee dagen naar de garage, geen auto is de berg niet af komen. De vaste telefoonlijn knalt er telkens uit. De monteur zou vrijdag nog even langs komen. Maar deed dat niet. Al een paar weken hebben we ‘gedoe’ in het sanitaire leidingsysteem. Ik zal jullie de details besparen. De loodgieter komt nu dinsdag weer, dit maal met een mega grote compressor waarvoor hij een vrachtwagen moet huren. Maar ondanks dit soort ongemak gaat het werk gewoon door. Onze onvolprezen hulp Simone richt samen met de wijnboer de cantina in.
En het is nog steeds zomer hier. Jabadabbadoeh!
Toen ik gisteren toch zo lekker bezig was tussen de bramen, raapte ik meteen deze eikels op. Ze hebben namelijk enorm de neiging te ontkiemen en doen dat bij voorkeur op een plek waar wij dat niet willen. Dus wordt het spul afgevoerd naar de rand van ons terrein. Daar zoeken ze het maar uit.
Dan aan de slag met de lavendel. Een deel verdwijnt in kleine zakjes en gaat mee naar NL, de rest mag composteren want droogboeketten geven meer troep dan geur af.
Voor het kleureffect vandaag laat ik bloemen zien die onze bloemenweide vormen. Ze zijn maar met z’n viertjes. Droge zomer, hè.
Over honderd jaar moeten de volgende eigenaren van Caldese dit blog nog maar eens lezen. Dan snappen ze tenminste waar ze dat reusachtige eikenbos aan te danken hebben. Kwestie van ontkiemen op de juiste plek.
Dat het nog steeds zo’n zomer is waarbij je niet hoeft na te denken over truien en vesten. Dat je s avonds rond half zeven door het Zeeheldenkwartier kuiert en de zon nog heerlijk schijnt. Dat vind ik een feestje. We zagen fraaie reclames op gevels en in portieken.
Het zijn dit soort details die de buurt, die zo rond 1900 werd gebouwd, zijn nostalgische uitstraling geven. Bovendien zit er een bonte verscheidenheid aan bijzondere winkels en goede, vaak wat alternatieve restaurants. Kortom: wie een dag Den Haag wil doen, moet het Zeeheldenkwartier niet overslaan. Wij schoven gisteravond aan bij Tante Pop voor gerechten uit de klassieke Javaanse keuken. En dat verhoogde mijn feestvreugde nog meer.
Op sommige plaatsen ziet de natuur er herfstachtig uit. De bereklauwen zijn al ingedroogd en kunnen weer meegenomen worden door wie zo’n decortieve tak in huis wil. Ik hou van dit soort opraapsels maar niet van de herfst.
Nou ja, eind oktober een herfstwandeling maken door een ritselend bos is heerlijk maar ik wil de zomer graag volledg uitbuiten en heb dit jaar dus niets te klagen. En toch heb ik mijn dag niet. Afspraken wijzigden en ik loop mezelf enorm in de weg. Kennen jullie dat gevoel? Ik moet eens goed naar mezelf luisteren vandaag. Wie weet leer ik iets nieuws.
Ze staan er weer, velden vol. Deze staan met hun rug naar me toe, dus moet ik op zoek naar een beter standpunt. Kijk, dit is duidelijker. Ze bezorgen me het ultieme zomergevoel. Vorig jaar had kleindochter Isabel er zelfs een boek over meegenomen en leerde ik van haar de levenscyclus van de zonnebloem.
Tien weken oud zijn deze ongeveer. Nog drie weken en dan laten ze hun koppen definitief hangen. Maar daar ga ik niet op vooruit lopen. Hoewel? Ik noteer in mijn tuinschrift dat ik naast stokrozen ook zonnebloemen neer ga zetten volgend jaar.
