In navolging van mijn blogvriendin Jeanne (klik) plaats ik vandaag een kleine serie. Het zijn foto’s die op de een of andere manier een verhaal vertellen zonder dat er veel tekst bij hoeft te staan. In dit geval kan ik volstaan met: kijk eens hoe mooi de bloemenpracht in zomers Delft is!
Dat je zonder jas of vest naar buiten kunt. Dat er een oud-collega op de koffie komt met wie je heel wat bij te praten hebt en na de koffie thuis naar een terras wandelt voor de lunch. Zij was het die mij op de introductiedag voor nieuw personeel rondleidde in het ziekenhuis. Het was in 1988 en ik had toen geen idee dat ik later ook die rondleidingen zou gaan doen. We maakten samen bijzondere dingen mee die we nooit meer zullen vergeten. Al die jaren hielden we contact, niet met een hoge frequentie maar wel altijd tot wederzijds genoegen. Dat je samen zo’n heerlijke zomerse dag beleeft daar houden we beiden een uitzonderlijk goed gevoel aan over.
We vallen languit de Italiaanse zomer in. Gisterochtend vertrokken we vanuit Delft, vanmiddag rond twee uur waren we weer op honk in Caldese. Wat temperatuur betreft is het even schakelen want het is hier 34 graden momenteel. Na uitpakken en boodschappen inruimen zit ik nog even binnen in de koelte van ons huis. Straks gaan we planten begieten, op ons gemak een eenvoudig maal in elkaar flansen en eens kijken of we vuurvliegjes kunnen zien dansen onder een zwoele sterrenhemel.
De hersthooi, waarvan ik de bovenste twee foto’s maakte vlak vóór wie hier weggingen, staat in volle bloei en zelfs meer dan dat, hier en daar valt ie al weer uit. Ook de wisteria kan wel een snoeischaar gebruiken. Enfin, hoe we ons Italiaanse leven weer oppakken, is hier de komende tijd weer te volgen.
In de sneeuw en gladdigheid lopen, vereist een beetje concentratie. Het lukt me niet om dan een fotocamera te hanteren. Nee, dan hang ik liever, zoals gewoonlijk, aan de arm van de wijnboer. Mijn sneeuwfoto’s bestaan dus vooral uit raamzichten. Wellicht wat saai om te zien. Toen ik vandaag terugreed van een dagje bij mijn moeder, zag ik langs het talud van de snelweg kinderen met sleetjes naar beneden glijden. En daarvan kan ik, zelf rijdend ook al geen foto’s maken. Kortom, ik zie wel sneeuwpret maar ik fotografeer het niet. Wie weet gaat het de komende week nog lukken want het ziet er naar uit dat deze winterse temperaturen nog minstens een week aanhouden. Hoewel ik een uitgesproken zomermens ben, vind ik dit na jaren kwakkelwinters, een feestje.
Waar heb ik nou toch mijn mooie leren (Italiaanse!) handschoenen gelaten? Ik heb mijn handtassen nagekeken en ben ook al in de kelderberging wezen zoeken. Dat leverde tot nu toe niets op. Ineens bedacht ik ook dat ik vorig jaar twee warme coltruien had, die nu niet meer in de kast liggen. Opruimen van kleding is hier wel een dingetje en dat komt door onze jaarlijkse huizenwissel. In verband met de geplande Cubareis, die uiteindelijk niet doorging, was veel zomerkleding deze kant opgekomen. Dat was maar goed ook want een deel van de zomer hebben we in Nederland door gebracht. Ik sta voortdurend laden open te trekken en kasten uit te pluizen, op zoek naar twee truien en een paar handschoenen. En ik ben hoogstwaarschijnlijk de enige niet.
Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.
Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.
Goed, herfst dus. De temperatuur is tien graden lager dan een paar dagen geleden. Het tuinwerk doen we tussen de buien door. We zijn begonnen in ‘de rozentuin’. Daar moet drastisch gesnoeid en geruimd worden, ja ik leer het wel. Er stonden zoveel rozenstruiken op elkaar dat ik er ook bijna niet bij kon komen met de snoeischaar. Het leeggehaalde stuk wordt gazon. Al noemen wij dat niet zo. Op dit boerenerf groeit gras, klaver en van alles dat ook groen is. Mooi genoeg. En nu het onweert en regent komen we ook aan binnenklusjes toe. Ik moet eens op zoek naar mijn winterkleding die ergens ver of hoog in kasten weggestopt ligt. Herfst dus. Ik kan het nu wel hebben na deze warme en wonderlijke zomer. En de tuin ook.
Ineens lees ik her en der op blogs over het begin van de herfst. De meeste mensen vinden dat een mooi jaargetijde en zijn blij van de hitte verlost te zijn. Toegegeven het was wel overdréven warm maar ik wil nu nog geen afscheid van de zomer nemen. Ik verwonder me er over dat ik in huis zelfs af een toe een vest aantrek en felle regenbuien plots op mijn dak vallen. Maar dat kwalificeer ik gewoon als een zomerdip. De astronomische herfst begint pas op dinsdag 22 september dus laten we de tijd niet vooruit lopen. Ik ga voor een mooie nazomer waarin het vest nog even in de kast terug kan maar de zonnedoeken, zoals op deze foto’s, opgerold worden. Waarin we ons koesteren in een milde nazomerzon. En heus, dan ga ik eind september wel eens genieten van de herfst.
Wat voor ons hoort tot het dagelijks beeld, is voor anderen misschien toch bijzonder? Dat we zowel in het dal als op ‘onze’ berg weer overal stro- en hooibalen zien liggen, past helemaal bij het seizoen. En dat is wat mij betreft een beeld om uiterst gelukkig van te worden. De boeren ook hoor. De voorraden voor de winter liggen klaar en dat geeft een rustig gevoel. Mijn wijnboer raapte twee plukken gemorst stro op en stopte dat in een lege boodschappentas. Grote mandflessen voor de wijn kunnen wel wat opvulling gebruiken tussen de fles en de mand. En terwijl hij stond te vergaren maakte ik onderstaande foto. Voor nog meer zomergeluk.
Nee, geen verslag van een familie Pinksterpicknick dit jaar. We hopen eind van de zomervakantie met een grote club bij elkaar te kunnen zijn, dat hebben we al weken geleden afgesproken. Gisteren waren we gezellig bij mijn moeder en vandaag maakten we een fietstochtje waarbij we koffiepauze hielden in de tuin van onze zoon. Hier wacht de wijnboer geduldig tot ik mijn foto heb gemaakt. Op de achtergrond is een grote bouwmarkt waar het tweede Pinksterdag enorm druk moet zijn geweest, gezien de vele auto’s op het parkeerterrein.
Van die drukte was niets meer te zien toen we eenmaal langs deze nieuwe woonwijk fietsten. De Waterwijk in het Haagse stadsdeel Ypenburg doet zijn naam eer aan en het levert aardige plaatjes op van blauwe luchten weerspiegeld kalme watertjes.
