De cowboy en de indiaan

Toen kleinzoon Lucas en zijn vriendinnetje hier van de zomer logeerden, kwamen we ook te praten over hun school en docent Nederlands. Lucas noemde diens naam, een heel aparte naam. De wijnboer reageerde met: ‘hé, ik had een jeugdvriendje met dezelfde naam. Misschien is het wel zijn zoon.’ ‘Nee, die docent is al oud’, kregen we te horen. De wijnboer stoof naar boven en kwam met deze foto terug, die hij hier heel toevallig bewaart.

Nu het schooljaar weer van start is, appte Lucas deze foto naar zijn docent en daar kwam de volgende reactie op:

Ha Lucas,

Of dit een belletje doet rinkelen? Ontzettend leuk om deze jeugdfoto weer tegen te komen, man (ik heb weinig jeugdfoto’s van mezelf). Ik weet nog precies waar dit was en met wie het was en ik herinner me zelfs wie deze foto genomen heeft. Het was een wildvreemde mevrouw die het blijkbaar zo leuk vond een foto van deze twee speelkameraadjes te nemen om er vervolgens voor te zorgen dat de foto ook nog in het bezit kwam van deze twee fotomodellen. Dit ben ik met mijn vriendje Adrie le Noble uit de Ligusterstraat. Adrie en ik speelden heel veel samen cowboy en indiaantje (vanwege de wokecultuur is dat nu uit den boze). Regelmatig trokken wij er samen op uit om ons spel te spelen. Ik heb er zeer goede herinneringen aan. Maar nu is mijn vraag hoe kom jij aan deze foto, hoewel de associatie met de naam Le Noble al het een en ander verklaart. Wat is jouw relatie met mijn toenmalige speelkameraadje Adrie? Ik zou het leuk vinden eens herinneringen samen met hem op te halen als dat mogelijk is. Laat het me maar weten (wat is de wereld eigenlijk klein, hè?)Met vriendelijke groet, H.K.

Inmiddels hebben de oude speelkameraadjes emailcontact met elkaar gehad en zullen de cowboy en de indiaan elkaar de komende winter weer ontmoeten.

Hangend in de schaduw

Het is een flinterdun laagje water wat er in het kanaaltje van Gubbio staat. Gevolg van de regen nadat het de hele zomer kurkdroog was en men er zelfs een eindje verderop een terras in had gemaakt. Dát heb ik helaas niet met eigen ogen gezien maar is me verteld door een vriendin die hier tijdens onze afwezigheid verbleef. De reden waarom ik de foto maakte is de wapperende was. Een zondagse was nog wel. Mijn moeder vond dat vroeger niet kunnen, maandag was wasdag. Maar dat was nog vóór de wasmachines hun intrede deden. Nu wast men wanneer het goed uitkomt, alles in de trommel en draaien maar. Lekker buiten laten drogen en als dan de zondag ook letterlijk zon geeft, dan trek je je niets aan van zondagse passanten die op de stoep zitten te eten onder de wapperende was. Ik stoor me er niet aan, sterker nog ik verzamel wasfoto’s.

De laatste foto komt uit mijn verzameling en hoort tot mijn een van mijn favorieten. Mijn hulpje in 2012, kleindochter Isabel.

Uitzicht

Zomaar even een paar foto’s bij elkaar gezet die ons landelijk sfeertje weergeven. Ik geloof hier nog steeds in de zomer, vandaag is het onbewolkt en 26 graden. De twee linker bomen in Gubbio proberen mij met herfstkleuren een andere richting op te duwen maar daar trap ik niet in.

Op ons terrein is het groen alom aanwezig. Ons aanrijpad werd hier en daar bijgevuld met steentjes omdat regenval de grond had weggespoeld. Als je op de foto klikt zie je misschien de wijnboer en onze hulp bezig.

We reden gisteren achter een trekker en vanuit de auto kon ik deze foto maken. De hond zat rustig in de bak achterop en zijn riem was voor alle zekerheid vastgemaakt. Wij tuften er kalmpjes achteraan. De hond genoot van het uitzicht. Wij ook.

Ik vertel niks nieuws

Toen we hier in maart waren, hebben we een drastische voorjaarssnoei gedaan. Dat was ook flink nodig. De hersthooi links is al een kopje kleiner gemaakt, rechts moest ie nog. Toen we gistermiddag weer terugkeerden op de berg, zag het er zó uit.

Bij de afslag naar onze buren zagen we in maart op de toppen van de Apennijnen nog sneeuw, nu onttrekken de bladeren het zicht op de bergen maar ik weet wel heel zeker dat de sneeuw verdwenen is.

Het was bij onze aankomst licht bewolkt, de temperatuur zo rond de dertig graden en er rommelde onweer. Er viel zelfs wat regen. De komende dagen is het hier weer zonnig en heel warm. Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat ik van het voorjaar en de zomer hou. En van deze plek!

De zomer van Jeanne

Tussen een zakelijke afspraak in Maasland en een gezellige eetafspraak bij vrienden in ’s Gravenzande zagen we gistermiddag kans om nog even het Museum Maassluis te bezoeken. Daar was een kleine tentoonstelling te zien met werk van Jeanne Bieruma Oosting. Over haar leven en werk las ik onlangs een biografie (klik) geschreven door Jolande Withuis. Zij is ook de initiatiefneemster van de reeks tentoonstellingen die deze zomer op vijf locaties zijn georganiseerd. Ik ben echt blij om in de gelegenheid te zijn geweest tenminste één van deze exposities te bezoeken.

We zien een poppenkastvoorstelling in de Jordaan en twee huiselijke taferelen. Vooral de laatste spreekt me zeer aan. Ik hou van interieurs en vrolijke kleuren dus werd ik als het ware naar dit schilderij toegezogen. Toen we later op de dag bij onze vrienden eerst in de tuin borrelden en daarna een heerlijke maaltijd kregen, begreep ik nog beter waarom juist deze schilderijen mijn dag kleurden. We tafelden nog lang en gezellig na en reden rond tien uur naar huis toen de schemering begon. Ik schreef het gisteren al; het was een lange vrolijke dag.

Blijf zitten waar je zit…

Deze zomer wordt de knoop doorgehakt. Filmhuis Lumen groeit uit zijn jasje, uitbreiding op deze locatie is niet mogelijk en alle seinen staan op groen voor een verhuizing naar een groter theater aan de andere kant van het centrum. Maar het bestuur twijfelt nog of het de juiste beslissing is. Nou, voor ons mag het blijven aan het Doelenplein. Voor het eerst sinds de C-periode waren we er weer voor een heerlijke pretentieloze wegkijk-film.

Het verhaal was niet erg verrassend, want ik had er al het een en ander over gelezen. Maar de wijnboer en ik hebben het afgelopen jaar de hele serie via Netflix gevolgd en vonden de film een fijn toetje waarvan we nog even na-gesmikkeld hebben. We zaten met in totaal acht personen in de zaal. OK, zaterdagmiddag om drie uur, niet echt een gewilde tijd misschien. Maar we houden van het kleine knusse filmhuis met twee zalen, z’n aardige vrijwilligers en goede programmering. En dat op maximaal vijfhonderd meter vanaf onze voordeur.

Sterke vrouw

Tijdens de laatste boekenweek kocht ik dit boek. Een mooi gebonden exemplaar met een leeslint. Zo’n boek om je op te verheugen het te gaan lezen. Het gaat over een vrouw uit een adellijk Fries geslacht. Zij wil graag schilderes worden maar dat past totaal niet in het milieu waaruit zij komt en is bovendien tegen de tijdgeest. Desondanks weet ze met veel doorzettingsvermogen een glansrijke schilderscarrière te bewerkstelligen en ze beheerste vrijwel alle facetten van het vak. Ze was eigenzinnig en had een imponerende vitaliteit en groot talent. Mensen die haar gekend hebben noemen haar fier, vastberaden, gedreven en gehaast. Al deze aspecten komen aan bod in dit boek waarin haar lange leven nauwkeurig wordt beschreven.

Mede naar aanleiding van dit boek zijn er deze zomer maar liefst vijf tentoonstellingen van haar werk te zien. Die in Museum Maassluis, waaraan zij veel werk heeft nagelaten, wil ik zeker gaan zien. Jullie hadden al wel door dat ik het geboeid heb gelezen. Voor wie belangstelling heeft voor beeldende kunst, een geëmancipeerd vrouwenleven én geschiedenis is dit boek een echte aanrader.

Biefstuk

Waar eens het legermuseum aan de Korte Geer in Delft was gevestigd, zit nu een restaurant dat vermaard is om zijn biefstukken. Wel eens van Loetje gehoord? Een beetje vleeseter kent die horecanaam vast wel. Ik was nieuwsgierig geworden door publicaties op een Delftse site. Men is lang bezig geweest met het vinden van een goede bestemming van het vrijgekomen legermuseum, er was nog een lockdown te verstouwen maar nu is het eindelijk geopend. Op maandag tot en met woensdag gaat het pas om vier uur open, de andere dagen al om twaalf uur. Vandaar dat, toen ik er rond twee uur vanmiddag stond, nog weinig leven in de brouwerij was te beleven.

Thuis heb ik nog even de menukaart bestudeerd en tot mijn verrassing zag ik kalfslever op de kaart staan. De wijnboer en ik hadden daar onlangs een hele slechte ervaring mee in een restaurantje hier in de buurt. Misschien gaan we voor dat zo specifieke gerecht nog wel eens op een mooie zomeravond op een van de terrasboten zitten. De beroemde biefstuk is aan mij niet besteed maar voor goed orgaanvlees wil ik wel een stukje omfietsen.

Inhaalslag

Ons sociale leven komt weer op stoom. Dinsdagavond zaten we bij vrienden aan tafel die heel hoog wonen in dit spectaculaire gebouw. We aten heerlijk, bekeken de kunst die een van de gastheren maakt en waren daar enorm van onder de indruk. De kans bestaat dat we elkaar opnieuw de komende zomer zullen ontmoeten in Italië.

In een totaal andere omgeving, namelijk in Heinenoord, zat ik met drie vriendinnen woensdag aan een tapaslunch bij één van hen. Het was weer ouderwets gezellig met harde lachbuien, verhalen over en weer en, zoals gebruikelijk, tijd te kort.

Woensdagavond liepen we over het mooie Voorhout in Den Haag richting de Dennenweg waar we met weer een ánder stel vrienden fantastisch aten in een heel leuk restaurant. En ook met dit stel bestaat de kans dat we elkaar de komende zomer in Italië zullen ontmoeten. De locaties de afgelopen twee dagen liepen fors uiteen, de overeenkomst is dat al deze vriendschappen al meer dan dertig jaar bestaan en allemaal met ons werk te maken hadden. En dit is nog maar deel één van de inhaalslag.

Mini metamorfose en een waterrat

Vandaag legde de schilder de laatste hand aan de keuken. Onze keuken is bijna twintig jaar oud en had wat onderhoud nodig. De timmerman kwam eerder dit jaar al een onhandig kastje van laden voorzien. Reuze praktisch want nu hoef ik niet meer op mijn knieën en blind rondtastend iets achteruit dat kastje te peuteren. De schilder stelde ook de draaideurkast opnieuw af, plaatste een nieuw ovenlampje en monteerde nieuwe handgrepen.

Van gebroken wit werden de fronten zacht groen geschilderd en we zijn heel blij met het resultaat. Terwijl we nog even koffie dronken met onze onvolprezen schilder kwam het gesprek op het levendige uitzicht aan het kanaal. Ik vertelde hem dat er de laatste twee zomers heel veel in gezwommen werd. Een uurtje na zijn vertrek zag ik een eenzame zwemmer gaan. Kunnen jullie hem ook zien? Het is dat witte vlekje vlakbij de zwarte auto aan de overkant.

Ik had toen de keuken weer aardig op orde, alleen wil ik om het geheel helemaal af te maken nog een groene hand -en theedoek. Misschien leest Sinterklaas wel mee?