Sneeuw in de schemering

In de sneeuw en gladdigheid lopen, vereist een beetje concentratie. Het lukt me niet om dan een fotocamera te hanteren. Nee, dan hang ik liever, zoals gewoonlijk, aan de arm van de wijnboer. Mijn sneeuwfoto’s bestaan dus vooral uit raamzichten. Wellicht wat saai om te zien. Toen ik vandaag terugreed van een dagje bij mijn moeder, zag ik langs het talud van de snelweg kinderen met sleetjes naar beneden glijden. En daarvan kan ik, zelf rijdend ook al geen foto’s maken. Kortom, ik zie wel sneeuwpret maar ik fotografeer het niet. Wie weet gaat het de komende week nog lukken want het ziet er naar uit dat deze winterse temperaturen nog minstens een week aanhouden. Hoewel ik een uitgesproken zomermens ben, vind ik dit na jaren kwakkelwinters, een feestje.

Waar heb ik nou toch…?

Waar heb ik nou toch mijn mooie leren (Italiaanse!) handschoenen gelaten? Ik heb mijn handtassen nagekeken en ben ook al in de kelderberging wezen zoeken. Dat leverde tot nu toe niets op. Ineens bedacht ik ook dat ik vorig jaar twee warme coltruien had, die nu niet meer in de kast liggen. Opruimen van kleding is hier wel een dingetje en dat komt door onze jaarlijkse huizenwissel. In verband met de geplande Cubareis, die uiteindelijk niet doorging, was veel zomerkleding deze kant opgekomen. Dat was maar goed ook want een deel van de zomer hebben we in Nederland door gebracht. Ik sta voortdurend laden open te trekken en kasten uit te pluizen, op zoek naar twee truien en een paar handschoenen. En ik ben hoogstwaarschijnlijk de enige niet.

Dreigend

Alsof we gisteren nog niet water genoeg hadden gezien, liepen we vandaag en rondje om de plas in de Delftse Hout. Daartoe moest mijn dagschema wat omgegooid worden. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar mijn ochtenden zijn meestal gevuld met nuttig en de middag is voor de ontspanning. Maar komaan, het zou vanmiddag gaan regenen dus de ontspannen wandeling werd naar de ochtend verschoven.

Het was er zo rustig, we kwamen eigenlijk alleen mensen met honden tegen. De natuur is hier aangelegd en wordt ook telkens aangepast met rietoevers, nevengeulen, duikers en drijvend groen. Er is ook een strandje dat de zomermaanden zeer goede diensten bewijst. Op die hoogte ligt in het water een plateau waar vanaf gedoken kan worden. Nu hadden meeuwen en aalscholvers het zich toegeëigend. Het begon te betrekken en bij de eerste regendruppels zaten wij weer hoog en droog enorm tevreden te zijn.

De tuin snakt

laaghangende bewolking en nog een pietsje zonneschijn

Goed, herfst dus. De temperatuur is tien graden lager dan een paar dagen geleden. Het tuinwerk doen we tussen de buien door. We zijn begonnen in ‘de rozentuin’. Daar moet drastisch gesnoeid en geruimd worden, ja ik leer het wel. Er stonden zoveel rozenstruiken op elkaar dat ik er ook bijna niet bij kon komen met de snoeischaar. Het leeggehaalde stuk wordt gazon. Al noemen wij dat niet zo. Op dit boerenerf groeit gras, klaver en van alles dat ook groen is. Mooi genoeg. En nu het onweert en regent komen we ook aan binnenklusjes toe. Ik moet eens op zoek naar mijn winterkleding die ergens ver of hoog in kasten weggestopt ligt. Herfst dus. Ik kan het nu wel hebben na deze warme en wonderlijke zomer. En de tuin ook.

stortbui

Hou de herfst op afstand

Ineens lees ik her en der op blogs over het begin van de herfst. De meeste mensen vinden dat een mooi jaargetijde en zijn blij van de hitte verlost te zijn. Toegegeven het was wel overdréven warm maar ik wil nu nog geen afscheid van de zomer nemen. Ik verwonder me er over dat ik in huis zelfs af een toe een vest aantrek en felle regenbuien plots op mijn dak vallen. Maar dat kwalificeer ik gewoon als een zomerdip. De astronomische herfst begint pas op dinsdag 22 september dus laten we de tijd niet vooruit lopen. Ik ga voor een mooie nazomer waarin het vest nog even in de kast terug kan maar de zonnedoeken, zoals op deze foto’s, opgerold worden. Waarin we ons koesteren in een milde nazomerzon. En heus, dan ga ik eind september wel eens genieten van de herfst.

Gemorst

Wat voor ons hoort tot het dagelijks beeld, is voor anderen misschien toch bijzonder? Dat we zowel in het dal als op ‘onze’ berg weer overal stro- en hooibalen zien liggen, past helemaal bij het seizoen. En dat is wat mij betreft een beeld om uiterst gelukkig van te worden. De boeren ook hoor. De voorraden voor de winter liggen klaar en dat geeft een rustig gevoel. Mijn wijnboer raapte twee plukken gemorst stro op en stopte dat in een lege boodschappentas. Grote mandflessen voor de wijn kunnen wel wat opvulling gebruiken tussen de fles en de mand. En terwijl hij stond te vergaren maakte ik onderstaande foto. Voor nog meer zomergeluk.

Kalmpjes aan

Nee, geen verslag van een familie Pinksterpicknick dit jaar. We hopen eind van de zomervakantie met een grote club bij elkaar te kunnen zijn, dat hebben we al weken geleden afgesproken. Gisteren waren we gezellig bij mijn moeder en vandaag maakten we een fietstochtje waarbij we koffiepauze hielden in de tuin van onze zoon. Hier wacht de wijnboer geduldig tot ik mijn foto heb gemaakt. Op de achtergrond is een grote bouwmarkt waar het tweede Pinksterdag enorm druk moet zijn geweest, gezien de vele auto’s op het parkeerterrein.

Van die drukte was niets meer te zien toen we eenmaal langs deze nieuwe woonwijk fietsten. De Waterwijk in het Haagse stadsdeel Ypenburg doet zijn naam eer aan en het levert aardige plaatjes op van blauwe luchten weerspiegeld kalme watertjes.

Heel Holland vaart

Net als deze twee mannen ben ik gistermiddag aan de waterkant gaan zitten. Weliswaar op een bankje en met iets meer kleding aan, dat wel. Het was misschien wel de allerlaatste zeer zomerse zondag van het jaar. Dat ziet er dan zó uit. Lekker toch?

De kleindochters, die hier vanmiddag hun vakantiebelevenissen kwamen vertellen, zeiden: oma, weet je nog hoe Sinterklaas met de boot langs kwam? Goeie help, kleinzoon begon pas al over Kerstmis en de volgenden hebben het over de Goedheiligman. Enfin, die leukerds vinden het heerlijke momenten en ik ook! Maar doe mij nog maar even de zomer.

Varend corso

Alle buren hadden het zich gemakkelijk gemaakt gistermiddag. Wij ook hoor. Er voer een fraaie promotie langs van alles wat het Westland te bieden heeft. We keken ons ogen uit

Mijn leuke Indiase buurvrouw met wie ik pogingen deed haar wat Nederlands bij te brengen, zat naast me. In november had ze me gevraagd waar toch alle mensen waren, ze zag er zo weinig op straat. ‘Wacht maar tot het zomer is’, had ik haar toen gezegd. ‘Dan is heel Nederland één groot terras en zie je overal mensen.’ Zaterdag was ze in Amsterdam bij de Gay Parade. In één weekend was ze de helft van alle Nederlanders tegengekomen, stelden we samen gniffelend vast.

Langs de slootkant

Het is geel en groen wat de klok slaat. De forsythia loopt wat bloei betreft al weer op z’n end maar dan neemt het koolzaad de gele estafette over.

Ook het eerste bloeiende fluitekruid al weer gezien. Ik ben een echt lente-zomermens en word van deze uitbundigheid in de natuur zelf ook heel erg vrolijk. Bovendien waren we vanmorgen bij de polderwandeling weer met een grotere groep en gaan we elkaar aan het eind van de middag als eetclub opnieuw ontmoeten. Wat een heerlijke dag.