De eerste keer

foto van het www

Zaten we toch zomaar gisteravond in het theater. Wat een feest ! 7 maart 2020 zagen we voor het laatst een voorstelling (klik), toen in Delft. Nu waren we met vrienden in de Naald in Naaldwijk bij Diederik van Vleuten. Wat een begenadigd verhalenverteller en pianist is die man. De voorstelling vertelde het levensverhaal van zijn moeder en zijn relatie met haar. ‘Erkenning’ was uiteindelijk het sleutelwoord waar het allemaal om draaide. Het laat zich hier niet nader uitleggen maar écht, ik kan iedereen aanraden hem te gaan zien. Na het slotapplaus hield hij nog een vlammend betoog om toch vooral de theaters weer te bezoeken. Ons beviel deze eerste keer na lange tijd weer heel goed, gaan we zeker vaker doen.

Levenslang

Zelf hoefde ze niet zo nodig op de foto, die vriendin van me met wie ik sinds mijn achttiende bevriend ben. Ooit begonnen we als collega’s, hadden tegelijkertijd vriendjes die in militaire dienst moesten, we trouwden, kregen in dezelfde periode kinderen en kleinkinderen. En ook al wonen we op een klein uurtje autorijden van elkaar, het contact bleef, al is het soms maar één keer per jaar. Vanmiddag zaten we aan een lunch voor twee en babbelden voor drie. En dan gaan de gesprekken over onze gezinnen, bezigheden en ons gedeelde verleden. We zijn weer op de hoogte van elkaars wel en wee en met een paar ‘luchtkussen’ namen we weer afscheid. Ik hou van dit soort levenslange vriendschappen.

Het lentet lekker door

Ook al zijn de temperaturen wat aan het dalen, het blijft toch lekker lente. Kijk maar eens wat ik tegenkwam tijdens een kort loopje over de Nieuwe Plantage. En over kort gesproken: ik hou het even beknopt want er zijn nogal wat zaken die mijn aandacht vragen vandaag. Niets ernstigs of naars, wel tijdrovend. Kom ik binnenkort zeker op terug.

Het doel van de Doelentuin

Misschien worden jullie er een beetje flauw van dat ik alweer de Doelentuin laat zien. Maar zeg nou zelf; als je op weg naar de winkelstraat of kapper door dit kleine stadspark mag lopen, dan bof je toch? Het is aan vier zijden omgeven door huizen, elk blok in een totaal andere stijl.

Er staat een vaste tafeltennistafel, er zijn wat metalen stoeltjes in de grond geschroefd en hondenuitlaters worden op een vrolijke manier op hun plicht gewezen. Joke Klumper is de landschapsarchitect die dit park ontwierp rondom de al bestaande monumentale bomen. Haar doel om een kleine oase van rust te creëren in het centrum van Delft, is perfect gelukt.

Appels en peren

In mijn favoriete tv-programma Binnenste Buiten was afgelopen week te zien hoe je een boom kunt herkennen aan zijn knoppen. Kennelijk heb ik er niet voldoende van geleerd want dat hier fruitbomen staan, lijkt me duidelijk. Maar appels of peren? Het lijken me wel óude bomen, goed gesnoeid maar wel met veel mos op stam en tak. Hoe dan ook, de werkelijkheid was honderd procent mooier dan ik hier kan laten zien.

Dat geldt ook voor de zon beschenen narcissen die bijna oplichten in de smalle strook bij de afgeknotte molen. Mijn zus en ik liepen me toch een partij te genieten op deze vroege zondagochtend. Daar gaat het toch maar om; de lente zien, horen, opsnuiven en op je in laten werken. En dan vanmiddag met blote beentjes in de zon op ons balkon. Weg met de melkflessen.

Een straat met leuke hoeken

Het is zo’n vriendelijke straat hier heel dichtbij maar ligt niet echt op onze wandelroute. Ik dacht als ik er nou niet snel een paar foto’s ga maken, dan zijn de bomen helemaal groen en zien we niets meer van die aardige reclames op de gevels. Op beide hoeken van de Harmenskoklaan hebben ooit winkels gezeten. De bakker, de groenteboer en de slager; je kwam ze in mijn jeugd veelvuldig op de straathoek tegen. Maar hier zaten een ander soort zaken. Leuk hé?

Het gemiddelde bouwjaar van de huizen in deze straat is 1900, het oudste huis is uit 1525. Dat las ik pas toen ik thuis op zoek ging naar een mogelijke verklaring van de straatnaam. Daarover heb ik niets terug kunnen vinden helaas. Ik ga deze straat gewoon wél opnemen in mijn wandelroute want dat oudste huis wil ik hier beslist nog eens laten zien.

Oppassen

Een paar uurtjes oppassen op de kleindochters in Zwijndrecht levert wat gekke foto’s op. Als ik Isabel vraag om stil te staan, maakt ze er direct een pose van.

Dan kan Juliet natuurlijk niet achterblijven, volgens haar is dit een stuntstepje. We hoeven niet veel meer te doen nu ze zulke zelfstandige wezens zijn. Een beetje oppassen dat ze ons niet overrijden is eigenlijk onze enige zorg.

Hardop zeggen

Dit is de Bierkade in Den Haag en daar brachten we de koffie-en lunchtijd door. In de zon, op een terras. In goed gezelschap ook! Een groepje vrienden dat elkaar al héél lang kent maar zeer onregelmatig ziet. Op initiatief van de aanstichtster van dit clubje praatten we weer eens uitvoerig bij. Twee van hen gaan volgende week met een zelfgebouwde camper een half jaar door Europa trekken, waarna ze plannen hebben hetzelfde een jaar lang in Amerika te doen. Het mooie was dat de initiatiefneemster het woord nam en vertelde hoe dierbaar onze vriendschap is en ons daarvoor bedankte. Het gebeurt niet zo vaak dat mensen dit soort dingen zo officieel bevestigen maar wat voelt het goed als het over en weer hardop gezegd wordt. Een dierbaar vriendenclubje dus. Zonder foto’s.

De vogels zijn gevlogen

Bijna twee jaar hebben deze uitgeknipte vogels voor ons raam gehangen. Ik blogde er hier al eens over. Ze verbeeldden voor mij de hoop op een goede afloop van de pandemie. Alle maatregelen zijn met ingang van heden opgeheven dus haalde ik eindelijk deze knipwerkjes weg. Ik zal me nog steeds niet ergens in een grote menigte in een binnenruimte mengen en als ik van het openbaar vervoer gebruik maak, wat niet al te vaak voorkomt, blijf ik mijn maskertje opzetten. De wereld is veranderd, voorgoed. Met spatschermen en handpompjes, met het geven van een boks in plaats van handen schudden. We hebben de les geleerd dat ons leven minder maakbaar is dan we dachten. Corona is nog niet over, maar deze foto van de witte duiven tegen een zwarte achtergrond staat nu symbool voor mijn wens tot vrede.

Huisgallerie

Vaste lezers weten het wel: in onze centrale hal hangt een wisselexpositie die door enkele buren wordt geregeld. Helaas hangt er deze keer geen bordje bij met de namen van de makers. En jammer genoeg zijn drie kunstwerken ingelijst achter glas dat zó spiegelt, dat het lastig foto’s nemen is.

Ik bekijk de kunstwerken meestal zorgvuldig en heb ook de neiging er één aan te wijzen die ik best wel zelf aan de muur zou willen hebben. Eerlijk gezegd zit er ditmaal niet een bij waar ik helemaal warm voor loop. Dat hoeft ook niet. Over een paar maanden hangt er weer wat anders en tot die tijd waardeer ik deze werken toch in onze algemene ruimte. Met het onderste schilderij is wat bijzonders aan de hand. Zien jullie dat ook?