Lukt het mij wel?

Reuze grappig en absurd. Want lezers willen daar helemaal niet mee stoppen. Ik ben ook aanbeland in zo’n periode dat ik het ene boek na het andere verslind. Na de serie van Elena Ferrante las ik nog een boek van een Italiaanse auteur; ‘de acht bergen’ van Paolo Cognetti.  Een zelfde thema namelijk een bijzondere vriendschap tussen twee jonge mensen met totaal verschillende achtergronden. Ook al zo de moeite waard. Nu probeer ik een kleine leespauze in te lassen. Echt. Want er wachten nog opruimklussen.

Van Cisca uit Servië kreeg ik weer bericht, dat ik heb geplaatst onder haar button in de zwarte balk. Hebben júllie in elk geval wat extra’s te lezen. En als je hier op klikt, kom je bij Ciao Tutti de boekbespreking en een interview tegen met Paolo Cognetti.

De man uit Kazachstan

Dat iemand zijn geluk beproeft op een ander zijn ongeluk, moet ie zelf weten. Ik zal dat nooit doen. Ik ben geen rover. Dat en veel meer zei de man die me spontaan aansprak toen ik de Appie uitliep. Hij sprak een verzorgd Nederlands maar met accent, was ongeschoren, had een hippe leesbril op z’n neus, verzorgde handen en een pet op zijn hoofd. Hij vroeg me te raden waar hij vandaan kwam, liet wat filosofische kwesties op me los over geweld en vertrouwen. En stelde uiteindelijk, zoals hij het zelf noemde, een indiscrete vraag: mag ik voor u koken? Daar stond ik met mijn bosje tulpen, kilo uien en stoofvlees voor de haché. En: mag ik u naar huis begeleiden? Tot dat moment voerden we een aardig gesprek maar ineens werd ik resoluut. Dat me dat toch geen goed idee leek. Dat als ik hem nog eens tegen zou komen, we opnieuw een interessant gesprek konden voeren maar dat dit me toch iets te ver ging. Hij zei dat ie het wel begreep en wandelde weer bij me vandaan.

Pad op pad

Aangezien ik voortdurend op stap was de afgelopen week en de camera telkens in de aanslag had, maakte ik ook wat onbeduidende foto’s van wat voor mijn voeten kwam. Dat er een pad op een bospad zit, is op zich niet zo gek. Maar een zeester op straat?  En dan nog wel in een stad ver van zee. Ik dacht meteen aan de stinkende zeesterren die wij vroeger van het strand mee naar huis namen. En die na een dag al ontiegelijk begonnen te stinken. Dan toch maar beter een strooien kerstster op straat. Ach, het is allemaal organisch materiaal en ik zie het liever dan dit.

 

 

 

Sportief

Kleindochter Eva vond het direct een heel leuk idee om kralen te gaan rijgen. Terwijl haar moeder een softbaltraining volgt en haar vader en broer naar een voetbalwedstrijd kijken, kwam deze vrolijkerd een middag bij ons. Ze was verrukt over de hoeveelheid kralen en ze zag direct mogelijkheden tot armbanden en oorbellen. Ze was ook bereid haar nieuwe sieraden te tonen. Maar wel graag met gestrekte arm zodat we allemaal haar mooie Red Lions trui kunnen zien. Zij had vanmorgen haar softbaltraining, toen wij nog liepen te wandelen. De familie is dus redelijk sportief op de zondag. Nou maar hopen dat zoon en kleinzoon een beetje kunnen juichen en springen bij de wedstijd Feijenoord-ADO. Voor ADO, hè?

Leven

 

Serieuze zaken, ernstige onderwerpen en verdriet, er is niet aan te ontkomen maar ik blog er zelden over. Dat is een keuze. Heeft niets met oppervlakkigheid te maken maar wel vaak met privacy. Afgelopen week ontving iemand in onze vriendenkring een onheilstijding. We hadden eigenlijk vanavond de jaarlijkse eetafspraak met elkaar. Zo’n avond waarbij oude banden worden aangehaald en verstevigd. En nu? Nu gunnen we hen alle rust en ruimte waarom ze gevraagd hebben. Wensen we hen sterkte, kracht en liefde.  Een vriendin beschreef het mooi; we hopen op een wonder maar er heerst verslagenheid.

Verliefd

Na Amersfoort en Gouda eerder deze week, liep ik vandaag gewoon in mijn eigen woonplaats rond. En die mag er ook zijn. Als dan de zon nog even voorzichtig om de hoek piept en ik door mooi Delft loop, prijs ik me gelukkig met zo’n woonomgeving. Gisteravond waren we uitgenodigd door buren en zaten we met zeven aan een gastvrije en overheerlijke maaltijd. Naast allerlei aangename gespreksonderwerpen kwam ook Delft veelvuldig ter sprake. Het is onze gezamenlijke deler, tenslotte. Ik ben net zo verliefd op deze stad als het jonge stel dat op elkaar is, daar zo onder die brug.

 

 

 

Peilen

Zomaar details uit de schitterende gebrandschilderde ramen van de Sint Janskerk in Gouda.  De hond werd afgebeeld als symbool voor trouw, aandoenlijk toch? Mijn ontmoeting met Marthy gisteren en het blog daarover leverde reacties op waarin geopperd werd om eens met meerdere bloggers bijeen te komen. Dus mijn vraag is wie hiervoor belangstelling heeft. Afhankelijk van de windstreken waaruit gereisd wordt, moet er een locatie gekozen worden. Ik denk aan Utrecht, Amsterdam of Rotterdam nabij een Centraal Station bijvoorbeeld op vrijdag 9 maart? Ik roep maar wat. Dus bloggers, laat een reactie achter als je het leuk vind elkaar eens in de ogen te kijken in plaats van contact met elkaar te hebben via de schermpjes.  Ik hoor het graag.

Bloggers

Als jullie bij Marthy kijken voor de mooie Goudse Glazen uit de Sint Janskerk, dan doe ik hier de toeristische route die we vandaag samen door Gouda liepen. Sinds een jaar of drie zoeken we elkaar ’s winters een keer in het echt op. En praten we alsof de vriendschap niet alleen via onze blogs verloopt. Een soort natuurlijk proces van elkaar kennen en herkennen. Het toeval wil dat gisteravond blogvriend Ton bij ons aankwam. Samen met Rick op weg van Den Haag naar Den Helder. Tja, dan is Delft mooie gelegenheid voor een ontmoeting en een gezamenlijk maal. Helaas maakte ik geen foto’s maar de herinneringen aan onze genoeglijke uurtjes zitten toch wel in het hoofd.

Stiekem Marthy gesnapt.

Bewegen en bewogen

Er is altijd veel te zien vanuit ons hoge uitkijkpunt. In de groenstrook langs het kanaal  werd het pad opnieuw gelegd. Mij was eerlijk gezegd nooit opgevallen dat het niet netjes meer was, maar nu alles weer strak getrokken is, zie ik hoe keurig het geworden is.

Maar er bewoog nog heel wat meer vandaag. Een opruimboot van Rijkswaterstaat haalt alle rommel weer uit het water. Wat zijn we toch goed georganiseerd hier.  

Maar dat was nog niet alles. Bedrijvigheid ten top. 

De bewogen foto gisteren uit het poëzie album van Annie heb ik aangevuld met een scherpere. Maar beter leesbaar is de tekst niet. Dus typ ik het hieronder uit, op  verzoek.

Voorburg, Lente 1941

Lente!

Deze narcissen zeggen eenvoudig: De Lente! De Lente is daar! Straks komen nog andere bloemen, Die spreken de getijden van het jaar.

Jij bent in de Lente van ’t leven, In je heerlijke vrolijke jeugd; Geen zorgen, geen droefenis geven een wanklank bij wat je verheugt

We houden het meest van de Lente. een schoone veelbelovende tijd, de Lente van ’t leven immers heeft ook de grootste bekoorlijkheid

Dat jouw Lente je mag geven

Levenslust voor héél je leven!

Coos en Leo

 

 

 

Beste Annie

 

Dit is het poëzie album van mijn in juni overleden tante Annie. Uit haar nalatenschap waren nog foto-albums en wat kleine persoonlijke spulletjes die mijn moeder en ik vorige week samen uitzochten. Op de eerste bladzijde schreef Annie ondermeer:  dit album behoort aan mij, zolang ik hoop te leven.

Het was haar twaalfde verjaardag en in Nederland was de oorlog nog geen veertien dagen oud. Haar oudste broer Leo, die getrouwd was met mijn tante Coosje, schreef een jaar later in het album. Ik ben er zeker van dat hij het vers zelf heeft verzonnen.  Natuurlijk hebben ook vriendinnen in het album geschreven. Het geeft een prachtig tijdsbeeld en het mooie is dat dit album inderdaad tot aan haar dood in haar bezit is gebleven.