Goed gezinde weergoden

De foto die ik gisteren plaatste van mijn half afgekloven broodje, heb ik alsnog vervangen door een foto van de auto aan de laadpaal. Daar is op de achterliggende muur een afbeelding te zien van oud Gubbio. En dat geeft een betere illustratie van modern versus ouderwets. Want zo voelden we ons gisteren. We snappen die moderne auto nog niet helemaal goed. Of we nemen er de tijd niet voor, dat is nog waarschijnlijker. Het zorgde voor een hoop ongemak maar na de onproductieve dag van gisteren zijn we vandaag weer lekker op stoom. Dat levert geen spectaculaire foto’s op, want manden vol met afgevallen blad heb ik al eerder laten zien en pas als het snoeiwerk in de wijngaard klaar is, zal ik daar foto’s maken. Dus doen we het vandaag met een nieuw kunstwerk in het centrale parkje in Gubbio en een blik op het grote monument voor de veertig martelaren een klein stukje verder op.

Nog één keer terug in de tijd

Fotoalbum nummer 2 lag nog op mijn bureau en ik bladerde het uiteraard nog even verder door. Omdat op mijn blog over onze eerste woonruimte veel herkenning en leuke reacties kwamen, duik ik nog een keer terug in de tijd. Onze zoon was net geboren. Wat een jonge ouders waren we, 23 en 24 jaar. Nooit een seconde spijt van gehad, trouwens.

We vierden met z’n drietjes vakantie op Mallorca. Aan de overkant van het huisje dat we daar huurden, zat een leuk barretje. Als Vincent eenmaal sliep, slopen we voor een half uurtje naar het terras om daar een wijntje te gaan drinken. Het was beslist even wennen om wat uitgaan betreft, zo gebonden te zijn.

Op een van de laatste bladzijden uit het album zie ik onszelf terug bij onze tweedehands auto, kind in een gekregen wandelwagentje. We hadden, met behulp van de werkgever van de wijnboer, een etage kunnen kopen waar we direct een douche installeerden en een telefoonlijn aan lieten sluiten. Dat waren toen nog dingen die niet in elk huishouden standaard waren. Onze welvaart steeg.

NB: de kwaliteit van de foto’s is belabberd maar het gaat om het idee, hè?

Lijntrekkers

Het valt ons op dat in Gubbio een soort inhaalslag gepleegd wordt waar het gaat om betrating en aanleg parkeervakken. Eindelijk, zou ik erbij willen zetten. Tot voor kort was parkeren hier een kwestie van op een hobbelig terrein de auto ergens neerkwakken. Dat neerkwakken mag je echt letterlijk nemen waardoor de beschikbare ruimte niet erg efficiënt gebruikt wordt.

We zagen twee mannen lijnen uitzetten en vier toekijken! Er komt een blauwe zone, je kunt op sommige plaatsen zelfs met een parkeerapp betalen en er zijn automaten geplaatst op het voorheen gratis parkeer terrein bij het Teatro Romano. Van de vier betaalpunten werkte er maar één ontdekten we tijdens een eerder bezoek. Maar kniesoor.

Nadat we boodschappen hadden gedaan op de markt, waren alle werkmannen weg en de lijnen getrokken. Wij hadden de auto nog op een gratis en hobbelig kwakplekje gezet. Maar als de gemeente zo voortvarend blijft doorgaan, zal dat ook niet lang meer duren of zelfs in Gubbio wordt gedisciplineerd geparkeerd. En betaald.

Langs Delftse iconen

Het is te ver om te lopen en het was te nat om te fietsen dus pakten we vanmorgen de auto om naar de tandarts te gaan. Dat is eigenlijk een mijl op zeven maar je ziet weer eens wat anders. Molen de Roos bijvoorbeeld. Omgeven door rijbanen en tramrails was dit lang geleden de stadsgrens.

Een ingewikkeld kruispunt bij de oude Gist-en Spiritusfabrieken met links het nieuwere gebouw van DSM, een chemiemultinational. Het is een gebied dat nog nader ontwikkeld gaat worden nu de treinen ondergronds zijn. Ik hou het nauwlettend in de gaten.

En eindelijk, eindelijk is men de Delfts Blauwe gevel aan het plaatsen die dit gebouw vlak naast het station en gemeentehuis smoel moeten gaan geven. Daar hoop ik bij beter weer eens fotograferend om heen te lopen. Resultaat bij de tandarts: alle twee zonder gaatjes of noodzakelijke renovaties weer naar huis. Nuttig een aangenaam bezoekje dus.

Waarom de rij bij de kassa ook leuk kan zijn

Bijna elke supermarkt heeft tegenwoordig zelf-scan-kassa’s. Je hoeft er meestal niet voor in de rij te staan, je haalt zelf je boodschappen onder de scanner door en blieb, blieb klaar ben je. Nou ja, eerst nog even afrekenen. Ik vind het eigenlijk niks maar als de rij bij de ‘echte’ kassa lang is, maak ik er wel gebruik van. Vandaag niet, er ging net een bevrouwde kassa open en gelijk met mij schoof bij de kassa naast me een oudere man aan. Of beter gezegd: iemand van mijn eigen leeftijd. Samen met de man, de caissière en de supermarktmanager die in de buurt was, ontstond een gezellig praatje.

De man en ik stonden samen in de lift naar het parkeerdak, onze auto’s bleken naast elkaar te staan en het gesprekje ging gewoon door. De man had zijn hele leven als musicus gewerkt, hij was slagwerker. Nu maakte hij nog deel uit van maar liefst vier senioren orkesten, treedt nog op bij het politie-orkest van Zuid Holland en valt waar nodig in als er ergens een drummer gezocht wordt. De hele maand december heeft hij uitvoeringen en doet dat met veel plezier, vertelde hij. Dus tijd voor een bijbaantje als kassamedewerker heeft hij niet, al was dat het grapje waarmee het hele gesprek beneden in de winkel met de andere dames begon. Waarom vertel ik dit verhaal? Omdat ik hou van het menselijk contact en ik het betreur dat alles gericht is op snelheid en kostenbesparing. Thuis gekomen dook ik met de Allerhande op de bank. Die is ook digitaal beschikbaar maar geef mij maar een inspirerend blad in handen en noem me ook gerust ouderwets.

Uitzicht

Zomaar even een paar foto’s bij elkaar gezet die ons landelijk sfeertje weergeven. Ik geloof hier nog steeds in de zomer, vandaag is het onbewolkt en 26 graden. De twee linker bomen in Gubbio proberen mij met herfstkleuren een andere richting op te duwen maar daar trap ik niet in.

Op ons terrein is het groen alom aanwezig. Ons aanrijpad werd hier en daar bijgevuld met steentjes omdat regenval de grond had weggespoeld. Als je op de foto klikt zie je misschien de wijnboer en onze hulp bezig.

We reden gisteren achter een trekker en vanuit de auto kon ik deze foto maken. De hond zat rustig in de bak achterop en zijn riem was voor alle zekerheid vastgemaakt. Wij tuften er kalmpjes achteraan. De hond genoot van het uitzicht. Wij ook.

Eindeloos

De strandopgang in ’s Gravenzande waar wij gedurende de twee feest weken meermaals gebruik van maakten, heet Vlugtenburg. Er zijn diverse strandpaviljoens, één ervan heet Zomertijd, een mooi gekozen naam en met dit prachtige beeldmerk.

Vlak vóór Slag Vlugtenburg liepen we door de duinstrook en dan denk ik altijd: hoezo drukke Randstad?

Rond een uur of zes wordt het zélfs op een snikhete dag rustig op het strand. Nou ja, er loopt nog wel een klein drommetje mensen richting hun fiets of auto als tegen half negen de meeste badgasten écht weg gaan. Als geboren Scheveningse verlang ik altijd weer naar de kust, maakt me niet uit waar. Het ruimtelijk effect, de geluiden, de zee; ik kan er eindeloos van genieten.

Karren maar!

Dicht bij ons tijdelijke huis staan twee oldtimers. Ik kwam er langs op die éne regendag sinds weken, namelijk gisteren. Dus heel uitgebreid ben ik er niet voor gaan staan. Ik vind het leuk om een Rolls of Chevrolet te zien en nog leuker lijkt het me om er als passagier in te rijden maar verder gaat mijn belangstelling absoluut niet. Geef mij maar een fiets.

De kunst van het wegdoen

Vijftig jaar geleden waren we ons eerste huisje aan het ’t inrichten. Bij Hulshoff in Den Haag kochten we een witte ronde tulptafel, vier rode Thonetstoelen en een rode Thonet kapstok. De stoelen en de tafel zijn al lang ter ziele, de kapstok staat – wit geverfd – in onze badkamer. Ik was bezig de verfresten weg te schuren om de kapstok blank te maken toen ik ontdekte dat er in de rond gebogen ondersteun een grote scheur zat. Ineens bedacht ik dat de kapstok zijn langste tijd wel heeft gehad en dat ie weg mag. Gisteravond zetten we het ding al buiten de deur. Zelfs een schattig buurkatje op de achtergrond heeft het gezien.

De wijnboer schroefde vier leuke letterhaken in de muur, haken die ik in mijn eigen kast vond tijdens een opruimronde. Daar hangen voortaan de werkkleertjes aan als we niet aan het werk zijn.

Bij het in de auto tillen van de kapstok zei ik dat het toch een beetje aan mijn hart ging. De wijnboer rolde met zijn ogen en zuchtte eens diep. ‘Het bovenstuk kan er af en daar kan ik vast nog wel wat mee’, riep ik vertwijfeld. Gelieve niet massaal te reageren dat de scheur in het gebogen hout makkelijk te repareren was want het onderstel is al afgevoerd. Goede ideeën over hergebruik van het bovenstuk zijn daarentegen welkom.

Stoepgroen de luxe

Eén van mijn favoriete straten hier in de buurt is de Van der Mastenstraat. Omdat ie autovrij is en omdat er beeldschone oude huizen staan. En in dit jaargetijde is deze straat zonder voortuinen toch een groene oase.

Ieder plekje is benut en voor deze klaprozen sta ik echt te applaudisseren. Dit formaat in deze kleur zag ik nog nooit eerder. Dank aan de bewoners van het Hofje van Gratie die hier zo liefdevol met stoepgroen in de weer zijn.