Goed. Lente dus.

Gisteren om 22.24 uur startte officieel de lente. Met stip op nummer één mijn allerliefste seizoen. De regen kan dus gezien worden als een mals lentebuitje. Nou laat dat buitje maar weg, het regende onophoudelijk.

In het boek dat ik momenteel lees (De Familie Aubrey van Rebecca West) zijn kinderen bang dat de donkere winterdagen nooit ophouden, integendeel dat de dagen steeds maar korter en korter worden, totdat het uiteindelijk 24 uur achtereen donker is. Wat een spookbeeld! En daarom ben ik zo blij dat de lente zich altijd weer aandient. Of het nou regent of niet.

Tellen en vertellen

Het is vandaag Nationale Tuinvogeltelling. Zou dat in het buitenland ook gedaan worden? Ik ken wel bloggers in Frankrijk en Spanje, zou het leuk vinden van hen daarover te horen. Maar goed daar gaat dit blog niet over. We kregen een ontzettend leuk en mooi geïllustreerd boek dat mede is geschreven door Merel de Vink, een geweldige naam zéker in dit verband. Zij richt schoolbibliotheken in en we kennen haar persoonlijk. Dat maakt dit boek nog fijner.

In dit boek wordt antwoord gegeven op de vraag of vogels echt afstammen van dinosaurussen, of alle vogels hetzelfde eten en welke soorten vogels zijn er op de wereld. Er staan handige tips in, leuke spelletjes en er is een grote uitklappagina en een miniquiz. Zo kunnen kinderen echte vogelaars worden. En wij, volwassenen, steken er ook nog wat van op.

Woningnood in de vijftiger jaren

De bovenste foto heb ik naar mijn nichtje gestuurd met de tekst Groeten uit Scheveningen. Het is haar ouderlijk huis aan de Kanaalweg. Nu het wit is geschilderd, heeft het een totaal ander aanzien dan ik me herinner. Maar zij vertelde me dat de dakopbouw nieuw was. En verhip, toen zag ik het ook. Het huis had vroeger een plat dak. Het is nu beter in verhouding en ziet er strak uit. Haar oma woonde boven met een inwonende dochter, zij zelf met haar ouders op de benedenetage.

Twee straten verder is mijn geboortehuis in de Cornelis Jolstraat. Mijn opa en oma woonden op nummer 42, het huis met de blauwe deur. Mijn vader, destijds nog verloofd, belde overal aan om te kijken of hij en zijn aanstaande ergens woonruimte konden huren. Dat lukte bij nummer 40, het huis met de rode deur. Boven woonde het hoofd van de lagere school met vrouw en vijf kinderen. Mijn ouders hadden de kamer en suite, een serre en de keuken op de begane grond en kregen daar drie dochters. Mijn jongste zusje werd elders geboren. Samen met mijn moeder wandelde ik dit nostalgische rondje waarbij we heel wat heerlijke herinneringen ophaalden. Want ook al woonden we krap, het is een prachtige buurt vlakbij het strand, de Scheveningse Bosjes en het Westbroekpark.

Nieuwe opruimronde

In onze familie zijn er diverse mensen die roepen: hé Google, muziek van Paul Anka. Direct erna galmt Paul dan uit de luidspreker. Wij horen niet tot de ‘early adepters’ zoals dat netjes in marketing jargon heet. Wij horen meer bij de laatste der Mohikanen. In de grote kast in de woonkamer staat onze oude muziekinstallatie waarop platen en cassettebandjes kunnen worden afgespeeld. Inclusief een grote stapel LP’s, singles en bandjes. Hoogste tijd om eens flink op te ruimen. De bandjes liepen vast in het stoffige apparaat dus even sentimenteel terugluisteren lukte me niet. Een heleboel konden meteen weg. Maar ja. Er zijn ook persoonlijke bandjes, waarop onze kinderen praatten en hun belevenissen aan de Australische nichtjes vertelden. En bandjes uit de tijd dat ik voor de lokale omroep radioprogramma’s maakte. Dus ga ik op zoek naar een klein goed werkend afspeelapparaatje of naar iemand die de bandjes voor me over kan zetten op een CD-tje als de kwaliteit dat nog toelaat. Opruimronde dus maar half geslaagd. Vinden jullie dit soort dingen ook zo moeilijk?

Overstromingen

Toen we woensdag in Cagli de markt bezochten, schoot ik luk raak wat foto’s van vrolijke vensterbanken, mooie deuren en andere schilderachtige dingetjes. Ook deze eenvoudige muurschildering die waarschijnlijk is aangezet in wat afgebrokkeld pleisterwerk waar al bijna een gezichtje in te herkennen viel. Nu er in de buurt zo’n verschrikkelijke overstroming heeft plaatsgevonden, kijk ik er ineens heel anders naar. Veel dodelijke slachtoffers en vermisten, waaronder twee kinderen. Ik zie plots een kind dat onder water dreigt te raken. Ik denk aan al het leed hier zo dichtbij en ben er stil van.

Snelle afspraak

De dinsdag vullen we vaak met een bezoek aan de weekmarkt in Gubbio. Vandaag hadden we er bovendien nog een korte koffie afspraak met vrienden die eind deze week al weer naar NL terug gaan. De intentie om even met elkaar te gaan eten, kwam te vervallen wegens andere afspraken van beide partijen.

Enfin, het was aangenaam elkaar weer even te zien en we zijn weer bijgepraat. Italianen doen dat vaak staande op straat, kijk maar eens naar dit ontspannen groepje. Wij Nederlanders leven veel meer met een agenda, stelden we gezamenlijk vast.

De man die de kleine draaimolen beheert, had niets te doen. Het ding draaide wel en alle feestverlichting en bijbehorend muziekje waren aan. Eigenlijk zien we er zelden kinderen gebruik van maken. En misschien denken wij ook wel typisch Nederlands, dat we vinden dat alles altijd maar efficiënt moet gaan. We hebben het dolce far niente nog niet helemaal onder de knie. Gaan we de komende weken weer aan ‘werken’.

Tussen de dieren

Foto schoonzoon Tommy

De zee is dichtbij maar we komen hier ook veel dieren tegen. De koeien liggen even verderop achter een hek maar de kip scharrelt gewoon om ons heen en pikt een graantje mee.

Foto schoondochter Astrid

Het huis waar we met kinderen en kleinkinderen verblijven, heeft deze muurschildering. We ondernemen voortdurend hele leuke dingen, ik laat er vast nog wel eens wat van zien maar daar heb ik nu gewoon geen tijd voor. Kwestie van prioriteiten.

Huis en muur en geen signaal

We zochten naar verkoeling en vonden dat aan de kust bij Fano. Maar voor het zover was zochten we een parkeerplaats en dat viel nog niet mee. Alle plekken waren bezet en het was veel te vroeg voor vertrekkende badgasten met huilende kinderen. Maar toch, één straat verder dan waar we normaal staan, schoven we een parkeer haven in. Met dit appartementengebouwtje op de hoek. Mobieltje uit de tas en de eerste foto gemaakt. Mediterraans op zijn best, toch?

De laatste foto van die dag maakte ik van deze vrolijke muurschildering. Er worden hier sup-en surflessen gegeven en dat maakt men op deze manier duidelijk. De schildering is recent geplaatst, misschien wordt het douchemuurtje ervoor ook nog beschilderd, dat zou wel aardiger staan, denk ik. Iets minder leuk was dat we vandaag, zondag, vrijwel de hele dag zonder internet zaten. Bij onweer wil het nog wel eens duidelijk zijn hoe dat komt. Maar bij een windstille snikhete dag van 37 graden? Of smelten de signalen dan? Of de medewerker bij de provider zwemt in de zee bij Fano en was niet bereikbaar, dat kan ook.

Zij wist het en wij wisten het ook

Wat zou het heerlijk zijn als de blauwe regen nog in bloei is, had ik menigmaal gedacht de laatste weken. En ja hoor, in volle pracht. Toch werd de vreugde daarover getemperd door het bericht van overlijden van een dierbare vriendin. In februari lunchten we samen met onze dochters. Ze was al lange tijd ziek en leefde in bonustijd, zoals ze het zelf noemde. Van een nieuwe afspraak kwam het niet meer. We hadden toen alle vier het gevoel dat de tijd haar snel begon in te halen. Toch was ons samenzijn nog reuze gezellig, kon alles worden benoemd en namen we hartelijk afscheid van elkaar. Daarna had ik alleen nog via de app contact. Ze werd gedurende al die jaren en zeker ook in haar laatste weken gesteund en liefdevol omringd door man, kinderen en kleinkinderen. Wat zal ze door velen gemist worden.

Reuze feestelijk

Het was Koninginnedag 2001 toen wij geïnteresseerd raakten in Delft als onze woonplaats. We kwamen die dag uit Voorburg om in Delft de vrijmarkt te bezoeken, zagen het oude universiteitsgebouw in de steigers staan om er woningen van te maken en de rest is historie. Omdat we vaak in Italië vertoeven in deze tijd van het jaar, was het járen geleden dat we hier op Koningsdag zijn.

En het was gezellig met, zoals dat hoort, kinderen die een instrument bespeelden, een vrijmarkt die straat na straat besloeg én koffie met oranje tompouce. We scharrelden twee uur door het centrum en ja, we kochten ook nog wat. Laat ik morgen zien.