Antipasto tussen de rotsformaties

Op de grens van Umbria en Le Marche ligt een berggebied dat Livello Bonarelli genoemd wordt, naar de geoloog die veel onderzoek gedaan heeft naar de ontstaansgeschiedenis. Tweehonderd miljoen jaar geleden verschoof de aardkorst en ontstonden die prachtge formaties die ik op de eerste twee foto’s laat zien. Op de tweede ingezoomde foto zie je bovendien dat men met stenen de boel een beetje heeft opgevuld waardoor dit gebied veel wandelmogelijkheden heeft.

Wij waren er omdat het in Gubbio enorm druk is. Vandaag lopen kinderen tussen de 12 en 16 jaar met aangepaste Ceri (de kandelaars waarover ik op 15 mei al schreef) nogmaals door de feestvierende stad. Men is er goed in om het hele feest tot een maand op te rekken en elke bevolkingsgroep erbij te betrekken. Maar wij zochten de rust op en zaten in een supereenvoudig restaurantje heel smakelijke streekgerechten weg te happen. Het oudere echtpaar, de uitbaters, werden bijgestaan door allervriendelijkste familieleden. De kokkin kwam even uitrusten en ogenblikkelijk kwamen er twee gasten van het terras af om haar te begroeten en te bedanken voor de heerlijke maaltijd. Ter verduidelijking: de vrouw zit te lachen. Dat jullie niet denken dat ze onwel is geworden. Ik heb de foto een beetje stiekem gemaakt en durfde het niet nog een keer over te doen. Het was één al plezier daar. Ook voor ons.

Buitengebieden

Deze maal lieten we de heilige Ubaldo met rust. Hij ligt al bijna tien eeuwen in een glazen schrijn in de gelijknamige Basiliek boven op deze berg. Dus hij kan het nog wel even af zonder een bezoekje van ons. We bogen linksaf op de Monte Ingino om op deze warme en stralende dag naar het Parco Rocco te gaan.

Voetballende kinderen, wandelaars, wielrenners en paardrijders; we kwamen ze allemaal tegen. Her en der zijn openbare barbecue-plaatsen waar druk gebruik van gemaakt werd. En er waren mensen zoals wij die niet zo snel meer gaan, een klein stukje wandelen, wat eten en een kalme zondagmiddag beleven in de natuur. Die tevreden huiswaarts keren, daar een mini-ijsje eten en sluimeren in de schaduw.

Op weg

We hadden een ontzettend gezellige paasdag gisteren, vrijwel voltallig met kinderen en kleinkinderen. Eén kleindochter ontbrak vanwege een internationaal softbaltoernooi waaraan zij deelnam. De rest was present in Zwijndrecht waar we koffie dronken in de tuin, binnen aan een feestelijk en smakelijke brunch zaten en toen we huiswaarts reden, deden we dat in de stromende regen. Vandaag rijden we richting Italië en verlaten onze waterrijke omgeving weer. Even geen grote gezelschappen maar wel een omgeving waar we weer volop buiten bezig kunnen zijn en daar enorm veel zin in hebben. Mijn volgende blog hoop ik te schrijven vanonder de pergola.

Boek, brief, bloem en…

Een vriendin leende mij dit boek uit. In de weken voorafgaand aan het overlijden van mijn moeder was ze dit aan het lezen. De strekking is: als je de dood aanvaardt dan wordt je vrolijker oud. Ik ben nu in dit boek bezig en het boeit me. Op de binnenflap lees ik: Alleen wie tevreden heeft geleefd, kan zonder onvrede sterven. Dat sluit heel mooi aan bij de manier waarop mijn moeder stierf.

Die vriendin verhuisde met haar gezin begin jaren negentig naar Zuid Afrika. Inmiddels woont ze weer in de buurt en zien we elkaar geregeld. Destijds verliep ons contact via handgeschreven brieven. Ze was aan het opruimen en vond een brief van mij uit 1992. Daarin vertel ik over onze kinderen, die net geslaagd waren op de middelbare school. Van de paar dagen in Parijs die we met de kinderen doorbrachten om het te vieren en nog wat huiselijk geneuzel. Zó aangenaam om dat alles weer eens terug te lezen en wat kunnen we tevreden terugkijken!

Die vriendin nam ook nog een heerlijk boeket knalrode anemonen mee, een schot in de roos. Een vriendschap die werd uitgevoerd met drie B’s. Daar komt nog een vierde bij. Een Bezoek van haar aan Italië is inmiddels geregeld.

Triviale zaken

Het blijft me nog even bezighouden, dus mijn blog gaat er ook nog over: het uitruimen van mijn moeders appartementje. Gisteren zijn door een paar neven grote en zware meubelstukken naar zussen gebracht. Kleinere spullen waren al eerder door ons vieren meegenomen. Het huisje wordt onttakeld en de laatste restanten werden verdeeld in Kringloop en Groot Vuil. Daar stond ik vanmorgen samen met de wijnboer en een andere zus een soort allerlaatste schifting te maken. Het zwemdiploma van mijn vader, pas op zijn 35 e behaald omdat ie het niet uit kon staan niet te kunnen zwemmen.

Een zilveren lepel uitgegeven bij de geboorte van Prinses Marijke en een losse foto van onze kinderen toen ze nul en twee jaar oud waren. Er was een klein zangbundeltje uit 1948 dat ik toch maar apart legde. En een schellekoord dat mijn oma in 1963 borduurde voor mijn ouders. Later heeft ze voor al haar kinderen en zelfs voor haar kleinkinderen, waaronder wij, dat zelfde patroon meermalen geborduurd. Niemand wil het nu meer ophangen of hebben. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het weg te doen. Ik schreef er hier (klik) al eens een blog over. De rolstoel, die werd gebruikt voor vervoer buitenshuis, wordt donderdag opgehaald. Het Groot Vuil ook. Dan leveren we ook de sleutels in en is haar woninkje weer net zo neutraal als we het twee jaar geleden aantroffen.

Gestolde tijd

De kerk van de H. Antonius Abt was vanuit mijn moeders appartementje goed te zien. Met de familie, bestaande uit haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn we vanuit haar huis achter de rouwauto gelopen naar de kerk. Daar was een eucharistieviering om afscheid te nemen van haar stoffelijke leven.

Het is natuurlijk uiterst verdrietig om afscheid te nemen van een zo geliefd persoon maar we bewaren allemaal zulke warme herinneringen aan haar, dat we welgemoed verder kunnen. De realiteit van het leeghalen van haar woning, haalde ons vandaag na een week van gestolde tijd weer in het heden. De potten die altijd gevuld waren met spekkies en dropjes, zijn leeg. We brachten de dag door met het verdelen van haar spulletjes. Een zware opgave waar we desondanks ook met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Het echte gemis moet denk ik nog komen maar de warmte die we met elkaar ervaren hebben in de gesprekken die we met velen voerden gisteren na afloop van de H. Mis, sterken ons in de overtuiging dat we bevoorrecht zijn geweest zó lang een fantastische moeder te hebben gehad.

Elk feestje vieren

Kennen jullie de documentaire reeks The blue zones? Daarin gaat de Amerikaanse journalist Dan Buettner op onderzoek uit naar gebieden waar de mensen uitzonderlijk hoge leeftijd bereiken. Hij komt onder meer in Costa Rica, op een afgelegen Grieks eiland en een bergdorp in Sardinie en ontdekt overeenkomsten tussen de veelal geïsoleerd wonende gemeenschappen. Weinig stress, veel lichamelijke arbeid, gezond en gevarieerd eten en omzien naar elkaar. Er zijn nog tal van andere factoren maar het voert te ver om daar hier op in te gaan. Veel aspecten spraken me aan, en één ervan brengen wij graag zo vaak mogelijk in de praktijk. Dat is met familie en vrienden bij elkaar zijn en de maaltijd gebruiken in alle rust en gezelligheid. Zonder mobieltjes op tafel. En dat deden we vandaag ook maar weer eens. De jarige wijnboer heeft vrouw, kinderen en kleinkinderen om zich heen verzameld bij een feestelijke lunch.

De kleinkinderen kijken naar de opa die zijn cadeautje uitpakt. De foto waar we met z’n allen aan tafel zitten in een restaurant om de hoek, is te zeer bewogen om hier te plaatsen. Maar de leuke herinnering die we er aan hebben, volstaat voor ons.

Stoofpeertjes van oma

Onze zoon kan heerlijk koken en had dat op kerstavond voor ons zessen gedaan. Kleinzoon Lucas nam de foto dus er zijn maar vijf personen van dit gezellige groepje te zien. Mijn bijdrage bestond uit het dessert. Een soort tiramisu met stroopwafeltjes en stoofpeertjes. ‘ Oh, lekker, stoofpeertjes van oma’, werd er van alle kanten geroepen. Waarmee stoofpeertjes meteen wel een ouderwets imago krijgen. Maar goed, het was zeer smakelijk en inmiddels zit deze oma bij haar eigen moeder. Vanavond een eenvoudig maal waarbij stoofpeertjes zeker niet zullen ontbreken.

Nagezonden foto. Nu zit de fotograaf er ook bij.

Surprise

Geen gezamenlijke Sinterklaasviering dit jaar in onze familie. De kleinkinderen wilden wel eens de cadeautjes onder de kerstboom vinden. Maar het is het één (Kerst) of het ander (Sint) en niet én én, besloten hun verstandige ouders. Dus slaan we het een keertje over en dat moet ook kunnen. Tradities zijn heerlijk maar mogen wat ons betreft nooit knellend zijn en dus vieren we vanavond met z’n tweetjes een heerlijk avondje met kaasfondue en wat lekkers. Om toch wat van de sfeer op te snuiven, waren de kinderen hier bij de intocht van de sint in Delft en kregen wij toen deze surprise met een cadeautje. In het bijbehorende gedicht werd gerept over onze buigzaamheid en flexibiliteit, ondanks pijntjes en kapotte onderdelen. Dat soort verrassingen, die over en weer gedeeld worden, maken voor ons 5 december tot een leuk feestje. Onze zoon heeft nu al gezegd dat we wat hem betreft volgend jaar het sinterklaasfeest weer uitgebreid vieren met surprises en al. Dus dat komt dik in orde.

Wijntje?

Ineens gaan onze gesprekken hier weer over wijn. Dat zit zo. Vrijdagavond kwam een vriendin met haar man bij ons eten, ze namen een prachtig boeket en Italiaanse wijn mee. Onze mislukte wijnoogst kwam ter sprake en nog heel veel meer natuurlijk. We kennen elkaar vanaf ons 18e jaar en waren collega’s in het Zeehospitium in Kijkduin. We kregen in de zelfde periode verkering, de vriendjes moesten vrijwel gelijktijdig in militaire dienst, we trouwden en kregen kinderen en kleinkinderen. Nu proberen elk jaar een keer met elkaar af te spreken. De herinneringen aan ons werk passeerden de revue en de wijnboer en ik vertelden dat we ooit de radioloog uit het Zeehos in een sjiek restaurant hadden gezien, waar hij een Chateau Petrus uit eigen kelder liet ontkurken. Wijnliefhebbers weten dan dat het om heel dure en mooie wijn gaat. De hele staf van het restaurant stond die avond ook in grote eerbied bij die tafel mee te kijken en te kwijlen. Vanmorgen kwam er een appje binnen van mijn vriendin dat een wijnverzamelaar zijn hele collectie heeft laten veilen en dat dit op Radio 1 voorbij zou komen. Je begrijpt het al, het was de radioloog waarover wij toevallig vrijdagavond spraken. Zijn 55 duizend flessen die in meer dan 60 jaar verzameld werden, brachten meer dan 7 miljoen euro op.

Het boekje dat momenteel op mijn nachtkastje ligt, gaat over wijndrinken en hoewel ik zelf geen alcohol meer drink, lees ik het boekje met veel genoegen omdat het vlot geschreven is en niet heel gewichtig doet over mooie wijnen. Maar het leert wel de basale regels over kijken, ruiken, proeven en drinken. En proeven kan ik nog steeds heel goed. Ga ik ook doen van de wijn uit Puglia en dan proost ik op onze vriendschap die al 55 jaar bestaat. Ook heel kostbaar.