Levenslessen aan de tafel van mijn moeder

‘Is het twaalf uur?’ zei mijn moeder toen de telefoon overging. ‘Dan zal het T. wel zijn die vanuit Noorwegen belt’. En dat klopte. Terwijl mijn moeder sprak met een op vakantie zijnde dochter, maakte ik van de gelegenheid gebruik haar eettafel te fotograferen. Die je ook haar bureau zou kunnen noemen. Onze koffiekopjes staan er nog, net als de koektrommel en wat bonbons. Haar blocnote binnen handbereik ‘want ik moet wel alles opschrijven tegenwoordig’. Daaronder een boekje met foto’s van alle kleinkinderen met hun gezinnen met hun namen erbij zodat het als naslagwerk dient. In haar agenda leest ze dat er binnenkort een achterkleinkind jarig is, ‘maar hoe ziet ze er ook al weer uit?’ Ze zal hoogstpersoonlijk een felicitatiekaart sturen. Het van een andere dochter gekregen boek met verhalen van honderdjarigen ligt voor de grijp. Soms leest iemand haar er uit voor, soms leest ze zelf zo’n verhaal, dat veel herkenning oplevert. We eten samen een boterhammetje en ik doe nog wat kleine klusjes. Ze geeft toe mijn vader nog elke dag te missen maar blijft met haar optimisme en hartelijkheid een gezellige gastvrouw bij wie je met genoegen aan de gastvrije tafel schuift. ‘Neem nog een bonbon mee voor onderweg, kind’ zegt ze als ik weer wegga. Dat werd een dropje uit de droppot op een andere tafel. Vond ze ook goed.

Vrouwen

Gelukkig had ik er aan gedacht toen ik twee weken geleden over de markt in Gubbio liep. Even de mimosa op de foto zetten, zodat ik deze vandaag kan delen. In Italië krijgen namelijk vandaag vrijwel alle vrouwen van de mannen uit hun omgeving een boeketje mimosa. Bovendien gaan de vrouwen massaal uit eten vanavond.

Van een Italiaanse vriendin kreeg ik bovenstaand appje. Het richt zich vooral op de vrouw als echtgenoot, moeder en vriendin die zich onbaatzuchtig, haar tranen verbergend, inzet voor de familie. De korte vertaling is van mij en ik herken mezelf niet in dit beeld. Ik denk bij de Internationale Vrouwendag toch meer aan onderdrukte vrouwen die lijden onder totalitaire regiems. Wat mij betreft mag de aandacht en inzet zich vooral richten op de strijd voor gelijke rechten en kansen, tégen onderdrukking en voor vrijheid in het algemeen. Daar valt nog heel wat winst te behalen, aldus dit bevoorrechte mens. En alle Italiaanse vrouwen die ik persoonlijk ken, wens ik natuurlijk oprecht een heel gezellige maaltijd toe. Fata una festa, signore!

Geen carnaval

We lieten het idee om op zoek te gaan naar een carnavalsoptocht weer vrij snel varen. We waren voor onze zondagmiddagpranzo aan de rand van het centrum waar, behalve een fijn restaurant, verder niets te beleven viel. Het is waterkoud en het begon ook nog eens zachtjes te regenen.

Ik maakte nog wel even wat foto’s in de verder vrijwel uitgestorven stad. Ja, in het restaurant was het vol met families. Naast ons een stel met een zoontje van een jaar of twee. Zij vierden de verjaardag van de moeder, het kleine ventje zong dapper het Tanti Auguri, de Italiaanse variant op Happy Birthday. Een stuk verderop een gezin van vader, moeder met twee tienerdochters en de beide oma’s. Zo zien we dat graag hier. Wij aten weer verrukkelijk en keerden tevreden huiswaarts. Morgen weer aan het werk maar vandaag een echte rustdag.

Zingende moeder

Hoe ze ooit in het bezit kwam van dit boek weet mijn moeder niet meer, en wij, haar dochters, evenmin. Maar feit is dat het onlangs in een lade werd teruggevonden en het heel veel gemijmer en gezang opleverde. ‘Wat zou ik het leuk vinden omdat met alle vier de meisjes nog eens eens te zingen’, zei mijn moeder. Die vier meisjes zijn haar dochters, zestigers en zeventigers. En dus zaten we gistermiddag, met de gebruikelijk pot thee op een lichtje op tafel, bij haar en zongen we. Vaak meerstemmig, soms proestend van de lach om de sentimentele teksten en met een moeder die meezong en zichtbaar genoot. En dan haar commentaar op de Jordanese manier van zingen bij Droomland, of op Gert en Hermien, die we op haar verzoek oversloegen. Een middag van saamhorigheid en groot geluk die we nooit meer zullen vergeten.

Mijn moeder en de kunsten

Een zus had bloesemtakken voor mijn moeder meegenomen, een vleugje voorschot op de lente. Dat kan mijn moeder zeer waarderen. Twee maal per week ga ik naar haar toe en altijd voeren we mooie gesprekken. Veel over vroeger maar de actualiteit boeit haar nog steeds al is ze wel eens teleurgesteld over de hoeveelheid naar nieuws in de krant.

In de gang bij haar appartement hangen weer nieuwe werken. Ik zal binnenkort toch eens vragen wat ze er van vindt maar ik denk niet dat het haar stijl is. Een telefoon die van een brug afvalt en een knappe foto waarin ik nog geen symboliek heb kunnen ontdekken.

Het feit dat er een wisselende expositie is, is lovenswaardig. Het klassieke schilderij in haar kamer heeft in deze reeks mijn voorkeur.

Geen gezoen

We hadden gisteravond een burenborrel om elkaar de beste wensen voor het nieuwe jaar over te brengen. Naast oliebollen, lekkere hapjes, een behoorlijke opkomst en geanimeerde gesprekken, viel er nog wat op. De plichtmatige zoenen worden niet meer uitgewisseld en niemand lijkt dat te betreuren. Fred, de buurttuinier in Delftse Hout, heeft zo zijn eigen manier om iedereen het allerbeste te wensen en hergebruikte daar zijn waxinelichtjes voor.

Wij zagen de zondagochtendzon opkomen en wandelden langs kale bomenrijen en met schapen gevulde landerijen. Er waren geen medewandelaars vanwege griep, logees of andere bezigheden. Dus alweer geen gezoen met familie en vrienden voor nieuwjaarswensen. Straks naar mijn moeder. En die wordt wel gekust. Met liefde.

Even de boom en een frisse neus pakken

Van een korte wandeling op Eerste Kerstdag was niks terecht gekomen omdat het de hele dag goot. Maar vandaag is er alle gelegenheid voor een stadsommetje met als doel de grote kerstboom op de Markt in volle glorie te kunnen zien. Het was best druk in het centrum, iedereen wil er wel even op uit. Ook de horeca zat vol, zagen we. Niet dat we daar gebruik van maken hoor. Straks eten we met mijn moeder en een zus en zwager. Onze lunch houden we daarom heel klein. Hij is weer mooi hè, die grote boom in het hart van Delft. De twee toeristen stapten maar niet uit beeld. De één draagt een zonnebril, de ander een mondmasker dus erg herkenbaar zijn ze niet. Kan wel zonder toestemming, lijkt me.

Het kijken waard

We volgden deze week op Netflix de serie Julestorm. Zes afleveringen van elk dertig minuten dus lekker overzichtelijk en goed voor een aangenaam kerstgevoel. In deze Noorse serie zit vanwege een sneeuwstorm een aantal mensen vast op een vliegveld. Natuurlijk zie je de gebeurtenissen van mijlenver aankomen maar wij hebben ons er prima mee vermaakt.

Gisteravond keken we, samen met 1,3 miljoen anderen, naar de Nederlandse tv-film Kerstappels. Ik volg de serie Oogappels, die er aan vooraf ging, al vier jaar. Maar de nieuw mee kijkende wijnboer amuseerde zich er ook kostelijk mee. Een aanrader wat mij betreft en vast nog wel in de herhaling te zien.

In Delft kwam ik het Pinkeltje Hotel in kerstsfeer tegen, op het Doelenplein is de kerststal weer neergezet en in de centrale hal bij mijn moeder staat een uitgebreid kerstdorp opgesteld. Ik kwam aan alle kanten weer eens ogen tekort.

Opgetogen

We gingen bij mijn moeder de kerstsfeer aanzwengelen. Veel is daar niet voor nodig want al bij de ingang staat een fraaie boom. Vanuit haar tuintje kijkt ze op een groot grasveld waar aan een vlaggenmast kerstlampjes zijn gemaakt die de vorm van een kerstboom suggereren. Helaas brandden die na een dag al niet meer maar dat zal ongetwijfeld hersteld worden. Wij hingen nog wat solarlampjes in het appelboompje waar ze op uitkijkt en zetten de kerststal neer. Vanuit Huize Royal was er al een klein tafelstukje bezorgd, we strooiden nog wat kerstballen hier en daar en mijn moeder was reuze tevreden over het resultaat.

Eerder die middag hadden we met een club van zo’n twintig buren de grote kerstboom in de hal weer neergezet en versierd. Een altijd gezellige en nuttige actie waardoor het voor iedereen nog fijner thuiskomen is. En dan gaan we de komende dagen maar eens kerstkaarten schrijven. Het zijn tradities die mij wel bekoren.

Dageraad

Het was acht over acht toen ik deze foto van het ochtendgloren maakte. Mooie ouderwetse woorden zijn dageraad en ochtendgloren waarvan ik me afvraag of onze kleinkinderen ze ook kennen. Het gaat om de periode van schemering direct voorafgaand aan de zonsopkomst. Er waren mooie wolkenformaties die in werkelijkheid veel spectaculairder zijn dan wat deze amateur kan laten zien.

Om zes voor half negen voer er een schip voorbij met zand. Meeuwen cirkelen er achteraan, misschien valt er wel een visje te verschalken. De schemer is geweken voor het licht. Ik zag een dubbele regenboog terwijl ik naar mijn moeder reed. Zo’n eenvoudige dag waarin alles klopt. Ik kan ze wel hebben.