Het valt nog niet mee om het vandaag niét over het weer te hebben. De straten zijn tamelijk uitgestorven tijdens een kort winkelrondje onder de paraplu. Een eenzame zwaan in de gracht, waar zou zijn of haar partner zijn? Schuilend onder een bruggetje misschien?
We bezoeken de drogist, de boekwinkel want nog boekenbonnen te besteden en de bakker. En tenslotte doen we snel een cappuccino en espresso bij neef Rob, ons favoriete koffietentje. Het is een dag vol werkzaamheden binnenshuis. Wat dat betreft treffen we het met het weer.
Een vriendin uit ons collega-clubje woont in een nieuwbouwappartement van een oud postkantoor. In het trappenhuis is dat nog goed te zien want in het glas-in-lood is postbezorging door de eeuwen heen kunstig verwerkt.
Op weg naar haar toe passeerden een meereizende vriendin en ik dit fraais. Elke Hagenaar weet dan onmiddellijk dat dit de Passage is, de oudste overdekte winkelstraat die meer dan honderd jaar bestaat. De hele maand april zijn hier rondleidingen te boeken. Google maar even als je belangstelling hebt.
Na de koffie met gebak liepen we met de hele club naar de Haagse Bluf waar we een heerlijke lunch gebruikten. Na het overlijden van één van ons clubje en van de man van een ander, was dit de eerste bijeenkomst weer die een wat luchtiger karakter had. Hoe ouder we worden en we steeds meer met elkaar delen, des te inniger wordt de vriendschap. Een nieuwe afspraak is al weer gemaakt.
Hier en daar had ik al wat gelezen over de film die Martin van Waardenburg maakte. Gezien de Rotterdamse achtergrond van de film en een berichtje van dochter en schoonzoon die zich er zo mee vermaakt hadden, zijn wij er ook voor gaan zitten. We keken via de streamingsdienst van KPN, iets wat we nooit eerder deden. De wijnboer vond uit hoe dat werkt en betaalde €2,99 voor de vertoning. Een deel van de opbrengst gaat naar het Sophia Kinder Ziekenhuis. Zo steunden wij een goed doel en hadden een leuke avond. De film gaat over een vader-dochter relatie die door verschillende omstandigheden onder grote spanning staat. Als aan het licht komt dat Ome Cor een tikkie gefraudeerd heeft met zijn arbeidsongeschiktheidsuitkering zijn de gevolgen niet te overzien. Uitkering foetsie, uit huis gezet, mot met zijn dochter en zelfs een taakstraf. Er hebben enorm veel bekende acteurs aan mee gewerkt en ook burgemeester Aboutaleb speelt een rolletje. De film zat vol rauwe Rotterdamse humor maar ontroerde ook. Voor wie van Rotterdam houdt is dit een echte aanradert.
Er zit een hele grote bouwmarkt in de buurt waar ik een poging deed om verf in een spuitbus te kopen voor de rieten tuinstoelen die meegaan naar Italië. Maar wat ik daar eerst nog allemaal tegenkwam in die mega grote winkel!
Een planten en tuinafdeling met decoratiematerialen. Niks gekocht hoor, ik ga liever naar een kwekerij voor goede tuinspullen. Stukje verder kwam ik deze bekende tegen. Jammer eigenlijk dat haar beeldrecht niet beschermd wordt,
Uiteraard belandde ik tenslotte bij de verfafdeling en werd er ook nog eens allervriendelijkst te woord gestaan door een mooie vrouw die net van haar vorkheftruck afklom. Helaas stond er geen olijfkleurige verf in het schap en raadde ze me aan deze via het internet te bestellen. Maar ook daar kan ik tot op heden de juiste kleur niet vinden. Mislukte missie dus. Beetje de pest in want het láátste waar ik zin in heb is om een paar bouwmarkten af te lopen. De verfspeciaalzaak in Gubbio kan alles op kleur mengen voor ons maar geen spuitbusverf. Mmm…hoe gaan we dit eens oplossen.
Wat een schok om te horen dat Wim de Bie is overleden. Frits Spits zegt zeer treffend over hem: ‘hij was een groot (taal) vernieuwer, iemand die ons met Kees van Kooten een spiegel voorhield, richting bepalend voor mijn generatie.’ Beter kan ik het niet formuleren. Hele lappen tekst kenden wij uit ons hoofd. Dat kwam door de cassettebandjes die we tijdens lange autoritten naar Frankrijk afspeelden en waarop beide heren te horen waren. Volgers van dit illustere duo herkennen elkaar door taalgebruik als: Eng? Eng? Ik ben helemaal niet eng. Ja…in mijn zwembroek dan ben ik eng. Of: Nooit had ik het oude tuinhuis moeten verlaten. Of: mag ik u een paars aura geven? Voor wie hen nooit zag, is het lastig uit te leggen maar het was onnavolgbaar goed. Wat een gemis voor zijn naaste familie, zijn vrienden en voor ons. Er is een schat aan materiaal beschikbaar, te beginnen vanavond 22.18 uur NPO 2 met Van Kooten en De Bie sloegen weer toe. Ik ga zeker kijken.
We stonden lang genoeg stil bij een stoplicht om het raam open te doen en deze bloesem op de foto te zetten. Nee, ik reed niet zelf. We waren op weg naar dochter in Zwijndrecht waar we de tussenstand bewonderden van een nogal grootscheepse verduurzamingsverbouwing (lekker veel woordwaarde trouwens). Daar stond in de achtertuin deze Magnolia in bloei, waarover blogvriendin Marthy ook al schreef en net zo verrukt was.
De donderdag van vrienden gekregen anemonen staan in onze kamer te stralen en vannacht is de zomertijd in gegaan. ZOMERtijd. Alleen van zo’n woord kan ik al vrolijk worden. Dat uurtje gemiste slaap merk ik nauwelijks. Lange lichte avonden, daar hou ik als avondmens enorm van. Kom maar op.
Aan het stratenplan in het centrum van Delft is niets wezenlijks gewijzigd in de loop der eeuwen. Het is op dit schilderij goed te zien. Johannes Vermeer zou er zo zijn weg nog kunnen vinden, wordt beweerd en dat geloof ik grif. Veel van de kunstwerken die de amateurs maakten voor het tv-programma De Nieuwe Vermeer zijn te bewonderen in diverse etalages in het centrum. Ik denk dat Vermeer van die winkels wél vreemd op zou kijken.
Hier nog twee winnaars die in Museum Prinsenhof terecht zijn gekomen. De zwart-witte is mijn favoriet. De overige tentoonstelling liet zich in de donkere ruimten moeilijk fotograferen. Heel mooi is de combinatie van uitvergrote werken van Vermeer met daarbij de echte voorwerpen als stoelen, tapijten, kannen en kruiken er bij gezet. Mooi dus en eigentijds samengesteld op thema’s als tijdgenoten en interieurs. Maar wel klein. Dus loop even binnen tijdens een dagje Delft dan doe je binnen een uur deze tentoonstelling.
Aanvulling: Er is wat commotie ontstaan over de kunstwerken uit de serie De Nieuwe Vermeer. De ‘creatieven’ zoals ze genoemd werden door omroep Max, bestonden vooral uit gevestigde kunstenaars. Met het woord ‘amateurs’ in mijn tekst, doe ik ze dus ook geen recht. Een Heer van Stand die zijn Handen Wast is gemaakt door Domenique Himmelsbach de Vries. Het concert is gemaakt door Joke van Haperen.
Het ziet er naar uit dat de oproep die in de titel staat, massaal opgevolgd wordt. In Museum Prinsenhof is nu een tentoonstelling die vooral gaat over tijdgenoten van Vermeer en Delft toentertijd. Het was in de 17e eeuw een bruisende stad waar kunst en wetenschap bloeiden en waar Johannes Vermeer als schilder zijn talent kon ontplooien.
Om vijf voor elf stond ik te wachten om naar binnen te kunnen gaan, dan opent het museum pas. In de hal, waar het museumcafé is, hingen de schilderijen van de amateurwinnaars uit de tv-serie die onlangs zes zondagavonden te zien was en die allemaal een thema van Vermeer uitbeelden. Nadat ik de echte tentoonstelling had gezien en mezelf op een cappuccino trakteerde, was het dringen geblazen bij de nieuwe Vermeers. Daar kom ik nog op terug. Nu het vrijwel onmogelijk is nog een toegangskaartje voor de overzichtstentoonstelling in het Rijksmuseum in Amsterdam te bemachtigen, zal de toeloop in Delft nog groter worden. Ik fietste al slalommend tussen de toeristen terug naar huis.
Het is niet moeilijk om te raden waar ik even was vandaag. De medewerkers in de zorg voeren actie en terecht wat mij betreft. In het Reinier de Graaf ziekenhuis hangen spandoeken. Gemaakt door actievoerende medewerkers. Ze zijn in haast gemaakt. Dan blijkt de tekst langer dan het spandoek en wordt er wat gefrommeld op het eind. Of de K was aanvankelijk vergeten in het woord Werkers. Met verbandtape zijn de kreten vastgemaakt op de panelen in de centrale hal.
Ziekenhuismedewerkers komen niet snel tot zulke acties, alles is altijd gericht op de zorg voor een ander. Buiten, waar nog niet zo heel lang geleden een afgeschermde hoek voor rokers was, staat sinds september 2020 een ruim vier meter hoge beer van gaas begroeid met planten. Bedoeld om de medewerkers in de zorg een steuntje in de rug te geven. Het was de Coronatijd, weet je nog? Het is een schande dat we de salarissen en de CAO in de zorg maar niet op orde krijgen. Ik sta vierkant achter deze actie, voor wat het waard is.
Zodra mijn tante het appartement van haar vriendin inliep, hing ze dit tasje aan de deurknop. Tante T. leed aan Alzheimer en haar vriendin M. die in het in het zelfde flatgebouw in Loon op Zand woont, was gedurende haar laatste levensjaar haar steun en toeverlaat. De tante is al ruim tien jaar dood maar wij komen nog steeds jaarlijks op de koffie bij die leuke Brabantse vriendin die ons altijd even hartelijk ontvangt.
foto van het www
We reden door naar Vught, waar we moesten zijn voor een bepaalde boodschap en passeerden Udenhout. Daar in het gebouw van Huize Sint Vincentius is mijn tante haar werkzame leven begonnen, als novice van de congregatie Dochters van Maria en Joseph en ontmoette ze M. Ze werkten er samen in het internaat voor meisjes met een verstandelijke beperking. Uiteindelijk verliet M. en later ook mijn tante de kloostergemeenschap. M. trouwde, tante T. bleef ongehuwd en ging terug naar Den Haag. Pas op het eind van haar leven keerde ze terug naar Brabant en ondervond veel steun van die leuke vriendin. Kloostergemeenschappen dunnen uit, Huize Sint Vincentius wordt omgebouwd tot moderne appartementen, maar het tasje van mijn tante hangt als een mooi souvenir nog steeds bij M. in de gang.
Wonen in Caldese (Italië) 