De daken van Gubbio

Het paleis waar we gisteren waren, kent veel spannende gangen, geheime hoeken en schitterende balkons. We onderzochten natuurlijk alles en zagen dit fraaie stadsbeeld. Zo typisch Italiaans. Zo organisch tot stand gekomen, althans op het eerste oog. Zo Middeleeuws ook. Op dit moment lees ik Inferno van Dan Brown, de man die onder meer de bestseller De Da Vinci Code schreef. Dit nieuwste boek speelt zich af in Florence, zo’n twee honderd kilometer noordwaarts van hier. En dan krijg ik me toch de kriebels om weer eens naar Florence te gaan. Daarin zal k niet de enige zijn. Heel ondernemend Florence wrijft zich al in de handen, stel ik me voor.

Palazzo dei Consoli

Met vrienden hier ter plaatse bezochten we het Paleis van de Consuls in Gubbio. Daar worden zeven bronzen tabletten tentoongesteld. Geschiedkundig zijn die tabletten van grote betekenis omdat de belangrijkste tekst in het Umbrisch van vóór de Romeinen bewaard is gebleven. Wij waren nog meer geïmponeerd door het gebouw zelf, de fresco’s en schilderijen. Voordien hadden we al een heerlijke gezamenlijke pranzo genoten, de paraplu’s bleken niet meer nodig en na het museumbezoek namen we nog een ijsje. Dan kan je echt wel spreken van een topmiddag. Met dank aan onze vrienden voor het goede idee en hun heerlijke gezelschap.

Rode kruis

Het mag bij de lezers van dit blog bekend verondersteld worden dat ik graag bij kringloopwinkels kom. Dit is een van mijn laatste veroveringen. Een oud, houten medicijnkastje. Alleen een geel knopje hebben we vervangen door een zwarte. Het ietwat lullige rode kruis vind ik wel charmant. Ik word gelukkig van dit soort aankopen, gek hè? En wat nog mooier is: we slikken, op wat pilletjes tegen een allergie na, geen medicijnen. Het herbergt pleisters, zalfjes en paracetamol. Het is geluk zit soms in een klein kastje.

Hoog en laag

Halverwege de berg zijn we even gestopt om deze foto te maken. De wolken hangen laag, gelukkig zag ik zwaluwen hoog in de lucht. Dat was zondag wel anders, toen vlogen ze op nog geen meter boven de grond. Nou, dan weet je het wel. Op de markt waren wat kraamhouders weggebleven. Die hadden vast geen zin om voor een halve dag de hele handel neer te zetten met het risico op weinig klandizie vanwege de kans op regen. Al drie dagen benoem ik in mijn berichten het weer, zag ik bij teruglezen. Dat is weertechnisch niet zo’n best teken en ik beloof het morgen maar eens ergens anders over te hebben. Ik heb nog 24 uur om over een onderwerp na te denken. 

Drijfkaarsen

Nog nooit hebben we zo vaak de weersites geraadpleegd als deze dagen. Alle temperatuurrecords worden gebroken. En dan heb ik het over minimum temperaturen. Dit lijkt ons eigen weerstation wel; gesloten denappels en een regenpeil van heb-ik-jou-daar. We rommelen in huis waar gelukkig altijd wat te doen is. De werkplekken zijn grondig opgeruimd, de afdeling adapters en pc-gerelateerde snoeren is uitgedund. De zomerkleding ligt nog steeds geduldig te wachten op betere tijden. De stapel te lezen boeken slinkt en op het fornuis staat een pannetje troostrijke soep. Wij komen de herfst wel door. 

Palio della Balestra

De wedstrijd in kruisboogschieten is op zich niet zo interessant voor omstanders. Maar de optocht er naar toe blijft een jaarlijks spektakel waar we graag naar kijken. Het was droog en dat is vandaag de dag al heel wat. Het begon allemaal een half uurtje te laat maar dat is dan weer vrij normaal in Italië. De strijd gaat tussen Gubbio en Sansepolcro. Langzaam en begeleid door trommelaars en blazers klimt de stoet naar het Piazza Grande. Daar volgt eerst nog een hele ceremonie van begroetingen van allerlei hoogwaardigheidsbekleders in de wereld der kruisboogschieters vóór de echte wedstrijd begint. Daar hoeven wij niet bij te zijn. Sterker nog we zaten op dat tijdstip al in de auto op weg naar huis toen er een onweersbui losbrak. Ach arme, al die prachtig geklede Middeleeuwers in hun fluwelen pakken. Hoe zal dat afgelopen zijn?

Troost

Voor wie hooikoorts heeft, is dit prima weer. Als je niet van stoffige bergweggetjes houdt, ook. De regen kwam gisteren en ook vandaag met bakken uit de hemel, doet onze Vlijtige Liesjes in de potten verzuipen, spoelt stof van de auto, vult onze waterbron en maakt Umbria groener dan groen. En deze foto dan? Vanmorgen rond een uur of tien in de hoofdstraat van Gubbio scheen ie nog. We slaagden er bovendien voor nieuwe handgrepen voor de keuken en winkelden tenslotte overdekt in Collestrade. Goed bestede dag en heel Italiaans… we parkeerden de auto zo dicht mogelijk bij het huis en hólden met de boodschappen naar binnen. Luiken dicht, kachel aan en met dit blog al die Nederlanders troosten voor wie het maar geen lente wil worden.

Keuze

Wordt het deze of deze? Op een dag waarover verder weinig te vertellen valt, behalve dat het buiig begon en daarna de zon weer scheen, laat ik twee keer onze bloeiende brem zien. Omdat ik niet kan kiezen vandaag.

Crimineel

In de handbagage van A3 zat een transformator om tuinverlichting van 220 naar 12 volt om te zetten. Deze zin heb ik even door genoemd persoon laten controleren want ik wil natuurlijk geen technische onzin verkopen. Bij het passeren van de douane gisteren, werd die transformator uitvoerig bekeken maar na A3’s uitleg mocht het ding mee. Uw laptop willen we even testen op explosieven, mag dat? Zeg daar maar eens nee op. Zelf piepte ik als een gek toen ik door de detectiepoort liep en moest worden gevisiteerd. Onschuldig als we zijn, kwamen we goed door alle testen heen. Maar met aanhouding door de politie een half uur eerder leekt het wel of we voortvluchtig waren.

Flora Italia

In Nijmegen is vannacht een ramkraak gepleegd. De daders vluchtten in een auto met Duits kenteken. Rond vijf uur vanochtend werden we door de politie gesommeerd aan de kant te gaan, een tweede politieauto was standby voor het geval we geen gehoor gaven aan die oproep en men ons klem moest rijden. We waren in een Duitse huurauto op weg naar vliegveld Weeze. ”U voldoet verder niet aan het signalement, meneer. U kunt weer doorrijden.’  Gelukkig arriveerden we dus op tijd op de luchthaven en reden om half elf onze berg weer op. Zo, de zon schijnt, er hangt nog een laatste restje blauwe regen. We hervatten ons Italiaanse leven weer.