Integratie

Vorig jaar waren we te gast bij deze familie. Hoogste tijd voor een tegenbezoekje. Toevallig zitten de wijnboer en ik tussen de twee mensen in die ons van tijd tot tijd helpen in huis en op het erf. Een lief Italiaans gezin, aangevuld met de verloofde van de tuinhulp, zijn vader, zus en haar man en kindje.

Dat meisje had ons aller aandacht. Ze was erg met tellen bezig en stelde voortdurend de ‘waarom’ vraag, zoals kinderen van die leeftijd doen. De pranzo vond plaats in het restaurant van onze buren, want koken voor een Italiaanse familie is nog een hele onderneming.

Na afloop nam ik vanuit de buurtuin een foto van Gubbio, waar je de hitte ziet hangen, of verbeeld ik me dat? Hoe dan ook, het was een geslaagde en warme middag waarbij onze inspanning voornamelijk bestond uit het meedraaien in de conversatie. En dat is in een uitsluitend Italiaans sprekend gezelschap best een hele kunst.

Eén op de drie…

…die doet het nie. Gaan jullie maar eens lekker door elkaar heen groeien, zei ik begin mei. Dankbare plant, die geranium. Maar van de drie bakken die hier staan, gaan twee als een speer en de inhoud van bak drie laat het totaal afweten. Zelfde behandeling, in één koop gekocht, zelfde plek op het terras. Raar toch?

Dus haalde ik de planten er uit en keek ik de aarde na. Niets te zien aan schimmel of aaltjes of wat dan ook. Ingekort, bijgepunt, plantenvoeding toegevoegd en vriendelijk toegesproken. ‘Zet um op jongens, neem een voorbeeld aan je soortgenoten links en rechts van je’.

Behoorlijk warm

Naar de kust of naar een meer? Dat was gisteren de vraag toen een afspraak verviel en we onszelf een soort vakantiedag hadden beloofd. Het werd het Trasimenomeer waar we kampeerherinneringen ophalen, vaste adresjes hebben voor de lekkerste vis en ook een goede ijssalon weten.

Er gaan veerboten naar de drie eilandjes in het meer. Heel leuk om te doen, maar dat doen we nog wel eens met de kleinkinderen. Wij hielden het bij een smakelijk vismaaltje in dit vrolijk gekleurde restaurant, wat geslenter onder de pijnbomen van een boulevard en een ijsje toe. Lekker daggie.

De kunst kan zwemmen

Het is in Firenze begonnen. Een straatkunstenaar die zich Blub noemt, maakt van beroemde schilderijen een grap door de afgebeelden een duikbril op te zetten en het portret onder water te situeren. Water staat voor het leven, is één van zijn motieven. De kunstwerken worden vaak op electriciteitskastjes geplakt. Zowel het Meisje met de Parel als Dante vond ik in Ravenna. Inmiddels manifesteert Blub zich ook in andere steden zoals Rome en Napels.

En zelfs zou Blub in Nederland zijn gesignaleerd. Voor mij de uitdaging zoveel mogelijk Blubs te vinden en te fotograferen. In Amsterdam, Den Haag en Utrecht kan ik op zoek gaan.

foto van internet

Verslavend boek

Minder schermtijd en meer boeken lezen. Dat is wat ik graag wil en ik wijdde er zelfs een blogje aan. Nu we bijna op de helft van het jaar zijn, heb ik 26 boeken gelezen, dus de 52 die ik in 2019 wil lezen, ga ik in dit tempo wel halen. Is het raar om jezelf dit soort opdrachten te geven? Misschien. Maar voor mij werkt het wel. En veel belangrijker; ik geniet ervan. Ik las vandaag Een klein leven uit van Hanya Yanagihara. Aanbevolen door een bevriend echtpaar (mannen die boeken lezen hebben sowieso een streepje vóór bij mij, omdat het minder voorkomt). Een snijdende leeservaring en Het exeptionele verhaal over de kracht van vriendschap, zijn twee recensies waarmee ik het volledig eens ben. In 750 (!) bladzijden las ik een huiveringwekkend verhaal waarvan ik even bij moet komen.

Om in te bijten

Met kilo’s tegelijk worden al deze heerlijkheden aangeboden op de markt. Kersen hoeven we niet te kopen, want die hebben we zelf in overvloed.

Tomaten kochten we vandaag wel. Door de onregelmatgheid van ons verblijf hier is wat eerst de moestuin was, een bloementuin geworden. Ik hoop het binnenkort in z’n volle glorie te kunnen laten zien.

Wat we verder aan fruitbomen hebben, zoals de perzik en de abrikoos, levert nog niet veel of is onrijp. We zijn blij met wat we wél op eigen terrein kunnen oogsten en voor een grijpstuiver kopen de aanvulling op de weekmarkt in Gubbio.

Leve het buitenleven

Het mooie weer en de lange dagen maken dat we hele dagen buiten zijn. Tijd om iets aan het huishouden te doen, heb ik nog niet vrijgemaakt. Maar vandaag ruim ik daar de maandagochtend voor in. Gisteren zag ik in Gubbio deze wasjes hangen. Toen was het bewolkt, een beetje klammig zelfs,

De weersverwachting voor de komende periode is veel zonneschijn en temperaturen ver boven de dertig graden. Ik dek met het luchtigste beddengoed ons bed opnieuw op, haal een natte lap door de badkamer en de slinger de stofzuiger door het huis. En daar laten we het bij. Hoppa…naar buiten, eens kijken of de was al droog is. †

Sacramentsdag

Uit welingelichte bron weet ik nu dat men vanmorgen om half zes in Cupramontana begon met het neerleggen van het bloemtapijt. Op deze site is uitstekend te lezen hoe dat gebeurt. Ik ben met de schrijfster op Facebook bevriend maar ken haar niet persoonlijk. Daar gaan we nog verandering in brengen, hebben we afgesproken.

Van haar hoorde ik ook dat het feest van Corpus Domini in het Nederlands Sacramentsdag heet. Dat was ik, als ex katholiek, vergeten. Wij zagen vandaag in Gubbio een paar feestelijk geklede Communicantjes, kinderen dus die hun Eerste Heilige Communie deden, dat weet ik dan nog wél. Kerkelijke feesten, ze zijn hier nog volop in het openbare leven terug te vinden. De schilderachtige deuren zijn nog van gisteren maar kon ik niet weerstaan.

Bloemtapijt

Infiorata in Spello

Het zal zéker de moeite waard zijn om Spello vandaag of morgen te bezoeken. Maar pfoe…al die drukte. Is er niet in de buurt ook een Infiorata (bloementapijt) te bewonderen? Morgen is het feest van het Corpus Domini en ook in Cupramontana wordt een bloemtapijt gelegd. De voorbereidingen daarvoor zouden ons vast wel bekoren. Dachten we.

Vreemd genoeg was daar vanmorgen nog niets van te zien. Een flinke hoosbui zorgde er bovendien voor dat we de auto invluchtten en de tijd niet namen om het na te vragen. Ach, Cupramonta was het bezoek toch wel waard.

‘Pluk maar zoveel je wilt’ zei een alleraardigste dame toen we bij deze abrikozenboom stonden. Het plein vlakbij de kerk van de San Leonardo zag er fraai maar verlaten uit. Gelukkig werd mijn bloemhonger even verderop toch nog gestild. ††

Meer rust in je hoofd

Het eerste boek dat ik sinds onze thuiskomst in Caldese uitlas was Leven met wind mee. De schrijver, Jelle Hermus, is oprichter van het platform soChicken.nl en dat volg ik al geruime tijd. Ik schreef al eens over hem en zijn eerste boek. Nou heb ik niet erg veel tegenwind in mijn leven en van huis uit een positieve instelling, dus is dit boek wel aan mij besteed? Absoluut. Ik hou van zijn schrijfstijl die losjes en amusant is. Hij verwoordt de dingen die ik al weet maar graag bevestigd krijg en geeft me ook nieuwe inzichten. Het is op dit moment het best verkochte boek in NL en ik ben plaatsvervangend trots op mijn stadsgenoot.

(nee, ik heb geen persoonlijk belang bij deze promotie)