Praten met planten

‘Wat hebben jullie er weer een zooitje van gemaakt’, zei ik tegen de maagdenpalm en het gras. ‘Hup, terug naar je eigen domein en niet meer door elkaar heen groeien hoor.’ Het lijkt soms wel een soort oerwoud waar de sterksten het voor het zeggen hebben. Nou mooi niet in my back yard dus. ‘Kom jij maar hier hoor’ fluister ik naar de roos die verdrukt wordt door een uitloper.  Tegen de bijen, hommels en wespen die de lavendel bezoeken, ben ik uiterst vriendelijk. ‘Doe maar lekker je goede werk. Van mij hebben jullie niets te vrezen, ik blijf voorlopig even uit de buurt.’

 

Onder de moerbeiboom

Voor het geval dat iedereen denkt dat we hier hard aan het werk zijn; vanmiddag zaten we met vier Nederlandse stellen in de tuin van één van ons. Gastvrouw en gastheer serveerden een perfecte pranzo die we in de schaduw gebruikten. Triviale zaken zoals TV-ontvangst, Italiaanse belastingzaken en een dazenvanger vormden hilarische tafelgesprekken. Morgen gaan we allemaal weer hard aan het werk, vanmiddag namen we het ervan.

 

Explosief

Direct na de landing gisteren werd vanuit de cockpit gemeld dat Italië met 2-0 had gewonnen op het EK. Dat gaf me toch een gejuich! Om een uur of negen stapten we ons erf op en zagen dat regen én de hoge temperaturen voor een groenexplosie hadden gezorgd. Gelukkig heeft buurman Raoul regelmatig het gras gemaaid en de wijngaard verzorgd, dus dat ziet er tiptop uit. Het overige werk, en ik kan jullie verzekeren dat  het niet weinig is, gaan we de komende weken aanpakken. Opdelen in overzichtelijke plukken werkt altijd prima. We vinden het heerlijk om weer in het paradijs te zijn en dat geeft me toch een gejuich!

Mannen op maandag

Op het schelpenpad aan het Lange Voorhout zit de kunstenaar er enigszins mismoedig bij. Er is weinig belangstelling voor zijn schilderijtjes. De houding van de potentiële klant doet ook niet vermoeden dat deze zo zijn portemonnee zal trekken. Zelfs het obligate gesprekje wil niet vlotten. ‘Aardig gedaan’ zegt de man links. ‘Dank u’ antwoord de schilder. Tot een aanschaf komt het niet. De één slentert weg, de ander schenkt zich een bakkie lauwe koffie in.

Cisca is weer in Servië na een koud bezoekje aan Nederland. Je leest het onder het kopje op dit blog.

Zin in Zondag

Zzzallitererend zou ik daar nog zeldzaam zalig aan toe kunnen voegen. Maar dat wordt flauw. Na de wandeling met ontbijt toe, maken we er een nuttige zondag van. Huis kuisen, was wegwerken en koffers pakken. We gaan ons weer richten op dat andere leven dat zich ten zuiden van de Alpen afspeelt. Zin an.

Modder

Let maar niet teveel op de kwaliteit van de foto want ik moet vandaag een beetje improviseren. In plaats dat kleindochter Eva aan het eind van de middag na twee balletvoorstellingen naar Delft zou komen voor een nachtje logeren, zijn we aan het oppassen bij haar en haar broer.  Kleinzoon Lucas moest ziekjes zijn voetbalkamp verlaten. Op mijn tablet fotografeerde ik zoon Vincent die net terug kwam van Mudmasters in Scheveningen. Dat is een voor mij onbegrijpelijk sportief gedoe in mul zand en het nemen van hindernissen. Samen met Liesbeth staat hij nu opnieuw in de modder. Ditmaal in het Zuiderpark waar voor ‘oudere jongeren’ een popconcert gegeven wordt. Kortom, een behoorlijk actief dagje voor hun. En voor ons.

Pot met goud

Als ’s avonds om half tien de zon nog schijnt, móet je het balkon nog even op. Zeker na zo’n benauwde dag. Slagroombederfelijk weer, noemt mijn zus het.  Terwijl  het zuiden  en oosten van het land zuchtten onder hagelbuien en wateroverlast, deed hier een regenboog zijn best. Die lange avonden vind ik een feestje en om heel eerlijk te zijn kan ik weemoedig worden bij het idee dat we al weer langzaam op weg gaan naar kortere dagen. Maar geen gezeur daarover. Zeker niet nadat ik vandaag op de radio hoorde hoeveel schade het noodweer gisteren heeft veroorzaakt. Doe mij dan nog maar een regenboog.

Verliefd

Op de langste avond van het jaar reden we dwars door het Westland terug naar Delft. De maan stond als een enorm koperkleurige bal laag aan de hemel en we waren danig onder de indruk. Zowel van de omgeving als van de twee mensen met wie we de avond doorbrachten. Ieder apart heeft het nodige leed achter de kiezen. Kort geleden hebben ze elkaar herontmoet na meer dan dertig jaar en de vonk is overgesprongen. En hoe! Mensen samen gelukkig te zien, dat doet goed. En dat blije gevoel dat ik er aan overhield, duurt al dagen lang voort. Wat een groot geluk.

Kinderlogica

Ze nam zelf geplukte aardbeien mee uit hun tuin. Dus moest er gepicknickt worden met Isabel. In de grote tuin van ons complex deed ze later met nonno een hardloopwedstrijd. Hier lopen ze samen naar het zogenaamde parcours. Natuurlijk liep ze sneller dan haar opa, die als een  schaduw achter haar loopt.

Ze kwebbelt en redeneert en wijst op de tule strook aan haar rok: ‘dat is heel handig, dan komen er geen vliegen.’ Haar juf had een studiedag en wij derhalve een pretdag.’Mijn haar hangt los, nu kan ik een snor maken’.

Soestdijk

Boven mijn kinderbedje hing lang geleden een ingelijste kalenderfoto. Daar zaten vier prinsesjes op een prachtig gazon mijn kinderfantasie te stimuleren. Realiteitszin en nuchterheid hebben me gelukkig ingehaald. Wel aardig om te zien hoe Juliana en Bernhard hebben gewoond, al staan er geen privéspullen meer. Eenvoud was troef en de zalen waarin wel grandeur was, zijn van veel eerdere datum. Men is bezig een tentoonstelling in te richten die vanaf 7 juli geopend is. Daardoor zag de officiële eetzaal er zó uit. het

Daar moeten ze zo ongeveer gezeten hebben, die prinsesjes in hun smockwerkjurken.

Van een eerdere tentoonstelling waren zwart-wit foto’s blijven hangen. Dat vond ik dan weer wel leuk gedaan. Inmiddels mag het publiek ook op het bordes staan en zich even koninklijk voelen. Dat deden we niet maar we lieten ons graag uitwuiven.