Wintertijd. Griepprik. Herfstbladeren. Voorzichtige plannetjes voor Sinterklaasavond maken. Gezamenlijke etentjes met familie en vrienden. Pruttelende stoofpotten en smeuige soepen. Een nieuwe winterjas. Stapels boeken en elke dag een papieren krant. Een huisconcert bij buren. Polderwandelingen. Kaarsen aan. En dan ook nog vanuit ons zolderraam getrakteerd worden op zo’n zonsondergang. Heerlijk om weer in Nederland te zijn.
Op weg naar de kringloop kwam ik vanmorgen deze ineengedoken reiger tegen. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij zijn visje al verschalkt en hoeft hij niet meer alert het water in te turen. Wij visten – om de beeldspraak te vervolgen- behoorlijk achter het net. Het kastje dat ik gistermiddag om vier uur bij de kringloop had zien staan en we vandaag, na samenspraak rnet de beoogde gebruiker, wilden gaan kopen, werd net in een auto geladen. Dat was wel even jammer maar biedt meteen een nieuwe uitdaging. We gaan nu eerst kijken of we door middel van opruimen en schuiven met meubels en kasten een kantoorachtige werkplek kunnen creëren voor de man die nooit stopt met werken.
Alle bomen die in ons zicht staan, en dat zijn er toch al snel zo’n dertig, hebben de storm overleefd. Toch bleef er genoeg over om op te ruimen. Het Rijn-Schiekanaal ligt vol met afgevallen blad en takken. En zie daar; een bootje met hijskraan. Maar ook met een man op de voorplecht die met een grote hark en gekromde rug het blad de boot op trekt. Als ik er naar kijk krijg ik al mijn in mijn rug.
(De meisjes van gisteren komen uit Staphorst. Met dank aan Margo voor de tip.)
Waaien? Loeien is een beter woord. Moest aan het lied van Kees van Kooten en Wim de Bie denken nu de storm hier rond onze zolderetage giert. Maar goed, het is een fijne dag voor achterstallig opruimwerk. We zijn nog steeds niet helemaal uitgepakt. De foto maakte ik op Prinsjesdag. De jonge meisjes komen uit Spakenburg. Ik veronderstel dat ze niet alle dagen deze folklorekleding dragen maar waag het te betwijfelen of het bestaat uit leren laarzen, jack en de strakke spijkerbroek zoals van het meisje dat net het beeld uit wandelt.
Er was nog een klein bedrag te verdelen uit de erfenis van een tante. De neven en nichten erfgenamen die elkaar zelden meer ontmoeten, besloten tot een kleine familiereünie. Dat gebeurde vanmiddag in Utrecht. We lunchten bij de Winkel van Sinkel, nu een trendy restaurant, ooit een van de eerste warenhuizen in Nederland. We proostten op de tante die vanaf haar wolkje goedkeurend naar beneden keek.
Vanaf de achterkant van ons Delftse huis hebben we zicht op een molen. Jammer alleen dat de omgeving ontsierd wordt door hoogspanningskabels en een groot flatgebouw. Dat is wel even anders met het uitzicht van een tante van A3 die in het centrum van Schiedam woont. Helaas leeft ze in de mistige wereld die Alzheimer heet. Ze was zeer verrast toen ik haar deze foto toonde op het schermpje van de camera. ‘Is dat bij mij voor de deur? Nou, als jij het zegt zal het wel. Mooi hoor.” Eigenlijk was ze best wel goed te spreken vandaag. Ze vatte haar situatie samen: “er is iets met mijn geheugen maar ik zou niet weten wat.”
Zodra ’s morgens de bench open gaat, buitelt Kim eruit en komt ons kwispelstaartend begroeten. Het liefst klimt ze op schoot, of beter gezegd ze staat bij de stoel verlangend en met een scheef koppie naar boven te kijken om te worden opgetild. Dan nestelt ze zich gezellig op schoot, laat zich een beetje aaien en heeft het duidelijk naar haar zin. Op de momenten dat wij wat actiever zijn, weet ze de mand te vinden, slaapt en dommelt een beetje en wacht op de dingen die komen gaan. Wandelen, eten en een beetje spelen met de tijdelijke baas. Gewoon een heerlijk hondenleven. Waar wij minstens zoveel plezier aan beleven.
Wat worden we getrakteerd op schitterend najaarsweer. Echt weer om eens flink met de hond aan de wandel te gaan door een fraai herfstbos. Maar vandaag was voor mij de dag van klein onderhoud, zoals ik dat altijd noem. Voor het ruggetje naar de oefentherapeut en voor het hoofd naar de kapper. Tijd voor een boswandeling was er niet maar langs de gracht lopen op weg voor wat boodschappen, dat lukte nog wel. Het Delftse leven krijgt weer zijn routine. Er ontbreekt helaas nog een dingetje: een fiets. De mijne werd eerder dit jaar gejat. Wat mis ik mijn karretje. Het wordt tijd voor een andere.
Boodschappen doen, gordijnen inkorten, beetje bijkletsen met dochter Fleur. Moeder-dochter-kleindochters-dag. Niets spectaculairs. Voor mij is kijken, spelen, praten en lachen met Isabel en Juliët spectaculair genoeg.
Dat ik nou toch al jaren achtereen de verjaardagen van mijn ouders kan vermelden op mijn blog! Ik blijf het een groot voorrecht vinden mijn beide ouders nog te hebben. Dat ze nog in goede gezondheid zijn, volop voor alles en iedereen belangstelling tonen en zelfstandig wonen. Nou ja, de conditie wordt langzaamaan wat minder maar ik teken ervoor om op deze manier 91 te worden. Toen mijn moeder in augustus jarig was kwam het er niet van een foto van haar te plaatsen. Doen we het vandaag op de verjaardag van mijn vader met een plaatje van hen samen.
(foto Tres)
Wonen in Caldese (Italië) 