Zondag op maandag

Al doe ik er pas vandaag verslag van, we liepen natuurlijk gisteren onze zondagochtendwandeling. In de afgeknotte molen brandde nog licht en nu ik een tijd geleden in het tv programma Binnenste Buiten ook het interieur bewonderd heb, zie ik de bewoners bijna voor me aan hun zondagse ontbijt.

We zagen de oude fruitbomen die gesnoeid zijn. De wilgenbomen zijn om en om van hun takken ontdaan en die zijn terug gestopt in de ril. De moestuinen van de Groenteboerin van Hoeve Biesland leveren nog prei. Wat er onderaards of onder het afdekdoek gebeurt, moeten we raden. Maar nieuw leven is er zeker.

Het geklepper van paardenhoeven verbrak de stilte. Jammer dat deze splitsing zo ontsierd wordt door de verkeersborden. We leven wel in een enorm gereguleerd gebied.

Feest en waterstanden

We zaten vanmiddag in Bloemendaal aan een feestelijke lunch van de jarige schoondochter. Het was super gezellig en smakelijk maar ik heb er geen foto’s van. De regen sloeg tegen de ramen maar daar hadden we geen last van, het was een genoeglijke bijeenkomst.

En we boften nóg meer vandaag want we zagen kans de zondagochtendwandeling vrijwel droog weg te stappen. Het water staat hoog in de polders. Zo hoog dat de brug bijna een dam lijkt te vormen waar het water woest onderdoor kolkt.

De nijlganzen waren neergestreken in de ondiepe plas en dobberden mee op de wind. We gaan, zegt men, weer winters weer krijgen vanaf morgen. Ik zit er niet echt op te wachten.

Geen gezoen

We hadden gisteravond een burenborrel om elkaar de beste wensen voor het nieuwe jaar over te brengen. Naast oliebollen, lekkere hapjes, een behoorlijke opkomst en geanimeerde gesprekken, viel er nog wat op. De plichtmatige zoenen worden niet meer uitgewisseld en niemand lijkt dat te betreuren. Fred, de buurttuinier in Delftse Hout, heeft zo zijn eigen manier om iedereen het allerbeste te wensen en hergebruikte daar zijn waxinelichtjes voor.

Wij zagen de zondagochtendzon opkomen en wandelden langs kale bomenrijen en met schapen gevulde landerijen. Er waren geen medewandelaars vanwege griep, logees of andere bezigheden. Dus alweer geen gezoen met familie en vrienden voor nieuwjaarswensen. Straks naar mijn moeder. En die wordt wel gekust. Met liefde.

Glad ijs en warm concert

Het was in Hendrik Ido Ambacht dat ik dit jaar de eerste mensen op het ijs zag. De meesten hadden geen schaatsen aan maar waren wel lekker aan het glijden. Wij waren onderweg naar het winterconcert van Zinge!. Kleindochter Juliët maakt deel uit van dit jeugdpopkoor en in een uitverkochte theaterzaal zaten we met de andere opa en oma te genieten van de zang en het enthousiasme waarmee werd opgetreden. De hele entourage en ‘performance’ het was een lust voor oog en oor.

En toen vanmorgen vroeg weer aan de wandel. Zwager Ton maakte de foto van schaatsers op de grote plas, waar hij en de wijnboer een ronde omheen liepen. Mijn zus en twee jonge kleinkinderen van hun, die een nachtje bij opa en oma hadden gelogeerd, maakten samen met mij een klein rondje. Het was behoorlijk koud. Daar komt al snel weer verandering in, dus alle schaatsliefhebbers moeten het er vandaag van nemen. Toen wij de Delftse Hout om half elf verlieten, zagen we het steeds drukker worden.

De ingetogenheid van de vroege zondagochtend

Heel veel variatie zit er niet in onze zondagochtendwandeling. Dus ook in de foto’s niet die ik maak. Het was behoorlijk koud maar omdat er totaal geen wind staat, was het toch heerlijk wandelweer. De vaste afspraak die we elke zondagochtend om negen uur hebben, is een gouden greep. Het is gezellig en nuttig én vroeg genoeg om ruimte en tijd te hebben voor andere activiteiten later op de dag. We vullen vandaag vooral in met optuigen. Misschien laat ik daar binnenkort nog wat van zien.

Stomme vragen

Alleen wat klokgebeier verstoorde de stilte vanochtend. De wind stond gunstig en het geruis van de A13 was niet te horen toen we ons zondagochtend wandelingetje maakten. Omdat de wijnboer en ik maar samen waren, liepen we zonder veel te praten in alle rust ons rondje.

Iets geheel anders wat ik hier wil vertellen is dat WordPress, de aanbieder van deze blog, tegenwoordig elke dag begint met een vraag. Dan staat er ineens bovenaan: welke twee dingen draag je het liefst? Of: welke technologie zou je liever links laten liggen en waarom? Het toeval wil dat ik op die laatste vraag eergister antwoord gaf met mijn kassa-verhaal. Maar het onderwerp was spontaan bij me op gekomen en pas een dag later popte die WP-vraag op. Ik hoef en wil niet geholpen te worden aan onderwerpen maar ik vraag me wel af of ik dit onderwerp nou juist aangereikt kreeg vanwege mijn blog de dag ervoor? Hebben andere WP-gebruikers hier ervaring mee?

De fijnste routine

Kil en nat, dat was het vanmorgen. Niet echt aangenaam wandelweer maar afspraak is afspraak, op zondagochtend wordt er gewandeld met ontbijt na. Terwijl het clubje wandelde, maakte ik wat foto’s en schoof als eerste naar binnen bij Du Midi. Ik maakte een praatje met andere stamgasten in onze zondagse huiskamer.

Onder het luifel zitten vaak mensen die hoe dan ook buiten willen blijven maar wij zoeken graag de warmte van binnen op. De mensen in de bediening kennen ons en weten meestal op voorhand wat we gaan bestellen. Voor mij is dat altijd yoghurt. De twee mannen in het gezelschap pakken het royaler aan maar die slaan dan ook de lunch vaak over. Het besef dat we zeer bevoorrecht zijn dit te kunnen doen, was onderwerp van gesprek vanmorgen. Tien minuten nadat ik de foto nam, waren alle tafels bezet. Welstand van velen tegenover armoede bij anderen, het blijft wringen al doen we er op andere manieren natuurlijk wel wat aan om te delen.

Kale bomen

Zondag ochtend maakte ik deze foto’s. De kou straalt er vanaf naar mijn idee. Het mooie van kale bomen is dat je er doorheen kunt kijken en dat heeft wel wat.

De toren van de Oude Jan vlakbij Museum Prinsenhof is, nu de boom geen blad meer draagt, ook prima te zien. Op diezelfde plek heeft Willem van Oranje vast wel eens naar boven gekeken. Dat vind ik wel een leuk idee. Wat hij zeker niet heeft gezien is ons uitzicht aan de rand van het centrum. Die bebouwing is van een paar eeuwen later. Ochtendzon en wegtrekkende mist, het levert in elk geval iets mystieks op.

Bevroren voetstap

Niet alleen de Sint in het land maar ook Koning Winter. Oei, wat was het koud vanmorgen in de polder. Laag bij de grond was goed te zien hoe de vorst alles prachtig wit bepoederd had. Op kleine sloten lag al een ijsvliesje. Sjaals, handschoenen, dikke winterjacks; alles was weer uit de kast gehaald om ons rondje zo comfortabel mogelijk te wandelen. Het heeft wel wat, die knisperkou. Vooral als je na afloop lekker op kunt warmen en met de vaste ploeg gaat ontbijten. Vanmiddag regende het, dat is minder fijn. Het was museumweer. Behalve sociaal, doen we ook een kleine culturele inhaalslag waarin vandaag Amalia centraal stond. Kom ik nog op terug.

Mijn grote vriend de zon

De zonsondergangen zijn al dagenlang spectaculair. En dat betekent dat er alweer een prachtige herfstdag aanbreekt. Ja, op deze manier begin ik zelfs van de herfst te houden. De zomerlinde staat te glunderen als ik aan mijn eerste cappuccino zit.

In de Delftse Hout gaat het herfstig feestje gewoon door en is het prettig wandelweer. Voor het eerst sinds eind augustus zagen we mijn zusje en zwager weer waarmee we samen ontbijten en bijpraten. Rond koffietijd schuiven we aan bij mijn moeder waar we helpen met wat kleine karweitjes en gewoon de toestand in de wereld en de kerkdienst vanuit Rome bespreken. En zo gewoon is dat eigenlijk niet, besef ik maar al te zeer. Zelf zijn we aanbeland in de herfst van ons leven, mijn moeder is al jaren aan het genieten van haar winterfase. Zolang de zon schijnt, is het goed.