Droog houden

Wonder boven wonder was het nog droog toen we vanmorgen tussen negen en tien aan de wandel waren. Ik had geen zin om onder of langs bomen te lopen dus heb de polderweg genomen. Een totaal kapot gewaaid hek was het enige dat direct naar de storm verwees.

Hoog water. Dat wel. Het klotst nog net niet óver het bruggetje maar het scheelt niet veel. En golfslag in de sloot zie ik er ook niet vaak. Hoog water in de polder, alle gemalen doen hun heilzame werk. Alsof het nog niet genoeg is, regent het de rest van de dag en niet zo’n beetje ook. Onze gezandstraalde ramen spoelen weer schoon. Elk nadeel heb…

Tussen start en finish

In de auto op weg naar de Bieslandpolder hoorden we op de radio het programma Vroege Vogels. Luisteraars meldden een broedend ooievaarspaar, twee roodborstjes met nesteldrang en de eerste daslook boven de grond. Nou weet ik een plek onder wat bomen waar altijd daslook groeit, dus ik ging maar eens op zoek. De bomen zijn nog kaal maar toen ik samen met mijn zusje, die vandaag mijn kleine rondje mee liep, nog eens goed rondkeek, kon ik verheugd vast stellen dat ook hier de bodem langzaam aan bedekt wordt met daslook.

Als de temperatuur binnenkort wat omhoog gaat en de look in bloei raakt, kunt je het zelfs ruiken. Iets om ons op te verheugen. De oude boomstronk tussen weg en voetpad begint na een paar jaar helemaal uiteen te vallen. Ik zat maar weer eens met mijn neus bovenop de kringloop van de natuur.

Het begin van een rustige dag

Het geklop van een specht, wat gegak van een stel nijlganzen, vogelzang en klokgelui. Dat waren de enige geluiden. Wandelaars kwam ik ook nauwelijks tegen want die zie je weinig op een zondagochtend om negen uur.

Omdat ik het tempo van de anderen niet bij kan houden, loop ik mijn ronde vrijwel altijd alleen. Het praten met de rest van het groepje gebeurt na afloop aan het ontbijt.

Ik vind dat in mijn eentje lopen totaal geen probleem, alle tijd voor het nemen van een paar foto’s en me zeer bewust van mijn omgeving. Het was prettig fris en ik hou van de vroege zondagochtend.

Grijs, grijzer, het grijst

Geen zondagse polderwandeling vandaag maar wel even een rondje Nieuwe Plantage. Op grote hoogte en van onderaf was het moeilijk waar te nemen maar het zijn hoogstwaarschijnlijk kraaien die we in de eerste bomengroep vlakbij het kanaal zagen zitten. Zien jullie ze ook? Dat het grasveld glooiend is, is te zien aan mijn wat hogere standpunt. Vorig jaar lag er sneeuw en werd hier volop gesleed.

Nu is het zo’n dag waarop iedereen zichzelf enigszins ongeïnspireerd uitlaat en die ik in navolging van blue monday wel gray sunday wil noemen. Het verlangen naar het voorjaar begint heel sterk te kriebelen. Sneeuw mag ook als er maar zon bij komt.

Vanuit drie standpunten

Omdat het zo heeft geregend besloot ik vandaag niet al te drassig te polderwandelen en nam de asfaltweg langs de boerderijen in Delfgauw. Er is een behoorlijk erf bij deze boerderij uit 1905. De stallen en schuur zijn goed te zien als ik aangelopen kom. Een mooie siertuin met klein slootje aan de voorkant en een echt toegangshek maken het tot een kleine vesting. Wat zou ik daar graag eens binnenkijken. Dat laatste lukt blogvriendin Marthy vaak omdat zij de boerderijen in haar woonomgeving fotografeert voor een beeldbank. Maar goed, ik stel me tevreden met het vanaf de weg bewonderen van deze goed onderhouden boerderij. Geen ontbijt of koffie to go na afloop van de zondagochtendwandeling want de eigenaars van Du Midi hadden zich, met een vooruitziende blik, vrijaf gegeven in deze periode. Maar thuis smaakte de cappuccino ook voortreffelijk.

Ik ben bos

Dit is weer de tijd om te kijken hoe we de horeca een klein beetje kunnen helpen. En ons zelf ook. Af en toe halen we een gerecht op bij ons favoriete zondagochtend restaurant. Toen ik er afgelopen week kwam om kant en klaar stoofvlees op te halen, viel me ineens dit kleine spanningshuisje op. Een tekening van een rat en een vreemde tekst. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. De natuur heeft geen verfraaiing nodig. Het bouwsel is zo onopvallend mogelijk gemaakt maar krijgt door deze beschildering ineens alle aandacht. Had van mij niet gehoeven terwijl ik dat bij deze dus nog eens dunnetjes over doe.

Ik heb al een boek

Bij de Plus supermarkt zijn de vaatwasmachinetabletten in de aanbieding. Op de terugweg van de zondagochtendpolderwandeling fietsten we er even langs. Op het pleintje ervoor bleek een boekenmarkt te zijn. De wijnboer dook de super in, ik deed de boekenmarkt. Niet dat ik een boek wilde kopen maar hé, door bomen beschaduwd plein, boeken, zondagochtend; het zijn ingrediënten die vakantie-achtig aandoen. Ik kocht er trouwens wél een boek met koolhydraatvrije recepten maar verder verlustigde ik me vooral aan het gebodene. Dat is beter voor de lijn van mijn boekenkast.

Dan nog even wat anders. Was het al opgevallen dat in mijn eerste twee zinnen een paar heerlijke scrabble-woorden staan? En wat vinden jullie van die boom waarop de boekenmarkt staat aangekondigd? Bovenin zit een holte en daar vlak boven een grote zwam als een soort opengeklapte deksel. Grappig toch?

Vertrouwen in de mensheid

Omdat twee (ex)leden van de wandelclub in Rijswijk bij de gastvrouw van gisteren logeerden -ze wonen inmiddels in Ede- werd er vanmórgen in plaats van de zondagochtend gewandeld. Dat gaat natuurlijk ook prima, al hield ik er de hele dag een zondaggevoel aan over. Ik nam weer een kijkje bij de moestuin omdat ik dat nou eenmaal niet laten kan.

Elke eenheid kost één euro staat er op het briefje. Kennelijk ging toch niet iedereen daar even oprecht mee om. De ton die nu klaar staat om het geld te ontvangen staat inmiddels achter een hek, de munten (wie heeft ze nog bij zich?) kunnen in de daarvoor bestemde buis geworpen worden. Mijn medewandelaarster merkte op dat geld niet te willen maar de grote zinken wasteil wekte wel enigszins haar hebzucht op. De mijne trouwens ook. De enorme omvang van de ‘geldpot’ vind ik wel opmerkelijk. Erg hoopvol op een goed gevulde bodem met munten ben ik eerlijk gezegd niet. Maar ik hoop ongelijk te hebben.

Alleen met de dieren

Klokgelui was het enige en verder was het doodstil in de Delftse Hout rond negen uur vanmorgen. In mijn eentje maakte ik een kleine wandeling, terwijl de andere drie een groter rondje liepen. Ik genoot van het vogelgezang en ander dierengeluid. Alleen de stenen uil van Uylenburg zat doodstil en enigszins door erosie aangetast op zijn zuil.

Deze eend stoof snaterend weg toen ik het slootje passeerde. Met de slak voel ik me verbonden waar het gaat om het tempo van verplaatsen. Hoog in de wat kale berk zat een behoorlijk grote vogel een klein bescheiden geluid te produceren. Vogels herkennen aan hun uiterlijk is al een hele kunst maar als ik het moet doen met alleen het gezang, dan bak ik er niets van. Het toen nog lege terras, herkende ik wél ogenblikkelijk. Ons zondagochtendclubje werd door de bediening uiteraard ook direct herkend. Wat is dit toch een perfect begin van de zondag. En wat was het láng geleden dat we dit deden.

Het lijkt zo rustig

Omdat het volgens de weersverwachting in de ochtenduren zou regenen, hadden we om twee uur afgesproken met een wandelvriendin uit de zondagochtendclub. Achteraf gezien hadden we net zo goed wél op onze vaste tijd van negen uur kunnen afspreken want toen scheen de zon al en vanmiddag was het enorm druk in de Delftse Hout.

De grap is dat je als fotograaf de kluit aardig kunt bedonderen, want op deze foto’s oogt het heerlijk rustig. We róken zelfs de daslook, die nog net niet bloeit. We zagen het speenkruid wel in volle glorie, een paar rustig grazende schapen en in de verte doemt de toren van de Grote Kerk in Delft op. En net als al die andere mensen die er waren genoten we van het wandelen, het bijpraten, de zon en de ontluikende natuur.