Ik heb al een boek

Bij de Plus supermarkt zijn de vaatwasmachinetabletten in de aanbieding. Op de terugweg van de zondagochtendpolderwandeling fietsten we er even langs. Op het pleintje ervoor bleek een boekenmarkt te zijn. De wijnboer dook de super in, ik deed de boekenmarkt. Niet dat ik een boek wilde kopen maar hé, door bomen beschaduwd plein, boeken, zondagochtend; het zijn ingrediënten die vakantie-achtig aandoen. Ik kocht er trouwens wél een boek met koolhydraatvrije recepten maar verder verlustigde ik me vooral aan het gebodene. Dat is beter voor de lijn van mijn boekenkast.

Dan nog even wat anders. Was het al opgevallen dat in mijn eerste twee zinnen een paar heerlijke scrabble-woorden staan? En wat vinden jullie van die boom waarop de boekenmarkt staat aangekondigd? Bovenin zit een holte en daar vlak boven een grote zwam als een soort opengeklapte deksel. Grappig toch?

Vertrouwen in de mensheid

Omdat twee (ex)leden van de wandelclub in Rijswijk bij de gastvrouw van gisteren logeerden -ze wonen inmiddels in Ede- werd er vanmórgen in plaats van de zondagochtend gewandeld. Dat gaat natuurlijk ook prima, al hield ik er de hele dag een zondaggevoel aan over. Ik nam weer een kijkje bij de moestuin omdat ik dat nou eenmaal niet laten kan.

Elke eenheid kost één euro staat er op het briefje. Kennelijk ging toch niet iedereen daar even oprecht mee om. De ton die nu klaar staat om het geld te ontvangen staat inmiddels achter een hek, de munten (wie heeft ze nog bij zich?) kunnen in de daarvoor bestemde buis geworpen worden. Mijn medewandelaarster merkte op dat geld niet te willen maar de grote zinken wasteil wekte wel enigszins haar hebzucht op. De mijne trouwens ook. De enorme omvang van de ‘geldpot’ vind ik wel opmerkelijk. Erg hoopvol op een goed gevulde bodem met munten ben ik eerlijk gezegd niet. Maar ik hoop ongelijk te hebben.

Alleen met de dieren

Klokgelui was het enige en verder was het doodstil in de Delftse Hout rond negen uur vanmorgen. In mijn eentje maakte ik een kleine wandeling, terwijl de andere drie een groter rondje liepen. Ik genoot van het vogelgezang en ander dierengeluid. Alleen de stenen uil van Uylenburg zat doodstil en enigszins door erosie aangetast op zijn zuil.

Deze eend stoof snaterend weg toen ik het slootje passeerde. Met de slak voel ik me verbonden waar het gaat om het tempo van verplaatsen. Hoog in de wat kale berk zat een behoorlijk grote vogel een klein bescheiden geluid te produceren. Vogels herkennen aan hun uiterlijk is al een hele kunst maar als ik het moet doen met alleen het gezang, dan bak ik er niets van. Het toen nog lege terras, herkende ik wél ogenblikkelijk. Ons zondagochtendclubje werd door de bediening uiteraard ook direct herkend. Wat is dit toch een perfect begin van de zondag. En wat was het láng geleden dat we dit deden.

Het lijkt zo rustig

Omdat het volgens de weersverwachting in de ochtenduren zou regenen, hadden we om twee uur afgesproken met een wandelvriendin uit de zondagochtendclub. Achteraf gezien hadden we net zo goed wél op onze vaste tijd van negen uur kunnen afspreken want toen scheen de zon al en vanmiddag was het enorm druk in de Delftse Hout.

De grap is dat je als fotograaf de kluit aardig kunt bedonderen, want op deze foto’s oogt het heerlijk rustig. We róken zelfs de daslook, die nog net niet bloeit. We zagen het speenkruid wel in volle glorie, een paar rustig grazende schapen en in de verte doemt de toren van de Grote Kerk in Delft op. En net als al die andere mensen die er waren genoten we van het wandelen, het bijpraten, de zon en de ontluikende natuur.

Lichtpuntjes

Geen zondagochtendwandeling vandaag. Na een heerlijk thuisontbijt reden we naar de Martinuskerk in Voorburg om daar, vanwege Allerzielen, een klein houten kruisje op te halen dat sinds mijn vader’s uitvaart in de kerk heeft gehangen. Aan de paaskaars mocht ik een kleine kaars aansteken die vandaag nog de hele dag in de kerk zal branden. Het houten kruisje is vanzelfsprekend voor mijn moeder.

Daarna reden we de Westlandroute om te eindigen bij zus en zwager. In hun duintuin hebben we met z’n vieren buiten van een heerlijke warme lunch genoten en weer eens bijgepraat. We zaten beschut onder een overkapping, er waren warmtelampen en buitenkaarsen. Ik maakte foto’s van de maaltijd maar die doen het gebodene geen eer aan en verder liet ik de camera in mijn tas. Neem maar van mij aan dat mijn zus voortreffelijk kan koken en mijn zwager voor de begeleidende drankjes en koffie zorgde. Zo kan een grauwe dag toch heel veel licht vangen.

Waterige wandeling

Vandaag was het bos aan de beurt. Het zondagochtendclubje is even opnieuw in de pauzestand gezet maar met z’n tweeën togen we vanmorgen bijtijds naar de Delftse Hout waar we zonder dat er één druppel viel toch onze ronde liepen. Uiteindelijke doel was het ophalen van de lunchbox die we besteld hadden bij Du Midi en die wij vanavond als avondmaal gebruiken.

We steunen graag de lokale middenstanders en doen onszelf er een groot plezier mee. De auto was op een ver parkeerterrein achtergelaten dus liep de wijnboer met die doos te sjouwen en dat sneed behoorlijk in zijn handen. Dat gaan we een volgende keer anders organiseren. Wij hebben in elk geval een uur gewandeld en daarmee ook ons portie frisse lucht weer binnen. Wat minder geknisper als gisteren maar net zo genoten.

Nuttig, lelijk en toch leuk

In plaats van in de Delftse Hout wandelden we gisteren in ’s Gravenzande. Ook leuk. Toen we langs strandpark Vlugtenburg liepen, kwam ik dit beschilderde huisje tegen. De vlinder in de blauwe lucht was echt, een aardige bijkomstigheid. Geen idee of het een transformatorhuisje is, nergens zag ik een geel bordje met wat tekens die daarop kunnen duiden. Misschien iets met pompen? Ik ken een bevriende blogger die daar het antwoord misschien wel op weet. Hoe dan ook: als nuttige maar lelijke bouwseltjes op deze manier versierd worden, zijn ze wat mij betreft een blogje waard.

Terug in de routine

Het is toch een beetje onze zondagochtend huiskamer, daar bij Du Midi in Delfgauw. Voor het eerst waren we weer met vrijwel de complete wandelclub bijeen. Dat ziet er in Coronatijden dan zo uit. Even later werd het markies boven onze hoofden uitgerold vanwege de regen. Het is een heerlijke en gastvrije plek, we werden hartelijk onthaald en kijk naar dit ontbijt; daar loopt het water je toch van in de mond?

We wandelden in twee groepjes, de kreupelaars waartoe ik zelf behoor, een kleine ronde in bejaardentempo. De rest in hoger tempo de grotere ronde. Fijn gezelschap, mooie omgeving, het perfecte begin van onze ZONdag. En dát terwijl ie niet eens scheen.

Goede gewoonten

Ergens in de krochten van mijn fotobestanden, kwam ik deze tegen. Ik liet er ooit een bewerking op los waardoor het een tekening lijkt. De foto maakte ik op een zondagochtend terwijl ik wachtte op de terugkomst van de andere wandelaars. Daarna zaten we hier met z’n allen te ontbijten. Het lijkt een eeuw geleden. Vanmiddag halen we op hetzelfde adres voor de derde keer de lunchbox op. Het is een soort alternatief voor onze vrijdagavond pizza die we altijd in Italië eten. Als een concept ons eenmaal goed bevalt, maken we daar graag een gewoonte van, stel ik tot mijn eigen verrassing vast.

Dat kan beter

Vanaf een ander standpunt en met de zon erop, was dit een heel ander plaatje geworden. We waren op weg voor de zondagochtendwandeling en omdat er geen verkeer was, stopten we illegaal om tenminste die fraaie bloesem in beeld te krijgen.

In de Delftse Hout is nog niet veel van het voorjaar te zien. Zachtjes begon het weer te regenen, want dat is echt vaste prik op zondagochtend. Bij Du Midi zijn ze er gelukkig helemaal klaar voor, laat de terrasgasten maar komen. Er waren maar liefst drie droge en zonnige dagen de afgelopen week. Wat mij betreft kan dát nog wel wat beter.