Cisca en Haagse plaatjes

Vanaf het Malieveld passeerden we gisteren het Korte Voorhout. Het is sowieso al een prachtig deel van Den Haag. Voeg daar een tropisch warme lenteavond aan toe en als je dan heel goed luistert, hoor je mij jubelen. Mijn geboortestad, hè, dan krijg je dat.

En dan nog even iets totaal anders: Cisca uit Servië heeft weer geschreven. De pech met haar gezondheid kreeg nog een kort vervolg maar nu lijkt alles weer ten goede te keren. Het is te lezen onder haar button in de zwarte balk van mijn blog. Inclusief een foto van haar paradijselijke tuin.

 

Advertenties

Italië en Servië

We zijn weer terug in de actualiteit met het blog. Hoewel? Ik laat even ons uitzicht van afgelopen donderdag zien. Herkennen jullie onze Italiaanse tuin? We gingen een weekje snoeien. Nou, weinig snoeien in de sneeuw, hoor. Maar twee dagen later lag het huis er weer zó bij en werkten we er lustig op los.

Mijn blogberichten waren vooruit gepland, vaste volgers kregen er geen melding meer van. Enfin, volgens mij gaat alles van nu af aan weer normaal. Waar het in mijn ogen niet normaal gaat, althans niet volgens onze maatstaven, is de gang van zaken in een Servisch ziekenhuis. Cisca schreef me er over en je kunt het lezen onder haar button in de menubalk. Val niet van je stoel van verbazing.

 

Nieuwe opdracht aan mezelf

Een jaar lang heb ik elke avond in dit boekje geschreven. Iets positiefs dat ik die dag beleefd had. Pas nu mocht ik het van mezelf nalezen. Het zijn geen wereldschokkende dingen die er in staan. Vrijwel altijd heeft het met mensen te maken. Een ontmoeting, goed gesprek, een lachbui. Soms ook intense tevredenheid over klusjes die geklaard zijn in huis of tuin. Inmiddels is het een goede gewoonte geworden om elke dag iets positiefs te benoemen en hoef ik het niet meer op te schrijven. Ik ga de rest van het boekje benutten om elke avond drie klusjes op te schrijven die ik de volgende móet doen. Ik ben nog al eens van het doorschuiven. Dat kan beter.

Quattro passi

Na de pranzo die op z’n Italiaans overvloedig en heerlijk was, is het fijn nog even wat te lopen. Wij liepen iets meer dan de spreekwoordelijke ‘vier stappen’  zoals de Italianen het noemen als ze wat kuieren. We slenteren door een stuk van Gubbio waar we eigenlijk maar weinig komen. En kwamen zelfs in een ommuurde tuin terecht, waar de was al buiten hing.

Maar meer nog ben ik gecharmeerd van deze kleine zuilengalerij met aan het eind een beeld. Zomaar ergens achteloos verstopt in een middeleeuwse steeg. 

We hadden een afspraak om iets op te halen, waardoor er ineens wat haast geboden was. Maar ik kom hier zeker terug om uit te vinden wié daar zo verstopt de eeuwen trotseert.

Aaibaar

Door de enorme regenval schieten ze uit de grond. Of beter gezegd uit de houten palen die bij ons dienst doen als afrastering. Geen idee welke zwammen dit zijn, aaibaar zijn ze wel. Ach ja…de herfst. Ik hou hem graag nog even op afstand. Toen ik wat afgevallen blad wilde weggooien in een gereedstaande tuinmand, zag ik nét iets te laat, dat er ongeveer tien centimeter water in stond. Regenwater. Zo is het wel weer even genoeg, heb ik tegen de wolken gezegd.

En verhip, ja. De zon schijnt alweer in het water. En op het opnieuw groen geworden grasveld. En op onze blote armen en benen.

Vingeroefeningen

Dit is nog maar een beginnetje van wat ik met de nieuwe macro-lens kan doen. Ik kroop vrijdagmiddag door de tuin om deze opnamen te maken. Daarna kreeg ik het nog op mijn heupen en verwerkte meer dan drie kilo vijgen en druiven tot jam. Samen met de liters druivensap die al in de vriezer liggen, geeft dit toch de nodige voldoening. Een aardige voorraad van vruchten van eigen erf, daar hou ik van. En dan zijn we vandaag aanbeland bij een regenbui die 24 uur aan zal houden. We waren er op voorbereid en al dat water is méér dan welkom. Ja, ik hoor het mezelf zeggen en ben er ook verbaasd over.

Orangerie in Ruurlo

Vrijwel elk kasteel of landgoed heeft een Orangerie; een wintertuin. Tegenwoordig zijn ze vaak omgetoverd tot restaurant. Deze foto maakte ik vorige week toen we koffie dronken bij het More Museum in Ruurlo. De compleet opnieuw gebouwde Orangerie heeft een prachtige lichtval door de hoge ramen en het glazen dak. Een andere ruimte is speciaal geschikt gemaakt voor feesten en partijen.

Dat er vooral ook aan bruidsparen wordt gedacht, bleek toen ik naar het toilet ging en een wc ontdekte met dit pictogram. De deur ervan zat op slot maar ik veronderstel een grotere ruimte met extra spiegels voor make-up en kapselcontrole en met genoeg ruimte voor assisterende bruidsmeisjes. Slim en handig bedacht.

Ons kleine familiegroepje nam gisteravond weer afscheid van elkaar. Nooit de leukste momenten. Gelukkig hebben we de foto’s nog.