Regen? Waar dan?

Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.

Zo vliegen 24 uur snel voorbij

Alsof we op een Frans binnenpleintje te gast waren gisteravond. We zaten bij vrienden in de tuin en kregen heerlijk Italiaans getinte maaltijd voorgeschoteld in een gastvrije ambiance die zich niet laat vangen op de foto. Enfin, jullie kennen dat wel: bijpraten, lachen, herinneringen ophalen, boekentips uitwisselen, naar elkaars kinderen vragen en nog zo meer.

Eenmaal thuis keken we nog naar een aflevering van Anne with an E , een Netflix serie waar we inmiddels helemaal door gegrepen zijn. Voor wie nog op zoek is naar een lief, romantisch verhaal in het Canada van eind negentiende eeuw, een aanrader.

Vandaag ging ik aan de slag met een zus die voor een bepaald project foto’s van haar zelf nodig had en dat graag deed in het decor van ons trappenhuis. We hebben reuze lol gehad en uiteindelijk deed ze ook een shoot met mij in de hoofdrol. Daar kan ik altijd minder om lachen maar vooruit, ik laat er hier een zien.

Als er voor me wordt gekookt

Kookboek netjes in de standaard, alle ingrediënten keurig klaarstaand op het aanrecht… dat kan niet anders dan goed gaan bij de Risotto d’Isabella. Sinds deze tienjarige kleindochter vegetarisch is, is haar belangstelling voor het bereiden van maaltijden gegroeid en wilde ze na een oppasmiddag van ons, graag voor ons koken. Haar zus wilde niet op de foto maar kwam wel van de luie bank af omdat zij de tafeldekbeurt had. Ben er een groot voorstander van dat kinderen taken hebben in een huishouden. Als ze dan zélfs al in staat zijn een smakelijke risotto te bereiden, dan smelt en smikkel ik. De kleurige hortensia’s staan in de voortuin van hun huis en ik vouw ze als een sandwich om de meisjes heen. Gewoon voor het mooi.

Tuinromantiek

Huis van Gijn heeft ook nog eens een beeldschone binnentuin. Twee dagen geleden was er verse beplanting aangebracht, van die lekker ouderwetse dubbele begonia’s in de kleuren rood en geel. Die ik vergat op de foto te zetten maar ja, we zaten daar ook zo heerlijk aan de koffie dat het er niet van kwam. Wél fotografeerde ik het houten prieel dat in 2004 gereconstrueerd is naar foto’s uit 1904. De oude rozensoorten zijn deels ook identiek aan de variëteiten die Van Gijn in 1882 liet planten. Er was een kwiek rondstappende dame die ons bediende. Ze vertelde, nadat ik haar vroeg of ze haar stappenteller aanhad, dat ze wel veertien kilometer per dag door de tuin en het restaurant draafde. Simon van Gijn sleet zijn laatste jaren in een fluwelen rolstoel. Een groter contrast kon ik niet bedenken in die tijdloze tuin.

Zeep

Behalve een pond gedopte tuinbonen uit eigen moestuin, kreeg ik gisteren van mijn nicht ook een zelfgemaakt zeepje. Basisingrediënten zijn olijven en lavendel, ook van eigen land natuurlijk. Ze maakte er een mooi wikkel om en ik vind dat dus een ontzettend lief cadeautje. En nu we het over zeep hebben: we moeten maar weer eens af van al die plastic handpompjes. Oké, we vullen ze bij maar de bijvulfles is, hoewel groot, ook weer van plastic. In het kader van minder plastic verbruiken is er nog een enorme slag te gaan. Ik schrik me elke week weer te pletter als ik zie wat we aan plastic afval hebben, terwijl we toch serieus proberen te minimaliseren. Het stuk zeep op de onderste foto kreeg ik vorig jaar van een ook al attente vriendin en is speciaal om tuinhanden schoon te krijgen. Het werkt als een tierelier dus ik ga nu mijn handen maar weer eens lekker vuil maken.

Eén op één

Al twee keer uitgesteld maar nu kwam het er toch van; een ochtendje koffie drinken met en bij mijn dochter. Gewoon samen zonder de afleiding van mannen en kinderen. Wij kunnen dat heel goed zo’n ochtend tuttelen. Het idee was ook samen een frisse neus te halen door een ommetje te maken. Maar bij de eerste de beste hoek begon het te plenzen en ik droeg mijn jas gemaakt van teddystof. Die moet niet drijfnat worden. Ik zelfs trouwens ook liever niet. Dus keerden we om en kletsten binnen gewoon verder. Over slaapkamerbehang en andere woonwensen. Over werk, Italië en de kleinkinderen. Over allerlei onbelangrijke zaken die moeders en dochters graag bespreken. Bij een kweker in de buurt was ze los gegaan met violen, zag ik in hun tuin. Zo doet onze dochter haar naam Fleur wel eer aan en keerde ik opgefleurd naar huis terug.

Tussen de spijlen van het hek

Plaats ergens een hek en een mens wil weten wat er achter ligt. Althans een nieuwsgierig mens, tot welke soort ik zéker behoor. Het oude binnenterrein van wat eens het legerdepot was, is al jaren geleden omgetoverd tot een privétuin. Daar sta ik wel eens te kijken hoe mooi de beukenhagen aan het verkleuren zijn en hoe aardig divers de tuin beplant is.

Voordeel van het opruimen van mijn foto-archief is dat ik op het idee kwam vergelijkende foto’s te maken. De bovenste twee zijn van zes weken geleden, de onderste is zeer recent. Het groen is vrijwel verdwenen en de bomen zijn kaal. Mijn standpunt is ook anders geweest want we zien behoorlijk wat bebouwing op de achtergrond bij de laatste foto. Zelfs het pand waarin wij wonen staat er nu op en torent hoog boven de rode pannendaken uit. Ik stel me voor dat op de volgende foto die ik er maak, de tuin bedekt is met een laag sneeuw. Ik heb wel eens zin in een echte winter.

Geen wijn maar erwtensoep

Bij de vrienden met wie we in Italië wijnoogsten delen, gingen we vandaag op de koffie. We maakten de gebruikelijke Corona-rondedans door de voorgeschreven afstand keurig te respecteren. We hadden limoncello en vijgenjam meegenomen want die had ik gemaakt met producten uit hun Italiaanse tuin. Na de koffie met gebak werden wij getrakteerd op zelfgemaakte overheerlijke erwtensoep, we nipten even van de limoncello en kregen weer geschenkjes mee, zoals dat altijd gaat bij hen. En passant zette ik de molen van Goudriaan op de kiek, die sinds afgelopen zomer nog maar twee wieken heeft in plaats van vier. Met een pontje voeren we over de Lek naar Schoonhoven waar ik de twee laatste foto’s maakte. Na zo’n zonovergoten dag die zó welbesteed was, kan ik weer heel veel donkere dagen hebben.

De tuin snakt

laaghangende bewolking en nog een pietsje zonneschijn

Goed, herfst dus. De temperatuur is tien graden lager dan een paar dagen geleden. Het tuinwerk doen we tussen de buien door. We zijn begonnen in ‘de rozentuin’. Daar moet drastisch gesnoeid en geruimd worden, ja ik leer het wel. Er stonden zoveel rozenstruiken op elkaar dat ik er ook bijna niet bij kon komen met de snoeischaar. Het leeggehaalde stuk wordt gazon. Al noemen wij dat niet zo. Op dit boerenerf groeit gras, klaver en van alles dat ook groen is. Mooi genoeg. En nu het onweert en regent komen we ook aan binnenklusjes toe. Ik moet eens op zoek naar mijn winterkleding die ergens ver of hoog in kasten weggestopt ligt. Herfst dus. Ik kan het nu wel hebben na deze warme en wonderlijke zomer. En de tuin ook.

stortbui

150.000 perenbomen

Daar waar ik altijd dacht dat er slechts een paviljoen staat voor de mensen die in Delftse Hout het onderhoud plegen, blijkt een wereld aan educatie, dierenopvang, een arboretum en heemtuin te liggen, de Papaver.

We hebben er woensdag heerlijk rondgestruind en bij het weggaan werden we aangesproken en hoorden dat er de twee honderd gratis perenbomen werden weggegeven. Een kweker hield er 150.000 over die vanwege Corona niet geëxporteerd konden worden en hij zou ze moeten verbranden. Behalve dat dit enorm zonde is, levert het ook een hoop CO2 uitstoot op. Door ze te planten gebeurt het tegenovergestelde. Over het hele land zijn deze bomen aangeboden en gisteren haalde de wijnboer er drie op, die een plek gaan krijgen in de tuinen van onze kinderen. Ze vlógen weg, die bomen en zijn aldus gered, gelukkig. En wij ontdekten de proeftuin voor een duurzame lifestyle zoals de Papaver zich noemt. Om de hoek, naast Ikea en zowat onder de A13.