Vele handen maken het gezellig

Hoopvol hebben we de tuintafel met stoelen buiten gezet. Vooral ook omdat de stoelen nogal in de weg stonden binnen. De temperatuur is aangenaam, rond de zestien graden. Ontbijt en lunch doen we al buiten. De wijnboer neemt de wijngaard onder handen en ik doe een poging blad te ruimen. Vooral niet kijken naar wat nog allemaal gebeuren moet maar tevreden zijn met wat er klaar is. Vier maanden afwezigheid zorgen ervoor dat we ons niet hoeven te vervelen. Onze zoon is hier om een handje te helpen. De vogels kwinkeleren en wij kwetteren tijdens het werk met hen mee.

Advertenties

Voorlinden (3)

Een jonge vrouwelijke suppoost hoorde ons over Armando praten. ‘Het spreekt me niet zo aan, die somberte’ zei ik in de verder lege zaal. Ze kwam naar ons toe en legde uit wat de kunstenaar had bewogen. Dat hij het vreemd vond om over bospaden te lopen waar in de oorlog verschrikkelijke dingen hadden plaats gevonden en dat niemand op die plek daar meer bij stil stond. We kregen een klein college van haar en keken met andere ogen. Al verandert dat niets aan mijn voorliefde voor kleur. 

Ook dit is werk van het multitalent dat Armando was. We luisterden naar zijn gedichten en vioolmuziek met uitzicht op de tuin. Waarbij je in opperste concentratie natuurlijk ook je ogen kunt sluiten. We begrepen Armondo steeds beter. 

Regen

Gisteravond werden we door vrienden getrakteerd op een heerlijk etentje in hun verscholen stadstuin. Kijk hoe gezellig. De gastvrouw had heerlijk gekookt, de gesprekken waren zoals altijd plezierig en we koesteren de vriendschap. Het bleef bovendien droog, ook wel handig. Maar goed. Regen. Het is momenteel een onderwerp waar je bijna niet omheen kunt. Hier viel vannacht een bui. En ook vandaag vielen er nog spatten. Ik hoorde een mevrouw bij de supermarkt zeggen: ‘Help, het regent en ik heb net mijn haar geföhnd’. Ze kon op weing meeleven rekenen. Deze grietjes die nog in Caldese zijn, staan met blote voeten en geopende monden te genieten. Best passend na al die droogte.

Tuineten

Woensdagavond, vrijdagavond en nu zaterdagmiddag weer. Allemaal gezelligheid van etentjes in tuinen. Eén van de deelnemers van ons kleine wandelkluppie had ons uitgenodigd. Jammer genoeg ontbrak er één persoon wegens gezondheidsproblemen, we hopen dat ze er een volgende keer weer bij is. Omdat ik de anderen toestemming vergat te vragen voor plaatsing op het blog, hou ik het maar bij deze foto. Daarop is alléén de wijnboer te zien die toevallig net een wijntje inschenkt. Het nieuwe terras, de aanleiding van de uitnodiging, is daardoor goed te zien. De perfecte maaltijd zorgde er voor dat we er nauwelijks oog voor hadden.

Feesten en verrassingen

In het nieuwe huis van zusje en zwager zaten we gisteren feestelijk aan de koffie mét. Mijn zus was jarig en kon, vanwege de goede toegankelijkheid, ook onze ouders weer ontvangen. Het was prachtig weer in de Scheveningse achtertuin en mijn ouders hadden nog een leuke verrassing voor haar meegenomen.

Meer dan veertig jaar hadden ze dit bewaard en nu in een lijstje gevat en teruggegeven aan mijn zus. We zien een sinterklaassurprise waar mijn vader model voor stond. Knap gemaakt, hè? Later op de dag gingen we naar de diplomering van onze dochter die een post HBO-opleding had afgerond. Ze werd als laatste toegesproken tijdens die bijeekomst. En dat was vanwege deze verrassing. Knap gedaan, hè?

Zij blij. Wij blij. Iedereen blij.

Positief of negatief

We moeten hier in NL iets meer ons best doen om in beweging te zijn. Dus doen we weer ons dagelijks rondje tussen de twee bruggen. Meestal ’s avonds. Er is weer van alles te zien.

Dat briefje hangt bij deze tuinset. Zo gammel als wat. De gedachte dat iemand het nog kan gebruiken is wel sympathiek maar je kunt ook zeggen dat de eigenaar geen zin had om het af te voeren. Laat ik maar van het eerste uitgaan.

We kwamen de familie Nijlgans tegen. Alle acht jongen zijn nog in leven. Of dat zo gunstig is, valt ook nog maar te bezien. Zo zie je maar wat een dilemma’s wij hebben te bespreken tijdens onze korte ronde.

 

 

Cisca en Haagse plaatjes

Vanaf het Malieveld passeerden we gisteren het Korte Voorhout. Het is sowieso al een prachtig deel van Den Haag. Voeg daar een tropisch warme lenteavond aan toe en als je dan heel goed luistert, hoor je mij jubelen. Mijn geboortestad, hè, dan krijg je dat.

En dan nog even iets totaal anders: Cisca uit Servië heeft weer geschreven. De pech met haar gezondheid kreeg nog een kort vervolg maar nu lijkt alles weer ten goede te keren. Het is te lezen onder haar button in de zwarte balk van mijn blog. Inclusief een foto van haar paradijselijke tuin.