High Tea in de theetuin

Een tuinbouwbedrijf in het Westland moest plaatsmaken voor woningbouw. Het kleine deel van de grond dat overbleef, werd na opheffen van de kwekerij omgetoverd in een siertuin. En in die tuin worden gezelschappen ontvangen, daarvan waren wij drie weken geleden er één. Het was alsof we in een romantische film terecht waren gekomen. Wat een verwennerij!

We fietsten die dag al eerder met z’n allen naar de pluktuinen van Framblij en zowel van het fietsen als het plukken, liet ik al foto’s zien. Dit is echt de állerlaatste serie uit onze feestweek, waarin de kleinkinderen ook nog kans zagen met elkaar op de foto te gaan. Vanaf morgen ben ik weer actueel.

Pinksterpicknick

Dit is absoluut geen goede foto maar het geeft wel lekker het sfeertje weer van een ongedwongen familiebijeenkomst. Gisteravond was al besloten dat een buitenpicknick geen goed idee zou zijn, gezien de weersverwachting. Een gastvrije neef en zijn vrouw stelden hun huis en tuin beschikbaar. Dus daar zaten we dan. Kijk, de oudste en de jongste. Ze schelen bijna honderd jaar!

Vanaf vandaag doe ik weer mee met de foto 7-daagse en krijg ik telkens een onderwerp aangereikt. Dat was vandaag: ‘start’. Mijn dag startte met het maken van caprese op een stokje. De grote tafel stond vol met allerhande zoete en hartige happen. Het begon enorm te regenen maar dat deerde ons niet. De pinksterpicknick 2022, editie 39 kwam tot een einde maar niet nadat we voortdurend tegen elkaar hadden gezegd hoe blij we met onze traditie zijn en hoe fijn het was elkaar weer te zien.

Groen is gras…of toch niet

Het ziet er lieflijk uit al die madeliefjes in het gras. Of beter gezegd in het groen want het gras is hier overgenomen door klaver en allerlei ander groen spul.

Onze onvolprezen tuinhulp kwam weer langs en maakte korte metten en dat staat toch wel weer heerlijk gazonnig! De prachtige paarse bloemen kon ik nog net voor de maaimachine langs denderde, redden. Er zijn aardig wat dagen dat we het erf niet afkomen en we in alle rust met z’n tweeën rommelen en ruimen in ons paradijs.

Aanbiddelijke tuin

Als je klikt op de foto, vergroot ie. Dan kun je misschien beter zien dat de kastanje prachtig in bloei staat. Ik liep weer eens door de Doelentuin en hoorde de vogels zingen. Er was verder niemand en dit is centrum Delft, hè. De onderste foto maakte ik op 28 maart dit jaar. Zes weken waren er nodig om tot die ultra groene oase te komen. Volgens mij is de tuin nu op z’n áller áller mooist. Maar ik moet uitkijken dat ik dat niet elke zes weken roep.

Huizen kijken

Schouder aan schouder staan de oude en nieuwe panden aan de Nieuwe Plantage. De oudste zijn het mooist maar onderhoudsgevoelig, lijkt me. Maar kijk, die deuren, de glas-in-lood ramen! Als ik moest kiezen dan wist ik het wel.

Aan de overkant ervan staat een joekel van en huis dat wellicht ooit voor één gezin met inwonend personeel is gebouwd maar waar ik nu dertien brievenbussen bij de voordeur zie. Links van het pand vormt een toegangsdeur de poort naar de achtertuin.

Een stukje verderop liggen de huizen wat verder uit de rooilijn en zijn er kleine voortuinen. Het valt me meteen op dat vuilniscontainers tegenwoordig zo ontsierend voor de huizen staan. Praktisch is het wel. In het pand met de dertien brievenbussen staan ze vast in het poortje achter die deur. Opgeruimd staat netjes!

Kikker, kat en nog wat

Veel meer dan Delft en Leidschendam zie ik momenteel niet. In Leidschendam ben ik bij mijn moeder die deze dagen wat extra zorg kan gebruiken. Dan blijven er kleine wandelingetjes in Delft over en geen nieuw ontdekte stadsparken of rondjes wat verder uit de buurt maar gewoon dezelfde straatjes waar we vaker lopen. Toch is er genoeg te zien. Een kikker die een stapel stenen bewaakt bijvoorbeeld. Ik denk dat ze gezamenlijk uit een achtertuin komen die wordt opgeknapt.

Een kat in de vensterbank. Er zat ook nog een hond op de achtergrond maar die was niet erg bereidwillig om te poseren. En dan nog dit vreemde beest, onderdeel van een expositie. Het lijkt of het dier uit breisels is gemaakt. Zodra de mogelijkheid zich voordoet ga ik er eens naar binnen. Dat kan mooi op mijn tochtje naar de saladebar die ik gisteren liet zien. Ik krijg het nog druk.

Minimalisme

De wijnboer mag vier weken lang niet tillen en ik kan het niet. Dus kwam er een mini kerstboompje in huis. Van een vriendin kreeg ik het hyacintje dat precies op kerstmis openging. Ik legde een paar rode ballen en een kersthuisje onder een stolp, zette een paar waxinelichtjes in rode glaasjes en zie daar, ons huis in kerstsfeer.

Het boompje kostte net geen drie euro (ik kocht er twee!) dus behalve minimalistisch is het ook een voordelige kerst. De boompjes hebben kluiten en vinden vast nog wel een plaatsje in een achtertuin bij deze of gene. Tjonge jonge, wat een milieu bewuste kerstperiode beleven we hier. Vanavond eten we gezellig met zoon en zijn vriendin en ik zie op de foto dat de wijnglazen nog niet op tafel staan. Ik weet wat me te doen staat.

Regen? Waar dan?

Het lijkt er misschien op dat ik weinig anders doe dan in tuinen zitten met vrienden en vriendinnen en dat klopt. Vandaag was het mijn oudste vriendinnenclubje waarmee ik verkeerde. Meer dan veertig jaar vriendschap. Dat voelt nog altijd bijzonder. Dat we in de tuin konden zitten en maar één keer vanwege een korte bui moesten verplaatsen naar de overkapping achterin deze riante tuin, was ook al bijzonder. De mooie tuin en de gastvrijheid maakte het extra fijn maar al stop je ons in een kale ruimte met alleen water en brood, dan nog hebben we het naar onze zin en laten elkaar nooit meer los.

Zo vliegen 24 uur snel voorbij

Alsof we op een Frans binnenpleintje te gast waren gisteravond. We zaten bij vrienden in de tuin en kregen heerlijk Italiaans getinte maaltijd voorgeschoteld in een gastvrije ambiance die zich niet laat vangen op de foto. Enfin, jullie kennen dat wel: bijpraten, lachen, herinneringen ophalen, boekentips uitwisselen, naar elkaars kinderen vragen en nog zo meer.

Eenmaal thuis keken we nog naar een aflevering van Anne with an E , een Netflix serie waar we inmiddels helemaal door gegrepen zijn. Voor wie nog op zoek is naar een lief, romantisch verhaal in het Canada van eind negentiende eeuw, een aanrader.

Vandaag ging ik aan de slag met een zus die voor een bepaald project foto’s van haar zelf nodig had en dat graag deed in het decor van ons trappenhuis. We hebben reuze lol gehad en uiteindelijk deed ze ook een shoot met mij in de hoofdrol. Daar kan ik altijd minder om lachen maar vooruit, ik laat er hier een zien.

Als er voor me wordt gekookt

Kookboek netjes in de standaard, alle ingrediënten keurig klaarstaand op het aanrecht… dat kan niet anders dan goed gaan bij de Risotto d’Isabella. Sinds deze tienjarige kleindochter vegetarisch is, is haar belangstelling voor het bereiden van maaltijden gegroeid en wilde ze na een oppasmiddag van ons, graag voor ons koken. Haar zus wilde niet op de foto maar kwam wel van de luie bank af omdat zij de tafeldekbeurt had. Ben er een groot voorstander van dat kinderen taken hebben in een huishouden. Als ze dan zélfs al in staat zijn een smakelijke risotto te bereiden, dan smelt en smikkel ik. De kleurige hortensia’s staan in de voortuin van hun huis en ik vouw ze als een sandwich om de meisjes heen. Gewoon voor het mooi.