Na de regen

Wat we bij mooi weer doen? Naar buiten hollen en lekker verder gaan met waar we gebleven waren. Het voordeel van regen is dat onkruid makkelijk loslaat. In mijn hand heb ik de gele klaver. Met één ruk trek ik een heel boeketje los, zo’n lekker gevoel!

Ander voordeel van alle nattigheid van de laatste tijd is dat we gevaarloos veel tuinafval kunnen verbranden. Denk vooral aan alle losse dooie sprieten van de brem. De auto halen we even weg, de tuinslang ligt ook klaar en hup…de fik erin.

Het weer is hier dit voorjaar vergelijkbaar met dat in NL en ook in Frankrijk, zo lees ik hier en daar. Onstabiel, beetje te fris maar gelukkig ook met zonnige dagen. En die dagen weten we nuttig maar ook heel aangenaam te besteden. Met een steeds netter erf en met nog steeds een blauwe regen die voor een prachtig confettitapijt zorgt.

Bremwerk

Kijk, zo ziet de meeste brem er momenteel uit. En dat is niet erg fraai. de onderkant heeft veel dood hout en bovenin zitten de uitschieters die gaan bloeien. Nu staan onze hellingen echt tjokvol met brem, dus er kan grondig worden gesnoeid, iets waar we jaren niet aan toe zijn gekomen.

Al het snoeisel moet worden afgevoerd. De wijngaard, waar de takkenril kan worden aangevuld, is best een stukkie lopen. De handigste manier is om veel van het snoeisel op een stuk plastic te binden en het op die manier richting wijngaard te sleuren. Het voorkomt dat er dode takken in het grind achterblijven, die dan weer opgeraapt moeten worden.

Vanaf mijn krukje waar ik onkruid zat weg te steken, kon ik de inspanningen van de wijnboer mooi zien. Ja, we hebben de taken goed verdeeld. De onderste foto is van vorig jaar eind juni, toen de brem in volle bloei stond. Als je heel goed kijkt, zie je de kale ondergroei. Ik ben benieuwd of de stompjes die er nu staan op tijd uitlopen. Ik laat het jullie tegen die tijd wel zien.

Over koekoek en hagedis

Mijn tactiek dit jaar is om nou eens niet direct onkruid te wieden en op te ruimen maar eerst te planten en te zaaien. Dat laatste heeft gewoon voorrang. De aardbei-afleggers die overwinterd hebben in potjes zijn vandaag allemaal in hoge plantbakken gezet. Om hazen te ontmoedigen er van te eten, om zelf wat minder te hoeven bukken en om verwildering in de volle grond wat minder kans te geven. Zodra het gebied er wat netter uitziet, zal ik nog eens een overzichtsfoto plaatsen. Vandaag laat ik de bloeiende rozemarijn en een eerste aardbei zien.

We horen de koekoek en zien hagedissen zich opwarmen op het terras. Alles komt weer tot leven. De eerste citroenvlinder is gesignaleerd maar ook een verse horde mieren die het voorzien hebben op een houten architraaf boven het keukenraam. De wijnboer brouwt een mengsel van koffiedik, kruidnagel, citroen en wat zeep met water en spuit dat in de mierenkier. In de hoop dat het peloton rechtsomkeert maakt. Het is zaterdagmiddag en ik neem de rest van de dag vrij van werkzaamheden. Ga met een boek onder de pergola zitten waar de blauwe regen zich opmaakt voor nog meer voorjaarsgeluk.

Aardbeienslagveld

Aan het eind van het seizoen is ons aardbeienveldje altijd een puinhoop. De aanvankelijke paadjes zijn overwoekerd met van alles behalve aardbeien dus er moet voor volgend jaar schoon schip gemaakt worden. Als we tijd hebben, en dat hebben we dit jaar, graven we de plantjes uit en overwinteren ze elk in een klein potje en gaan dan heel gezellig samen de koude bak in. De wijnboer steekt uit, ik vul de potjes na eerst alle onkruiduitlopers zorgvuldig te hebben weggehaald.

Als alle aardbeien er uit zijn, worden de resten aan onkruid door elkaar geharkt en afgedekt met karton waarop een laag aarde komt. Zo is er volgend jaar weer vruchtbare grond beschikbaar. Het liefst zou ik dan de aardbeien in hoge bakken hebben. Dat is makkelijker bereikbaar en minder kwetsbaar voor hazen en vossen. Enfin, dat zien we volgend jaar wel. Voorlopig zijn de meeste planten weer netjes en zien we zelfs de eerste aanzet tot een nieuw plantje in de oksel van de moederplant. De wijnboer vond ook nog een leeg wespennest. Dat hebben we even bewonderd en vervolgens ook bij de compost gegooid. En de rijpe aardbeien die we tegenkwamen ? Die hebben we in onze monden gemikt.

Tuinhulp

Kleindochter en ik hadden het gisteren over planning. Zij is er niet zo van, vertelde ze. Ik daarentegen hang aan elkaar van lijstjes. Ik somde op wat ik vandaag wilde doen. Bedden verschonen, aardbeien verplaatsen, kruidentuintje opknappen en eindelijk de led-verlichting buiten ophangen. ‘Ik wil graag helpen, hoor’ bood ze direct aan. En omdat we vandaag het terrein niet afkunnen vanwege de komst van een idraulico (loodgieter) werd het een dag van buitenklusjes.

Tussen het veldboeket bij een olijfboom trokken we samen onkruid weg. ‘Moet ik ook wel eens doen van mijn moeder, dus ik weet hoe het moet’. Heerlijk toch zo’n tuinhulp? En ik moet zeggen, ze heeft er gevoel voor. We snoepten nog even van de frambozen en waren uiteindelijk tevreden met onze tuintaken.

Ik laat zomaar wat plaatjes van ons erf zien. De laatste twee zijn van de stroken ongemaaid ‘gras’. Voor mensen die van strakke tuinen houden, is dit misschien te rommelig maar ik vind het helemaal horen in deze omgeving.

Het is hier overdag een graad of zevenentwintig. ’s Avonds bij donker koelt het snel af. We doen een spelletje en lezen daarna nog een uurtje. Dat ziet er dan zo uit. En ja, de led-verlichting hangt ook. Dankzij Eva.

‘Onkruid’kaart

Toen we eind vorig jaar een paar dagen in Enkhuizen waren, bezochten we ook een stel kringloopwinkels. Daar kocht ik deze vaasjes. Oorspronkelijk van Ikea maar dat maakt niks uit. Ik zag meteen voor me wat ik er mee zou doen want hier in Caldese pluk ik zo nu en dan behalve groen ook wat bloeiend spul uit het grind. Vaak te klein voor een boeketje maar toch zonde om direct tot compost te verwerken.

Als het een leuk beeld oplevert, begin ik ook eindeloos te klungelen om er een aardige foto van te maken. Uiteindelijk is het zwart-wit contrast op het aanrecht nog het meest geslaagd. Zou zomaar een foto kunnen worden voor een verjaardagskaart die ik via internet maak en verstuur. Zo’n kaart is dan niet handgeschreven maar wél met een eigen foto. Ze komen altijd op het gewenste moment aan is mijn ervaring en dat is ook wel wat waard. De Italiaanse posterijen zijn op dat punt niet echt te vertrouwen.

Stenig

Behalve koffie drinken met nieuwe buren, stond er niets op ons programma vandaag. Wat te doen met dit mooie weer? Op het bovenhuis blijven zitten is natuurlijk geen optie maar er op uit gaan terwijl we morgen drie afspraken hebben (allemaal leuk, hoor) was een beetje veel van het goede. Dus een beetje lummelen was ook wel een goed idee.

De tuinstoeltjes uit de berging gehaald en lekker in de binnentuin gaat zitten. Boek en tijdschrift mee, factor dertig is al standaard op mijn gezicht dus helemaal klaar voor twee uurtjes niets hoeven. Zelfs geen onkruid tussen het grind weghalen. Helemaal ontspannen dus.

Die tuin in Delft is prima maar wel wat stenig. Daarom laat ik nog snel even de zonnebloemen zien die de wijnboer afgelopen week meebracht. En die fraaie pioenrozen nam een vriendin gisteravond voor ons mee. Zitten we er toch gekleurd bij.

Zon en regen

Elke dag een plukje, levert uiteindelijk een opgeruimd stukje. Die losliggende steen moet nog even versleept worden naar een andere hoek. Na dit vroege ochtend klusje in de hitte, namen we een douche, trokken nettere kleding aan en gingen naar Gubbio.

Daar was een verjaardag te vieren en praatten we bij met vrienden die net een familiefeestweekend achter de rug hadden in verband met hun gouden bruiloft. Heerlijk om hun verhalen te horen en hun stralende gezichten daarbij te zien. We zaten op het overkapte deel van dit terras in het mooie Middeleeuwse centrum van Gubbio.

Eenmaal weer thuis barstten de verwachte en méér dan welkome regenbuien los. Dit hangende windlicht gebruiken wij als peilglas voor regenwater. Voor driekwart gevuld! Ook de afgelopen nacht waren er buien. Ideaal want het regenwater had telkens even de tijd om opgeslorpt te worden. Nu is het heerlijk afgekoeld tot 25 graden en ga ik onkruid lostrekken, dat lukt namelijk het best na regen.

Mannen en machines

Dit is ons parkeer terrein waar het onkruid welig tiert. Of beter gezegd tierde. Vandaag kwamen er sterke mannen, een bobcat en een vrachtwagen met nieuwe steentjes.

Eerst werden de geulen onderaan de helling uitgegraven. In de loop der jaren waren die dicht geslipt met blad en troep. Het zijn karweien die je met alleen mankracht nauwelijks voor elkaar krijgt. Vandaar de mannen met machines. De bovenste laag van het parkeerterrein werd afgeschraapt en een nieuwe lading gekiept. Van alle materiaal dat verplaatst is, hebben we ineens een nieuw plateau naast de ingang. Ik ga het morgen laten zien, want de laatste hand (lees lading) wordt nog gelegd.

Na het menu van de dag gewoon weer aan de slag

alles staat klaar voor het boogschieten

Voor het eerst in deze periode hebben we regen. Forse buien met gisteren zelfs wat hagel. De grond snakte ernaar maar het tuinwerk kwam wel stil te liggen. En het internet ook. Goed, vanmiddag naar de stad voor de zondagse pranzo. Het is de laatste zondag in mei en dan wordt er altijd een wedstrijd gehouden in kruisboog schieten. De hele entourage is voor de gelegenheid in middeleeuwse kleding gestoken en dat levert vaak prachtige beelden op. Het spektakel begint om vier uur en om half drie, toen wij van tafel gingen, was er nog niets opwindends in de stad te zien. We besloten het feest het feest te laten om met veel geduld maar uiterst fanatiek nog een uurtje in de tuin onkruid tussen de witte steentjes uit te peuteren.

nog niets opwindends te zien