Koppen naar de zon

Na het uitladen van de auto en een rondje over het terrein, gingen we maar eens even van de zon genieten. Opruimen en inruimen kan altijd nog. We hoorden de koekoek en ik zag twee fotogenieke anemonen. De wijnboer controleerde de gastank op inhoud en stelde vast dat ie leeg is. Dus ging ’s avonds de haard aan en nestelden we ons dicht bij het vuur. Het huis is klam en kil na een uiterst natte periode.   

Dit was het uitzicht vanmorgen vanuit het slaapkamerraam. Ondanks de miezerregen worden we hier toch heel blij van. Het is prima weer om alle meegenomen goederen op te ruimen en met poetsdoeken en stofzuigers aan de gang te gaan. Morgen wordt het gas geleverd.

 

Een eigen huis

De illegale huurders die bij onze voordeur probeerden te nestelen, zijn uitgeweken naar het nestkastje dat we voor de sier aan de waslijnpaal hadden gespijkerd. De gekraagde roodstaart wordt nogal eens ‘uitverkoren’ als adoptie-ouder voor een koekoeksjong. De koekoek mikt dan alle eieren uit het nest en legt zijn enige ei erin. We denken dat de roodstaart misschien daarom voor dit raar geplaatste en slecht toegankelijke nest heeft gekozen. Uit alle vliegbewegingen zou je kunnen afleiden dat er inmiddels jongen inzitten. Maar bij een voorzichtige blik in de opening zag ik niet veel anders dan takjes. We wachten het af.

Waar is het mis gegaan?

Als je al generaties lang niet voor je eigen kinderen zorgt dan hoef je natuurlijk ook niet te verwachten dat dit ooit nog zal veranderen. De meeste beesten zijn zorgzaam voor hun nageslacht of ze krijgen jongen die meteen voor zich zelf kunnen zorgen. Maar je ei in een ander zijn nest leggen en verwachten dat die ander je jong opvoedt is toch tamelijk bizar. Dát het zo is, staat vast. Maar waaróm dat zo is, heb ik niet kunnen terugvinden. We horen ze roepen en voor ons betekent hun lokroep dat de lente echt begonnen is. Maar sympathiek vinden we ze niet.  Tenzij ze een héél goede evolutionaire reden hebben voor hun afwezig ouderlijk gezag. Wie het weet mag het zeggen.

Geen ontkomen aan

Dit zou je ons olijventerras kunnen noemen. Er staan zes, door ons geplante jonge olijfbomen. Tegen de groene achtergrond vallen ze nogal weg maar ze staan er echt en doen het goed. De bodem is bezaaid met paardenbloemen. Ziet  er heus wel gezellig uit maar vóór ze gaan pluizen, willen we ze liever kwijt. In de bosrand huist een koekoek die zich voortdurend laat horen en we hebben al een wielewaal gezien. We verruilden een paar dagen geleden de stad voor het boerenland en dat zullen we weten ook. Om aan te tonen dat niet alles het veld hoeft te ruimen, laat ik nog even onze bollenvelden zien.

Blij ei

Goed, ik weet. Ik ben nou eenmaal zo. Maar de afgelopen dagen heb ik toevallig wél de eerste koekoek gehoord, de eerste zwaluwen gezien en de eerste zaailingen gepot. De kersenbloesem is al bijna over haar hoogtepunt maar nog steeds mooi. De tulpen doen hun best al huiveren ze nog een beetje in de ochtendkou. Mijn huisvrouwengeluk koestert zich met een wapperende was in de stralende zon. Ondanks een discussie op FB waarin ik me mengde en die me op zijn minst doet zuchten. Ondanks de nachtvorst. Ondanks de mierenplaag in de slaapkamer. Ondanks het feit dat we al dagenlang geen TV meer kunnen kijken vanwege problemen met of aan de schotel. Blije mij. En het is geeneens nog geen mei.