Sinds kort zijn de glasbakken op het Doelenplein geschilderd. Vrolijk maar ook mooi? Mwah. Tot ik de zij-en achterkant zag.
Toen vond ik het ineens wel aardig en betreur het dat niet alle zijden van de bakken een roos hebben gekregen. Het is In elk geval stukken beter dan de bekladde groene kolossen die er onder schuil gaan. En zo groeien zelfs op nuttige maar lelijke plekken bloemen. Het voorjaar laat zich in veel verschijningsvormen zien.
Natuurlijk lieten we onszelf even uit op eerste kerstdag. Op het Doelenplein stond de kerststal weer, voorbijgangers kunnen zien dat kerstmis niet alleen bestaat uit rendieren, arrensleden en de Kerstman. Er lagen ook een paar gevonden wanten. Als de eigenaar ze niet terugvindt, heeft een ander er misschien nog wat aan. Het is er koud genoeg voor.
Dit troffen we aan op de stoep voor ons huis. Onder het motto Zo, ik ben het kwijt, heeft iemand gemeend zijn zooi op eerste kerstdag te moeten lossen. Brrrr. Gelukkig stapten we daarna onze sfeervolle hal in en kregen we via de familie-app een negatieve teststraat doorgestuurd. Waarna we heerlijk bij elkaar aan de kerstdis zaten.
‘Kijk’, zou ik tegen de uitbater van gisteren willen zeggen, ‘zo hoort een plantje op een terrastafel er ongeveer uit te zien’. Het hele Doelenplein ademt trouwens een goede sfeer uit en samen met een vriendin zat ik er heerlijk een broodje makreel te eten. Het was er druk op een gezellige manier, de internationale menukaart is een feest en de bediening uiterst prettig. Het restaurant heet Hanno en ik kan het van harte aanbevelen.
We slenterden nog even over de donderdagse markt, maakten nog een stads ommetje en waren na afloop weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee. In het najaar ga ik haar weer eens opzoeken in Schiedam. Zo doen we dat al jaren en onderhouden met veel plezier onze vriendschap. Top dag!
‘Het duurt wel erg lang voordat de vaas herplaatst wordt’, zei ik vorige week nog tegen de wijnboer. We liepen over het Doelenplein waar al twee jaar alleen de sokkel nog stond van wat eens een knoert grote schemerlamp was. Het helpt om zoiets te zeggen, want twee dagen erna stond ie er weer!
De nieuwe lampenvoet werd in China gemaakt en was al klaar in juni 2020. Al die tijd heeft ie staan wachten op transport naar NL. Ik ben blij dat de lamp er weer staat, hoewel ik ook mensen ken die het een lelijk ding vinden. Wat me wel zorgen baart is dat men nu de weg opnieuw aan het bestraten is. Als dat maar goed gaat met al die werkzaamheden er zo vlak naast.
We hadden gistermiddag een missie. Daarvoor liepen we het centrum door. En dan zijn er altijd wel weer aardige gevels en doorkijkjes te fotograferen. Vanaf het Vrouwjuttenland kijk ik naar de Verwersdijk. Daar waar op de gevel Wees Bllj staat (rechts op de tweede foto) begint het Doelenplein. Normaal een levendig plein met drie horecagelegenheden en een hotel. Toch hebben de gezamenlijke uitbaters ook dit jaar de kerststal weer neergezet, compleet met de engel er boven. Wat ik er vooral bijzonder aan vind is het feit dat hier het Kerstfeest in zijn historische context wordt weergegeven. Gelovig ben ik niet meer maar ik zie dit duizend keer liever dan die stomme kerstman met zijn arrenslee.
Het doel van onze missie vertel ik een andere keer wel.
Zoals gezegd maakten we gisteren ons ommetje pas na het eten. De straten waren vrijwel uitgestorven, we hoorden de klok van de Nieuwe Kerk galmend zijn acht slagen slaan. De spaarzaam verlichte gracht van het Rietveld laat een bijna tijdloos beeld zien. Dat is op het Doelenplein wel anders. Uitbundig is daar verlichting in de bomen gehangen. De associatie met de Delftse Lichtjes Avond ligt voor de hand. Dan is er veel publiek, kerstzang, glühwein en warme chocolademelk. Dit jaar wordt de stad wel versierd maar een evenement is uitgesloten. Eigenlijk is het zomaar op ons eigen moment een beetje door de straten zwalken, ook wel prettig. Al gun ik de plaatselijke middenstand en restauranthouders hun commerciële feestje dit jaar nog meer dan andere jaren. Vanavond halen we een Indonesische maaltijd bij de toko. Hen ondersteunen we van harte. Ook al omdat het zo heerlijk smaakt.
Stiekem schep ik er lol in om foto’s te maken waarop de herfst niet zichtbaar is. Dat is in tegenspraak met mijn voornemen om dit jaar optimaal van herfst en winter te gaan genieten. Een mens zit toch raar in elkaar bedacht ik toen ik mezelf op dit kop-in-het-zand-steek-gedrag betrapte. Deze terrassen op het Doelenplein doen nog zomers aan.
Maar gelukkig, toen ik nog een paar stappen zette, viel deze me op. Een straattekening in het kader van de Gouden Eeuw. De bijbehorende tekst plaatst ik hier al eens. Aan de herfst valt niet te ontkomen en dat is maar goed ook.
De grote schemerlamp op het Doelenplein is een kunstwerk waar toeristen zich graag mee op de foto zetten. Tot mijn grote schrik stond de lamp er onlangs ineens nogal uitgekleed bij. De porceleinen voet was aan diggels, waarschijnlijk veroorzaakt door een achteruit rijdende vrachtauto.
Een paar weken later hing de kap in de takels toen ik passeerde en maakte ik een praatje met een paar heren van de Kunstwacht die dit proces begeleidden. ‘Het kan wel een half jaar duren, maar hij wordt hersteld hoor.’
Inmiddels is op de sokkel ook nog een informatief bordje geplaatst. De zinsopbouw is niet helemaal logisch, maar ik wil geen kniesoor zijn. Dat er gewaakt wordt, gecommuniceerd én hersteld is geruststellend.
Tegen de wind in steken we het Doelenplein over. Als we op zaterdag geen speciale afspraken hebben, is de kans groot dat we even koffie drinken bij Neef Rob in de Choorstraat.
Dus daar zitten we. Nou ja, ik nam een cappuccino maar de wijnboer ging voor warme chocolademelk. Van die échte, die je zelf doorroert in het glas.
Bij de Diamanten Ring kopen we brood en laten alle andere verleidingen die daar worden aangeboden, links liggen. Het verse zelfgebakken brood smaakt immers als een gebakje.
Groenten en fruit kopen we bij het fruithuisje. De wind blaast ons weer naar huis, om vier uur gaat de eerste schemerlamp al aan. Doe mij maar vaak van dit soort zaterdagen.
Op de zelfde dag dat wij vorige week arriveerden, streken ook zwager en schoonzusje uit Colombia neer in NL. Ze blijven hier drie maanden en vandaag hadden we gelukkig nog even gelegenheid elkaar te ontmoeten. De laatste keer dat we elkaar zagen was twee jaar geleden. Die tijd valt snel weg en we pakken de familiedraad gemakkelijk en tot groot genoegen weer op. Na de koffie gingen we aan de wandel door Delft en schoten wat toeristische foto’s. Hier staan Hans en Maribel op het Doelenplein te poseren. We gaan de komende periode nog twee maal een gezamenlijke week vakantie vieren. Dat is een heerlijk vooruitzicht en biedt mij de mogelijkheid hen nog wat closer op de foto te zetten.
Wonen in Caldese (Italië) 