Het kán weer

Toen we ooit begonnen met afzeggen van grote familiebijeenkomsten, hadden we niet het idee dat het meer dan twee jaar zou duren voor we met z’n tienen weer aan onze eigen tafel zouden zitten. Maar vandaag was ik dan eindelijk weer eens in de gelegenheid een Paasbrunch te organiseren. Na de maaltijd en de koffie zaten we nog een uurtje in de tuin. Nou ja, wij zaten, de kleinkinderen speelden. Tot de gelegenheid zich voordeed hen met elkaar op de kiek te zetten. Een oma laat dat natuurlijk niet onbenut voorbij gaan.

Uitbundig Pasen

Vandaag ben ik maar even onder de bloesembomen gaan staan bij ons voor de deur. Dan zijn ze bijna nog mooier dan van boven af. Ik kan me de laatste jaren niet zulk mooi weer met Pasen herinneren, jullie? Ik hoop dat iedereen dit lange weekend in staat is er zo optimaal mogelijk van te genieten.

Op weg naar Pasen

Ook hier in Italië is in de supermarkt te zien dat Pasen in aantocht is. Hele stellingen zijn gevuld met chocolade eieren. En niet van die kleintjes! De presentatie bij de Eurospin laat wat te wensen over, de eieren zijn in kartonnen kratten beschermd tegen valongelukken maar het ziet er wat opgepropt uit. De meeste vrouwen krijgen met Pasen zo’n ei dat gevuld is met kleine eitjes en meestal ook nog een verrassing in de vorm van een behendigheidspelletje of ander onnutigs.

Veel lekkerder wat ons betreft is het Paasbrood, de Colomba Pasquale. Het heeft min of meer de vorm van een duif, is cake-achtig en er wordt venkel-of anijszaad in verwerkt, plus amandelen en een héleboel suiker. Toch maar eens kijken hoe rekbaar mijn handtas is om te zien of er één mee terug kan naar NL. Deze vredesduif spreek me wel aan namelijk.

Delft op z’n paasbest

Een Keukenhof zal het hier in Delft niet worden, liever niet zelfs. Toch is er in de stad genoeg bloemenpracht te zien. En ontluikend groen. En bloesem. Volop.

We beleefden de vreemdste Pasen ooit. Met een ontbijt voor twee en een diner voor drie samen met mijn moeder. We wandelen wat en deden op deze tweede Paasdag een schoonmaakronde in huis. Geen uitgebreide familiebrunch, geen paasprocessie of pranzo met vrienden in Italië. Of deze ingrijpende soberheid blijvend is, zullen we afwachten. Het kalme leven is nog steeds niet saai, integendeel, al missen we ons sociale leven wel. Maar voor de goede zaak voelt het niet als een opoffering. Er blijft genoeg over om tevreden mee te zijn. Ontluikend groen, bloesem en bloemenpracht.

Paastradities

Omdat we graag aan tradities meedoen, kochten we een Colomba, de Italiaanse variant op onze paasstol en uit Nederland kwamen de paaseitjes mee.

Maar de allerbeste traditie is die van de Pranzo. De paaslunch gebruiken we vaak met Nederlandse vrienden hier uit de buurt. Halverwege onze woonplaatsen ligt dit niet al te spectaculair uitziend restaurant.

We noemen het lunch maar het is een zeer uitgebreide warme maaltijd die uit onnoemelijk veel gerechten bestaat die allemaal even smakelijk zijn. Zonder al te veel poespas, in een geweldige sfeer aan onze ‘eigen’ vaste tafel.

Van één tot vijf zaten we aan tafel en pakten de gesprekken op alsof er niet bijna een jaar verstreek sinds onze vorige ontmoeting. We hebben inmiddels een groot gezamenlijk verleden, want zij zijn het die ons zestien jaar geleden wegwijs maakten in het Italiaanse leven. De borden zijn weer leeg maar onze vriendschap is gevuld met nieuwe goede herinneringen.

Zoeken

Toen ik gisterochtend overal weer terrassen zag en merkte dat er een opgewekte stemming hing rond een lang paasweekend, had ik niet ingeschat dat het er vanmorgen zó uit zou zien. Niet dat we ons er veel van aantrekken hoor. We wandelden en ontbeten met de wandelclub, die vandaag bestond uit drie personen. Nadat mijn ouders de pauselijke zegening vanuit Rome hadden gezien, gingen wij bij ze op de koffie. Daar is  het altijd gezellig, gastvrij en aan gesprekstof geen gebrek. De rest van de dag brengen we rustig samen door. Maar die toeristen, hè. Zien die wat ik zie? Dat de natuur op knappen staat. Of sloffen die massaal door de Keukenhof op zoek naar de zon?

Bontá Italiane

Als we bij een glascontainer deze grote wijnflessen zien staan, komt de malle Pietje in mij naar boven.  Tussen de nieuwe aanplant van de vlinderstruiken spoot ik ze schoon. Planten meteen bewaterd en mijn voeten ook.

kt

Als we bij de supermarkt voor twee euro twee kilo aardbeien kunnen kopen, dansen mijn smaakpapillen al nog vóór ik de zomerkoninkjes geproefd heb.

Als het dan eerste Paasdag is en onze totale versiering niet meer voorstelt dan dit, kan ik niet anders dan iedereen fijne dagen toewensen.

Paas paars

Het is nu op z’n mooist, zeggen we vaak tegen elkaar. Om dat een paar dagen later weer te herhalen. Hoe dan ook, de blauwe en witte regen geuren fantastisch en verzachten de aanblik op de stenen massa van ons oude huis. Het is bovendien een lustoord voor hommels en andere dikke brommers .

Uit een verscholen hoek op het erf knipte de wijnboer een paar seringtakken af. Daarmee is de lente ook binnenshuis te ruiken. Samen met de gisteren gekochte eitjes is ons huis nu geheel en al in paassfeer.

 

 

Zal je altijd zien

Net als je denkt dat het niet meer goed komt, qua weer, begint de zon alsnog te schijnen. Ja, dan hol je natuurlijk snel de tuin in om te kijken of er nog wat bloeiends en boeiends te fotograferen valt. En daar hebben we dan achtereenvolgens de meidoorn, de wisteria en de kiwi die mijn tuinhart sneller doen kloppen. Die meidoorn stond al op ons terrein en hebben we een paar jaar geleden alleen maar hoeven te ontdoen van egelantier en braam. De wisteria komt zowat elk blog voorbij, dus daar heb ik het verder niet over. En die kiwi? Die gaat ons na drie jaar heel veel vruchten opleveren. Hopen we.

Cisca doet weer verslag van haar leven in Servië. Ze is volop bezig met de voorbereiding van hun Pasen. Daar zijn wel honderd eieren mee gemoeid.  Je leest het in haar rubriek op dit blog.

Wie zorgt voor Maria?

Zomaar een oude stadsmuur in Gubbio. Behoorlijk wat plastic bloemen, twee lichtjes en wat versieringen bij een Mariabeeld. Ik veronderstel dat er een oude dame in de omgeving is, die de boel een beetje bij houdt. We komen dit soort situaties zo vaak tegen dat het ons nauwelijks meer opvalt. Jonge Italianen komen alleen nog maar tijdens Pasen en Kerstmis in de kerk, hoorden we vanmorgen van onze Italiaanse juf. Ik vraag me dan ook af, of we dit soort beelden over één of twee generaties nog steeds in het stadsbeeld zullen aantreffen.