Tussen Pasen en Pinksteren

Onder deze enorme dot slagroom liggen aardbeien verborgen. Het was het nagerecht van de wijnboer maar ongevraagd werd het tússen onze borden in gezet en voorzien van twee lepeltjes. Nagerechten delen is heel gewoon en ik aarzel dan niet ook een vorkje dan wel lepeltje mee te prikken. Het gebeurde in een restaurant waar we een paar maal met vrienden op eerste Paasdag afspraken. Aan het weghalen van de Paasversiering van dit jaar is men nog niet toegekomen. Het riep goede herinneringen op en de baas wilde ook wel even op de foto, speciaal om de foto naar die vrienden toe te kunnen sturen.

Bij de koffie kregen we nog een extra stukje zandtaart toe, de overgebleven aardappeltjes en een gegrilde aubergine die we echt niet op konden, werden, ook al ongevraagd, meegegeven in een bakje. De bediening van dit eenvoudige restaurant, waar ’s avonds ook pizza’s te bestellen zijn, liet ons maar weer zien hoe vriendelijk de meeste Italianen hun gasten behandelen. Toen we de deur dichttrokken werd ons een hartelijk ‘auf wiedersehen’ na geroepen. Nou ja, dat verstaan we ook.

Op weg

We hadden een ontzettend gezellige paasdag gisteren, vrijwel voltallig met kinderen en kleinkinderen. Eén kleindochter ontbrak vanwege een internationaal softbaltoernooi waaraan zij deelnam. De rest was present in Zwijndrecht waar we koffie dronken in de tuin, binnen aan een feestelijk en smakelijke brunch zaten en toen we huiswaarts reden, deden we dat in de stromende regen. Vandaag rijden we richting Italië en verlaten onze waterrijke omgeving weer. Even geen grote gezelschappen maar wel een omgeving waar we weer volop buiten bezig kunnen zijn en daar enorm veel zin in hebben. Mijn volgende blog hoop ik te schrijven vanonder de pergola.

Paus te koop

In Gubbio zijn tal van speciaalwinkels. Vooral die met streekproducten vallen op. Een week na Pasen liggen er nog kuikentjes tussen de broden. Zowel de kuikentjes als de broden zijn niet vers, dat zie je zo, zélfs door de spiegelende etalagetuiten. Er staan veel artikelen waarin truffel is verwerkt en de pastavariant Strangozzi komt ook uit deze streek.

Even verderop is er nog een speciale winkel met souvenir-achtige zaken. Daar zijn ook beelden van heiligen te koop, zoals Sint Ubaldo, de patroonheilige van Gubbio. Ook Franciscus met de wolf en volksheilige Padre Pio zijn vertegenwoordigd. En de Paus dus. Netjes in plastic verpakt zodat zijn witte soutane onbezoedeld blijft.

Een ei, een pareltje en twee lapjes

In deze nauwe straat zit de Grotta dell’ Angelo verstopt. Het restaurant waar wij gisteren aanschoven voor de pranzo. Tot onze verbazing geen vast paasmenu maar gewoon à la carte bestellen. Prima want wij hebben dan aan twee gerechten genoeg. De meeste vleesgerechten worden op de grill midden in het restaurant bereid, erg smakelijk. Naast ons zat een stel waarvan de man ons aansprak en vroeg waar we vandaan kwamen. Het leverde een leuk gesprek op waarbij hij begon over Van Gogh, Amsterdam, tulpen en de Keukenhof. En nou eens niet over drugs en euthanasie waar Italianen ons Nederlanders nog wel eens op aanspreken.

We hielden ons verder koest die eerste Paasdag met uiteraard een telefoontje naar mijn moeder en even bij de buren langs om ze een Buona Pasqua te wensen en hen wat zojuist gebottelde rode wijn te overhandigen. Natuurlijk bekeken we ook de paaswensen die via diverse kanalen onze kant opkwamen. Hieronder mijn favoriet. Met een ei en drie eenvoudige attributen is het meteen duidelijk wat we zien. Daaruit blijkt opnieuw hoe sterk het oorspronkelijke schilderij in feite is.

Zoete Pasen

Behalve een Colomba, de Italiaanse variant op ons paasbrood (cake-achtiger en zoeter) hebben we geen snoeperij in huis gehaald met de Paasdagen. Terwijl je er hier mee doodgegooid wordt, zo ongeveer. Vooral van de mega grote chocolade eieren in spetterende kleuren aluminiumpapier verpakt, kom je hier in elke supermarkt tegen. Wij hebben vandaag gereserveerd in een restaurantje voor de Paas pranzo. Zo’n warme lunch bestaat doorgaans uit zeven gangen. Dat lijkt ons echt méér dan genoeg en na een weekje hard werken gaan we er even voor zitten. Misschien kom ik er morgen nog wel op terug, qua blog. Voorlopig wens ik iedereen fijne paasdagen.

Vrolijk richting Pasen

Het idee om in een kale tak eieren en brooddeegfiguurtjes te hangen, is eigenlijk net zo absurd als een dennenboom met slingers en ballen te versieren. Maar toch heb ik het gedaan. Ik had die versieringen nog ergens in een lade hier en ach, het staat wel vrolijk en voorjaarsachtig in de hal.

Maar buiten knalt het voorjaarsgeel ons echt tegemoet. Jammer dat het in het grind staat. Dus ik pak mijn krukje en de plukmand en ga telkens een half uurtje aan de slag. In het zonnetje mét een bodywarmer aan. Het knapt er zo van op. En ik ook.

Op naar Pasen. Toch?

Werkelijk alles wijst nu richting lente. Terwijl we ons traditionele bruggenloopje maar weer eens wandelen, spring ik telkens plantsoentjes in om de lentebodes vast te leggen.

Tot ik langs dit huis loop en me toch even moet verbijten. Ik weet dat er mensen zijn die het liefst het hele jaar door Kerstmis vieren en versieren. Maar dit gaat me echt te ver. Denk niet dat ik de boel zit te vernachelen, de onderste foto heb ik gisteren genomen. Als het er met Pasen nog staat, ga ik aanbellen.

Voorboden

Ja hoor. Ze zijn het echt! Narcissen in bloei. Vrijdagmiddag rond twaalf uur, Prinses Mariannelaan in Voorburg. Ik zet het er maar bij voor wie het wil controleren. Voor nog meer lente-achtige gekkigheid verwijs ik even naar de grootgrutter. Daar liggen de paashazen en chocolade eitjes al weer in de schappen. Op de een of andere manier wordt het uiteindelijk toch weer lente. Nog maar 44 dagen.

Sfeer in de stad (1)

Als we de berg zijn afgereden, is het nog maar twee kilometer naar de stad. En wij, beiden opgegroeid in een grote stad, beschouwen dat als een groot voordeel. Als we reuring willen, is het dichtbij te vinden. Omdat het gisteren weer zo warm was, stelden we ons bezoekje aan Gubbio uit tot in de avond. De zon zette veel gebouwen in een gouden gloed. Overal kuierden mensen, de temperatuur werd aangenamer.

Onderstaand plein kennen we in veel gedaanten. Met paasvuren en de bijbehorende processie. Met zingende mensen tijdens de Festa dei Ceri en nu in de zomer is het één groot terras. Ik zou dit plein best nog wel eens in Kerstsfeer mee willen maken. Al is die kans klein en moet ik daar nu nog éven niet aan denken.

NB Dit is het tweede bericht vandaag. Het eerdere was nog van gisteren.

Het kán weer

Toen we ooit begonnen met afzeggen van grote familiebijeenkomsten, hadden we niet het idee dat het meer dan twee jaar zou duren voor we met z’n tienen weer aan onze eigen tafel zouden zitten. Maar vandaag was ik dan eindelijk weer eens in de gelegenheid een Paasbrunch te organiseren. Na de maaltijd en de koffie zaten we nog een uurtje in de tuin. Nou ja, wij zaten, de kleinkinderen speelden. Tot de gelegenheid zich voordeed hen met elkaar op de kiek te zetten. Een oma laat dat natuurlijk niet onbenut voorbij gaan.