Zij wist het en wij wisten het ook

Wat zou het heerlijk zijn als de blauwe regen nog in bloei is, had ik menigmaal gedacht de laatste weken. En ja hoor, in volle pracht. Toch werd de vreugde daarover getemperd door het bericht van overlijden van een dierbare vriendin. In februari lunchten we samen met onze dochters. Ze was al lange tijd ziek en leefde in bonustijd, zoals ze het zelf noemde. Van een nieuwe afspraak kwam het niet meer. We hadden toen alle vier het gevoel dat de tijd haar snel begon in te halen. Toch was ons samenzijn nog reuze gezellig, kon alles worden benoemd en namen we hartelijk afscheid van elkaar. Daarna had ik alleen nog via de app contact. Ze werd gedurende al die jaren en zeker ook in haar laatste weken gesteund en liefdevol omringd door man, kinderen en kleinkinderen. Wat zal ze door velen gemist worden.

Hartekreet

Het lijkt net of het vrouwtje van de bovenste foto de tekst daaronder leest. Het beeld van de vrouw die zo mismoedig naar beneden staart zag ik in maart in Gorinchem. Ze zit tussen de kale stammen van een blauwe regen (?) en kijkt eigenlijk door een glazen dak naar het daar onderliggende terras. De foto zat nog in mijn archief en combineert wel lekker met de kreet die ik van de week tegenkwam bij Molen de Roos in Delft. Ik maak er mijn nieuwe lijfspreuk van:

Haar haren werden grijs

ze kreeg overal rimpels

maar haar hart bleef jong

Onkruid bestaat niet

De blauwe regen heeft uitbundig gebloeid én meters gemaakt tijdens onze afwezigheid. Zijn slierten hingen bijna op de grond. Willen we in de schaduw onder de pergola kunnen zitten, en dat willen we af en toe, dan moest er grondig gesnoeid. De wijnboer neemt altijd de hoge werkzaamheden voor zijn rekening en meteen maandag werd de klus aangepakt. Ik doe het laag bij de grondse werk en trek de leukste bloemen uit het grind. Want onkruid bestaat niet, het zijn bloemen en planten op de verkeerde plek. Ik kon het niet laten er een boeket van te maken. De bank werd weer naar buiten gesleept en hier zijg ik dus neer als ik daar even behoefte aan heb. Lekker plekkie hè?

Van de bloemen en de bijen

De blauwe regen is volop in bloei. Het gonst en zoemt er van de hommels en bijen. Rust om te gaan zitten hebben we natuurlijk niet, dat deden we al twee dagen in de auto. Gelukkig is er altijd veel te doen dus hijsen we ons in de werkkleren en snoeien en ruimen, We verwonderen ons opnieuw over wat de natuur voor ons in petto heeft.

Het grasveld is een madelievenweelde. Niet de bedoeling maar wel vrolijk.

De paardebloem doet ook mee maar op bescheiden schaal.

En onder de kersenboom doen alleen de tulpen nog hun best. Die mogen dan ook elk jaar op de foto. Ach zo’n eerste dag, er valt nog weinig te vertellen. Hij volgde op een maanbeschenen nacht maar daar hebben we weing van gemerkt. In de stilte van de Umbrische heuvels, sliepen we als rozen.

Twee kanten

We delen het kluswerk op in projecten. De projecten sauna-in-elkaar-zetten  en trap-naar-wijngaard-schonen zijn al succesvol afgerond. Aan de ene kant van het terrein ziet het er netjes uit en bloeit en geurt de blauwe regen. Aan de andere kant wordt gesleurd met oude bremstruiken. Daar knettert het vuur en geurt het naar verbrand hout en eerlijk mannenzweet. Deze werkweek is nu al een succes en we zijn nog maar net begonnen.