Lekker fris

Het weer beleeft even een dipje in de temperatuur. Voor het werk op het erf maakt dat niet veel uit, maar een koffiepauze buiten is er niet bij. We gingen vandaag nog even op stap voor extra tuinaarde. Het ritje naar ons vaste adresje was zo mooi, dat ik de wijnboer een paar maal heb gevraagd even te stoppen zodat ik het specifieke landschap op de foto kon zetten. Wij wonen in de heuvels die uitlopers zijn van de Apennijnen. Ik heb het wel altijd over ‘onze berg’ maar dat is in feite een heuvel. Alleen het feit dat we oorspronkelijk uit de polder komen, maakt dat we het een berg noemen. Op foto twee en drie zie je de echte bergen die altijd de achtergrond vormen in het landschap hier. Na ons ritje door de buurt, vertrok de wijnboer naar de wijngaard en ik doe gewoon wat noodzakelijke binnenklusjes. Als dan overmorgen de temperatuur weer aangenaam is, dartel ik ook weer over het erf.

Gubbio promotie

Er zijn nogal wat hoogteverschillen in Gubbio. En, laat ik het ouderwetsche woord maar gebruiken, dientengevolge ook veel uitzichtpunten. Nee, dit zijn we niet zelf maar we hádden het kunnen zijn. Ons huis ligt namelijk in de heuvels waar deze mensen naar staan te kijken. Wij proberen op deze plek altijd ‘onze’ berg te localiseren. Dat lukt nooit.

Straten met trappen geven de stad extra allure. En het Piazza Grande spant de kroon waar het om schoonheid gaat. Hier herleeft de geschiedenis van Gubbio tijdens de grote evenementen zoals het boogschieten en het feest van de Ceri.

Dat plein is aan drie kanten omgeven door gebouwen, één kant biedt opnieuw ruimte voor een verre blik of een fotomomentje. De onderste foto, die ik van het www haalde, laat dat heel goed zien.

Luiken

De opkomende zon was nauwelijks over de heuvels gekomen of daar stonden al twee werkbussen op ons terrein. Vandaag worden de nieuwe luiken geplaatst. Wat ik al vreesde, gebeurde ook. Twee mannen met slijptollen, grote werkschoenen en massa’s gereedschap nemen de boel over en geen plek in huis is nog netjes. Dat kan niet anders, dat weet ik. Maar toch. Gelukkig is het prachtig weer en kunnen alle ramen probleemloos open. Hierboven de oude luiken. Geen onnodige ingreep dus. Hieronder de tussenstand. Het eindresultaat volgt binnenkort. Het wordt mooi, dat is zeker. Straks eerst maar eens stofzuigen en dweilen.

 

Koelte

De bergen, en dan bedoel ik niet die heuvel waarop wij wonen, maar de échte bergen, bieden altijd verkoeling. Dus waar konden we beter naar toe gaan dan naar de Monte Cuccu?  Mis. Koeler was het wel, maar druk óók. Er werd een wedstrijd of demonstratie met modelvliegtuigen gehouden. Het zag er zwart van de mensen en blauw van de auto’s.

Na wat geknutsel en technisch belangrijk gesleutel, werden de vliegtuigen de lucht in gestuurd.

Spectaculair gezicht, zeker omdat je al op grote hoogte staat waarbij je als het ware al een ‘helicopterview’ hebt. Maar ja. Hadden we niet genoeg vliegtuigen gezien de laatste dagen?

Voor ons zelf dachten we meer aan zoiets vandaag. Een beetje luiwammesen, eten en loom voor je uitkijken. En zo geschiedde. Op een andere berg, die we bereikten via een mooie route, hebben we van een eenvoudige pranzo genoten. De rest van de dag is het meer dit werk. Pas na zes uur komen we weer in de benen.

 

Sprookjesachtig

Ochtendnevel en de opkomende zon. Het levert dit soort plaatjes op. Inmiddels ben ik met mijn fotografiecursus bij les 3 aanbeland en gaat er een nieuwe wereld voor me open. Begin eindelijk mijn camera wat meer te begrijpen. Wellicht pakken dit soort sfeerbeelden in de toekomst nog fraaier uit. Ik hoef mijn slaapkamerraam maar te openen om dit te zien. Elke dag de zelfde heuvels, elke dag in een ander licht. Heb wel eens gehoord dat iemand zo een serie van 365 dagen achtereen heeft gemaakt. Hoe mooi ook, dat lijkt me toch een beetje saai. Zélfs als ik de cursus heb afgerond.

Mystiek

Met de beelden van Penoza en de schietscène in een ziekenhuis nog op het zojuist gerepareerde netvlies, keken we wel even raar op. Dit pistool lag op een stoel in de wachtkamer van het ospedale. Speelgoed dingetje van een scheel jongetje. Toen we gisteren een enorme rol verpakkingsmateriaal weg kiepten in een container, leek het wel of we een lijk dumpten. Zo’n serie maakt wat los in een mens. Enfin. De heuvels zien er op herfstige dagen soms mysterieus uit. Dat past wel bij het ietwat sinistere sfeertje dat ik zojuist schetste. Maar alles is hier pais en vree en inmiddels zonnig bovendien.