Zij wist het en wij wisten het ook

Wat zou het heerlijk zijn als de blauwe regen nog in bloei is, had ik menigmaal gedacht de laatste weken. En ja hoor, in volle pracht. Toch werd de vreugde daarover getemperd door het bericht van overlijden van een dierbare vriendin. In februari lunchten we samen met onze dochters. Ze was al lange tijd ziek en leefde in bonustijd, zoals ze het zelf noemde. Van een nieuwe afspraak kwam het niet meer. We hadden toen alle vier het gevoel dat de tijd haar snel begon in te halen. Toch was ons samenzijn nog reuze gezellig, kon alles worden benoemd en namen we hartelijk afscheid van elkaar. Daarna had ik alleen nog via de app contact. Ze werd gedurende al die jaren en zeker ook in haar laatste weken gesteund en liefdevol omringd door man, kinderen en kleinkinderen. Wat zal ze door velen gemist worden.

Club van acht

‘Waar kennen jullie elkaar van?’ vroeg degene die op ons verzoek de foto maakte. ‘We zijn oud-collega’s uit een ziekenhuis’, was het antwoord. Voor het eerst konden we een lunchafspraak maken, de vorige keer, ruim twee jaar geleden, zaten er nog werkenden in dit gezelschap en dineerden we. Dat we inmiddels allemaal – al dan niet vervroegd – gepensioneerden zijn, klinkt ons toch nog vreemd in de oren. En wat hadden we veel bij te praten en wat pakten we de draad weer moeiteloos op. We heten de Club van Acht en dat blijft zo al is er een verdrietige reden waarom we hier maar met zeven zijn. We waren voortdurend in gedachte bij de ernstig zieke vriendin die we hier zo misten. Vriendschap in goede en in slechte tijden.

Levenslang

Zelf hoefde ze niet zo nodig op de foto, die vriendin van me met wie ik sinds mijn achttiende bevriend ben. Ooit begonnen we als collega’s, hadden tegelijkertijd vriendjes die in militaire dienst moesten, we trouwden, kregen in dezelfde periode kinderen en kleinkinderen. En ook al wonen we op een klein uurtje autorijden van elkaar, het contact bleef, al is het soms maar één keer per jaar. Vanmiddag zaten we aan een lunch voor twee en babbelden voor drie. En dan gaan de gesprekken over onze gezinnen, bezigheden en ons gedeelde verleden. We zijn weer op de hoogte van elkaars wel en wee en met een paar ‘luchtkussen’ namen we weer afscheid. Ik hou van dit soort levenslange vriendschappen.

Koffie in Schiedam

Van de parkeerplaats naar het huis van mijn vriendin, passeerde ik deze molen. Gebouwd in 1794 en met een indrukwekkende historie van tegenslag en branden is Molen de Walvisch sinds 2018 ook een museum. Schiedam heeft maar liefs zeven molens. Het merendeel, de brandersmolens, maalde graan voor de branders, die moutwijn stookten voor de jeneverindustrie. Om binnen de bebouwing voldoende wind te vangen, en voor een grotere opslag- en productiecapaciteit, groeiden de molens uit tot de hoogste ter wereld.

Als ik verder langs de haven naar haar huis loop, zie ik in de verte alweer een molen staan. Wat een fraai stadsbeeld biedt Schiedam toch en dan valt mijn oog ook nog op een auto die museumwaardig is. Mijn vriendin verhuisde van Breda, ook al een mooie stad, naar hier. Ze heeft even moeten wennen maar inmiddels wil ze niet meer weg. Niet zo gek als dit je uitzicht is. Voor de storm in alle hevigheid losbarstte, was ik weer thuis. Eten in huis, ramen dicht, boek op schoot. Ik kom ook de rest van de dag genoeglijk door.

Win win

foto van het www

Samen met een vriendin eerst bij haar aan de koffie, toen naar de kringloop en geëindigd bij de Smulhoeve. Wat een gezelligheid. Bij Rataplan in Leidschenveen, waar ik geregeld kom maar zij nog niet eerder was, keken we weer ons ogen uit maar kochten niets. Ik was op zoek naar een notenkraker maar die blijft dus nog even op mijn lijstje staan. Met een andere vriendin heb ik nog een rondje Westland-kringlopen in de planning, dus dat gaat wel goed komen. Lunchcafé De Smullhoeve ligt naast Stadsboerderij Landzigt en beide bieden werkgelegenheid aan mensen met een verstandelijke beperking. Het brood en de koekjes worden gebakken in Bakkerij Het Blauwe Hek, van Ipse de Bruggen, een organisatie in de gehandicaptenzorg.

Bij het verlaten van De Smulhoeve zag ik dit kunstwerk in de hal hangen. Geweldig! De kunstenaar heeft zijn atelier in De Ruimte in Delft, ook al behorend bij Ipse de Bruggen. Tegenwoordig maken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer deel uit van de maatschappij. Dat is toch fantastisch, hè? Je ziet dat iedereen plezier heeft in zijn of haar werk en dat maakt dat ik graag kom in dit soort gelegenheden.

Het honderdste bruggenloopje zo ongeveer

Het blijft één van mijn favoriete straten; de Trompetstraat. Autoloos maar vol met geveltuintjes, we passeren deze straat tijdens ons bruggenloopje. En ik laat jullie meteen even kennismaken met Willem de Reiger. Zijn naam kreeg ie omdat een vriendin mij vertelde dat haar man vroeger voor hun kinderen verhaaltjes verzon over Willem de Reiger en sindsdien heet voor haar elke reiger Willem. Onze buurtreiger dus ook. Deze lantarenpaal is een vaste stek van hem omdat bewoners op de eerste etage hem nog wel eens brood toewerpen. Hij zit hier overduidelijk te bedelen.

Wij hebben wat minder geduld dan Willem en vervolgen ons ommetje richting de Plantagebrug. Dat is een fiets- en voetgangersbrug waar de mensen over het algemeen een pas opzij zetten om elkaar passeerruimte te gunnen. En daar zijn we dan heel tevreden over. Zo lopen we, als we weinig tijd hebben voor een natuurwandelingetje, onze vaste route voor minstens de honderdste keer en het verveelt nooit.

Minimalisme

De wijnboer mag vier weken lang niet tillen en ik kan het niet. Dus kwam er een mini kerstboompje in huis. Van een vriendin kreeg ik het hyacintje dat precies op kerstmis openging. Ik legde een paar rode ballen en een kersthuisje onder een stolp, zette een paar waxinelichtjes in rode glaasjes en zie daar, ons huis in kerstsfeer.

Het boompje kostte net geen drie euro (ik kocht er twee!) dus behalve minimalistisch is het ook een voordelige kerst. De boompjes hebben kluiten en vinden vast nog wel een plaatsje in een achtertuin bij deze of gene. Tjonge jonge, wat een milieu bewuste kerstperiode beleven we hier. Vanavond eten we gezellig met zoon en zijn vriendin en ik zie op de foto dat de wijnglazen nog niet op tafel staan. Ik weet wat me te doen staat.

Toeristische trekpleister ?

Er zijn nog heel wat muurschilderingen die ik kan laten zien. In Cacciano (in Le Marche) heeft men er echt werk van gemaakt. Maar evengoed blijft het dorp in mijn ogen tamelijk desolaat, kijk maar eens naar de omgeving. Het is een klein boerendorp op ruim 500 meter hoogte, horend bij de wat grotere gemeente Fabriano. Het lijkt er op dat veel boeren weggetrokken zijn.

Onze vriendin die hier vorige week was, staat nog op twee van de foto’s. Ik zou het voor de inwoners van dit dorp geweldig vinden als meer toeristen de weg weten te vinden naar dit bijzondere plaatsje en ik beloof binnenkort nog wat meer muurschilderingen te laten zien.

Weinig nieuws onder de zon

Nog voor het ontbijt geniet onze vriendin van de milde ochtendzon. Daarna gaat ze weer aan het werk. Ze heeft zich helemaal op onze rozentuin gestort. En daar waar wij vorig jaar snoeiden en wegknipten, gaat zij veel rigoreuzer te werk en weet nieuwe loten van de laurierstruik met wortel en al te verwijderen. Samen met nog een ander struikje, waarvan ik de naam niet weet, staat ie in de schaduw met zijn voeten in het water te wachten tot wij een nieuwe plek voor ze hebben gevonden.

Pas morgen verlaten wij ons erf weer en kan ik weer eens wat van de buitenwereld laten zien. Vooralsnog zijn we erg in ons nopjes met de resultaten van alle noeste arbeid die we hier verrichten. Vergelijk de laatste foto maar eens met die van twee dagen geleden.

Smikkelen en smullen

Tegelijk met de druiven brachten onze vrienden ook nog vijgen mee. Eén kilo verwerkte ik tot vijgenjam, dat leverde drie potten op. De tweede kilo moest even aangevuld worden met wat vijgen van eigen boom. Dat was geen probleem want die boom heeft zich zó wonderlijk hersteld na de nachtvorst in april, dat er nu een enorme hoeveelheid van te plukken valt. Dus maakte ik, samen met onze vriendin, vijgenchutney. Er ging gember, kaneel, kruidnagel, peper, bruine basterdsuiker, rozijnen, uien en appelazijn bij, we lieten het een half uur pruttelen en inmiddels staan er ook vijf potten chutney op voorraad. Misschien verwerk ik volgende week nog een kilo maar het kan ook zijn dat we ze gewoon plukken en direct opeten. Ze zijn heerlijk!