De doden

Soms komt de dood dichtbij. Vanmorgen vernamen we het overlijden van de vader van een zwager, drie weken geleden overleed de vader van een andere zwager. Vaders op leeftijd, maar váders. De vogelkooi die nu in onze tuin staat, kwam van onze gestorven vriendin.

Vandaag herdenken we de doden uit de Tweede Wereld Oorlog. Mensen die hun leven gaven om anderen te bevrijden. Mensen die vermoord werden om wie ze waren. Dat gebeurt nog steeds en is om intens moedeloos en verdrietig van te worden. Gekooid, je vrijheid afgenomen; wij kunnen ons al dat leed nauwelijks voorstellen.

Laten we stil zijn vandaag. We hebben er alle reden toe.

NB: mijn vader zal voor het eerst thuis blijven vanavond. De kou en zijn broze gezondheid maken dat hij niet op de Waalsdorpervlakte aanwezig kan zijn.

Weer wat geleerd

Mijn vriendin gaf haar kinderen voor hun achttiende verjaardag een boek met etiquetteregels. Ze vond het belangrijk dat mensen zich weten te gedragen en hoewel de opvoeding daarin zeker niet te kort schoot, was het boek van Amy Groskam ten Have bedoeld als extra ondersteuning.  

De vriendin overleed helaas en bij het opruimen van haar huis kwam dit spel te voorschijn. Het is heerlijk gedateerd en ik ben blij dat ik het redde van de gang naar de kringloop. Vooral omdat het zo typerend voor mijn vriendin was een dergelijk spel te hebben. Bovendien steek ik er nog wat van op. En dame mag op straat geen sigaret opsteken en bij een zakendiner zit naast de gastheer altijd de eregast.

Mooie vrouwentraditie

De Mimosa staat volop in bloei. Maar het is bovendien op 8 maart de bloem die past bij de Internationale Vrouwendag. In Italië krijgt of geeft menig vrouw zo’n bosje.  Toen we dinsdag op de markt in Gubbio waren, zag ik werkelijk overal mimosa.

Vanmorgen, eenmaal weer in Delft, kreeg ik van een Italiaanse vriendin onderstaand bericht ge-appt. Vrij vertaald: Mooie vrouwendag toegewenst. De feeën van de zon. Groet aan alle sterke vrouwen die elke dag tegen grote of kleine obstakels oplopen…en aan alle zwakke vrouwen die de moed kunnen vinden om te reageren. Mijn reactie bestond uit een welgemeend grazie. Maar daar was weinig moed voor nodig.

Regenboog

Er viel niet zo gek veel kleurrijks te fotograferen op deze dag waarop het werkelijk geen seconde droog was. Met een vriendin liep ik gearmd samen onder een paraplu door het centrum van Schiedam, waar zij woont. En ach, die regen deerde ons niet eens. En dat de zon niet hoeft te gaan schijnen om toch een regenboog te zien, is hierbij ook maar weer eens bewezen.

Uiteindelijk kwamen we bij een warm en knus eettentje terecht waar we al babbelend een overheerlijke lunch wegwerkten. De straten waren leeg, ons uitzicht nattig maar onze magen weer goed gevuld.

Zonzijde

Mijn zus en zwager vierden veertien dagen vakantie op een Canarisch eiland en toen ik hen gisteren weer terugzag, keek ik in twee uitgeruste zongebruinde koppies. Onze zoon is voor zijn werk momenteel in Australië en stuurt me zomerse foto’s. Een vriendin appte me afgelopen week dat ze haar verbljf in Spanje heeft verlengd tot minstens half januari.  Zoveel zonovergoten berichten en verhalen doen me intens verlangen naar het licht. Dus zocht ik in mijn fotoarchief een passende foto. Ik warm me even aan het gevoel dat dit huis uitstraalt. En het helpt. Vandaag schijnt de zon.

De regie

Zoals ze haar leven lang de regie graag zelf in handen had, zo ook was vanmiddag haar afscheid. ‘Hou het luchtig, zet de muziek vooral lekker hard en na afloop wijn en happen zodat het crematorium in een gezellige kroeg verandert’. En natuurljk deden we dat met z’n allen. Het was een prachtig afscheid van een heel bijzonder mens. We gaan haar allemaal heel erg missen. Nu al.

 

 

 

Zonder haar

We waren gisterochtend in het hotel, toen we het bericht van haar overlijden kregen. De avond vóór we de laatste keer naar Caldese vertrokken, bezochten we onze vriendin nog in het hospice. Daar was ze kort ervoor naar toe overgebracht. Ze maakte het ons die avond niet moeilijk. Was monter en opgewekt, deed een kleine rondleiding en was blij met de goede zorg die ze er kreeg. Nog weer een paar dagen daarvoor zat ze bij ons aan tafel. Als deelneemster aan de wandelclub, die af en toe transformeert tot eetclub, zat ze, ziek en broos, te genieten van ons samenzijn. Hoewel ze dus niet onverwacht is overleden, is ze er toch ‘ineens’ niet meer.

We wandelden vanmorgen en haalden herinneringen aan haar op. Aan de gulle gastvrouw die ze was. Aan haar zorgzaamheid, de liefde voor haar kinderen en kleinkinderen. Aan haar gevoel voor perfectie, haar kookkunsten. Ze kreeg rake klappen in het leven. Maar wat een dapper mens was ze. Wij wandelen verder met veel goede herinneringen maar verdrietig en met een zwaar hart.