Na de storm

Eindelijk. Eindelijk gingen we weer eens naar het strand. Ik heb een vriendin die er vrijwel dagelijks komt. Maar ja, zij woont heel dicht aan de kust. Vaak stuurt ze een klein filmpje en kijken en luisteren we even mee naar de branding en haar strandgeluk. Zelf rijden we er met de auto in minder dan een half uur naar toe dus er was vrijdag geen reden om het langer uit te stellen.

Die ruimte, de schone lucht, het licht. Het geeft me altijd een onmetelijk bevrijd gevoel. Helaas liet de batterij van mijn mobieltje me in de steek, want ik had nog veel meer willen fotograferen. Maar in elke geval was mijn eigen batterij weer helemaal opgeladen.

Knus

We maakten er een luie zondagochtend van. Wat achteraf niet heel slim was, want toen we eindelijk wél naar buiten wilden, goot het! Nou, dan nog maar een kop koffie en de weekendkrant. Morgen ga ik beginnen aan de tweede serie oefeningen van Vitaal Oud Worden, een oefenprogramma dat elke vier weken zwaarder of intensiever wordt. Met die wetenschap lummel ik de zondag door. Vanavond komt een vriendin hier eten. ‘Als jij nou daar gaat zitten en wij hier, dan hebben we toch de gepaste afstand’. Zo gaat dat tegenwoordig. We hebben de eettafel er speciaal voor verlengd. De pompoensoep is klaar, de spinazie-zalmtaart ook. De salade maak ik op het laatste moment en het nagerecht hoeft alleen nog maar geassembleerd te worden. Ik denk dat ik de kaarsjes nu al aansteek.

Blub

In plaats van een koffie en lunchbezoekje aan een vriendin, werd het een telefoongesprek van meer dan een uur. Na afloop moest ik eerst wat water drinken omdat ik zoveel gekletst had. Blub. De glazenwasser kwam langs met zijn hoogwerker en zodra hij klaar was begon het enorm te regenen. Blub. Twee mooie sukadelapjes staan te stoven op de kookplaat. Blub, blub. Vanavond samen met een kruimige aardappel en spruitjes wordt dat een onvervalste Hollandse maaltijd. Als de regen zo blijft aanhouden, ga ik niet meer naar buiten vandaag. Dus zocht ik deze foto op die ik een paar weken geleden in Siena maakte. Ik heb al een hele serie Blubs (klik), klassieke koppen met duikbril op. Ik weet eerlijk gezegd niet wie hier afgebeeld is maar misschien zijn er kunstkenners onder de lezers? In deze lichte lockdown periode waarin we allemaal wel een beetje onderwatergevoel hebben, is het thema Blub wel toepasselijk.

Stenen vondsten

Op de grens van terras en het Jop-en Britteplantsoen schiet het onkruid al weer omhoog. We noemen dit hoekje nog steeds naar de kinderen van een vriendin van onze dochter, die hier jaren geleden met haar tweeling de stenen in cement legde. Voor nu geloof ik het wel wat het onkruid betreft. Wie weet vriest het de komende winter wel kapot en anders zie ik het ’t volgend jaar wel weer. Nee, ik trof er een veel aardiger vondst vlakbij aan. Op een rotsrichel lagen deze handbeschilderde stenen. Dat moet werk zijn geweest van twee knutselende kleindochters. Of hadden ook de andere kleinkinderen en hun ouders hier hun aandeel in? Vanwege de regenbuien heb ik ze maar binnengehaald. Als ik volgend jaar op onkruidjacht ga, leg ik ze weer terug. Of we vernissen ze en metselen ze in.

Vier vriendinnen

Hoe langer je elkaar kent, hoe meer lief en leed er gedeeld wordt. Bij onze langdurige vriendschap is dat zeker het geval. Vandaag zochten we de vriendin op die er jammer genoeg op 31 augustus niet bij kon zijn. Ze heeft een veelbewogen jaar achter de rug. Het huis waar ze met haar man woonde, moest worden afgebroken en werd herbouwd. Terwijl ze in een wisselwoning woonden, overleed haar man maar ze beloofde hem terug te verhuizen naar het nieuwe huis op de oude plek en ze is er dol gelukkig mee. We bewonderden haar nieuwe huis maar vooral haar positiviteit. Het uitzicht vanuit haar woonkamer is onveranderd maar haar persoonlijke uitzicht veranderde volkomen. Daarover uitvoerig met elkaar kunnen praten is een teken van een diep gewortelde vriendschap die ik eindeloos koester (en waardoor ik vandaag zo laat ben met mijn blog).

Brabantse hartelijkheid

We rekenden uit dat zij een jaar of twintig was en ik vijf, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Ze droeg toentertijd nog een habijt. Tijdens haar noviciaat leerde zij mijn tante kennen. Na dertien jaar sloop ze het klooster uit om er nooit meer terug te keren. Ze trouwde en bleef bevriend met mijn tante die ook het klooster had verlaten. Twaalf jaar geleden ontmoetten wij elkaar weer toen we de zorg om haar vriendin, mijn tante, deelden. Deze laatste bleek Alzheimer te hebben. Die tante is alweer tien jaar geleden overleden maar nog elk jaar gaan wij naar die vriendin toe en delen onze dierbare gezamenlijke herinneringen. De steun, liefde en zorg die zij destijds gaf, is onbetaalbaar. Op het dorpsplein van zo’n typisch Brabants plaatsje aten we een broodje in de wetenschap dat we bij leven en welzijn hier volgend jaar gewoon weer zitten.

Jeneverstad

Toen ik bij mijn vriendin aan de koffie zat, was dit mijn uitzicht. Dat smaakte extra goed. Ze woont recht tegenover het Stedelijk Museum Schiedam, dat is onderscheiden als het meest klantvriendelijke museum van Nederland in 2019. Ik heb er ook op gestemd met in het achterhoofd de mogelijkheid tot het winnen van de hoofdprijs onder de inzenders; een reis naar New York. Daar zouden we dan samen naar toe gaan. Ach, een dagje Schiedam is ook leuk.

Met ons rug naar het museum kijk je zo richting haar huis. Om de hoek liggen prachtige oude boten in de haven. Dat we tussen het bijkletsen door, ook nog tijd maakten even het museum te bezoeken, is eigenlijk een wonder. Ik kom er nog op terug. Ik moest haast maken om vóór de files rond Rotterdam weer naar Delft terug te rijden. Dat lukte binnen een half uur. Welbesteed dagje!

Eén herder en twee koningen

Afgelopen week leverden we de restanten van onze niet verkochte rommelmarktspul in bij de plaatselijke kringloopwinkel. Dus ik ging ábsoluut niets kopen toen ik vanmorgen met een vriendin bij Rataplan was. Zij zocht kerstboomverlichting en slaagde uitstekend terwijl ik zomaar wat rondsnuffelde.

Ik kocht evengoed wel drie boeken, waarvan ik er één aan mijn vriendin gaf. De andere twee gaan mij leesplezier verschaffen én mijn zelf opgelegde boekenquotum voor dit jaar toch nog enigszins in de juiste richting helpen. Ik kwam bovendien thuis met een nieuw idee: volgend jaar gaat deze sinterklaas bij de kringloop winkelen en mijn hele klazenfamilie daartoe ook te zien overhalen.

Voorbeeldstel

De zieke man van onze vriendin is overleden en werd vandaag begraven. Ik schreef kortgeleden al zijdelings over hem. Met drie oud collega’s waren we bij het afscheid en konden zo delen in het gezamenlijk verdriet. Het was een uiterst leuke man en hij vormde met onze vriendin al meer dan zestig jaar zó’n intens goed stel, dat je je afvraagt hoe zij zonder hem verder moet. Als wij met ons clubje bij hen waren, stelde hij zich altijd dienstbaar aan ons op. Met de nodige humor wist hij zich ongemerkt een plek in ons clubje en in ons hart te verwerven. Soms stralen echtparen warmte en genegenheid uit die zó oprecht is, dat je er een voorbeeld aan kunt nemen. Dit was zo’n stel.

Goed begin

Aanvankelijk reed ik naar de verkeerde locatie want ik wist niet dat restaurant Berg en Dal op een tennispark gelegen was. Daar dronken we koffie en aten een broodje. Ontelbaar aantal jaren zijn we bevriend. De vierde vriendin uit dit groepje van oud-collega’s woont verder weg en is helaas vaak niet in staat om aan te schuiven. Naar haar toegaan is momenteel ook geen optie; ze verzorgt een doodzieke echtgenoot.

Met de afwezige vriendin in ons hart laten we de aardige jonge ober een foto van ons maken. We zijn weer even bijgepraat en stellen vast dat onze week niet fijner had kunnen beginnen.