Toeristische trekpleister ?

Er zijn nog heel wat muurschilderingen die ik kan laten zien. In Cacciano (in Le Marche) heeft men er echt werk van gemaakt. Maar evengoed blijft het dorp in mijn ogen tamelijk desolaat, kijk maar eens naar de omgeving. Het is een klein boerendorp op ruim 500 meter hoogte, horend bij de wat grotere gemeente Fabriano. Het lijkt er op dat veel boeren weggetrokken zijn.

Onze vriendin die hier vorige week was, staat nog op twee van de foto’s. Ik zou het voor de inwoners van dit dorp geweldig vinden als meer toeristen de weg weten te vinden naar dit bijzondere plaatsje en ik beloof binnenkort nog wat meer muurschilderingen te laten zien.

Weinig nieuws onder de zon

Nog voor het ontbijt geniet onze vriendin van de milde ochtendzon. Daarna gaat ze weer aan het werk. Ze heeft zich helemaal op onze rozentuin gestort. En daar waar wij vorig jaar snoeiden en wegknipten, gaat zij veel rigoreuzer te werk en weet nieuwe loten van de laurierstruik met wortel en al te verwijderen. Samen met nog een ander struikje, waarvan ik de naam niet weet, staat ie in de schaduw met zijn voeten in het water te wachten tot wij een nieuwe plek voor ze hebben gevonden.

Pas morgen verlaten wij ons erf weer en kan ik weer eens wat van de buitenwereld laten zien. Vooralsnog zijn we erg in ons nopjes met de resultaten van alle noeste arbeid die we hier verrichten. Vergelijk de laatste foto maar eens met die van twee dagen geleden.

Smikkelen en smullen

Tegelijk met de druiven brachten onze vrienden ook nog vijgen mee. Eén kilo verwerkte ik tot vijgenjam, dat leverde drie potten op. De tweede kilo moest even aangevuld worden met wat vijgen van eigen boom. Dat was geen probleem want die boom heeft zich zó wonderlijk hersteld na de nachtvorst in april, dat er nu een enorme hoeveelheid van te plukken valt. Dus maakte ik, samen met onze vriendin, vijgenchutney. Er ging gember, kaneel, kruidnagel, peper, bruine basterdsuiker, rozijnen, uien en appelazijn bij, we lieten het een half uur pruttelen en inmiddels staan er ook vijf potten chutney op voorraad. Misschien verwerk ik volgende week nog een kilo maar het kan ook zijn dat we ze gewoon plukken en direct opeten. Ze zijn heerlijk!

Van wanten

Ze vindt het wel lekker om een beetje mee te werken en heeft zelfs speciale werkkleding meegenomen, al draagt ze deze niet op beide foto’s. Gisteren bediende ze de ontsteler, het apparaat dat na de pluk als eerste gebruikt wordt om takken en stelen van de druiven te halen. Inmiddels zijn de druiven geperst en al overgeheveld in de grote mandflessen met watersloten. De bedoeling is dat de gisting nu op gang komt. En terwijl ik mijn blog schrijf, wordt de rozentuin door haar onder handen genomen. Het is de hoogste tijd dat ik onze gast ga helpen en haar voorzie van werkhandschoenen en tuinmuilen. En wat te drinken.

O

Boekendag

Tegenover het restaurantje waar wij op zondag altijd ontbijten, werd een kleine rommelmarkt gehouden. Er waren beslist aardige dingen te koop en de opbrengst was ook nog eens voor het goede doel maar evengoed was er niets van mijn gading bij. Behalve dan een boek van Thomas Rosenboom dat ik voor € 1,50 meenam en waarvoor een vriendin me 10 cent gaf als aanvulling op de € 1,40 die we bij elkaar konden schrapen aan contanten. Het boek, De Nieuwe Man, staat hier al in de boekenkast en ik heb het al gelezen. Beetje suf dus maar ik schuif het door aan de vrouw die mij haar 10 cent schonk. De middag brachten we door in onze rustige achtertuin waar ik een (ander) boek uitlas. We eindigen straks bij mijn leuke moeder waar we koken en eten. Wat past er toch veel fijns op een zonnige zondag.

Stukken beter

‘Kijk’, zou ik tegen de uitbater van gisteren willen zeggen, ‘zo hoort een plantje op een terrastafel er ongeveer uit te zien’. Het hele Doelenplein ademt trouwens een goede sfeer uit en samen met een vriendin zat ik er heerlijk een broodje makreel te eten. Het was er druk op een gezellige manier, de internationale menukaart is een feest en de bediening uiterst prettig. Het restaurant heet Hanno en ik kan het van harte aanbevelen.

We slenterden nog even over de donderdagse markt, maakten nog een stads ommetje en waren na afloop weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee. In het najaar ga ik haar weer eens opzoeken in Schiedam. Zo doen we dat al jaren en onderhouden met veel plezier onze vriendschap. Top dag!

Gezellig! Bezoek.

Het was dinsdagavond een uur of tien toen we met z’n vieren aan tafel gingen. Onze zoon en zijn vriendin zijn hier voor een weekje neergestreken in een spontane actie die we alle vier heel gezellig vinden.

Er verschijnen dus foto’s van andere hand en standpunt. De tweede avondmaaltijd deden we wél buiten, we zorgden om acht uur aan tafel te zitten bij invallende schemer. Het leverde dit soort beelden op. Hoewel ze hier voor hun ontspanning zijn, laten ze de handen flink wapperen en wordt er meegedacht en gewerkt bij het oplossen kleine probleempjes hier op het terrein. Maar we bouwen wel rusttijden en verfrissingsmomenten in die nodig zijn bij temperaturen van dik in de dertig graden.

foto’s Vincent

Het winkelen ontwend

Heerlijk vond ik het vroeger om met mijn moeder, dochter, zus of vriendin te gaan winkelen. Beetje rondkijken. Vaak ook met een boodschappenlijstje gevuld met nuttige dingen die je dan in één ronde aanschafte. Inmiddels ga ik niet meer voor mijn lol winkel in en uit. Zal de leeftijd wel zijn.

Vanmorgen had ik een gevarieerd boodschappenlijstje bij me. Een stel sokken voor de wijnboer, wat hemdjes voor mijn moeder, een tas die bij schoenmaker hersteld moet worden en nog wat cadeautjes stonden op het lijstje. Ik klauterde bijtijds op de fiets, slaagde overal goed en had om half elf de buit binnen. Ik ben het ontwend, dat winkelen. En ik ga het zeker niet ineens heel leuk vinden. Maar voor de lokale middenstand is dit toch een stuk beter dan het laten bezorgen van postpakketten wat we gedurende de lockdown nog wel eens deden.

Zeep

Behalve een pond gedopte tuinbonen uit eigen moestuin, kreeg ik gisteren van mijn nicht ook een zelfgemaakt zeepje. Basisingrediënten zijn olijven en lavendel, ook van eigen land natuurlijk. Ze maakte er een mooi wikkel om en ik vind dat dus een ontzettend lief cadeautje. En nu we het over zeep hebben: we moeten maar weer eens af van al die plastic handpompjes. Oké, we vullen ze bij maar de bijvulfles is, hoewel groot, ook weer van plastic. In het kader van minder plastic verbruiken is er nog een enorme slag te gaan. Ik schrik me elke week weer te pletter als ik zie wat we aan plastic afval hebben, terwijl we toch serieus proberen te minimaliseren. Het stuk zeep op de onderste foto kreeg ik vorig jaar van een ook al attente vriendin en is speciaal om tuinhanden schoon te krijgen. Het werkt als een tierelier dus ik ga nu mijn handen maar weer eens lekker vuil maken.

Duizend en één keer

Het mag dan wel stil in de binnensteden zijn, op andere plaatsen is er veel beweging. We maakten een autotochtje langs de Waal en zagen hele kolonies ooievaars. Het was een af- en aanvliegen; halzen, poten, vleugels; één wirwar. Voor de duidelijkheid laat ik deze eenling zien, die was zo aardig voor me te poseren.

We hebben ademloos naar ze gekeken en ook geluisterd naar hun specifieke geklepper. Zwanen, daar hebben we er ook tientallen van gezien. Net als de mensen hebben ook de dieren het voorjaar in de kop.

Natuurlijk speurden we bij elke waterkant nog naar de ijsvogel. Die laat zich jammer genoeg aan ons niet zien. Maakt niet uit. Een vriendin wees me erop dat de dagen van nu af langer worden dan de nachten. Kijk, dáár kan ik wat mee! Ik hou van het licht en van het voorjaar maar dat heb ik hier al minstens duizend keer geschreven.