Zoals ze haar leven lang de regie graag zelf in handen had, zo ook was vanmiddag haar afscheid. ‘Hou het luchtig, zet de muziek vooral lekker hard en na afloop wijn en happen zodat het crematorium in een gezellige kroeg verandert’. En natuurljk deden we dat met z’n allen. Het was een prachtig afscheid van een heel bijzonder mens. We gaan haar allemaal heel erg missen. Nu al.
We waren gisterochtend in het hotel, toen we het bericht van haar overlijden kregen. De avond vóór we de laatste keer naar Caldese vertrokken, bezochten we onze vriendin nog in het hospice. Daar was ze kort ervoor naar toe overgebracht. Ze maakte het ons die avond niet moeilijk. Was monter en opgewekt, deed een kleine rondleiding en was blij met de goede zorg die ze er kreeg. Nog weer een paar dagen daarvoor zat ze bij ons aan tafel. Als deelneemster aan de wandelclub, die af en toe transformeert tot eetclub, zat ze, ziek en broos, te genieten van ons samenzijn. Hoewel ze dus niet onverwacht is overleden, is ze er toch ‘ineens’ niet meer.
We wandelden vanmorgen en haalden herinneringen aan haar op. Aan de gulle gastvrouw die ze was. Aan haar zorgzaamheid, de liefde voor haar kinderen en kleinkinderen. Aan haar gevoel voor perfectie, haar kookkunsten. Ze kreeg rake klappen in het leven. Maar wat een dapper mens was ze. Wij wandelen verder met veel goede herinneringen maar verdrietig en met een zwaar hart.
Station Nijmegen. Het is maandagochtend 8.24 u. We drinken er koffie en wachten op de shuttlebus die ons naar het vliegveld in Weeze brengt.
Het is nog rustig bij de gate maar mijn lange reisgezel is wat ongedurig van aard en staat alvast in de rij. Het is 10.45 u.
Onmiskenbaar Italië. We zijn er weer. We halen nog een bestelling op in Sassoferato en koersen dan naar Gubbio. Het zal 14.05 zijn.
Dinsdagochtend, 10.55 u. Op de markt in Gubbio lopen we aanwaaivriendin Marquerite tegen het lijf. We drinken koffie en doen daarna de boodschappen. Thuizer dan thuis kunnen we ons niet voelen.
Met een ernstig smoeltje stond Lief zijn zakgeld aan te vullen. Lief. Dat was ook het antwoord op de vraag hoe hij heette. Lief, zei hij en spelde zijn naam. Als dat zijn echte naam is en er geen misverstand tussen hem en mij was, zal hij die naam vaak moeten spellen.
Zij moest wél lachen toen ik haar vroeg of ik een foto mocht nemen. Je maakt zo’n mooi boeket, voegde ik er aan toe. Dat kan ze inderdaad prachtig, riep de klant die buiten beeld staat. Ze zal Tanja heten, gezien het banier op de achtergrond.
De gracht is gevuld met waterlelies. Daar pauzeerden mijn vriendin en ik even op een bankje, toen er een telefoontje beantwoord moest worden. Zomaar een rondje Delft op een voor haar gedenkwaardige dag.
Samen met een vriendin hadden we ons geïnstalleerd aan de waterkant. En wij niet alleen. Duizenden mensen zaten langs de route van het varend bloemen-en fruitcorso dat vandaag door Delfland voer. We zaten heerlijk in de schaduw, glas wijn dan wel water en wat hapjes erbij en zo lieten het spektakel aan ons voorbij trekken.
Mooi versierde boten,
opvoedkundige promotie-teksten
en hoempa toestanden.
We hebben ons prima vermaakt. De vriendin zei het treffend: veel mensen op de boten vierden hun eigen feestje. Gelukkig deden wij dat ook.
Mijn vriendin en ik hebben hier hartelijk om staan lachen. De gezellige kleinschalige badplaats Kijkduin ligt op de schop. Vooral de kreet PUUR GENIETEN ! in hoofdletters vonden we humor. Er ontstaat een nieuwe skyline, lees ik in de plannen en hou mijn hart vast. Geen tweede Scheveningen mag ik hopen.
Natuurlijk vonden we een geschikte plek om bij te praten en onze vriendschap te verdiepen. Want zo voelt dat bij ons. We kunnen zeer vertrouwelijk met elkaar praten en hébben daar ook echt iets aan. Die geschikte plek viel eigenlijk tegen. We zaten in een strandtent waar de consumpties duur waren en de bediening matig. Maar bijgepraat zijn we wél.
Het is misschien een wat onbegrijpelijke foto, die uitleg behoeft. In het Gemeente Museum in Den Haag loop je via deze toegang de tentoonstelling binnen van Max Liebermann. Daar, in de volgende zaal, wacht de kunstenaar met een geamuseerde blik je op. Als tijdgenoot en vriend van Isaac Israels was hij zeer gecharmeerd van Nederland en maakte hij veel Hollandse schilderijen.
Ik hou ontzettend van het impressionisme waarin met ogenschijnlijk losse hand en veel zwierigheid in de verfstreken, zo raak getypeerd wordt. 
Deze mosselvisser had ik zo onder mijn arm mee willen nemen naar huis. Onzin natuurlijk. Laat iedereen die van deze stijl houdt, vooral de tentoonstelling bezoeken en genieten zoals mijn vriendin en ik dat vandaag deden.
