Dagelijkse dingen

Ik blijf het altijd heel gezellig vinden om lopend naar de super te kunnen. Vooral als de wijnboer meegaat, die het sjouwwerk voor zijn rekening neemt, is het goed te doen de dagelijkse boodschappen in de Choorstraat te halen. Er zit ook een voordeeldrogist waar we moesten zijn. Grootste aantrekkingskracht op ons heeft de koffie en theezaak van Neef Rob. Hij is onlangs twee weken in Italië op vakantie geweest, dus die verhalen moesten even uitgewisseld worden. En kijk die vitrine met handgemaakte bonbons! Maar die hebben we verder ongemoeid gelaten, hoor.

Nog even die markante toren van de Nieuwe Kerk op de foto gezet en toen liepen we weer op huis aan. Zonnig Delft op een gewone doordeweekse dag. Ik kan er nog altijd van genieten.

Op alles voorbereid

Overal in Gubbio hangen vaandels van de drie heiligen die een rol spelen bij het Festa dei Ceri morgen. Ubaldo, Giorgio en Antonio vertegenwoordigen elk een wijk en ook in de buitengebieden hangen en wapperen de vaandels. Dit is het parkeerterrein van een supermarkt buiten het centrum waar ik even in de auto bleef wachten terwijl de wijnboer door de regen holde om nog wat vergeten boodschappen te kopen.

Gelukkig klaarde het al snel weer op, parkeerden we de auto en liepen het centrum in voor onze zondagse pranzo. We zagen zelfs de zon nog even en met een temperatuur van rond de zestien graden is het redelijk aangenaam. Toch zijn de weerverwachtingen voor morgen niet erg hoopvol en is iedereen op slecht weer voorbereid. We gaan het meemaken.

Achter de wolken

In NL verlustigen we ons aan het fluitenkruid en koolzaad, hier doen we dat met velden vol klaprozen. Ik paste mijn blogkop er al op aan. De dreigende lucht valt ook op, al moet ik zeggen dat we desondanks toch veel buiten kunnen zijn en het redelijk droog houden op een enkele hoosbui na.

De wijnboer is al dagenlang met de bostrimmer de zijkanten van ons aanrijpad aan het schonen. Komende week wordt deze weg weer voorzien van brescia (steentjes) en geëgaliseerd. Heel hard nodig na twintig jaar.

Ik ben meestal bezig met het kleine werk. Deze hoek is weer aan kant, de werkmanden staan er nog. Ook hier zijn de randen weer vrijgemaakt, hebben we maagdenpalm getransplanteerd en ook nog wat phlomis. Ik wil zo graag een volledig begroeide bodem waardoor ongewild groen geen kans meer krijgt.

In het ‘grasveld’ groeit van alles waarvan af en toe ook iets in een vaasje verdwijnt. Deze purperorchis kreeg van mij wat gezelschap van de eenvoudige boterbloem voor een speelser aanzien en een stevig contrast. Als we dan eind van de middag moe maar voldaan aan de grote keukentafel zitten, lacht dit boeketje ons toe.

Variatie op een thema

When in Rome, do as the Romans do. Zo ongeveer deden wij dat gisteren door in een koffiebar te ontbijten. Behalve een cracker met wat jam hadden we geen ontbijtspullen in huis en een cappuccino is inmiddels niet meer weg te denken als dagstarter. Hier staat de wijnboer de bestelling te doen. De dame met het dienblad die even later het bestelde aan tafel kwam brengen, stond daarbij op de voet van de wijnboer en heeft minstens zes keer haar excuses uitgesproken. En de wijnboer maar è niente antwoorden. Let ook even op de kleine vaantjes aan het plafond in de bar. Gubbio maakt zich weer op voor het jaarlijkse spektakel waarop ik zeker nog terug kom.

Zo ziet dus het Italiaanse ontbijt er uit. Deze koffiebar gaat dagelijks om zes uur ’s morgens al open en heeft tevens een bakkerij. Of omgekeerd, de bakker heeft ook een bargedeelte. Hoe dan ook het is daar smullen geblazen. Maar wij kochten geen taart of andere zoetigheid, die brioche was onze traktatie. We deden aansluitend boodschappen en de lunch zag er zó uit omdat er ook nog geen tijd voor broodbakken was geweest. Kan zat minder, toch?

Terechte winnares

Op de nieuwjaarsborrel met bewoners van ons gebouw kwam ik in gesprek met een buurman die heel veel leest. Er passeerden wat titels en hij vroeg me of ik Het lied van ooievaar en dromedaris al had gelezen. Het zei me eerlijk gezegd niets. ‘Toen ik het uit had wilde ik eigenlijk direct opnieuw beginnen’, zei hij me. Dat maakte me nieuwsgierig en hier en daar las ik recensies. In de boekenweek kreeg ik het boek van mijn wijnboer en vorige week sloeg ik het met een zucht dicht. De neiging om er weer opnieuw in te beginnen, heb ik niet direct na 650 bladzijden maar wat een prachtig geschreven boek. De hoofdpersoon leer je kennen door elf verhalen die zich tussen 1847 en het heden afspelen. Het voert te ver en is te ingewikkeld om er meer over te vertellen hier. De schrijfster Anjet Daanje won gisteravond de Libris Literatuurprijs en er zal deze dagen genoeg publiciteit loskomen voor wie geïnteresseerd is in dit boek. Het is zeker niet een makkelijke weglezer maar ik heb nog nooit eerder zo’n knap geconstrueerd boek gelezen dat ook nog eens zo mooi geschreven is.

In de voetsporen van…

Toen onze kleinzoon zich onlangs liet ontvallen de stad Rotterdam nauwelijks te kennen, was zijn verjaardagscadeau snel bedacht. Met zijn opa, ook wel bekend als de wijnboer, werd zijn familie geschiedenis gisteren tijdens een dag flink rondstappen, haarfijn uit de doeken gedaan.

foto’s Lucas

Helaas zijn veel van de vroegere oude gebouwen nu noodzakelijkerwijs vervangen door moderne bouwsels maar Lucas kreeg toch het verhaal over zijn Rotterdamse voorouders wel mee. Opa en kleinzoon hebben genoten en eindigden bij voorheen café de Post, nu Boudewijn geheten, aan de Nieuwe Binnenweg. Op de plaats waar zijn betovergrootouders hun café hadden, dronken zij nu samen een pilsje. Een gedenkwaardig moment voor beiden.

Straatmadelief

Nog maar even twee sfeerplaatjes van gisteren. Die leuke afvalbakken in de Choorstraat puilden uit. Behalve de verkoop van spulletjes op de vrijmarkt is onze nationale feestdag er ook een van veel buiten lopen eten. Ik ben nog opgevoed met het idee dat je op straat niet eet, tenzij je er bij gaat zitten. Zelfs als de wijnboer een ijsje heeft gekocht stel ik hem voor er even bij te gaan zitten. Maar goed, ik dwaal af. De wil om het afval netjes weg te gooien is er, al kwam van scheiding van Rest en Plastic weinig meer terecht.

Dit stel was er wél bij gaan zitten. En niet om te gaan eten maar voor een potje schaak. Ze hadden een rustig plekje opgezocht en waren totaal verdiept in hun spel. Op straat spelen werd in mijn jeugd altijd aangemoedigd en dat heb ik natuurlijk ook heel veel gedaan. Toch was ik geen echte ‘straatmadelief’ zoals we dat toen noemden. Ík was zo’n kind dat graag naast de kachel een boek zat te lezen.

Eenzame anemoon

Beneden onder de pergola is nog niet veel te zien van de eerste bloemen in de Wisteria, de blauwe regen. Maar bij geopend slaapkamerraam wél. Het gaat nog niet zo snel als ik zou willen maar het begin is er.

Tussen de voegen van het terras en de buitenmuur staat deze spontane leukerd. Ik weet niet was het is. Mijn plantsnap-app heb ik verwijderd, die had het vaker mis dan juist. Voorlopig mag dit blijven staan onder de noemer stoepgroen. De wijnboer wees me op deze eenzame anemoon die hij tijdens zijn maaiwerk aantrof. Afgeknipt en in vaasje gezet, natuurlijk. Ik zag gisteravond bij mijn favoriete tv programma Binnenste Buiten dat wilde anemoontjes hun zaadjes verspreiden als de bloem volledig is ingedroogd. Zodra dit bloemetje begint te kwijnen, zal ik hem voorzichtig in laten drogen, hopelijk levert dat volgend jaar wat minder eenzaamheid op.

Maaien, plukken en bukken.

Zaterdagochtend werd een begin gemaakt met het maaien van het gras. Heel jammer voor de madeliefjes en paardenbloemen en wat er nog meer voor leuk bloeiends op het erf staat. Langer wachten maakt de klus alleen maar zwaarder en gelukkig trekken de bloemetjes zich niets aan van ons hek, dus daarachter is het nog steeds een paradijs voor insecten.

In plaats van één nieuwe kruiwagen kochten we vorige week deze twee handigerds. De wijnboer zette ze nu in om het maaisel af te voeren naar de compostbakken die vlakbij de wijngaard staan. De zondagochtend werd nog nuttig gebruikt voor wat azijnspuitwerk bij het onkruid en wat plukwerk in het grind.

Het begint weer ergens op te lijken, stellen we tevreden vast. De stoeltjes staan te wachten op onze tweede koffieronde. Maar dat was allemaal gisteren. Vandaag valt de regen hier met bakken naar beneden en de temperatuur is van 21 graden gisteren naar 11 graden vandaag gezakt. Van stabiel lenteweer is dus geen sprake. Maar lekker groen wordt het op deze manier wel.

Saai?

We zaten vanmorgen tijdens onze ontbijtkoffie tevreden vast te stellen hoe fijn het is om in zo’n prikkelarme omgeving te wonen. Alleen het geluid van vogels om ons heen, geen enkel verkeerslawaai en geen andere mensen. Al sinds zondag waren we het erf niet af geweest en zijn we met groot plezier halve kluizenaars. Om onze lijven rust te gunnen na de lichamelijke inspanningen op het erf en in de cantina, maakten we vandaag een uitstapje.

We gingen naar Spello, een stadje wat zuidelijker in Umbria, op een uurtje rijden hier vandaan. De jassen konden thuis blijven. Spello is een bloemenstad en daar kom ik zeker nog op terug. Hier rechts staat een deel van een witte bank waarop je uitgenodigd werd een kussende selfie te maken. Dus dat hebben we gedaan.

De wijnboer hield mijn mobieltje vast, ik drukte af. Mooie samenwerking en dat levert dus zo’n totaal niet ontspannen blik van mij op. Ha, ha. We eindigden op een terrasje voor een pastaatje en omdat het inmiddels 23 graden was, zochten we de schaduw op. Op ons dooie gemak reden we via binnenweggetjes naar huis en deden onderweg nog even wat boodschappen. Kunnen we morgen weer lekker saai de hele dag op het erf aan de gang.