Hij zou zich melden zodra hij tijd had, liet onze schilder eerder weten. Gisteren kregen we een appje met de vraag of vandaag zou schikken? Ja hoor, kom maar. Veel schilderwerk doet de wijnboer zelf maar het stucwerk op de plafonds van badkamer en keuken, laten we graag aan de snelle vakman over. Zijn ervaring, leeftijd en gereedschappen staan borg voor een tempo dat wij nooit meer halen. In tijd van ja en nee maakt hij zijn giro door het huis. Hij veegt nog even de schoorsteen en de klus is grotendeels gedaan. Of het allemaal lukt in één dag weet ik op dit moment niet maar dat zie ik aan het eind van de middag wel. Er is nog wat nawerk voor onszelf, want als er meubelstukken van hun plaats gaan moet ook de sopdoek er aan te pas komen. Lekker bezig hier.
In onze slaapkamer hebben we twee werkplekken, de kamer is er ruim genoeg voor. Op 15 april kwam ie even in beeld toen ik een blogje plaatste. Daar reageerde Martje op die, zo zei ze zelf, graag binnen gluurt. Ze zou graag iets meer van de kunst aan de muur willen zien. Nou vooruit, dat doen we dan. Deze twee schilderijen zijn gemaakt door de kunstenaar Wim Snijders. Hij is getrouwd met een nichtje van mij, zodoende kwamen we in contact met zijn werk. Daar zit nog een heel verhaal aan vast maar dat voert hier te ver. De wijnboer heeft deze werken destijds gekocht om in zijn kantoor te hangen en na verkoop daarvan zijn ze uiteindelijk mee verhuisd naar Italië. We zijn er erg aan gehecht en ze roepen ook herinneringen op aan dat ándere leven van ons, toen we beiden nog werkten. Niet dat we nu stil zitten, hoor. Maar dat werken hier is behoorlijk vrijblijvend en schenkt zeker net zoveel voldoening.
Bevrijdingsdag op 25 april en 1 mei, de Dag van de Arbeid, zijn vrije dagen hier in Italië. Veel mensen maken er een vakantieweekje van. Ik dacht dat het op deze zonnige zondag daarom wel druk zou zijn op de Kermis in Gubbio maar dat viel tegen.
Stilstand van de zweefmolen en de baas van de Aqua Roller hing verveeld over zijn hekje. Alleen bij de botsautootjes en in een soort rupsbaan zaten wat ouders met gillende kinderen. Ook in Delft is deze week kermis. Vlak bij ons huis. We zijn dan altijd weer blij als het spul afgebroken wordt want de bak herrie die daar vandaan komt, is het tienvoudige van deze kermis in Gubbio. Ik heb de wijnboer nog even gevraagd of hij nog in de botsautootjes wilde maar daar zag hij vanaf. Zestig jaar geleden had hij het wel leuk gevonden, zei hij. De tijd valt niet terug te draaien. De zweefmolen misschien nog wel.
Op 25 april 1945 werd Italië door de Partizanen bevrijd. Niet alleen van de Duitse overheersing maar ook van het fascistische regiem van Mussolini. Daarom is er vandaag het Festa della Libertà, een dag waarop ook de slachtoffers uit de Tweede Wereld Oorlog worden herdacht. In Gubbio gebeurde dat vanmorgen met een kranslegging bij het monument van de Veertig Martelaren op het centrale plein laag in de stad. Dat plein dat momenteel op de schop gaat, zoals jullie kunnen zien.
Wij wilden wel eens zien of er verder nog wat feestelijkheden waren in de stad. Dat gaat er hier niet zo massaal aan toe als in NL. We liepen deze straat maar eens in want we hoorden verderop wat muziek. Op een pleintje hadden zich al heel wat mensen verzameld. Wat we daar te zien kregen laat ik morgen zien. Deze auto kwam ik tegen toen ik op de wijnboer stond te wachten. Of er elders nog iets feestelijks was met oude auto’s hebben we niet afgewacht. De zon schijnt, de tuin wacht!
Kijk, zo ziet de meeste brem er momenteel uit. En dat is niet erg fraai. de onderkant heeft veel dood hout en bovenin zitten de uitschieters die gaan bloeien. Nu staan onze hellingen echt tjokvol met brem, dus er kan grondig worden gesnoeid, iets waar we jaren niet aan toe zijn gekomen.
Al het snoeisel moet worden afgevoerd. De wijngaard, waar de takkenril kan worden aangevuld, is best een stukkie lopen. De handigste manier is om veel van het snoeisel op een stuk plastic te binden en het op die manier richting wijngaard te sleuren. Het voorkomt dat er dode takken in het grind achterblijven, die dan weer opgeraapt moeten worden.
Vanaf mijn krukje waar ik onkruid zat weg te steken, kon ik de inspanningen van de wijnboer mooi zien. Ja, we hebben de taken goed verdeeld. De onderste foto is van vorig jaar eind juni, toen de brem in volle bloei stond. Als je heel goed kijkt, zie je de kale ondergroei. Ik ben benieuwd of de stompjes die er nu staan op tijd uitlopen. Ik laat het jullie tegen die tijd wel zien.
Met slechter weer op komst, gooit de wijnboer er een extra schepje bovenop. Letterlijk. Deze zakken zijn gevuld met voedingrijke grond met veel wormen. Aan elke wijnstok wordt wat van dat mengsel toegediend. Daartoe moet dan eerst de grond een beetje losgemaakt worden. Dus wordt er rij voor rij met een pikhouweel wat gewroet. Zwaar werk maar de wijnboer is in zijn element.
Daar staat ie hoor. Eerst nog gebukt en op mijn verzoek ook even rechtop. Na vandaag is het meeste werk aan de wijngaard wel gedaan, voorlopig. Het enige wat nog even moet is wat bloemenmengsel strooien tegen de takkenril aan. We hadden nog twee halfvolle doosjes met zaad staan waarvan de kiemkracht wat achteruit is gegaan. Dat kan mooi daar gestrooid worden. Met een regenbuitje er overheen zal de kans op wegwaaien nihil zijn dus dat wordt een klusje voor morgenochtend. Ook wat afrikaantjeszaad van 2022 vindt daar zijn weg nog. Leve de biodiversiteit in ons dalletje. En óp naar een goede oogst voor 2024!
Maandagochtend, half negen. Er staan twee werkbussen op het erf. Toen wij in oktober op het punt stonden naar NL te vertrekken, ontdekte de wijnboer dat de stroomvoorziening van de zonnepanelen was gestopt. Natuurlijk werd de ‘elettricista’ (electricien) gebeld. Hij heeft alle installaties destijds bij ons aangelegd, we kennen hem al meer dan twintig jaar en hij staat altijd direct klaar. Vooral op momenten dat er problemen zijn met de pompen voor de watervoorziening. Helaas kwam deze keer zijn hulp wat moeizamer op gang. Het kostte de wijnboer heel wat frustrerende apps vanuit NL om de man aan te sporen om het systeem te repareren. Enfin, lang verhaal kort: hij heeft de problemen wel in kaart gebracht maar niet gerepareerd. Zodra we hier twee weken geleden waren teruggekeerd, meldde de man zich persoonlijk. Overleg bleek dringend nodig. Er was een nieuwe ‘inverter’ nodig want muizen of andere dieren hadden het een en ander doorgeknaagd.
Links ons houthok met opslag, in het midden de Enelpaal met twee man erbij en rechts achter de zonnepanelen. Enel is de stroomleverancier. Wij leveren stroom aan het net en Enel betaalt ons terug. Dat is dus een half jaar niet gebeurd, helaas. Er werd na overleg een nieuwe invertor besteld, er zijn antimuizen- spullen in het kastje gestopt en vandaag is de boel geïnstalleerd.
De technische details ontgaan me maar hier zitten de wijnboer en de elettricista nog van alles te regelen met de internetverbinding naar Enel, die maandelijks de terugbetaling moet garanderen. De zaak is weer in orde en we merkten dat we nu zijn klanten met de hoogste prioriteit waren. Soms zijn dit soort dingen ook alleen maar op te lossen als er persoonlijk contact en overleg is. Nu zitten we nog te wachten op de komst van de gasleverancier. Als die geweest is, zijn alle energiebronnen weer op volle sterkte. En wij hebben, na de rustdag van gisteren, ook weer genoeg energie om lekker buiten bezig te gaan.
Op ons uitgebreide terrein komen we soms verrassingen tegen. In de potten waar we vorig jaar wat halfslachtige pogingen deden om afrikaantjes te kweken, troffen we dit jaar een spontane citroenmelisse aan. Die kreeg van mij zijn eigen potje dichtbij de keuken. Heel ver achter de wijngaard staat een verstopte sering. Met veel moeite wist de wijnboer er een paar takken vanaf te halen die ik verdeelde over twee vazen.
Ergens tussen het gras kwamen we een paar sprieten bieslook tegen, te onbeduidend om te fotograferen maar lekker genoeg om in de keuken te verwerken. De laatste vondeling is deze paardenbloem tussen de terrastegels. Daar is gewoon korte metten mee gemaakt. We kunnen nou eenmaal niet alle gevonden voorwerpen koesteren.
Vanuit het slaapkamerraam kijk je zo neer op de witte regen. Die loopt wat bloei betreft vóór op de blauwe regen. Aangeplant, dus in dat opzicht geen verrassing. Maar die geur en het gegons van de bezoekende insecten maken dat we er elk jaar verwonderd naar kijken.
Het weer beleeft even een dipje in de temperatuur. Voor het werk op het erf maakt dat niet veel uit, maar een koffiepauze buiten is er niet bij. We gingen vandaag nog even op stap voor extra tuinaarde. Het ritje naar ons vaste adresje was zo mooi, dat ik de wijnboer een paar maal heb gevraagd even te stoppen zodat ik het specifieke landschap op de foto kon zetten. Wij wonen in de heuvels die uitlopers zijn van de Apennijnen. Ik heb het wel altijd over ‘onze berg’ maar dat is in feite een heuvel. Alleen het feit dat we oorspronkelijk uit de polder komen, maakt dat we het een berg noemen. Op foto twee en drie zie je de echte bergen die altijd de achtergrond vormen in het landschap hier. Na ons ritje door de buurt, vertrok de wijnboer naar de wijngaard en ik doe gewoon wat noodzakelijke binnenklusjes. Als dan overmorgen de temperatuur weer aangenaam is, dartel ik ook weer over het erf.
Wonen in Caldese (Italië) 