Maandag’s rommeldagje

In dit hoekje zijn we eens flink bezig geweest. Vanwege de droogte tijdens onze afwezigheid was de Phlomis aan het zieltogen aan de éne kant en aan het overwoekeren aan de ándere kant van het hek, waarachter de gastank ligt. We kortten alles drastisch in want verdord en deden wat transplantaties richting een ook al tot op de stam afgeknotte brem. En nu maar dagelijks vertroetelen.

De vlinderstruik snoeiden we in juni. Dat is veel te laat in het seizoen maar volgens blogvriendin Marthy- die groene vingers heeft- kon het nog wel. Nu ziet ie er weer vol en gezond uit. Het is hier momenteel snikheet, gelukkig is de harde wind gaan liggen en zijn er geen bosbranden hier. Ik hou me vandaag vooral bezig met ‘linnenbeheer’. Kan ik mooi weer eens een foto plaatsen van een wasje dat ik afgelopen week ergens aan een balkon zag hangen.

Het bruidje

Als een kleine verstekeling reisde ze met ons mee. Een paar dagen geleden was ze in een stevige bruine enveloppe bij ons in de brievenbus gevallen. Blogvriendin Bertie vond het verhaal over kabouter David die eenzaam in zijn hoge nisje staat (klik) aanleiding genoeg om uit haar eigen verzameling Rien Poortvliet kabouters een levensgezel te selecteren. Ze heeft het wel netjes gevraagd aan het kleine kaboutervrouwtje en die had kennelijk wel zin in een avontuur. Bertie stuurde nog deze geestige kaart mee, die ze zelf maakte. Dus komt het bruidje, die ik nu Bertie heb gedoopt, vlak naast David te staan. Wie weet heb ik dan volgend jaar verheugend nieuws want ik geloof wel in sprookjes.

Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

Moestuinmaandag

In navolging van Marthy (klik) laat ik vandaag ook een moestuin zien. Niet de onze, nee die ligt nog letterlijk en figuurlijk te ver weg. De laatste keer dat ik er over schreef was oktober vorig jaar. Dit is de tuin van de man uit de Delftse Hout. Vakkenvol met vioolltjes en narcissen zorgen voor de vrolijke noot. Er staat een geldpot en op goed vertrouwen kun je er kruiden en aardbeiplantjes kopen. Er lag ook een komkommer, courgette en aubergine op het aanbiedingstafeltje. Die moeten op zijn minst uit een kas komen.

Ach, ik kijk ernaar maar koop niets. We hebben al verse groenten voor een paar dagen in huis. Ik sta gewoon een beetje te dromen over ons eigen moestuintje. Nu we onze vaccinatie-afspraken hebben, wordt terugkeer naar ons Italiaanse huis weer wat realistischer. Misschien kunnen we eind mei weer eens ouderwets met de handen in de aarde wroeten.

Achter gesloten ramen

Ons wandelingetje naar het Prinsenkwartier begon met een verwachte onverwachte ontmoeting. Dat zit zo. Twee straten bij ons vandaan woont Hermieneke. Zij reageert nogal eens op mijn blog en ik ook op het hare. Maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Vanmiddag botsten we bijna tegen elkaar op bij ons voor de deur. Dat dit een keer zou gebeuren was volstrekt logisch maar wel onverwacht. Je kent elkaar niet en tóch weer wel. Heel leuk zo’n ontmoeting.

We waren op weg naar de tentoonstelling Behind Closed Windows. Dat viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Virtueel is dit project van de TU Delft interessanter (klik) om te volgen, dan stap je achter elk raam een speciale expositie in met nogal wetenschappelijke onderwerpen. Dat laatste is ook logisch maar minder aan mij besteed. Enfin, we hadden een doel, een leuke ontmoeting, ik had blogstof en we zagen het laatste sneeuwhoopje op een verder vrijwel verlaten Prinsenhof.

Ken uw stad

Na het lezen van het blog van Marthy zaterdag (klik) moest ik direct aan de slag. Zij ontdekte dat in Delft een hele wijk is voorzien van tegeltableaus en daar wist ik niets vanaf. Schande. Dus gebruikte ik de koude maar zonnige zondagochtend om eens met camera de wijk de Wippolder in te gaan. Op het eerste plateau, bovenste foto, wordt het hoe en het wat uit de doeken gedaan. Maar liefst 32 tegelwanden zijn in het jaar 2000 in deze buurt gezamenlijk vervaardigd en geplaatst. Die kan ik onmogelijk in één blog verwerken. Zie dit maar als een opwarmertje. In de maand februari probeer ik altijd kleurrijke foto’s te plaatsen dus ik kom er zeker nog een keer op terug want er valt ook nog genoeg over te vertellen.

Een kleine greep uit een stapel post

De kerstpost lees ik nogmaals door. Veel kaarten bewaar ik of knip in twee voor hergebruik door de kleinkinderen. Zij maken er versieringen van of geven klasgenootjes aan het eind van 2021 een kaartje. De bovenste kaart gaat natuurlijk niet weg, blogvriendin Bertie wist mij hier blij mee te maken. Het omhelzende echtpaar verdient navolging. Wij lijken er fysiek niet op maar die gelukzalige uitdrukking spreekt me wel aan en past ook bij het stel vrienden die deze kaart stuurde. Helaas zijn omhelzingen momenteel niet voor iedereen weggelegd.

Op een andere kaart die we ontvingen, was naast de persoonlijke boodschap nog dit geschreven: ‘Wij mensen hebben de morele plicht om optimistisch te zijn’. Deze zin komt van Karl Propper, een vooraanstaand filosoof uit de twintigste eeuw. Laten we deze boodschap ter harte nemen.

Boeken en lijstjes en jeugdsentiment

Blogvriendin Bertie schreef deze week een blog over het radioprogramma de Taalstraat met daaraan gekoppeld de Nederlandse Boeken top honderd (klik). Nou dan heb je mij hoor. Ik hang zelf van lijstjes aan elkaar en dus ik ging meteen kijken welke boeken ik ook heb gelezen en dat waren er heel wat. Bertie herlas Beekman en Beekman en ik herlas toevallig afgelopen zomer Mijn kinderen eten turf, beide boeken zijn geschreven door Toon Kortooms. Wat haar wel gebeurde en mij niet, dat ze nog steeds met veel plezier kon lachen over avonturen van die twee broers. Het boek ontkwam aan haar opruimronde. Mijn boek, dat ooit stuk gelezen is – kijk maar hoe het er uit zag – is na lezing bij het oud papier terecht gekomen. Niet alleen om dat het er niet meer uitzag, maar ik vond het zó ouderwets, belerend en stichtelijk dat ik me niet kon voorstellen er nog iemand blij mee te maken. Ik maakte er wel een foto van onder het motto misschien komt die nog eens van pas. Zoals het altijd gaat, ben ik nu toch benieuwd naar Beekman en Beekman. Ik wil ook wel eens schaterlachend lezen. Er is vast nog wel aan te komen, ik ga maar eens kringlopen.

Mijn gebrek

Blogvriendin Jeanne was van de week op zoek gegaan naar hortensia’s maar moest vaststellen dat er al behoorlijk wat uitgebloeid waren. Vandaar dat ik extra verheugd was hier om de hoek deze mooierd te zien. De combinatie met het bankje is ook al geweldig. Ik moet altijd aan Frankrijk denken bij het zien van hortensia’s. Dan staat er tegen de gevel van een oude boerderij quasi nonchalant een berg van deze bloemen in kleuren die variëren tussen roze en paars. Mijn Friese oma gooide haar zakjes blauwsel na de was onder de plant en dat hielp reuze om ze blauw te houden. In Caldese ben ik na drie pogingen opgehouden met het poten van deze plant want ze gingen allemaal dood. Dat ligt aan de grondsoort van klei met zand. Maar het kan ook komen door mijn gebrek aan groene vingers.

Papier hier…en daar

Bij blogvriendin Bertie las ik hier over een tentoonstelling van knipselkunst in Hoorn. Daar zou een kunstenares samen met bezoekers door middel van uitgeknipte duiven een nieuw tijdelijk kunstwerk creëren. Enfin, jullie snappen, dat gaat niet door maar duiven uitknippen kan wél. In haar blog staat een link waarmee de duif te downloaden is. Sinds gisteren hangen ze, na het nodige knipwerk mijnerzijds, bij ons voor het raam. Het zijn witte duiven maar tegenlicht en spiegelende ramen maken het deze fotograaf niet eenvoudig.

Isabel koos voor heel ander ‘papier’ dat vandaag de opdracht is van de foto7daagse. Zij laat ons een deel van haar Donald Duck-verzameling zien en spreidde dat op haar bed uit. Lekker kleurig en helemaal haar wereld.

foto Isabel

Overigens: de witte duif staat voor liefde en hoop. Dat kunnen we goed gebruiken in deze tijd.