
Gistermiddag om kwart over vijf luidden de kerkklokken in NL. Dat is hier op ons Delftse bovenhuis heel goed te horen, de prachtige Bourdonklok van de Oude Kerk heeft een magistraal geluid en de wetenschap dat ie luidde om onze verbondenheid met de mensen in Oekraïne te tonen, maakte het ontroerend om naar te luisteren.

In navolging van blogvriendin Judy plaats ik vandaag wat foto’s in de kleuren geel-blauw, de Oekraïense vlag. Zomaar wat huiselijke taferelen die ik gisteren bij mijn moeder thuis op de foto zette en toevalligerwijs ook de kleuren van de kleding die de wijnboer vandaag aantrok.

De onmacht die we allemaal voelen is groot, want we kunnen niets doen aan de brute inval van het Russische leger. Ja, we maken geld over aan de UNHCR, brengen kleding en beddengoed naar het dichtstbij zijnde inzamelpunt en hopen zondagmiddag mee te doen met een kleine manifestatie op de Markt. Meer kunnen we niet doen, het voelt waardeloos.