Mijn gebrek

Blogvriendin Jeanne was van de week op zoek gegaan naar hortensia’s maar moest vaststellen dat er al behoorlijk wat uitgebloeid waren. Vandaar dat ik extra verheugd was hier om de hoek deze mooierd te zien. De combinatie met het bankje is ook al geweldig. Ik moet altijd aan Frankrijk denken bij het zien van hortensia’s. Dan staat er tegen de gevel van een oude boerderij quasi nonchalant een berg van deze bloemen in kleuren die variëren tussen roze en paars. Mijn Friese oma gooide haar zakjes blauwsel na de was onder de plant en dat hielp reuze om ze blauw te houden. In Caldese ben ik na drie pogingen opgehouden met het poten van deze plant want ze gingen allemaal dood. Dat ligt aan de grondsoort van klei met zand. Maar het kan ook komen door mijn gebrek aan groene vingers.

Papier hier…en daar

Bij blogvriendin Bertie las ik hier over een tentoonstelling van knipselkunst in Hoorn. Daar zou een kunstenares samen met bezoekers door middel van uitgeknipte duiven een nieuw tijdelijk kunstwerk creëren. Enfin, jullie snappen, dat gaat niet door maar duiven uitknippen kan wél. In haar blog staat een link waarmee de duif te downloaden is. Sinds gisteren hangen ze, na het nodige knipwerk mijnerzijds, bij ons voor het raam. Het zijn witte duiven maar tegenlicht en spiegelende ramen maken het deze fotograaf niet eenvoudig.

Isabel koos voor heel ander ‘papier’ dat vandaag de opdracht is van de foto7daagse. Zij laat ons een deel van haar Donald Duck-verzameling zien en spreidde dat op haar bed uit. Lekker kleurig en helemaal haar wereld.

foto Isabel

Overigens: de witte duif staat voor liefde en hoop. Dat kunnen we goed gebruiken in deze tijd.

Geel binnen

Toen ik kort geleden een geel grachtenpand liet zien en ik bovendien geel als interieurkleur niet verwierp, kwamen daar reacties op. Eén blogvriendin schreef zelfs dat behalve bananen er absoluut in haar huis geen geel te vinden is. Ik keek nog eens rond in mijn eigen huis. Geel vloerkleed, bloemmotieven in geel en een kunstwerkje met gele vlakken.

En dit is dan alleen nog maar de woonkamer, hè? In de gezamenlijke hal van ons gebouw hangt dit kwartaal een schilderij waar mijn oog telkens naar toe wordt getrokken. Maar zal ik dan toch eens een kleurbekentenis doen? Ik hou niet van paars. Niet in kleding en zéker niet in ons interieur.

Onverwachte aanvulling

Je gaat echt anders om je heen kijken als kleur het hoofdmotief van een foto moet zijn, hoor. In winkels is het altijd wel raak, uitstallingen zijn meestal goed voor een kleurig plaatje. Maar dat gaat afgezaagd worden, een maand lang.

Gelukkig bieden ruiten, vensters en etalages ook kleur. De vogels zijn geëxposeerd in Galerie Inkt in de Choorstraat. Grappig en vrolijk. Het werd nog veel leuker toen gistermiddag de post een kaart bezorgde. ‘Ik dacht ik voldoe even aan je kleurverlangen’ schreef blogvriendin Bertie.

Een schot in de roos, ik word steeds vrolijker. De kunstenares, Cindy Root, is om gezondheidsredenen gestopt met haar werkzaamheden, las ik op haar site. Ik had met liefde meer van haar werk willen laten zien, zodat jullie allemaal ook vrolijk worden.

Dammen en schaken

‘Zullen we Delft inlopen of ga je liever naar een kringloopwinkel’, vroeg ik blogvriendin Marthy die vandaag bij mij op de koffie kwam. ‘Dan ga ik voor de kringloop want ik heb nog schaakstukken nodig’, was het antwoord. Voor de zoveelste keer blijken we gelijkgestemde zielen te zijn want ik was op zoek naar damstenen, echt waar, dus de kringloop moest het worden. Eerst nog even samen geluncht en toen naar Rataplan in Den Haag, een van de grootste kringloopwinkels in de regio. Uiteindelijk vertrok ze zonder schaakstukken en was ik nét iets fortuinlijker op mijn zoektocht. Maar ik weet echt heel zeker dat Marthy daar niet mee zit. Ik ken haar alsof ik haar heel vaak spreek. En dat doet ze in feite ook via haar dagelijkse blog.

Den Haag, Alkmaar en Enkhuizen

Restaurant Des Deux Villes staat er nog op de gevel van wat nu de Pathé Bioscoop is aan het Buitenhof in Den Haag.

Het restaurant was onderdeel van het aan het Spui gelegen hotel de Twee steden, logemement Alkmaar en Enkhuizen. Ik ken het gebouw beter als de Cineac. Daar kwam ik als kind en zagen we het Polygoon Journaal als mijn oma haar vijf oudste kleinkinderen een dagje mee uit nam naar de stad.

Wij zaten vanmiddag in de mooiste bioscoop van Den Haag voor de film Yesterday waarin heel veel Beatle-liedjes te horen zijn. Wat een heerlijke en leuke film. Blog vriendin Bertie schreef er al over en ik ben het helemaal met haar eens.

Ingewikkeld (dag 5)

Oftewel, de reis van de knoop. Van heel dik jeans-achtig garen heb ik een paar jaar geleden twee opbergmandjes gehaakt. Die, stom toeval, ook op elkaar bleken te passen. Ik bewaar er nu camera-accessoires in. Ik kreeg hier ooit van blogvriendin Bertie leuke post waarin deze beschilderde knoop zat. Daar had ik aanvankelijk geen bestemming voor en nam hem mee naar NL. En dáár bedacht ik dat die knoop wel als een handvat zou kunnen dienen voor mijn opbergmand in Italië. Dus reisde de knoop weer mee, de Alpen over. Terwijl de wijnboer gisteravond naar voetbal keek, zette ik die knoop aan. Mijn tevredenheid aan het eind van de avond was nét iets groter.

#foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag5 #ingewikkeld

Wie wil er nog een ei?

Uit de verte hadden we al wel naar de buren gezwaaid maar vanmorgen gingen we even op de koffie, haalden de post op en overhandigden wat kleine presentjes waaronder stroopwafels. Daar maken we de buurfamilie jaar na jaar blij mee. Ons uiteindelijke doel was de supermarkt. Morgen is het de dag van de Republiek en zijn de winkels gesloten. Dus deden we voor een paar dagen boodschappen. De paaseieren, nu voor de helft van de prijs, lieten we ongemoeid. Goed hè? Lees medeblogster Els en jullie zullen begrijpen waarom ik ze op de foto zette. Op de terugweg maakte is nog twee landschapfoto’s. De zon is teruggekeerd en in de tuin ligt nog werk op ons te wachten. Dusss.

Annet Schaap

Soms heb ik maar weinig aanmoediging nodig. Zo las ik bij blogvriendin Bertie een recensie over Lampje, het bekroonde boek van de kinderboekenweek. Zó enthousiast als zij er over schreef wist ik: dit een een perfect boek voor onze leesgrage kleindochters. En dus toog ik zaterdag naar de boekhandel.

‘I

Is het een cadeautje?’ vroeg de man aan de kassa. ‘Uiteindelijk wel, maar eerst lees ik het zelf’, antwoordde ik. ‘Dat doe ik ook, ik ben halverwege’ en hij was al net zo enthousiast als Bertie. Het is nu maandag en het boek is uit. Het waren 324 bladzijden sprookjesachtig leesgenot en een cadeautje aan mezelf.

Liggend in het gras

Uit de minibieb in Delft graaide ik nog snel dit boek mee. Het blijkt een klassieker te zijn uit de Italiaanse literatuur. Ik moest er even in komen maar het boeide zeer. Als je bedenkt dat dit werd geschreven aan het eind van de 19e eeuw dan is het kalme tempo goed te verdragen. Bovendien hou ik er van op deze manier beter de Italiaanse cultuur te leren kennen. Voor meer over de inhoud klik hier.

Blogvriendin Bertie mailde me naar aanleiding van het schilderij van de schilder Rafael. en meldde me dat over La Muta een boek is geschreven door Leslie Forbes. Die naam kwam me bekend voor, het boek zei me niets. Staat het hier gewoon in de boekenkast! Aangeschaft in 2008 en ik kan me er geen letter van herinneren. Zelfs niet nu ik al bij hoofdstuk 10  ben. Enfin, ik lees weer een vers boek.