Annet Schaap

Soms heb ik maar weinig aanmoediging nodig. Zo las ik bij blogvriendin Bertie een recensie over Lampje, het bekroonde boek van de kinderboekenweek. Zó enthousiast als zij er over schreef wist ik: dit een een perfect boek voor onze leesgrage kleindochters. En dus toog ik zaterdag naar de boekhandel.

‘I

Is het een cadeautje?’ vroeg de man aan de kassa. ‘Uiteindelijk wel, maar eerst lees ik het zelf’, antwoordde ik. ‘Dat doe ik ook, ik ben halverwege’ en hij was al net zo enthousiast als Bertie. Het is nu maandag en het boek is uit. Het waren 324 bladzijden sprookjesachtig leesgenot en een cadeautje aan mezelf.

Advertenties

Liggend in het gras

Uit de minibieb in Delft graaide ik nog snel dit boek mee. Het blijkt een klassieker te zijn uit de Italiaanse literatuur. Ik moest er even in komen maar het boeide zeer. Als je bedenkt dat dit werd geschreven aan het eind van de 19e eeuw dan is het kalme tempo goed te verdragen. Bovendien hou ik er van op deze manier beter de Italiaanse cultuur te leren kennen. Voor meer over de inhoud klik hier.

Blogvriendin Bertie mailde me naar aanleiding van het schilderij van de schilder Rafael. en meldde me dat over La Muta een boek is geschreven door Leslie Forbes. Die naam kwam me bekend voor, het boek zei me niets. Staat het hier gewoon in de boekenkast! Aangeschaft in 2008 en ik kan me er geen letter van herinneren. Zelfs niet nu ik al bij hoofdstuk 10  ben. Enfin, ik lees weer een vers boek.

Blog(gers) post

De postbode weet niet wat hem overkomt. En ik ook niet. Vrijdag vond ik deze leuke felicitatiepost in de bievenbus. Een blogvriendin raadt me aan mijn ‘blessings te counten’ en dat doe ik. Ook al zijn er af en toe wat donkere wolken, mijn zegeningen hebben de overhand en ik tel me wezenloos.

Zaterdag een tweede zending. De rechter kaart komt van lieve vrienden. Ik denk dat ik in Caldese een tweede verzamelhoekje begin met het meisje. De linker kaart, ook van een blogmaatje, laat een vrolijke dame op leeftijd zien. Daar ga ik glimlachend een voorbeeld aan nemen. En het zou me niet verbazen als de postbode binnenkort voor de derde keer de berg op komt.

Voor snotneuzen en vreugdetranen

Het idee is niet van mezelf, ik kwam het ergens op het wereld wijde web tegen. Zelf had ik nog een paar dameszakdoekjes maar de meeste kreeg ik van blogvriendin Marthy, die kasten opruimde. Mijn naaimachine snorde er lustig op los en even later de haakpen ook.  Dat is in het kort de ‘making off’ van een feestelijke slinger van hergebruikt materiaal.

Onze dochter is hoogzomer jarig en ook dit jaar viert ze het in Caldese. Dus als jullie haar en de slinger binnenkort samen op de foto zien, dan is de ontstaansgeschiedenis van die slinger alvast bekend. Sssst. Niets aan Fleur vertellen. Verrassing.

Nutteloze keukenhulpjes

Blogvriendin Bertie schreef kortgeleden een lief stuk over de snijbonenmolen. Die bij mij en veel anderen nostalgische herinneringen oproept. Toch overleefde het ding bij ons een opruimronde twintig jaar geleden niet. Ik snij ze met het mes, die drie keer per jaar dat we snijbonen eten. In ons gezin zijn ‘nutteloze keukenhulpjes’ een begrip. Ik geef hierbij mijn persoonlijke top tien in willekeurige volgorde:

ijsmachine, eiersnijder, knoflookpers, snijbonenmolen, sapcentrifuge, broodbakmachine, escargotvorken en – tangen, koffiemolen, honinglepel, frietsnijder

Ze hebben ooit mijn keukenladen en -kasten bevolkt. De ijsmachine en de honinglepel heb ik nóg. Daar ga ik ook maar eens afstand van doen.

Stadsleven van meneer Wolf

Het heeft iets ongelooflijk genants; fotograferen op een fototentoonstelling. Maar ja, ik wil jullie zo graag even wijzen op het prachtige werk van Michael Wolf (klik).

Ik heb heel intens naar de foto’s en collages gekeken. Het verhaal achter al dat plastic speelgoed is ook na te lezen bij blogvriendin Bertie. Er waren ook stoeltjes, of beter gezegd, zitdingen te zien. En hangers, gebogen in andere vormen waardoor ze bruikbaar werden voor andere zaken. Bij blogvriendin Els is daarover ook wat aardigs te lezen.

Het allermooiste vond ik de Parijse daken. Het grafische effect, de kleurstelling en de vervreemding die daarin te zien waren, is inspirerend maar komt op deze foto totaal niet tot zijn recht.

Life in Cities is nog tot 22 april te zien in het Fotomuseum in Den Haag.

Onopgemerkt

Vreemd, hoe je als inwoner bepaalde elementen van de stad over het hoofd ziet. Ik las dat Griet, het meisje dat poseerde voor Vermeer, de stenen cirkel op de Markt beschouwde als het middelpunt van de stad en het middelpunt van haar leven. Stenen cirkel? Zou die er nog zijn? Ik ging er dinsdag, onder zonnige omstandigheden, naar op zoek.

Vandaag passeerde ik de cirkel opnieuw maar sloeg er geen acht op. Zin in koffie? appte blogvriendin Els die samen met Bertie een dagje Delft deed. In een mij nog nooit eerder opgevallen patisserie-lunch en tearoom, hernieuwde ik onze kennismaking van twee weken geleden. Ik ben echt dol op dit soort spontane afspraken.