Achter gesloten ramen

Ons wandelingetje naar het Prinsenkwartier begon met een verwachte onverwachte ontmoeting. Dat zit zo. Twee straten bij ons vandaan woont Hermieneke. Zij reageert nogal eens op mijn blog en ik ook op het hare. Maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Vanmiddag botsten we bijna tegen elkaar op bij ons voor de deur. Dat dit een keer zou gebeuren was volstrekt logisch maar wel onverwacht. Je kent elkaar niet en tóch weer wel. Heel leuk zo’n ontmoeting.

We waren op weg naar de tentoonstelling Behind Closed Windows. Dat viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Virtueel is dit project van de TU Delft interessanter (klik) om te volgen, dan stap je achter elk raam een speciale expositie in met nogal wetenschappelijke onderwerpen. Dat laatste is ook logisch maar minder aan mij besteed. Enfin, we hadden een doel, een leuke ontmoeting, ik had blogstof en we zagen het laatste sneeuwhoopje op een verder vrijwel verlaten Prinsenhof.

Ken uw stad

Na het lezen van het blog van Marthy zaterdag (klik) moest ik direct aan de slag. Zij ontdekte dat in Delft een hele wijk is voorzien van tegeltableaus en daar wist ik niets vanaf. Schande. Dus gebruikte ik de koude maar zonnige zondagochtend om eens met camera de wijk de Wippolder in te gaan. Op het eerste plateau, bovenste foto, wordt het hoe en het wat uit de doeken gedaan. Maar liefst 32 tegelwanden zijn in het jaar 2000 in deze buurt gezamenlijk vervaardigd en geplaatst. Die kan ik onmogelijk in één blog verwerken. Zie dit maar als een opwarmertje. In de maand februari probeer ik altijd kleurrijke foto’s te plaatsen dus ik kom er zeker nog een keer op terug want er valt ook nog genoeg over te vertellen.

Een kleine greep uit een stapel post

De kerstpost lees ik nogmaals door. Veel kaarten bewaar ik of knip in twee voor hergebruik door de kleinkinderen. Zij maken er versieringen van of geven klasgenootjes aan het eind van 2021 een kaartje. De bovenste kaart gaat natuurlijk niet weg, blogvriendin Bertie wist mij hier blij mee te maken. Het omhelzende echtpaar verdient navolging. Wij lijken er fysiek niet op maar die gelukzalige uitdrukking spreekt me wel aan en past ook bij het stel vrienden die deze kaart stuurde. Helaas zijn omhelzingen momenteel niet voor iedereen weggelegd.

Op een andere kaart die we ontvingen, was naast de persoonlijke boodschap nog dit geschreven: ‘Wij mensen hebben de morele plicht om optimistisch te zijn’. Deze zin komt van Karl Propper, een vooraanstaand filosoof uit de twintigste eeuw. Laten we deze boodschap ter harte nemen.

Boeken en lijstjes en jeugdsentiment

Blogvriendin Bertie schreef deze week een blog over het radioprogramma de Taalstraat met daaraan gekoppeld de Nederlandse Boeken top honderd (klik). Nou dan heb je mij hoor. Ik hang zelf van lijstjes aan elkaar en dus ik ging meteen kijken welke boeken ik ook heb gelezen en dat waren er heel wat. Bertie herlas Beekman en Beekman en ik herlas toevallig afgelopen zomer Mijn kinderen eten turf, beide boeken zijn geschreven door Toon Kortooms. Wat haar wel gebeurde en mij niet, dat ze nog steeds met veel plezier kon lachen over avonturen van die twee broers. Het boek ontkwam aan haar opruimronde. Mijn boek, dat ooit stuk gelezen is – kijk maar hoe het er uit zag – is na lezing bij het oud papier terecht gekomen. Niet alleen om dat het er niet meer uitzag, maar ik vond het zó ouderwets, belerend en stichtelijk dat ik me niet kon voorstellen er nog iemand blij mee te maken. Ik maakte er wel een foto van onder het motto misschien komt die nog eens van pas. Zoals het altijd gaat, ben ik nu toch benieuwd naar Beekman en Beekman. Ik wil ook wel eens schaterlachend lezen. Er is vast nog wel aan te komen, ik ga maar eens kringlopen.

Mijn gebrek

Blogvriendin Jeanne was van de week op zoek gegaan naar hortensia’s maar moest vaststellen dat er al behoorlijk wat uitgebloeid waren. Vandaar dat ik extra verheugd was hier om de hoek deze mooierd te zien. De combinatie met het bankje is ook al geweldig. Ik moet altijd aan Frankrijk denken bij het zien van hortensia’s. Dan staat er tegen de gevel van een oude boerderij quasi nonchalant een berg van deze bloemen in kleuren die variëren tussen roze en paars. Mijn Friese oma gooide haar zakjes blauwsel na de was onder de plant en dat hielp reuze om ze blauw te houden. In Caldese ben ik na drie pogingen opgehouden met het poten van deze plant want ze gingen allemaal dood. Dat ligt aan de grondsoort van klei met zand. Maar het kan ook komen door mijn gebrek aan groene vingers.

Papier hier…en daar

Bij blogvriendin Bertie las ik hier over een tentoonstelling van knipselkunst in Hoorn. Daar zou een kunstenares samen met bezoekers door middel van uitgeknipte duiven een nieuw tijdelijk kunstwerk creëren. Enfin, jullie snappen, dat gaat niet door maar duiven uitknippen kan wél. In haar blog staat een link waarmee de duif te downloaden is. Sinds gisteren hangen ze, na het nodige knipwerk mijnerzijds, bij ons voor het raam. Het zijn witte duiven maar tegenlicht en spiegelende ramen maken het deze fotograaf niet eenvoudig.

Isabel koos voor heel ander ‘papier’ dat vandaag de opdracht is van de foto7daagse. Zij laat ons een deel van haar Donald Duck-verzameling zien en spreidde dat op haar bed uit. Lekker kleurig en helemaal haar wereld.

foto Isabel

Overigens: de witte duif staat voor liefde en hoop. Dat kunnen we goed gebruiken in deze tijd.

Geel binnen

Toen ik kort geleden een geel grachtenpand liet zien en ik bovendien geel als interieurkleur niet verwierp, kwamen daar reacties op. Eén blogvriendin schreef zelfs dat behalve bananen er absoluut in haar huis geen geel te vinden is. Ik keek nog eens rond in mijn eigen huis. Geel vloerkleed, bloemmotieven in geel en een kunstwerkje met gele vlakken.

En dit is dan alleen nog maar de woonkamer, hè? In de gezamenlijke hal van ons gebouw hangt dit kwartaal een schilderij waar mijn oog telkens naar toe wordt getrokken. Maar zal ik dan toch eens een kleurbekentenis doen? Ik hou niet van paars. Niet in kleding en zéker niet in ons interieur.

Onverwachte aanvulling

Je gaat echt anders om je heen kijken als kleur het hoofdmotief van een foto moet zijn, hoor. In winkels is het altijd wel raak, uitstallingen zijn meestal goed voor een kleurig plaatje. Maar dat gaat afgezaagd worden, een maand lang.

Gelukkig bieden ruiten, vensters en etalages ook kleur. De vogels zijn geëxposeerd in Galerie Inkt in de Choorstraat. Grappig en vrolijk. Het werd nog veel leuker toen gistermiddag de post een kaart bezorgde. ‘Ik dacht ik voldoe even aan je kleurverlangen’ schreef blogvriendin Bertie.

Een schot in de roos, ik word steeds vrolijker. De kunstenares, Cindy Root, is om gezondheidsredenen gestopt met haar werkzaamheden, las ik op haar site. Ik had met liefde meer van haar werk willen laten zien, zodat jullie allemaal ook vrolijk worden.

Dammen en schaken

‘Zullen we Delft inlopen of ga je liever naar een kringloopwinkel’, vroeg ik blogvriendin Marthy die vandaag bij mij op de koffie kwam. ‘Dan ga ik voor de kringloop want ik heb nog schaakstukken nodig’, was het antwoord. Voor de zoveelste keer blijken we gelijkgestemde zielen te zijn want ik was op zoek naar damstenen, echt waar, dus de kringloop moest het worden. Eerst nog even samen geluncht en toen naar Rataplan in Den Haag, een van de grootste kringloopwinkels in de regio. Uiteindelijk vertrok ze zonder schaakstukken en was ik nét iets fortuinlijker op mijn zoektocht. Maar ik weet echt heel zeker dat Marthy daar niet mee zit. Ik ken haar alsof ik haar heel vaak spreek. En dat doet ze in feite ook via haar dagelijkse blog.

Den Haag, Alkmaar en Enkhuizen

Restaurant Des Deux Villes staat er nog op de gevel van wat nu de Pathé Bioscoop is aan het Buitenhof in Den Haag.

Het restaurant was onderdeel van het aan het Spui gelegen hotel de Twee steden, logemement Alkmaar en Enkhuizen. Ik ken het gebouw beter als de Cineac. Daar kwam ik als kind en zagen we het Polygoon Journaal als mijn oma haar vijf oudste kleinkinderen een dagje mee uit nam naar de stad.

Wij zaten vanmiddag in de mooiste bioscoop van Den Haag voor de film Yesterday waarin heel veel Beatle-liedjes te horen zijn. Wat een heerlijke en leuke film. Blog vriendin Bertie schreef er al over en ik ben het helemaal met haar eens.