De waarheid in wijn

In het zuiden van Umbria ligt de Strada del Sagrantino. Dat  is de naam van een rode druif die kenmerkend is voor deze streek. Wij hebben hem ook. Dus keek de wijnboer even hoe de druif van zijn collega erbij hangt. De trossen zijn al iets groter maar het verschil wordt veroorzaakt door de hogere ligging van onze wijngaard.

In Bevanga kwamen we dit bord tegen.  Dronken mensen plegen de waarheid te spreken, is de achterliggende gedachte.  Dat kan best wel eens kloppen. Maar doe mij maar de waarheid van nuchtere types. Toen we terugreden, passeerden we Trevi. Nuchtere vaststelling: beeldschoon.

Advertenties

t Hangt te hangen

 

Ik kreeg een rondleiding door de wijngaard. Eerst de compostbakken bekijken. Het is gelukkig op afstand van ons huis want het meurt behoorlijk. Vooral bak één waar, als je er in roert, de damp vanaf komt en levende organismen hun nuttige werk verrichten. Bak twee is al aarde, bak drie heeft nog een lange weg te gaan.

Wat hier hangt ziet er smakelijker uit. Dit moet de oogst van 2018 worden. Op deze plek brengt de wijnboer vele uren door. Alles voor een zo optimaal mogelijk resultaat.

In een hoekje van de schuur is dit rek onlangs door een vriend gemaakt. Lege flessen die we over een paar maanden gaan vullen met de oogst van 2017.

Verschil met gisteren

Deze geelpootmeeuw liet zich niet verjagen toen ik mijn autootje pakeerde bij het kademuurtje. Ik ging vanmorgen bij mijn leuke ouders op de koffie nadat ik gisteren terugvloog naar NL. Schoondochter en kleinzoon waren zo lief mij met de auto op te halen in Weeze. Dat scheelde een hoop gedoe met shuttlebus, trein en taxi. Ik at ook bij hen, waarna ik gisteravond rond een uur of acht onze Delftse huis weer binnenstapte. De wijnboer volgt later in mei. De wijngaard heeft in deze tijd van het jaar zijn zorg nodig. Het is hier wat killer en somberder dan waar ik net vandaan kwam. Maar groen en erg Hollands is het wel. Da’s ook mooi.

Snoeien en harken

Toen dan eindelijk zondag de sneeuw was verdwenen en de ijspegels waren ontdooid, toog de wijnboer naar zijn geliefde plek. De dagen ervoor waren nuttig besteed met het hevelen van de wijn. En het proeven natuurlijk. Ik greep stofzuiger en dweil, in huis was genoeg te doen. Maar het buitenleven kriebelde en ook ik kon zondag op het erf aan de slag. Twaalf manden met blad harkte ik bijeen en dat blad vond zijn weg naar de compostbakken. Klaar voor de volgende wijnronde.

Met moeite scheurden we ons maandag weer los uit het Italiaanse leven. Maar niet nadat ik de voorjaarsbeloften nog even fotografeerde.

 

De sneue moestuin

Zien we daar nou echt een courgettebloem?

Hebben we rijpe tomaten? Het lijkt eerlijk gezegd nergens naar dit seizoen. Vol goede moed begonnen we op te kweken maar én late nachtvorst én de langdurige hittegolf doen de moestuin geen goed. Tel daar bij op dat de wijngaard wat meer aandacht en kostbaar water toebedeeld kreeg dan de orto, dan is het logisch dat de resultaten tegenvallen. Hieronder nog zo’n voorbeeld.

Eén dag te laat oogsten van een framboos en hij is ingedroogd. Maar. De bramen beginnen te kleuren en in de vriezer ligt nog een kilo vlierbessen. Al die opgespaarde glazen potten staan niets voor niets te wachten. Er zál jam gemaakt worden.

Pizza in het zwembad

Een toepasselijker cadeautje hadden ze niet kunnen bedenken. Uit Nederland kwam een zwemmatras in de vorm van een pizzapunt mee. De twee kleindochters passen er samen op. Maar het kan natuurlijk ook dat de jongste breeduit gaat liggen en dat haar zusje de motor van de pizzaboot is.

Terwijl er gisteren en vandaag nogal wat onweersbuien vielen, is het tussen de buien tóch nog zwemweer. Goed geregeld hoor. Wijngaard en tuin snakten naar een flinke plens, het huis koelde prettig af na vier weken hitte en vanaf morgen gaan de temperaturen weer met een vaart omhoog. Dan gaan we gewoon weer door met ons buitenleven en rollen er voortdurend vrolijke vakantiekiekjes over het scherm.

Onvolprezen hulp

Sinds vorig jaar komt S. op zaterdagochtend de wijnboer helpen bij allerhande karweitjes. De jeugdwerkeloosheid in Italië is ongekend hoog, men spreekt van meer dan veertig procent.  S. had een advertentie gezet in het plaatselijke sufferdje. Hij wil honden uitlaten, timmeren, schilderen en tuinwerk doen. Voor ons is hij een gouden greep. De man is jong, sterk en pakt alles aan. Hier is hij bezig van oude pallets de derde en laatste compostbak in de wijngaard te maken. In augustus sluit de fabriek waar hij af en aan werkt, hij krijgt alleen kortdurende contracten. Het is de vraag of hij er na de vakantie weer wordt aangenomen.