Rondje over het erf

Telkens als de wijnboer zich na een uurtje werken weer vertoont, zitten in zijn haar mini bloemetjes uit de vlierboom. Hij moet een beetje onder die boom doorduiken om in de wijngaard te komen. Het staat hem erg charmant. Vanaf mijn vaste rustplaats, want ik pauzeer heus vaak heb ik zicht op de phlomis die in volle bloei staat.

De hotlips salie in de kruidentuin die we vorig jaar plantten, gaat fantastisch en maakt haar naam wel waar. En van een vorig jaar verstrooid mengsel hebben we nu pas plezier met deze mooie blauwe bloemen. Volgens mij is dit het Juffertje in ’t groen. Zo is er van alles om ons over te verheugen en de rommelhoekjes op het erf laat ik wijselijk (nog) niet zien.

Alles op zijn pootjes

Zolang de stucadoor / schilder nog niet geweest was, was er weinig noodzaak het huis tot in de kleine kieren schoon te maken. En omdat het onkruid hoog in het grind stond had het ook geen zin de tuintafel met toebehoren er neer te zetten. Maar nu we zo’n anderhalve week in huis en tuin bezig zijn, begint het weer ergens op te lijken. De schilder maakte vanmorgen zijn jaarlijkse giro in ons huis en legde een paar nieuwe pannen op het dak. De plek die wij het duinpannetje noemen, heb ik helemaal onkruidvrij gekregen. Daar ben ik nu bezig met wat zaaigoed en knoei ik met aarde.

Een groot deel van de wijn is inmiddels in kannen en kruiken, dus op fles. De wijnboer bindt uitlopers op in zijn wijngaardje en komt daar heel ontspannen weer vandaan. Als we ’s avonds behoorlijk afgepeigerd zijn, drinken we thee of een glas wijn en eten daarna in de avondzon. We zijn dik tevreden. Morgen het huis maar eens wat grondiger schoonmaken.

Wijn verwerken

Nadat we vrijdag de wijn hadden opgehaald bij de coöperatie moest er thuis geproefd en vergeleken worden. In oktober vorig jaar was namelijk de andere helft van de witte wijnoogst door mijn wijnboer zelf geperst en behandeld. Die hoeveelheid had al die tijd in een groot vat staan wachten op onze terugkeer. Wij vonden de zelfgemaakte wijn lekkerder, voller van smaak en met meer nuances dan de door de coöperatie gemaakte wijn. Maar het kan zijn dat we bevooroordeeld zijn. Die wijn, die uit de wijngaard van onze vrienden komt, werd gebotteld, gekurkt en van etiketten voorzien. Nieuw dit jaar zijn de capsules, die om de flessenhals heen gesmolten worden.

De rode wijn die we ophaalden bij de coöperatie is volgens de wijnboer voor verbetering vatbaar. Daaraan zijn nu wat houtsnippers toegevoegd en dat zou de komende weken de smaak en de intensiteit wat kunnen ophalen. Wordt vervolgd.

Wijngaard in Noordwijk

Aan het eind van de wijngaard zien we in de verte de duinen van Noordwijk. In combinatie met het fantastische weer gisteren, leek het even of we in het buitenland waren. Er zijn honderden grote en kleine wijngaarden in Nederland en de wijnboer is lid van de Vereniging van wijnboeren der lage landen. Altijd handig om met collega’s te kunnen overleggen en ook om gezamenlijk in te kunnen kopen. Er stond een bestelling biologische bladbemesting en een zak kurken voor hem klaar. We kregen een kleine rondleiding, waarbij ik al snel afhaak als het gaat om alle technische details. Ik keek rond en bewonderde de leuke hoekjes die her en der gemaakt waren en er was zelfs een deel van een schuur bestemd voor wijnproeverijen.

Vanuit de rijdende auto maakte ik tenslotte een foto van een bollenveldje met bloeiende hyacinten. Dat verzachtte de heimwee naar onze eigen wijngaard enigszins.

Op slot

Hoe kan ik Delft beter illustreren dan met zo’n specifiek stadsbeeld? Elk hek, elke paal wordt gebruikt om een fiets aan vast te ketenen. In Italië gaan we vast weer slordig geparkeerde auto’s zien want netjes inparkeren is dáár niet bepaald de norm. Nou ja, liever kijken we vanaf morgen weer naar de wijngaard, hoewel we daar niet hoopvol over zijn. We gaan kijken naar de groene heuvels van Umbria, naar de olijfbomen, de vijg, misschien zelfs nog wel bramen. We hopen op een mooie zonnige maand en hebben zoals altijd weer een waslijst aan klussen en plannen.

Inventarisatieronde

Aan het eind van een min of meer luie zondag, maken we samen plannen voor de komende week. Welke klussen moeten er, afgezien van onkruid uit het grind weghalen, nog meer gebeuren? Zullen we ons storten op het aardbeienveld dat beter een klaverweide genoemd kan worden?

Of pakken we de uitgebloeide hertshooi aan en nemen meteen de druiven erboven eens te grazen? Het grasveld moet gemaaid, er is werk aan de winkel in de wijngaard en kunnen we al kersen plukken? Drie uitgeschoten bremstruiken vragen om een snoeischaar. De afvalmanden staan te wachten op nieuwe inhoud, de compostbakken kunnen worden aangevuld. We zijn weer helemaal gereed voor een nieuwe werkweek; er is genoeg te doen.

Dat krijg je er van

‘Waar ben je?’ riep ik toen ik op zoek ging naar de wijnboer die op zijn favoriete plek bezig was. Zien jullie die twee handen? Daar staat ie met een raffiatouwtje de boel te fatsoeneren. Onze snoeiweek in maart ging niet door omdat juist tóen Italië op slot ging. Het resultaat is een enorme verwildering omdat het hier in juni ook nog eens een maand geregend heeft.

Maar hij is helemaal in zijn element hoor. Alleen het gekwinkeleer van vogels en midden in de natuur daar wordt een mens gelukkig van. Knippen en opbinden dat is wat er nu gebeurd. Als alles gaat zoals we hopen, dan kan er eind september toch geoogst worden.

Na acht maanden…

het aanrecht, half gepoetst

Tja, dan tref je een huis dat midden in het vrije veld staat, toch enigszins verwaarloosd aan. De tuin is gewoon zijn gang gegaan. De borderranden zijn overwoekerd, er ligt afgevallen blad van vorig jaar op het grind en het onkruid staat op sommige plaatsen meer dan een meter hoog.

brem

We hebben een stookseizoen over geslagen en dat levert hier en daar schimmel op. Keukenmuren vertonen afgevallen kalk en vochtdoorslag. Maar goed. We hadden een prima voorspoedige reis en we pakken de boel weer aan. We zijn zo slim om pauzes in te lassen en dan te genieten van het uitzicht, de kwetterende vogels en het voorbeeldig gemaaide gras. Met oogkleppen op kijken we naar het werk dat op ons wacht. De boodschappen zijn in huis, de wijngaard ziet er veelbelovend uit. De brem bloeit nog steeds, de kersenboom hangt vol en de temperatuur aan de hoge kant. We hebben het dik naar ons zin en zeggen dat ook voortdurend tegen elkaar. Al was het maar om de moed er in te houden.

kersen

Het Vermeertje

De wijnboer en ik aten gisteravond in een restaurantje met deze naam. Na een paar weken van ongecoördineerd boodschappen doen en weinig ordentelijke maaltijden koken, sloten we zo deze periode af. Niet geheel ontoevallig liepen we door de Oudemanhuissteeg. Daar zijn bij rioleringswerkzaamheden de fundamenten te zien van Herberg Mechelen, waar de schilder Vermeer heeft gewerkt. Men had er dit weekend zelfs spiegels neer gezet om het middeleeuws metselwerk te kunnen bewonderen. Vandaag wordt de straat weer gedicht. En de wijnboer vertrekt naar zijn wijngaard.

Alles bloeit

In de Vlamingstraat hebben de bewoners zich uitgeleefd met geveltuintjes en ook de kleine groenstroken tussen de parkeerplaatsen zijn gevuld, zoals hier met cosmea. Het is heerlijk om aan het eind van de middag met z’n tweetjes een kleine stadswandeling te maken. Dus dat doen we regelmatig. Deze meneer vulde zijn gieter met grachtenwater en zakte daarvoor even sierlijk door de knieën.

Jullie snappen vast wel dat we in gedachten vaak op ons Italiaanse erf zijn en graag weer willen zorgen voor onze eigen planten en wijngaard. Zodra het maar enigszins kan, reppen we ons die kant weer op.