Bremwerk

Kijk, zo ziet de meeste brem er momenteel uit. En dat is niet erg fraai. de onderkant heeft veel dood hout en bovenin zitten de uitschieters die gaan bloeien. Nu staan onze hellingen echt tjokvol met brem, dus er kan grondig worden gesnoeid, iets waar we jaren niet aan toe zijn gekomen.

Al het snoeisel moet worden afgevoerd. De wijngaard, waar de takkenril kan worden aangevuld, is best een stukkie lopen. De handigste manier is om veel van het snoeisel op een stuk plastic te binden en het op die manier richting wijngaard te sleuren. Het voorkomt dat er dode takken in het grind achterblijven, die dan weer opgeraapt moeten worden.

Vanaf mijn krukje waar ik onkruid zat weg te steken, kon ik de inspanningen van de wijnboer mooi zien. Ja, we hebben de taken goed verdeeld. De onderste foto is van vorig jaar eind juni, toen de brem in volle bloei stond. Als je heel goed kijkt, zie je de kale ondergroei. Ik ben benieuwd of de stompjes die er nu staan op tijd uitlopen. Ik laat het jullie tegen die tijd wel zien.

Alles op een rijtje

Dit vaasje kwam vorig jaar ook menig keer voorbij op mijn blog. Het is zo handig om wat klein geplukt spul in te zetten. In dit geval is het Gewone Vogelmelk dat ik tussen de madeliefjes in de wijngaard tegenkwam en meenam naar huis.

Ineens zag ik een thema in onze keuken. Ik hou van rijtjes, blijkt. Vorig jaar zette ik al eens alle gemberpotten op het aanrecht en vulde deze met het dagelijks bestek. Reuze handig en leuk om te zien. Vind ik. Trouwens geen idee of het al eerder op mijn blog voorbij kwam. In elk geval is de rij met basilicum wel helemaal nieuw. Je kent dat wel, dat zo’n supermarkt plantje al snel staat te kwijnen want veel te dicht op elkaar gezet al dat groen in één potje. Dus daar verscheen een rijtje op de vensterbank. Uit NL nam ik twee presenteerblaadjes mee die ik nooit meer gebruikte. De basilicum krijgt er zijn water van onderaf op en in de andere vensterbank staan er een paar zorgenkindjes op. En zo heb ik alles op een rijtje.

Op en neer

Met slechter weer op komst, gooit de wijnboer er een extra schepje bovenop. Letterlijk. Deze zakken zijn gevuld met voedingrijke grond met veel wormen. Aan elke wijnstok wordt wat van dat mengsel toegediend. Daartoe moet dan eerst de grond een beetje losgemaakt worden. Dus wordt er rij voor rij met een pikhouweel wat gewroet. Zwaar werk maar de wijnboer is in zijn element.

Daar staat ie hoor. Eerst nog gebukt en op mijn verzoek ook even rechtop. Na vandaag is het meeste werk aan de wijngaard wel gedaan, voorlopig. Het enige wat nog even moet is wat bloemenmengsel strooien tegen de takkenril aan. We hadden nog twee halfvolle doosjes met zaad staan waarvan de kiemkracht wat achteruit is gegaan. Dat kan mooi daar gestrooid worden. Met een regenbuitje er overheen zal de kans op wegwaaien nihil zijn dus dat wordt een klusje voor morgenochtend. Ook wat afrikaantjeszaad van 2022 vindt daar zijn weg nog. Leve de biodiversiteit in ons dalletje. En óp naar een goede oogst voor 2024!

Vondelingen

Op ons uitgebreide terrein komen we soms verrassingen tegen. In de potten waar we vorig jaar wat halfslachtige pogingen deden om afrikaantjes te kweken, troffen we dit jaar een spontane citroenmelisse aan. Die kreeg van mij zijn eigen potje dichtbij de keuken. Heel ver achter de wijngaard staat een verstopte sering. Met veel moeite wist de wijnboer er een paar takken vanaf te halen die ik verdeelde over twee vazen.

Ergens tussen het gras kwamen we een paar sprieten bieslook tegen, te onbeduidend om te fotograferen maar lekker genoeg om in de keuken te verwerken. De laatste vondeling is deze paardenbloem tussen de terrastegels. Daar is gewoon korte metten mee gemaakt. We kunnen nou eenmaal niet alle gevonden voorwerpen koesteren.

Vanuit het slaapkamerraam kijk je zo neer op de witte regen. Die loopt wat bloei betreft vóór op de blauwe regen. Aangeplant, dus in dat opzicht geen verrassing. Maar die geur en het gegons van de bezoekende insecten maken dat we er elk jaar verwonderd naar kijken.

Lekker fris

Het weer beleeft even een dipje in de temperatuur. Voor het werk op het erf maakt dat niet veel uit, maar een koffiepauze buiten is er niet bij. We gingen vandaag nog even op stap voor extra tuinaarde. Het ritje naar ons vaste adresje was zo mooi, dat ik de wijnboer een paar maal heb gevraagd even te stoppen zodat ik het specifieke landschap op de foto kon zetten. Wij wonen in de heuvels die uitlopers zijn van de Apennijnen. Ik heb het wel altijd over ‘onze berg’ maar dat is in feite een heuvel. Alleen het feit dat we oorspronkelijk uit de polder komen, maakt dat we het een berg noemen. Op foto twee en drie zie je de echte bergen die altijd de achtergrond vormen in het landschap hier. Na ons ritje door de buurt, vertrok de wijnboer naar de wijngaard en ik doe gewoon wat noodzakelijke binnenklusjes. Als dan overmorgen de temperatuur weer aangenaam is, dartel ik ook weer over het erf.

Meters maken

De storm is gaan liggen. Onze tuin-en klusjesman die op zijn vrije zaterdag komt helpen, is er weer al moet je goed zoeken op die eerste foto. Hij kruipt juist weer uit een olijfboom die hij gesnoeid heeft. Het is fantastisch om een jonge, sterke vent aan het werk te zien. Zijn lenigheid is toch nét wat beter dan het onze.

Samen overleggen welke takken nog aangepakt moeten worden, hoort er ook bij. En zie, de wijnboer staat hier niet erg elegant maar wel met gebogen knie! Een houding die vorig jaar niet haalbaar was. Hij voert bovendien het snoeisel af, alles verdwijnt in de takkenril rondom de wijngaard. Tussen de vlierboom en de olijf richten we de blik op de wijnstokken die er allemaal weer netjes en vertroeteld bij staan. Het werk vordert naar wens.

Omgewaaide stoelen en een ingestort hek

Gelukkig rondde de wijnboer gisteren de werkzaamheden in de wijngaard af en zag zelfs kans een begin te maken met de snoei van wat kleine olijfbomen. Maar de foto’s houden jullie nog even tegoed. De storm raast ook hier. Zo hard hebben we het niet vaak meegemaakt. De luiken klepperden de hele nacht en ook vandaag is het geen weer om buiten te spelen. Sinds het middaguur regent het ook nog. We zoeken wat binnen activiteiten en die vinden we ook. Ik maak nieuw wasmiddel (klik voor wie het recept nog eens na wil kijken), reorganiseer wat dingetjes en werk achterstallige mail weg.

Het hek troffen we bij aankomst ruim een week geleden in deze toestand aan. Na meer dan twintig jaar slaat de vermoeidheid van de staanders toe. Het lijkt erop dat we er niet meer aan toekomen het te repareren in deze periode. Snoei van olijfbomen gaat nou eenmaal vóór. Maar de jasmijn, die van de muur is losgekomen, die wordt natuurlijk wel weer netjes overeind geholpen. Tja, onze dagelijkse thee drinken we nu bij de open haard. Ik had natuurlijk twee dagen geleden nooit moeten schrijven dat de weergoden ons zo goed gezind zijn. Dat is vragen om regen.

Goed gezinde weergoden

De foto die ik gisteren plaatste van mijn half afgekloven broodje, heb ik alsnog vervangen door een foto van de auto aan de laadpaal. Daar is op de achterliggende muur een afbeelding te zien van oud Gubbio. En dat geeft een betere illustratie van modern versus ouderwets. Want zo voelden we ons gisteren. We snappen die moderne auto nog niet helemaal goed. Of we nemen er de tijd niet voor, dat is nog waarschijnlijker. Het zorgde voor een hoop ongemak maar na de onproductieve dag van gisteren zijn we vandaag weer lekker op stoom. Dat levert geen spectaculaire foto’s op, want manden vol met afgevallen blad heb ik al eerder laten zien en pas als het snoeiwerk in de wijngaard klaar is, zal ik daar foto’s maken. Dus doen we het vandaag met een nieuw kunstwerk in het centrale parkje in Gubbio en een blik op het grote monument voor de veertig martelaren een klein stukje verder op.

Vorderingen

Dit zijn de peulen van de wisteria (blauwe regen) die op het terras gevallen zijn. Die moeten afgevoerd worden. Zo simpel is mijn werk momenteel.

De wijnboer is in de wijngaard. De valse meeldauw van vorig jaar mag dit jaar absoluut geen kans krijgen. Op de biologische manier bespuit hij de wijnstokken met een mengsel van melk, water, zout en knoflook. Hij is er anderhalve dag mee bezig geweest. Op de foto loopt hij net naar de keuken om weer een nieuw mengsel te gaan maken.

Op de terugweg richting de wijngaard neemt hij ook de overvolle manden met blad mee voor de compostbakken. Het is nu zaterdagmiddag bijna half vier. De zon schijnt en we zijn wel even uitgewerkt voor het moment. We gaan aan de thee in de tuin en het restaurant voor de zondagse pranzo is geboekt. We hebben het enorm naar onze zin.

Afscheid van het erf

Veel plekjes op ons erf hebben een naam. Dit noemen we De Punt. Een driehoekig stuk waar we recent de vijgenboom maar weer eens even in model hebben gebracht. Waar lavendel gesnoeid is en waar we ook de rand van stenen weer wat strakker hebben neergelegd. Daar staat ook De Vogel die de ingegraven gastank met hek aan het zicht probeert te onttrekken.

De esdoorn is tevens onze parasol. Nu de zon wat minder kracht heeft staat de eettafel weer in het vrije veld en genieten we nog even van de heerlijke temperatuur en voelt het nog steeds zomers aan. De wijngaard ligt er weer keurig bij. Elke stok kreeg wat compost, het weinige blad en de stam zijn biologisch behandeld en we gaan er van uit dat we volgend jaar niet opnieuw een misoogst krijgen.

En dan hier nog het dapperste plantje van al. Van het voorjaar compleet verzopen, ergens in juli toch nog maar wat zaad in de bak gegooid en nu? Nu volop in knop als een afscheidsgroet. We zijn weer onderweg naar NL en mocht ik heimwee krijgen de komende maanden, dan kijk ik weer even naar deze foto’s.