Plaatjes uit Puglia

Wat een totaal ander landschap daar in Puglia. We zagen eeuwenoude olijfgaarden, vaak afgebakend met ongemetselde stapelmuurtjes. Prachtig.

En cactussen, heel veel cactussen. We merkten goed dat we ruim zevenhonderd kilometer zuidwaarts van Umbria waren.

Laat ik niet vergeten de trulli’s te noemen, die typische bouwsels met puntdaken. Gecombineerd met wijngaarden ook al zo beeldbepalend.

Warm. Tjonge, wat was het war-rem. Maar dáár hoef je dezer dagen niet voor naar het zuiden af te zakken. Sterkte in heet Nederland.

Advertenties

Terug in Caldese

Zaterdagochtend half acht. De wijnboer staat de wisteria te snoeien. Die pergolabedekker zag kans om in veertien dagen tijd uitlopers te maken van anderhalve meter.  Ze hebben zelfs laag-bij-de-grondse plannen voor het terras maar daar denken wij toch net even anders over. Voor de bramen geldt hetzelfde verhaal. Omdat het behoorlijk warm is, zo’n 32 graden, beginnen we vroeg.

Bij de keukendeur gaat het prima met de consumptiedruiven. De wijnboer is ook tevreden over de stand van zaken in de wijngaard. Na de noodzakelijke inspectieronden gaat zo’n eerste dag dus vooral heen met snoeien, sproeien en stofzuigen. En aan het eind van de middag een frisse plons.

 

De waarheid in wijn

In het zuiden van Umbria ligt de Strada del Sagrantino. Dat  is de naam van een rode druif die kenmerkend is voor deze streek. Wij hebben hem ook. Dus keek de wijnboer even hoe de druif van zijn collega erbij hangt. De trossen zijn al iets groter maar het verschil wordt veroorzaakt door de hogere ligging van onze wijngaard.

In Bevanga kwamen we dit bord tegen.  Dronken mensen plegen de waarheid te spreken, is de achterliggende gedachte.  Dat kan best wel eens kloppen. Maar doe mij maar de waarheid van nuchtere types. Toen we terugreden, passeerden we Trevi. Nuchtere vaststelling: beeldschoon.

t Hangt te hangen

 

Ik kreeg een rondleiding door de wijngaard. Eerst de compostbakken bekijken. Het is gelukkig op afstand van ons huis want het meurt behoorlijk. Vooral bak één waar, als je er in roert, de damp vanaf komt en levende organismen hun nuttige werk verrichten. Bak twee is al aarde, bak drie heeft nog een lange weg te gaan.

Wat hier hangt ziet er smakelijker uit. Dit moet de oogst van 2018 worden. Op deze plek brengt de wijnboer vele uren door. Alles voor een zo optimaal mogelijk resultaat.

In een hoekje van de schuur is dit rek onlangs door een vriend gemaakt. Lege flessen die we over een paar maanden gaan vullen met de oogst van 2017.

Verschil met gisteren

Deze geelpootmeeuw liet zich niet verjagen toen ik mijn autootje pakeerde bij het kademuurtje. Ik ging vanmorgen bij mijn leuke ouders op de koffie nadat ik gisteren terugvloog naar NL. Schoondochter en kleinzoon waren zo lief mij met de auto op te halen in Weeze. Dat scheelde een hoop gedoe met shuttlebus, trein en taxi. Ik at ook bij hen, waarna ik gisteravond rond een uur of acht onze Delftse huis weer binnenstapte. De wijnboer volgt later in mei. De wijngaard heeft in deze tijd van het jaar zijn zorg nodig. Het is hier wat killer en somberder dan waar ik net vandaan kwam. Maar groen en erg Hollands is het wel. Da’s ook mooi.

Snoeien en harken

Toen dan eindelijk zondag de sneeuw was verdwenen en de ijspegels waren ontdooid, toog de wijnboer naar zijn geliefde plek. De dagen ervoor waren nuttig besteed met het hevelen van de wijn. En het proeven natuurlijk. Ik greep stofzuiger en dweil, in huis was genoeg te doen. Maar het buitenleven kriebelde en ook ik kon zondag op het erf aan de slag. Twaalf manden met blad harkte ik bijeen en dat blad vond zijn weg naar de compostbakken. Klaar voor de volgende wijnronde.

Met moeite scheurden we ons maandag weer los uit het Italiaanse leven. Maar niet nadat ik de voorjaarsbeloften nog even fotografeerde.

 

De sneue moestuin

Zien we daar nou echt een courgettebloem?

Hebben we rijpe tomaten? Het lijkt eerlijk gezegd nergens naar dit seizoen. Vol goede moed begonnen we op te kweken maar én late nachtvorst én de langdurige hittegolf doen de moestuin geen goed. Tel daar bij op dat de wijngaard wat meer aandacht en kostbaar water toebedeeld kreeg dan de orto, dan is het logisch dat de resultaten tegenvallen. Hieronder nog zo’n voorbeeld.

Eén dag te laat oogsten van een framboos en hij is ingedroogd. Maar. De bramen beginnen te kleuren en in de vriezer ligt nog een kilo vlierbessen. Al die opgespaarde glazen potten staan niets voor niets te wachten. Er zál jam gemaakt worden.