Goede wijn behoeft geen krans

Het bezit van een wijngaardje bracht ons ooit, via gezamenlijke vrienden, bij elkaar. Onze wijnvrienden, zo noemen we ze maar op het blog, verbouwen witte druiven, wij rode. Al jaren delen we het proces van wijnmaken met elkaar. Vandaag waren we, na wat onverwacht uitstel, dan toch in staat met elkaar te proeven van de witte wijn 2022. Mijn wijnboer lijkt zijn hoofd bijna te verliezen als hij wijn uit het vat hevelt, maar dat is schijn, hoor. Ja, het ziet er nog troebel uit maar dat komt nog goed. En nee, onze vrienden kijken niet teleurgesteld maar staan aandachtig te proeven. Inmiddels bestaat onze vriendschap uit veel meer dan de gezamenlijke hobby en brachten we een heerlijke middag met elkaar door.

Werkoverleg en samenwerking

Misschien wel een beetje aangestoken door het enthousiasme van de wijnboer en het resultaat van vorig jaar toen een deel van hun rode druiven bij de onze terecht kwamen? Hoe dan ook mijn nichtje en haar Italiaanse man (ik noem ze maar even voor het gemak M&M) hebben het plan opgevat om dit jaar ook zelf wijn te gaan maken.

Er is in hun familie nog ergens een zeer verwaarloosde wijngaard, zou daar nog wat van te oogsten zijn? De wijnboer nam zijn refractiemeter mee en bekeek het suikergehalte en het daaraan gekoppelde alcoholpercentage en constateerde dat er zeker en nu al te oogsten valt.

Op diverse plekken, tegen oude schuurtjes en achter het huis, overal waren mooie en minder mooie trossen te zien. We hebben onze ogen uitgekeken. Het doet pijn om te zien dat de huidige eigenaren de moed en de leeftijd niet meer hebben om de boel bij te houden. Maar wie weet komt er verandering als M&M zich er over gaan ontfermen. Mijn wijnboer wil ze graag van advies dienen. En hoe sluit je zo’n informatief ochtendje af in Italië?

Vlinderstruik en druiventros

Deze vlinderstruik heeft wat moeite met de droogte, het blad hangt er treurig bij. Maar het is een sterke struik en als er op korte termijn weer regen gaat vallen, en dat wordt voorspeld, knapt ie wel weer op.

Er zijn nog veel bloemen te zien, de helft is verdroogd of uitgebloeid maar het vlammend paars is ook nog steeds aanwezig. Ik vind het een mooie combinatie met de lavendel die er in de buurt staat. Zo langzamerhand kan deze laatste gesnoeid worden.

Vanuit de wijngaard kreeg ik deze foto ge-appt. De wijnboer hangt zakjes om de trossen om vraat, leegzuigen en schade bij eventuele hagel te voorkomen. En hij stuurde nog even een plaatje door van een mooi gelukte tros. We zijn weer zó lekker bezig.

Bij nadere inspectie

In alle stadia van rijpheid bieden de vijgen zich aan. Daar gaan we de komende tijd lekker van snoepen of nog tot chutney en jam verwerken. Aan de consumptiedruiven van de pergola hoef ik niets te doen, de opbrengst is klein dit jaar en veel is verdroogd. Die paar trossen krijgen we zelf wel op.

Aardbeien, vooral die restplantjes die we in potten hadden gezet, hebben onze afwezigheid prima overleefd want ze stonden onder een waterdruppelaar. Drie geraniums daarentegen zijn dood gegaan. Niet vanwege de droogte maar ze zijn verzopen. Stonden in hun terracotta potten in grote plastic tuinemmers met een klein laagje water erin, toen wij vertrokken. De plensbuien van de laatste week hebben ze niet kunnen verwerken. Jammer dan. Een hanggeranium en de munt staan nu weer gezellig bij elkaar een vrolijk hoekje te vormen. De munt maakte zelfs uitlopers door het riet heen.

Ach ja, de eerste dagen na terugkeer lopen we alles weer na. De berichten uit de wijngaard stemmen hoopvol, bij onze vrienden helaas niet. Over hoe dat allemaal verder gaat laat ik verderop in de week wel weten.

Het Universum was weer goed voor ons

Elke week is er wel een rommelochtendje waarop we verschillende dingen in de stad regelen. De wijnboer is bezig geweest met de installatie van een bank-app op zijn telefoon. Van onze Italiaanse bank, hè. En dat valt niet mee. Gelukkig heeft onze vriendin van de koffiebar de zelfde bank en dezelfde moeilijkheden bij de installatie. Ze hielp vervolgens bij het voeren van een gesprek met de helpdesk. Duurde minstens een kwartier maar het lijkt gelukt.

Hadden we vorig jaar al niet het plan een ventilator te kopen voor de studio? We stonden op punt de supermarkt in te gaan voor wat reguliere boodschappen. Misschien moeten we het Universum maar weer eens serieus aanroepen, riep ik na een eerdere positieve ervaring voor een tafelgrill (klik). Hij staat voor de deur van de studio, klaar om uitgepakt te worden en fijn voor gasten die in augustus hier komen.

In de vroege uurtjes zette de wijnboer de schuur in de zwarte teerverf. Een klus die al drie jaar eerder had moeten plaatsvinden en ook nog niet afgerond is. Maar kijk…zo bewaren we de wijnflessen die op hergebruik wachten. Dat worden er allengs meer. We kochten nog wat aardige solar lampjes voor in de achtertuin en twee rollen gaas om de wijngaard tegen zwijnen te beschermen. Zo blijven we lekker bezig maar we doen het calmo in deze warme zomer.

Tevreden boer

Geen nieuws is goed nieuws. Zeker als het om de wijngaard gaat. In maart heeft de wijnboer gesnoeid en wel zodanig dat de trossen zo hoog mogelijk komen te hangen. Daar kunnen logge wilde zwijnen dan niet bij, is de verwachting. Gelukkig ziet de vruchtvorming er tot op heden goed en gezond uit. De enige werkzaamheden die nu verricht werden is wat grondverbetering, hier en daar wat opbinden en inspecteren. Daar ga je vanzelf heel serieus bij kijken.

Nu al heimwee

Twee jaar lang waren we vanwege Coronamaatregelen niet in staat de voorjaarssnoei te doen. Dus daar ging zo’n beetje alle energie de afgelopen week aan op. En het afvoeren van alle snoeiboel nam ook de nodige tijd in beslag. Achter in de wijngaard maken we een takkenril dus daar verdween het merendeel in. Laat ik nog wel eens zien.

Hier wordt de witte regen drastisch ingekort en ook de hertshooi, die van de pergola een soort buitenkamer maakt, moest er behoorlijk aan geloven. In de twee grote zwarte potten strooide ik alvast wat zaad van de Afrikaantjes, dun laagje zelfgemaakte compost er overheen en ook weer geregeld.

En daarmee kwam een eind aan een week van werken en bovenal genieten. We zijn sinds vannacht half één weer in Delft terug. De koffertjes zijn uitgepakt en de cappuccino smaakt ook hier heerlijk.

Hevelen, snoeien en gelukkig zijn

Onze ‘wijnvrienden’ vroegen er al naar. Hoe gaat het met de wijnoogst van vorig jaar? Het was er een met vallen en opstaan, met tegenslag en meevallers. Hier is er nog wat over terug te lezen. De hoeveelheden waren beduidend minder dan vorige jaren. In onze ‘cantina’ staat in tanks en mandflessen ongeveer 28 liter witte en 55 liter rode wijn te bezinken. Er is gekeurd, geroken, geproefd én in orde bevonden. Daarna is er geheveld, het bottelen stellen we uit tot een volgend verblijf hier.

Intussen snoeit de wijnboer zich een slag in de rondte. Na de wijngaard zijn de consumptiedruiven aan de pergola aan de beurt. De man, met wie ik vandaag precies 52 jaar verkering heb, wil nog wel even op de foto voor me. Dat we op deze manier onze dagen vullen, hadden we in 1970 nóóit kunnen bedenken.

Tussen madelief en hazenkeutels

Spannender dan in de titel van dit blogje gaat het hier niet worden, hoor. Je bent gewaarschuwd en afhaken kan nu. We zijn alleen het erf even afgegaan om de buren te begroeten, over en weer te zeggen hoe goed het is elkaar weer te zien en onze post op te halen. De wijnboer zijn werkgebied is uiteraard de wijngaard en ik laat me leiden door waar de zon staat

Ik pak het grasveld aan. Daar schieten planten door die stug en wild zijn en hoog genoeg om ze er uit te trekken. Geen idee hoe ze heten. Er zoemen hommels om me heen, ik zag een eerste citroenvlinder. Een paar kwikstaartjes lijken te nestelen in de esdoorn voor het huis, de temperatuur klimt omhoog. En ja, ik zit dus midden tussen de madelieven en hazenkeutels in wat we altijd het grasveld noemen. Maar vanaf nu niet meer, het is de biodiverse groenstrook voor ons huis. Dat klinkt goed en heel verantwoord, toch?

Koud maar aangenaam

Na een eerste inspectie ronde, zowel binnen als buiten, kunnen we vaststellen dat het er allemaal aardig bijligt. Geen vochtproblemen in huis, geen grote aantallen dode spinnen en vliegen en omdat op ons verzoek onze hulp de verwarming zaterdag op 15 graden had gezet, was de ergste kilte uit het huis al verdwenen. Het is koud maar zonnig. Gistermiddag was het met vier graden echt te koud om de thee buiten te drinken.

Maar de late koffie zo rond twaalf uur drinken we vandaag toch maar mooi wél buiten. En verder is het hier voornamelijk ruimen en snoeien wat we zo’n eerste dag doen. De wijnboer is in zijn wijngaard en ik pak op wat mijn handen tegenkomen.

Na het vullen van vijf grote werkmanden met blad en snoeiafval, mag ik even pauzeren, een foto maken van de bloeiende rozemarijn en mijn blog schrijven. En natuurlijk voortdurend vaststellen hoe blij ik ben hier weer te zijn. Dat geldt ook voor de wijnboer die uitbundig naar me zwaait. We zijn weer voor even in ons paradijs.