Op slot

Hoe kan ik Delft beter illustreren dan met zo’n specifiek stadsbeeld? Elk hek, elke paal wordt gebruikt om een fiets aan vast te ketenen. In Italië gaan we vast weer slordig geparkeerde auto’s zien want netjes inparkeren is dáár niet bepaald de norm. Nou ja, liever kijken we vanaf morgen weer naar de wijngaard, hoewel we daar niet hoopvol over zijn. We gaan kijken naar de groene heuvels van Umbria, naar de olijfbomen, de vijg, misschien zelfs nog wel bramen. We hopen op een mooie zonnige maand en hebben zoals altijd weer een waslijst aan klussen en plannen.

Inventarisatieronde

Aan het eind van een min of meer luie zondag, maken we samen plannen voor de komende week. Welke klussen moeten er, afgezien van onkruid uit het grind weghalen, nog meer gebeuren? Zullen we ons storten op het aardbeienveld dat beter een klaverweide genoemd kan worden?

Of pakken we de uitgebloeide hertshooi aan en nemen meteen de druiven erboven eens te grazen? Het grasveld moet gemaaid, er is werk aan de winkel in de wijngaard en kunnen we al kersen plukken? Drie uitgeschoten bremstruiken vragen om een snoeischaar. De afvalmanden staan te wachten op nieuwe inhoud, de compostbakken kunnen worden aangevuld. We zijn weer helemaal gereed voor een nieuwe werkweek; er is genoeg te doen.

Dat krijg je er van

‘Waar ben je?’ riep ik toen ik op zoek ging naar de wijnboer die op zijn favoriete plek bezig was. Zien jullie die twee handen? Daar staat ie met een raffiatouwtje de boel te fatsoeneren. Onze snoeiweek in maart ging niet door omdat juist tóen Italië op slot ging. Het resultaat is een enorme verwildering omdat het hier in juni ook nog eens een maand geregend heeft.

Maar hij is helemaal in zijn element hoor. Alleen het gekwinkeleer van vogels en midden in de natuur daar wordt een mens gelukkig van. Knippen en opbinden dat is wat er nu gebeurd. Als alles gaat zoals we hopen, dan kan er eind september toch geoogst worden.

Na acht maanden…

het aanrecht, half gepoetst

Tja, dan tref je een huis dat midden in het vrije veld staat, toch enigszins verwaarloosd aan. De tuin is gewoon zijn gang gegaan. De borderranden zijn overwoekerd, er ligt afgevallen blad van vorig jaar op het grind en het onkruid staat op sommige plaatsen meer dan een meter hoog.

brem

We hebben een stookseizoen over geslagen en dat levert hier en daar schimmel op. Keukenmuren vertonen afgevallen kalk en vochtdoorslag. Maar goed. We hadden een prima voorspoedige reis en we pakken de boel weer aan. We zijn zo slim om pauzes in te lassen en dan te genieten van het uitzicht, de kwetterende vogels en het voorbeeldig gemaaide gras. Met oogkleppen op kijken we naar het werk dat op ons wacht. De boodschappen zijn in huis, de wijngaard ziet er veelbelovend uit. De brem bloeit nog steeds, de kersenboom hangt vol en de temperatuur aan de hoge kant. We hebben het dik naar ons zin en zeggen dat ook voortdurend tegen elkaar. Al was het maar om de moed er in te houden.

kersen

Het Vermeertje

De wijnboer en ik aten gisteravond in een restaurantje met deze naam. Na een paar weken van ongecoördineerd boodschappen doen en weinig ordentelijke maaltijden koken, sloten we zo deze periode af. Niet geheel ontoevallig liepen we door de Oudemanhuissteeg. Daar zijn bij rioleringswerkzaamheden de fundamenten te zien van Herberg Mechelen, waar de schilder Vermeer heeft gewerkt. Men had er dit weekend zelfs spiegels neer gezet om het middeleeuws metselwerk te kunnen bewonderen. Vandaag wordt de straat weer gedicht. En de wijnboer vertrekt naar zijn wijngaard.

Alles bloeit

In de Vlamingstraat hebben de bewoners zich uitgeleefd met geveltuintjes en ook de kleine groenstroken tussen de parkeerplaatsen zijn gevuld, zoals hier met cosmea. Het is heerlijk om aan het eind van de middag met z’n tweetjes een kleine stadswandeling te maken. Dus dat doen we regelmatig. Deze meneer vulde zijn gieter met grachtenwater en zakte daarvoor even sierlijk door de knieën.

Jullie snappen vast wel dat we in gedachten vaak op ons Italiaanse erf zijn en graag weer willen zorgen voor onze eigen planten en wijngaard. Zodra het maar enigszins kan, reppen we ons die kant weer op.

Je neus achterna

Zonder duidelijk plan begonnen we vandaag maar eens te fietsen. Richting TU-wijk dat leek ons wel aardig. Zien we daar nou een wijngaard? Jawel hoor, even afstappen natuurlijk. Op het voormalige terrein van TNO wordt gebouwd aan een nieuwe wijk de Schoemakerplantage. Alle woningen zijn duurzaam en volledig energieneutraal.

Ze zien er mooi uit, die huizen en het gebied er omheen wordt stapsgewijs verder gebouwd met veel aandacht voor groenvoorzieningen. En dat was nu al te zien.

In een loods zijn wat kleinschalige eethuisjes, waarvan de openingstijden ons nog niet helemaal duidelijk werden, maar het zag er leuk en alternatief uit. Als ik jonger was en nog aan het begin van wonen zou staan, dan wist ik het wel.

Vallende appels

Het is dat ik achter een hek stond, maar anders had ik ze graag geraapt. Zo zonde al dat kostelijke spul wat gaat bederven als het lang op de grond ligt. Volgens mij laten appels zich goed bewaren als ze droog en donker worden opgeborgen. Eten, weggeven, appeltaart of appelmoes, mogelijkheden genoeg toch? Dit is maar een momentopname van zondagochtend. Wie weet zijn er al een paar fijne en geurige appeltaarten mee gebakken. De wijnboer is momenteel terug naar zijn wijngaard in Italië en ik zal, als ik hem vanavond spreek, eens vragen hoe het er in onze boomgaard uitziet. Ik hoop dat alles nog hangt.

Mierendrama

Dit is de blik op de wijngaard zeven jaar geleden. De olijfboom rechts is uitgegroeid tot een volwaardige boom. Op de volgende foto staat ie links en als je goed kijkt zie je ook de wijnijnstokken die op afstand één aansluitend geheel lijken.

En dan heb ik nog een zoekplaatje. De wijnboer plukt vlierbessen, heeft de ladder verlaten en staat met pet en emmer onder de boom. Bij het rissen van de bessen kroop er een mier met eitje uit. Waar ie vandaan kwam weet ik niet. Die mier vast ook niet. Waar moet ie nou heen met zijn ei? In elk geval niet in onze jam. Ik hoop dat de mier de terugweg naar zijn nest heeft kunnen vinden. Maar gezien de ruigte van het veld, maak ik me grote zorgen.

Aan het werk

De afgelopen week hebben we tot drie maal toe van een uitgebreide pranzo genoten. Want zaterdagmiddag was er een verjaardag bij de wijnvrienden te vieren. Vóór we aan tafel gingen moesten de wijnboeren samen een inspectieronde maken, dat spreekt vanzelf. Dan worden er ook allerlei technische dingetjes besproken als bodemverbetering en de kans op meeldauw.

Deze week hebben we geen enkele afspraak, dus gaan we klussen. De temperatuur daalt naar iets heel aangenaams en de verfspullen worden uit de schuur gehaald. Want wonen en leven zoals wij, betekent gelukkig dat we nooit te lang stil hoeven te zitten. En dat is maar goed ook.